Πορεία ενάντια στην εντεινόμενη αστυνομοκρατία στα Χανιά

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ

Τους τελευταίους μήνες παρατηρούμε και στα Χανιά μια ένταση της επιτήρησης και του ελέγχου και προσπάθεια της αστυνομίας να εδραιώσει την παρουσία της στην πόλη. Έντονη και προκλητική παρουσία διμοιριών ΜΑΤ και ασφαλιτών σε διαδηλώσεις αγροτικές (2/2), ενάντια στις βάσεις (4/4) και στον εορτασμό της πρωτομαγιάς. Εμφάνιση της αστυνομίας στη γιορτή για τη διεκδίκηση του στρατοπέδου Μαρκόπουλου και απαίτηση να κατεβούν τα πανό από το μαντρότοιχο του στρατοπέδου. Πολιτικές δίκες με έντονη παρουσία της αστυνομίας, εξευτελιστικούς σωματικούς ελέγχους μέσα στα δικαστήρια και εξωφρενικές ποινές χωρίς κανένα στοιχείο. Προκλητική επιτήρηση ένστολων και συρφετού ασφαλιτών σε εκδήλωση αλληλεγγύης στους μετανάστες έξω από το παλιό ΙΚΑ (17/5) και απαίτηση να κατεβούν τα πανό από το κτίριο υπό την απειλή βίαιης επέμβασης. Επίσης την τελευταία εβδομάδα στα Χανιά έλαβε χώρα μια επιχείρηση εναντίον μεταναστών. Αμέσως μετά το πανελλαδικό διήμερο για τους μετανάστες (16-17/5), εξαπολύεται μια επιχείρηση τρομοκράτησης των μεταναστών που περιλαμβάνει παρακολουθήσεις, εισβολές σε σπίτια ενεργών πολιτικά μεταναστών, “άτυπες” ανακρίσεις με επίδειξη φωτογραφιών από διαδηλώσεις για την απεργία πείνας του Νοέμβρη, εκφοβισμούς, απειλές για απέλαση και συλλήψεις ενεργών πολιτικά μεταναστών και όχι μόνο. Γενικότερα αυξάνεται η παρουσία της αστυνομίας στην πόλη με συνεχείς περιπολίες με τζιπάκια και μηχανές και προσβλητικούς ελέγχους σε ντόπιους και μετανάστες. Όλες αυτές οι κινήσεις εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχέδιο του κράτους.
Η εξέγερση που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του Αλ.Γρηγορόπουλου τον περασμένο Δεκέμβρη κατάφερε, μέσα σε άλλα, ένα καίριο πλήγμα σε αυτό που ήθελε να εμφανίζεται ως η νέα στρατηγική της κυριαρχίας: το κράτος ασφάλειας. Ευρύτατα κοινωνικά κομμάτια αμφισβήτησαν έμπρακτα και απονομιμοποίησαν στη συνείδηση τους το ρόλο του Κράτους ως αναγκαίου εγγυητή της ασφάλειας και της ενότητας της κοινωνικού σώματος. Προκλήθηκε έτσι, ένα ισχυρό ρήγμα στην εμπιστοσύνη που μέχρι τότε έδειχναν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας στο κράτος και σε έναν από τους βασικούς του βραχίονες: τα σώματα ασφαλείας.
Παράλληλα, η εξέγερση του Δεκέμβρη, έσπασε το, με τεράστιους κόπους επιβεβλημένο, κοινωνικό συμβόλαιο ειρήνης των τελευταίων 30 χρόνων και απελευθέρωσε δυνάμεις που διατίθενται να αγωνιστούν με μαχητικό και μη ενσωματώσιμο τρόπο ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη. Έδωσε προοπτική και ώθηση σε ένα νέο κύκλο αγώνων.
Το κράτος όμως πρέπει τώρα να δώσει μια διπλή μάχη. Απ’ τη μια πλευρά να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση-αναδιάρθρωση με επιθετικό τρόπο απέναντί μας. Απ’ την άλλη πλευρά είναι υποχρεωμένο να προσπαθήσει να ανακόψει ή και να πνίξει εν τη γεννέση, οποιοδήποτε κοινωνικό αγώνα ενάντια στα σχέδια της αναδιάρθρωσης.
Όσον αφορά στο δεύτερο κομμάτι και ειδικά μετά την εξέγερση, ένα από τα κύρια μελήματα της εξουσίας είναι απ’ τη μια η επανάκτηση της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης της κοινωνίας στα σώματα ασφάλειας και η συναίνεση για ένα κράτος ασφάλειας. Απ’ την άλλη επαναπροσδιορίζει την πολιτική της, οξύνοντας την καταπίεση και την καταστολή και ποινικοποιεί τους κοινωνικούς αγώνες. Αυτή η στρατηγική λειτουργεί με πολλαπλούς τρόπους. Έντεχνη δημιουργία κλίματος φόβου, εξάπλωση της αστυνομοκρατίας, συκοφάντηση και απομόνωση των αγώνων και της εξέγερσης, ποινικοποίηση των πολιτικών καταλήψεων, ανασυγκρότηση του παρακρατικού μηχανισμού, ιδεολογική κατασκευή του εσωτερικού εχθρού, εφαρμογή του τρομονόμου, νέοι νόμοι.
Το στόμα της εξουσίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαστρέβλωσης των σκοπών της. Μιλά ωμά τη γλώσσα της φασιστικής ακροδεξιάς. Από το στόμα του γνωστού για το ήθος και τις παρέες του, πιστού υπηρέτη του κράτους (και των προσωπικών του συμφερόντων), υφυπουργού της Τάξης Μαρκογιαννάκη μαθαίνουμε ότι: “το πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην ελλάδα είναι οι λαθρομετανάστες και οι κουκουλοφόροι”. Η κυριαρχία προσπαθεί να απομονώσει και να στοχοποιήσει. Οι μετανάστες είναι το πιο αδύναμο και ευάλωτο κοινωνικά και πολιτικά κομμάτι, το οποίο μαζί με τους ντόπιους είχε και αυτό την εμπειρία του Δεκέμβρη και άρα προσφέρεται για τη δοκιμή της νέας οξυμένης μορφής των κατασταλτικών μεθόδων που τείνουν να διαχυθούν σ’ ολόκληρη την κοινωνία. Οι “κουκουλοφόροι”, για την κυριαρχία, είναι όλοι όσοι στήριξαν και συμμετείχαν στην εξέγερση (μαθητές, φοιτητές, ελαστικά και μη εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες). Εν τέλει όμως όλοι είναι επικίνδυνοι για την πρόκληση νέων μαχητικών και μη ενσωματώσιμων κοινωνικών αγώνων.