→ Αύγουστος 2011 :: Μηνιαίο ανοικτό άρθρο αναγνωστών

Πράσινο φως για τον ηλιοθερμικό σταθμό στην Κρήτη..εγκρίθηκε η περιβαλλοντική μελέτη για την κατασκευή και λειτουργία του έργου..

Εγκρίθηκε η περιβαλλοντική μελέτη για την κατασκευή και λειτουργία του έργου ΑΠΕ: Ηλιοθερμικός σταθμός ισχύος 38 MW στη θέση «Πλαγιές» Αθερινόλακκου, Δ. Σητείας, Ν. Λασιθίου της εταιρίας «NUR-MOH Α.Ε.» συμφερόντων Βαρδινογιάννη και της NUR, θέτοντας αυστηρούς όρους για την κατασκευή και λειτουργία του σταθμού.

Ο ηλιοθερμικός σταθμός θα αποτελείται από ηλιοστάτες οι οποίοι ανακλούν την ηλιακή ακτινοβολία σε έναν κεντρικό συλλέκτη που βρίσκεται στην κορυφή ηλιακού πύργου και θερμαίνουν υγρό μέσο με το οποίο γίνεται παραγωγή θερμού ατμού ο οποίος τελικώς χρησιμοποιείται σε στρόβιλο-γεννήτρια για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Η συνολική εγκατεστημένη ισχύς του σταθμού παραγωγής ανέρχεται σε 38 MWe.
Ο ηλιοθερμικός σταθμός δεν περιλαμβάνει σύστημα αποθήκευσης θερμικής ενέργειας. Ο σταθμός χρησιμοποιεί την τεχνολογία πύργου ισχύος LPT-550 με επίπεδα κάτοπτρα. Θα αποτελείται από ένα ηλιακό πεδίο, το οποίο περιλαμβάνει έναν πύργο ισχύος που περιβάλλεται από μια συστοιχία ηλιοστατών εγκατεστημένους σε θέσεις που μεγιστοποιούν την πυκνότητά τους και το βαθμό αξιοποίησης της ηλιακής ενέργειας ανά τετραγωνικό μέτρο διαθέσιμης γης.

Οι ηλιοστάτες αποτελούν στερεωμένα επίπεδα γυάλινα κάτοπτρα που αυτόνομα παρακολουθούν την κίνηση του ήλιου μεγιστοποιώντας έτσι την αντανάκλαση των ακτίνων του πάνω στον ηλιακό λέβητα-συλλέκτη ο οποίος βρίσκεται στον πύργο ισχύος.

Κάθε ηλιοστάτης έχει δύο κάτοπτρα συνολικής επιφάνειας ανάκλασης περίπου 14 m2. Το σύνολο των ηλιοστατών στο ηλιακό πεδίο θα είναι περίπου 21.000. Ο ηλιακός συλλέκτης- λέβητας βρίσκεται τοποθετημένος πάνω στον πύργο. Στον πύργο μπορεί με την υπάρχουσα τεχνολογία να παραχθεί ατμός με μέγιστη πίεση έως 165 bar και θερμοκρασία έως 540ºC.

Ο ατμός που παράγεται στον ηλιακό λέβητα συγκεντρώνεται και οδηγείται στον ατμοστρόβιλο που είναι συνδεδεμένος με την ηλεκτρογεννήτρια όπου και παράγεται ηλεκτρική ενέργεια.

Στον σταθμό περιλαμβάνεται ένα εφεδρικό σύστημα με δύο συμβατικούς λέβητες που τροφοδοτεί ακαριαία με συμπληρωματική παροχή ατμού τον ατμοστρόβιλο σε περίπτωση προσωρινής μείωσης της παροχής ατμού από τον ηλιακό λέβητα. Ο κάθε λέβητας είναι τυποποιημένος και έχει ονομαστική ισχύ για την παραγωγή 7 MWe ο μικρός και 30 MWe ο μεγάλος χωρίς τη συμβολή του ηλιακού πεδίου.

http://www.ered.gr/gr/newInside.php?art=19911

“Κάθε χρόνο 20 Αύγουστου ξεκινά η κυνηγητική περίοδος και μαζί της γίνονται πιο εμφανή και τα σημάδια ενός ακήρυχτου πολέμου στην ενδοχώρα της Κρήτης” αναφέρεται σε ανακοίνωση της οργάνωσης ΦΟΙΝΙΞ

Σύμφωνα με την ανακοίνωση :

“Κυνηγοί βάζουν δηλητηριασμένα δολώματα σε άλλους κυνηγούς για να μη κυνηγούν στα μέρη τους , κτηνοτρόφοι σε άλλους κτηνοτρόφους έτσι ώστε να εγκαταλείψουν τα βοσκοτόπια τους , γεωργοί εναντίον των δυο πρώτων , και όλοι μαζί εναντίον των μελισσοκόμων αλλά και η κάθε ομάδα εναντίον της άλλης.

Από αυτή την κατάσταση το πρώτο θύμα είναι η άγρια πανίδα του νησιού που στο πρόσωπο των δηλητηριασμένων ορνέων κάθε χρόνο είναι εμφανής η κορυφή του παγόβουνου και μόνο”.

Στις 2 Αυγούστου είχαμε το πρώτο κρούσμα δηλητηριασμένου ορνέου στα κεντρικά Αστερουσια το οποίο αν και δέχτηκε σύντομα πρώτες βοήθειες από το Σύλλογο Φίλων του Περιβάλλοντος Φαραγγιανων και από τον ζωοτέχνη την Ένωσης Μονοφατσιου παρολαυτα απεβίωσε μετά από πολύωρη και επίπονη ταλαιπωρία πριν καν ξεκινήσει η προσπάθεια μεταφοράς του στο ΕΚΠΑΖ στην Αίγινα .

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Οργάνωσης κ. Δημήτρη Ψαρρά :

“Μπορεί πρακτικά ένοχοι να είναι οι κυνηγοί και κτηνοτρόφοι , οι μεν γιατί κατά τους δε, εγκαταλείπουν τα σκυλιά που δεν τους βγαίνουν καλά κυνηγόσκυλα και τα οποία πνίγουν πρόβατα και οι δεύτεροι γιατί βάζουν δηλητήρια για να σκοτώσουν αυτά τα σκυλιά με αποτέλεσμα τον θάνατο των πτωματοφαγων πτηνών και άλλων ειδών αλλά ηθικά ένοχη είναι η πολιτεία σε όλα τα επίπεδα της γιατί δεν εφαρμόζει ένα μοντέλο που στην υπόλοιπη Ευρώπη και σύμφωνα με τις συμβάσεις που έχει υπογράψει (ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΝΑΤΟΥΡΑ) είναι πλέον πραγματικότητα εδώ και μια δεκαετία .

Ένα χωροταξικό χρήσης γης έτσι ώστε η μια δραστηριότητα να μην μπαίνει στα πόδια της άλλης και ένα διαχειριστικό σχέδιο έτσι ώστε να ξέρουμε σαν πολίτες τι μέλλον έχει η δραστηριότητα μας..

Η δε Τοπική Αυτοδιοίκηση (Δήμοι και Περιφέρεια) είναι υπεύθυνοι για την περίθαλψη όλης της κρητικής πανίδας η οποία είναι δημόσια περιουσία και είναι καιρός να ασχοληθούν με ότι ορίζει ο θεσμικός ρόλος τους”.

Να σημειωθεί ότι φέτος πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια γεννήθηκε νεοσσός Γυπαετού στα Αστερουσια και ότι το βουνό αυτό σαν το νοτιότερο της Ευρώπης και μαζί με την μεγαλύτερη νησιώτικη αποικία ορνέων παγκοσμίως είναι ένας τεράστιος φυσικός πλούτος για τις τοπικές κοινωνίες αλλά και για εμάς
http://cretalive.gr/new/46498/crete/Dilitiriasan_orneo_st_Asterousia_

Back to Black

1

Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η Βρετανική μουσική βιομηχανία βρισκόταν σε τέλμα. Οι δισκογραφικές εταιρείες συνέχιζαν ουσιαστικά να τρέφονται από τα πτώματα της πανκ και της ρέγγε, καθώς οι διάφορες ψευδοκαινοτομίες των δεκαετιών του ’80 και του ’90 αποδεικνύονταν ανεπαρκείς και εφήμερες. Στο μεταξύ, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού πλήθαιναν οι φωνές που σιγοψιθύριζαν ότι το χιπ-χοπ (το πιο κερδοφόρο μουσικό είδος της τελευταίας εικοσαετίας) είναι νεκρό. Ακόμα χειρότερα, τα ποπ σκουπίδια που παράγονταν μαζικά από τα διάφορα μουσικά ριάλιτι είχαν αρχίσει να προκαλούν πλήξη στο μπουχτισμένο καταναλωτικό κοινό. Σε μια συνέντευξή του στο μουσικό περιοδικό HitQuarters, ο Darcus Beese (υποδιευθυντής της δισκογραφικής εταιρείας Island) διέθετε αρκετή επιχειρηματική διαύγεια για να διαπιστώσει ότι «το κοινό διψάει για ένα αυθεντικό μουσικό ταλέντο».

Την περίοδο εκείνη, η 19χρονη Έιμι Γουάινχαουζ είχε στείλει (μέσω του τραγουδιστή και φίλου της Tyler James) κάποιες demo ηχογραφήσεις για ακρόαση σε διάφορες δισκογραφικές εταιρείες οι οποίες, ωστόσο, πιστές στην παράδοση της δυσκαμψίας που χαρακτηρίζει την εταιρική γραφειοκρατία, διατηρούσαν αρχικά κλεισμένο στα συρτάρια τους το προφανές ταλέντο της ως ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Όταν, τελικά, οι αντιπρόσωποι της ΕΜΙ και της Virgin προσπάθησαν να προσεγγίσουν την Έιμι για να εξασφαλίσουν την υπογραφή της, τα αφεντικά της Universal/Island έσπευσαν να της προσφέρουν το πολυπόθητο συμβόλαιο. Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, μπορεί να ειπωθεί ότι, υπογράφοντας εκείνο το συμβόλαιο, η Έιμι υπέγραφε ουσιαστικά τη θανατική της καταδίκη.

2

«Η κουλτούρα μπορεί να οριστεί ως το σύνολο των μέσων με τα οποία μια κοινωνία αναστοχάζεται, δείχνεται στον εαυτό της και, επομένως, αποφασίζει σχετικά με τη χρήση της διαθέσιμης υπεραξίας της.» ( )

Με την πλήρη ενσωμάτωσή τους στην εμπορευματική οικονομία, η τέχνη και η επιστήμη (ως βασικές μορφές που ενσαρκώνουν την κουλτούρα στην κοινωνική ζωή) έπαψαν να αποτελούν εκδηλώσεις αναστοχασμού με τις οποίες μια κοινωνία καθορίζει τους θεμελιώδεις σκοπούς της και υποβιβάστηκαν σε απλά μέσα για την επίτευξη ενός δεδομένου, μοναδικού σκοπού – του κέρδους. Καταργώντας ολοκληρωτικά την αυτονομία της τέχνης και της επιστήμης, ο σύγχρονος καπιταλισμός έγινε έτσι μια κοινωνία χωρίς κουλτούρα.

Στο πεδίο της μουσικής έκφρασης, ο θάνατος της τέχνης επικυρώθηκε από το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε η ροκ μουσική στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Το φανταχτερό στυλ του glam rock και η τεχνική-συνθετική πολυπλοκότητα του progressive rock αντανακλούσαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διατηρηθεί με τεχνητά μέσα ζωντανή η ετοιμοθάνατη ροκ μουσική. Η προσωρινή αναζωογόνηση των κερδών που επιτεύχθηκε χάρη στο πανκ και τη ρέγγε υπό την υψηλή καθοδήγηση του πρωτοποριακού κεφαλαίου (όπως συνέβη π.χ. με την προώθηση των Sex Pistols από τον πρώην φιλοκαταστασιακό μάνατζερ Μάλκολμ Μακ Λάρεν) και του σοσιαλδημοκρατικού κράτους (όπως συνέβη με την αφομοίωση της ρέγγε από το Εθνικό Λαϊκό Κόμμα της Τζαμάικα) δεν ήταν παρά ένα σύντομο διάλειμμα σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία αποσύνθεσης. Πολύ σύντομα, τα αφεντικά της μουσικής βιομηχανίας βρέθηκαν να αναζητούν μάταια τον “νέο Ντύλαν” και τους “νέους Στόουνς” με τους οποίους έπρεπε επειγόντως να επενδύσουν μουσικά τις εικόνες από τις καινούριες ταραχές που ξεσπούσαν στο Μπρίξτον.

Από τότε μέχρι σήμερα, το αδιέξοδο αυτό δεν έπαψε να επιβεβαιώνεται. Αντιμέτωπες με την οριστική χρεοκοπία τού rock and roll, οι δισκογραφικές εταιρείες μπορούσαν τουλάχιστον να κεφαλαιοποιήσουν το θάνατό του για να γεμίσουν τα ταμεία τους. Για το σκοπό αυτό, αρκέστηκαν στη συνεχή ανανέωση προσώπων και στην ανακύκλωση παλιών μουσικών ειδών που επαναπροωθούνταν υπό το πέπλο ασήμαντων νεωτερισμών (new wave, post punk, indie rock, Britpop κ.λπ.).

Σε αυτό το περιβάλλον παρακμής, η νοσταλγική προτίμηση της Έιμι για τη “ρετρό” soul, την τζαζ και τα μπλουζ του ’50 και του ’60 (δηλαδή για μουσικά είδη που είχαν ενσωματώσει προθεαματικές μορφές μουσικής έκφρασης από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα) δεν αποτελούσε σοβαρό πρόβλημα για τους διευθυντές της Island. Αντιθέτως, μπορούσε να προβληθεί ως σημείο αφετηρίας για μια “ποιοτική αναζωογόνηση” της βρετανικής μουσικής σκηνής. Στο κάτω-κάτω, το “φαινόμενο Γουάινχαουζ” θα μπορούσε να διευρυνθεί αργότερα για να συμπεριλάβει και άλλα λιγότερο ή περισσότερο “αυθεντικά ταλέντα” που θα πλασάρονταν για να επιβεβαιώσουν τη “στροφή προς την ποιότητα” και να τονώσουν την εθνική υπερηφάνεια των Βρετανών καταναλωτών.

3

«Έπρεπε να ταπεινωθώ ολοκληρωτικά για να γίνω αυτό που ήταν οι Beatles. Είναι κάτι για το οποίο αισθάνομαι πίκρα σήμερα. Δεν το γνώριζα, δεν το προέβλεψα. Συνέβη λίγο-λίγο, σταδιακά, μέχρι να με περικυκλώσει αυτή η απόλυτη τρέλα και να αρχίσω να κάνω αυτό ακριβώς που δεν ήθελα με ανθρώπους που δεν μπορούσα να υποφέρω – ανθρώπους τους οποίους μισούσα όταν ήμουν δέκα χρονών.»
(Τζων Λένον)

Ο ποπ σταρ είναι ένας ειδικευμένος εργάτης που παράγει υπεραξία για το μουσικό κεφάλαιο υπό συνθήκες ακραίας αλλοτρίωσης. Αποξενώνεται σταδιακά από τη διαδικασία και το προϊόν της παραγωγής του (που ελέγχονται κατά ολοένα μεγαλύτερο βαθμό από τις δισκογραφικές εταιρείες), αποξενώνεται από τον περίγυρο των θαυμαστών του (στους οποίους οφείλει μια αφοσίωση εξίσου αφηρημένη με την αφοσίωση που είναι υποχρεωμένος να δείχνει μέσα από το απομακρυσμένο παλάτι του ένας βασιλιάς προς τους υπηκόους του) και καταλήγει, αναπόφευκτα, ξένος προς τον ίδιο του τον εαυτό.

Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, ο ποπ σταρ μπορούσε ακόμα να θεωρείται ως μια εκκεντρική, ιδιότυπη φιγούρα στις βιομηχανικές κοινωνίες της Δύσης. Ο μαζικός βιομηχανικός εργάτης διέθετε εκείνες τις μορφές οργάνωσης που του επέτρεπαν να αντιπαρατίθεται συλλογικά στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και, επομένως, δε συμμεριζόταν ούτε κατανοούσε πλήρως την ακραία απομόνωση του νεοφανούς ροκ σταρ. Ο θάνατος της Τζάνις Τζόπλιν ή του Τζίμι Χέντριξ το 1970 μπορούσε ακόμα να προκαλεί έκπληξη και αμηχανία στο ευρύτερο κοινό των θαυμαστών τους – μολονότι, ασφαλώς, οι μυημένοι είχαν αναγνωρίσει ήδη από πολύ νωρίτερα τις συνθήκες της αθλιότητας που οδηγούσαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τη χίππικη ιδεολογία στο θάνατο.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, η παρουσία του ποπ σταρ έγινε αντικειμενικά πιο οικεία στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες. Η μεγέθυνση του τριτογενούς τομέα (που διαδέχτηκε το μοντέλο της μαζικής εργοστασιακής παραγωγής) και η συνακόλουθη αποκέντρωση της παραγωγικής διαδικασίας, το ‘outsourcing’ και το ‘downsizing’ οδήγησαν στην ουσιαστική διάλυση των (ήδη αφομοιωμένων από τη σοσιαλδημοκρατία) παραδοσιακών μορφών εργατικής οργάνωσης και αποδυνάμωσαν τη θέση των νέων μισθωτών, υπαλληλικών στρωμάτων απέναντι στο κεφάλαιο. Καθώς η παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση συνέχιζε να τροφοδοτεί τη γενικευμένη ανασφάλεια και η βαθιά ύφεση του επαναστατικού κινήματος ενέτεινε το αίσθημα μιας ζωής χωρίς νόημα, οι αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές (χρήση ναρκωτικών, αυτοκτονίες κ.λπ.) έπαψαν να αποτελούν “πρόνόμιο” των μουσικών αστέρων και εκδημοκρατίστηκαν. Ο ποπ σταρ και ο “μεταβιομηχανικός” εργάτης-θαυμαστής του άρχισαν να προσεγγίζουν περισσότερο ο ένας τον άλλον εξαιτίας των κοινών συνθηκών απομόνωσης και απόγνωσης που τους επέβαλλε ο νέος καπιταλιστικός καταμερισμός της εργασίας ( ).

Σήμερα, το κεφάλαιο δε ζητάει από τον εργάτη – είτε πρόκειται για έναν υπάλληλο σε κατάστημα πληροφορικής, για μια σερβιτόρα σε καφετέρια ή για έναν μουσικό αστέρα – να του πουλήσει απλώς το χρόνο του έναντι μιας χρηματικής αμοιβής αλλά, πολύ περισσότερο, απαιτεί από τον εργάτη να παράγει και να πουλάει αδιάκοπα μια ορισμένη εικόνα του εαυτού του. Ο υπάλληλος στο “Πλαίσιο” πρέπει να τρέξει αμέσως – υπό το άγρυπνο βλέμμα του προϊσταμένου του – πρόθυμος και χαμογελαστός για να εξυπηρετήσει τον πελάτη που μπαίνει στο κατάστημα. Η σερβιτόρα στην καφετέρια “Crazy Horse” πρέπει να είναι “επαρκώς διαχυτική” με τους πελάτες, σύμφωνα με τις σχετικές υποδείξεις του αφεντικού της και υπό την άμεση απειλή της απόλυσης. Παρόμοια, ο ποπ σταρ στις δημόσιες εμφανίσεις του πρέπει να επιδεικνύει συνεχώς την αφοσίωσή του στους πελάτες-θαυμαστές του, όπως ορίζουν οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει από το συμβόλαιό του με τη δισκογραφική εταιρεία.

4

Η Έιμι ήταν μια ελάχιστα παραγωγική εργάτρια. Το διάστημα τριών ετών που μεσολάβησε ανάμεσα στην κυκλοφορία των δύο πρώτων (και τελευταίων) δίσκων της ήταν ήδη μια αρκετά μεγάλη περίοδος απραξίας και, οπωσδήποτε, υποδείκνυε έναν χαμηλό ρυθμό παραγωγικότητας που δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της εργοδότριας εταιρείας. Το 2008, τα αφεντικά της Universal την πίεζαν ήδη για την κυκλοφορία νέου υλικού. Τον Ιούλιο του 2010, η Έιμι δήλωσε σε μια ελάχιστα πειστική (και πιθανότατα υπαγορευμένη) συνέντευξη ότι το νέο της άλμπουμ θα είχε κυκλοφορήσει μέχρι τον Ιούλιο του 2011. Ήταν μια ακόμα δέσμευση που δεν επρόκειτο να τηρηθεί καθώς, λίγους μήνες αργότερα, η δισκογραφική εταιρεία της ανακοίνωνε τη διοργάνωση μιας Ευρωπαϊκής περιοδείας για το καλοκαίρι του 2011.

Τα συμπτώματα απειθαρχίας ήταν ακόμα εμφανέστερα πάνω στη σκηνή. Σε αντιδιαστολή με την οφειλόμενη προσποιητή αφοσίωση προς το κοινό, η Έιμι δε δίσταζε να δείχνει την περιφρόνησή της απέναντι στο κανιβαλικό πλήθος των καταναλωτών που συνέρρεαν στους συναυλιακούς χώρους για να παρακολουθήσουν τις εμφανίσεις της. Το Νοέμβρη του 2007, η εμφάνισή της στο Birmingham (με την οποία εγκαινίαζε μια 17-ήμερη συναυλιακή περιοδεία) σημαδεύτηκε από τις αποδοκιμασίες των θεατών, οι οποίοι έκριναν ότι το εμπόρευμα-Γουάινχαουζ που είχαν αγοράσει δεν ανταποκρινόταν επαρκώς στις αυτοδίκαιες απαιτήσεις τους. Αφού πρώτα ξέσπασε σε δάκρυα, η Έιμι κατόρθωσε να ανταποδώσει λούζοντας με βρισιές το εμβρόντητο ακροατήριό της – μια αμυντική τακτική που επρόκειτο να χρησιμοποιήσει ξανά και ξανά τα επόμενα χρόνια. Το Μάη του 2009, καθώς αδυνατούσε να θυμηθεί τους στίχους των τραγουδιών της κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στη Saint Lucia, εξήγησε στους θεατές ότι “βαριόταν” υπερβολικά και αποχώρησε από τη σκηνή στη μέση ενός τραγουδιού. Στο τελευταίο παρόμοιο περιστατικό που συνέβη στο Βελιγράδι στις 18 Ιουνίου 2011, το σκηνικό της συναυλίας δε διέφερε από μια Ρωμαϊκή αρένα. Οι μπράβοι της δισκογραφικής εταιρείας – ως εκτελεστικά όργανα των σύγχρονων Ρωμαίων αρχόντων – ανάγκασαν με τη βία την Έιμι να παραμείνει στη σκηνή για να την κατασπαράξουν τα θηρία-θεατές που, βλέποντάς την να βρίσκεται και πάλι εκτός εαυτού, ξέσπασαν σε ουρλιαχτά αποδοκιμασίας ( ).

Τα παραδείγματα αυτά δε δείχνουν απλώς μια κατάσταση μανιοκατάθλιψης αλλά αναδεικνύουν με σαφήνεια τα αίτια αυτής της κατάστασης. Η Έιμι ασφυκτιούσε μέσα στο κανονιστικό πλαίσιο συμπεριφορών που της επέβαλλε το μουσικό θέαμα και αναζητούσε τρόπους διαφυγής. Το Γενάρη του 2009, ανακοίνωσε τη δημιουργία της δικής της δισκογραφικής εταιρείας (Lioness Records). Λίγο αργότερα, συμμετείχε η ίδια στην ερμηνεία μερικών τραγουδιών που συμπεριλήφθηκαν στον πρώτο δίσκο της εταιρείας της. Η τελευταία δημόσια εμφάνισή της έγινε στις 20 Ιουλίου 2011 (τρεις μέρες πριν το θάνατό της) στο Λονδίνο, όταν ανέβηκε απροειδοποίητα στη σκηνή για να συνοδεύσει φωνητικά το συγκρότημα της 13χρονης βαφτισιμιάς της Donne Bromfield. Από τις παραπάνω επισημάνσεις γίνεται σαφές ότι – πέρα από τις συχνές αυτοκαταστροφικές παλινδρομήσεις της – η Έιμι επιδίωκε να ξεφύγει από τον κλοιό του μουσικού κεφαλαίου και όχι να συνεχίσει μοιρολατρικά μια διαδρομή που την οδηγούσε στην πνευματική, ψυχολογική και φυσική εξόντωση.

Ο θάνατος της Έιμι πρέπει να γίνει κατανοητός ως οριακή στιγμή ενός αδυσώπητου καθημερινού πολέμου και όχι ως η “αναμενόμενη”, “λογική” – σχεδόν φυσική! – κατάληξη της σύντομης πορείας που χάραξε μια “ανεξήγητα διαταραγμένη” προσωπικότητα, όπως έσπευσαν να διαπιστώσουν οι δημοσιογράφοι-απολογητές του μουσικού θεάματος. Ο θάνατός της είναι εξίσου παράλογος και αφύσικος με την καταστροφική κυριαρχία του εμπορεύματος πάνω στις δημιουργικές ικανότητες του ανθρώπου.

Η πενιχρή δισκογραφική παραγωγή της Έιμι, η συστηματική απειθαρχία που επιδείκνυε στις δημόσιες εμφανίσεις της (με αποκορύφωμα τη ματαίωση της περιοδείας της το καλοκαίρι του 2011, η οποία προκάλεσε σίγουρα ζημιές πολλών εκατομμυρίων λιρών στους διοργανωτές) και η σαφής πρόθεσή της να αποδεσμευθεί από τις πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρείες ήταν ένας συνδυασμός λαθών που δε θα μπορούσε ποτέ να της συγχωρήσει το μουσικό κεφάλαιο. Χωρίς να εξυφαίνεται εδώ κάποια θεωρία συνωμοσίας – αλλά, ταυτόχρονα, επισημαίνοντας ότι οι συνθήκες του θανάτου της παραμένουν μέχρι σήμερα “αδιευκρίνιστες”– μπορεί να υποστηριχθεί βάσιμα ότι τα χρηματικά κέρδη που απέδωσε ο θάνατός της στις δισκογραφικές εταιρείες ήταν μεγαλύτερα από τα αναμενόμενα κέρδη που θα τους απέδιδε η μελλοντική ζωντανή εργασία της.( )

5

Μπορεί κανείς να προσπεράσει βιαστικά την περίπτωση της Έιμι και να απορρίψει περιφρονητικά τη θλίψη που προκάλεσε ο θάνατός της, υποστηρίζοντας ότι αποτελεί απλώς ένα ακόμα αφελές θύμα που πίστεψε στις υποσχέσεις του μουσικού θεάματος. Η άποψη αυτή είναι ανεπαρκής, διότι υποκύπτει στον πανταχού παρόντα πειρασμό του (συχνότατα “επαναστατικού”) κυνισμού. Στην πραγματικότητα, ο κυνισμός – αυτή η μαζική φιλοσοφία της εποχής μας – δεν ανήκε ποτέ στο οπλοστάσιο της επανάστασης. Ο κυνισμός πραγμοποιεί το άτομο και, ακολούθως, γελοιοποιεί ένα γεγονός (που συνδέεται με αυτό το άτομο) προκειμένου να αποφύγει την ερμηνεία του. Ο κυνισμός παραμένει δύσπιστος απέναντι στις επιμέρους υποσχέσεις του θεάματος αλλά αποφεύγει να απορρίψει το ίδιο το θέαμα.( )

Η θέση του ποπ σταρ δε διαφέρει ποιοτικά από τη θέση του σημερινού μισθωτού εργάτη στην τριτογενοποιημένη παραγωγική διαδικασία. Ο καπιταλιστικός καταμερισμός της εργασίας επιβάλλει την απομόνωση σε όλες τις όψεις της παραγωγής και της κοινωνικής αναπαραγωγής. Αυτό το κοινό καθεστώς απομόνωσης (και το αίσθημα απόγνωσης που το συνοδεύει, οδηγώντας συχνά στο φρικάρισμα και στην αυτοκαταστροφή όχι πια μόνο τον μουσικό αστέρα αλλά οποιοδήποτε μέλος της καταπιεσμένης μάζας) υποστασιοποιεί την αντικειμενική συνάφεια ανάμεσα στον ποπ σταρ και τους θαυμαστές του, εξηγώντας έτσι την αληθινή θλίψη για το θάνατο της Έιμι( ). Η θλίψη γεννάει την ανάγκη για το ξεπέρασμά της με την αποκατάσταση μιας κοινής εμπειρίας, με την άρση της απομόνωσης και την επανασύνδεση που επιθυμούν οι θεατές τόσο με την ίδια την Έιμι όσο και μεταξύ τους. Η επικερδής αξιοποίηση του θανάτου της από το μουσικό κεφάλαιο θεμελιώνεται ακριβώς σε αυτή την αληθινή επιθυμία, καθώς «η γοητεία της μαζικής κατανάλωσης δε στηρίζεται στην επιβολή ψευδών αναγκών αλλά στη διαστρέβλωση και εκμετάλλευση πραγματικών αναγκών»( ). Αλλά η εμπορευματική σχέση (η αγορά ενός δίσκου) αποτυγχάνει να εκπληρώσει την επιθυμία των θεατών για την αποκατάσταση της χαμένης κοινότητας, καθώς παραμένει μια «μονόδρομη σχέση με το ίδιο το κέντρο που συντηρεί την απομόνωσή τους. Το θέαμα συνενώνει το διαχωρισμένο, αλλά το συνενώνει ως διαχωρισμένο»( ). Ο θρήνος που μεσολαβείται από το εμπόρευμα παύει να είναι καθαρτήριος. Ο πόνος εξακολουθεί να είναι παρών, μολονότι θάβεται κάτω από τόνους κατανάλωσης. Η ζωή συνεχίζεται περικυκλωμένη από την ίδια θλίψη, μέχρι να εξαλειφθούν οι κοινωνικές αιτίες που την γέννησαν• μέχρι να γίνει η ευτυχία μας εκδίκηση για κάθε παράλογο θάνατο που προκάλεσε η αλλοτριωμένη κοινωνία.

Χ.Μ.

Αύγουστος 2011

http://thebaddayswillend.wordpress.com/2011/08/11/back-to-black/

Εδώ και ένα σχεδόν χρόνο στο Βόλο οι συναλλαγές δεν γίνονται πλέον αποκλειστικά με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, αφού οι κάτοικοι αγοράζουν και πληρώνουν και με την Τοπική Εναλλακτική Μονάδα (ΤΕΜ).

Αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και της έλλειψης ρευστότητας που αυτή έφερε, ήταν η δημιουργία της Τοπικής Εναλλακτικής Μονάδας από τους Βολιώτες, οι οποίοι έστησαν το Δίκτυο Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης Μαγνησίας για ανθρώπους που δυσκολεύονται ή αδυνατούν να καλύψουν το σύνολο των αναγκών τους με τα εισοδήματα σε ευρώ, μπορούν όμως να «πληρώνουν», προσφέροντας κάποια εργασία ή κάποια δικά τους καινούργια ή μεταχειρισμένα αγαθά, ακολουθώντας το παράδειγμα κοινωνιών σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες (Αγγλία, Ιρλανδία, Αυστρία, Γερμανία), στον Καναδά και στην Ιαπωνία.

Η ΤΕΜ είναι μία Εναλλακτική Μονάδα η οποία δημιουργείται ως αποτέλεσμα μίας συναλλαγής που πραγματοποιείται μέσα σε μία γεωγραφικά καθορισμένη ένωση φυσικών και νομικών προσώπων και επιχειρήσεων στη δική μας περίπτωση στο Νομό Μαγνησίας. Όλες οι συναλλαγές καταγράφονται σε ειδικό ηλεκτρονικό σύστημα διαχείρισης με τρόπο ώστε ανά πάσα στιγμή κάθε μέλος του Δικτύου να μπορεί να έχει μία πλήρη εικόνα γι΄ αυτές, να αναζητήσει πρόσθετες υπηρεσίες και προϊόντα και βέβαια να καταχωρήσει τις δικές του αγγελίες για προσφορά υπηρεσιών και προϊόντων.

Το Δίκτυο ΤΕΜ, όπως εξηγεί στην ιστοσελίδα της η Ένωση Καταναλωτών Βόλου, δίνει τη δυνατότητα σε φυσικά και νομικά πρόσωπα αλλά και σε επιχειρήσεις να συμμετέχουν δημιουργικά στην κοινωνική και οικονομική ζωή της περιοχής μας, αυξάνοντας τις ευκαιρίες απασχόλησης και διάθεσης αγαθών και υπηρεσιών αποκλειστικά στα άλλα μέλη του Δικτύου.

Η ιδέα στήθηκε μια μικρή ομάδα ανθρώπων και σήμερα μετράει τουλάχιστον 200 συμμετέχοντες στην Μαγνησία. Μάλιστα έχει στηθεί και ιστοσελίδα στο http://www.tem-magnisia.gr/index.php για όσους ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν ή να ενημερωθούν περαιτέρω για την ΤΕΜ. Σύμφωνα με τους συμμετέχοντες στο Δίκτυο ΤΕΜ, το εναλλακτικό νόμισμα μπορεί να αναστήσει την τοπική αγορά, χωρίς να φιλοδοξεί να ανταγωνιστεί το ευρώ.

Το παράδειγμα του Βόλου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον ομάδων και από άλλες πόλεις, όπως η Αθήνα, η Κατερίνη και η Λαμία που μελετούν το ενδεχόμενο να στήσουν το δικό τους δίκτυο τοπικής εναλλακτικής μονάδας, βασιζόμενοι στις αρχές της ανταλλακτικής οικονομίας.

http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CE%BF

η ανατροπή ενός κεσέ, και μάλιστα τηλε-κεσέ…

Έφαγε λοιπόν τα πρώτα γιαούρτια στην Αντίπαρο ένας εκφραστής του μηντιακού κατεστημένου. Γιατί αυτός κι όχι άλλοι που έχουν κάνει την εμφάνισή τους; Αποτελεί υπερβολική αντίδραση κάποιων αντιεξουσιαστών που έρχονται στο νησί πολύ πριν από τους VIPS και τις τηλεπερσόνες ή ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είναι ένα από τα κόκκινα πανιά των αγανακτισμένων πολιτών;

Σίγουρα δεν είναι παγιωμένη έκφραση δημοκρατίας το να ρίχνεις γιαούρτια σε έναν μεγαλοδημοσιογράφο. Ακόμα κι αν οι απόψεις του είναι συχνά προκλητικές για τον σκεπτόμενο πολίτη. Ακόμα κι αν από το τηλεπαράθυρο και την πάνω αριστερή γωνία της οθόνης μας έχει αποτελέσει μέρος της μιαρής συμμορίας με τα λοιπά φερέφωνα του ΜΕΓΚΑ. Ακόμα κι αν κανείς μας δεν θα ήθελε να ρίξει γιαούρτια σε έναν επισκέπτη του νησιού, παρά μόνο αν αυτή η χειρονομία εκφράζει έναν γενικότερο συμβολισμό. Ακόμα κι αν ο ίδιος με αναίδεια πέταγε μπουκάλια στο γήπεδο παλιότερα. Ακόμα κι αν μέσω του ΜΕΓΚΑ αποκαθήλωσε την αξιοπιστία της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας και δημοκρατίας για πολλά χρόνια. Ακόμα κι αν αποτελεί μέρος ενός κυκλώματος που παρασιτεί πλάι στην εξουσία και καρπώνεται εξουσία μέσω αυτής.

Ή μήπως πάλι τελικά το ήθελε το γιαουρτάκι του;

Όπως και να έχει, αυτό που τονίζει αυτή η ενέργεια είναι αφενός η δυσχέρεια που έχουν ακόμα και στα μικρά νησάκια του Αιγαίου οι φερόμενοι ως μεγαλο- (δημοσιογράφοι, δικηγόροι, επιχειρηματίες, βουλευτάδες) να κυκλοφορούν αμέριμνοι και ευτυχείς ως ανώνυμοι τουρίστες, αφετέρου κάνει σαφές και σε άλλους ότι στο νησί υπάρχει μία ολόκληρη κοινωνία που δεν είναι μόνο του κάμπιγκ, που δηλώνει αντιεξουσιαστική, και στην επόμενη ευκαιρία θα γιαουρτώσει ξανά τον Πρετεντέρη, τη Στάη (πώς τους ξέφυγε;), τη βουλευτή Άννα, και πολλούς άλλους. Μπορεί να μη μας προκαλούν ευθέως με τη στάση τους, αλλά και μόνο το ότι αντιπροσωπεύουν μία κοινωνία αποκομμένη από την αληθινή που καθημερινά εκφυλίζεται τριγύρω μας, και μόνο που εκπροσωπούν με τη ζωή τους και την πορεία τους αυτήν ακριβώς την κοινωνική ανισότητα που τους βγάζει χρόνια στον αφρό και τους δίνει ισχύ να αναρριχηθούν ακόμα περισσότερο σε βάρος των υπολοίπων, αξίζει τον κόπο να αφήσουμε ένα χαμόγελο στο άκουσμα της χθεσινής είδησης. Ας πάνε στη Μύκονο όσοι θέλουν να περιφέρονται αμέριμνοι στα αυγουστιάτικα σοκάκια, συνώνυμη πλέον με το νησί των εκμαυλισμένων, όπου έχει και πιο πολλά σοκάκια για να κυκλοφορούν ανενόχλητοι.

Φυσικά κάποιοι θα κρίνουν ως δυσφήμιση για το νησί το συγκεκριμένο γεγονός. Για να καταλήξει τελικά όλη η συζήτηση για μια ακόμα φορά στο τι ανάπτυξη, κι άρα και τουρίστες επιθυμεί το νησί. Ευτυχώς, όπου δεν υπάρχει εικόνα δεν υπάρχει και είδηση, επομένως ας μην ανησυχούν οι κάτοικοι για πιθανή δυσφήμιση, γιατί δεν υπάρχει οπτικό ντοκουμέντο.

Τουλάχιστον για φέτος με την κίνηση αυτή των αντιεξουσιαστών σώθηκε η παρτίδα. Μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε ένα βίντεο του συμβάντος, όπου να έχουμε πειράξει τον ήχο, ώστε να παραποιηθεί το συμβάν, όπως έγινε με το βίντεο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου στο MEGA. Και μακάρι να μπορούσαμε να πετάξουμε και κανένα γιαούρτι στα ελικόπτερα που πετάνε ακριβώς από πάνω μας προκλητικά τα μεσημέρια, στις απίθανες κλωνοποιημένες παρέες που συγχρωτίζονται στα τρέντυ μαγαζιά του νησιού, στα ογκώδη οχήματα που οργώνουν την κυκλαδική σαβάνα και σε τόσα άλλα που κατά καιρούς έχουν θιγεί από εδώ και από αλλού.

Από την άλλη, κάποιοι μετράνε τις μέρες. Σε δέκα- δεκαπέντε μέρες όλα αυτά θα αποτελούν παρελθόν. Και το νησί θα βρει ξανά το ρυθμό του. Με μία στάμπα από γαλακτοκομικά στον πεζόδρομο να θυμίζει για καιρό ότι δεν υπάρχει μεταλλαγμένη δημοκρατία μόνο από τη μία πλευρά, αλλά εκατέρωθεν. Από τη μεριά μάλιστα των πολιτών η αντίληψη για το τι εστί δημοκρατία έχει συμπεριλάβει και τα γιαουρτώματα, αλλού δε και τις πέτρες ή τις σφαλιαρίτσες. Όπως κι από την πλευρά των κρατούντων δημοκρατία είναι τάχα όλα αυτά που παρακολουθούμε να μας αλώνουν τη ζωή τον τελευταίο καιρό.

Δείτε:

Προφητική διαφήμιση του Τζίμη Πανούση με το γιαούρτι που χρόνια μετά θα πλήξει τον δημοσιογράφο στο νησί του βασιλιά του Σωρού.
http://youtu.be/JUu4exj-foY

Δείτε και άλλο κομμάτι από τη συνέντευξη του Τζίμη Πανούση στον Γ. Πρετεντέρη πριν αρκετά χρόνια, με την αποκαθήλωση του δημοσιογράφου στο τελευταίο λεπτό.
http://www.greektube.org/content/view/111097/2/

Ήδη άρχισαν τα ανέκδοτα για το συμβάν. Τι γιαούρτι τρώει ο Πρετ-εντέρης; Πρετ-α-Complet.

Υπάρχουν άλλα; Αφήστε τα στα σχόλια, όπως και την οπτική σας για το γεγονός.

(Για την ιστορία: ο δημοσιογράφος Γ. Πρετεντέρης, που κάνει διακοπές αμέριμνος εδώ και λίγες μέρες στο νησί, δέχτηκε αρχικά φραστική και μετά από λίγα λεπτά ομαδική επίθεση από είκοσι μαυροφορεμένους που πέταξαν κεσεδάκια γιαούρτια στον τηλεκεσέ, φωνάζοντας συνθήματα όπως “Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΟΜΠΗ, ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ ΨΟΦΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΟΡΤΗ. ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. ΜΠΑΤΣΟΙ ΤV ΝΕΟΝΑΖΙ, ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ”. Σοκαρισμένος, όπως είναι λογικό, αποχώρησε χωρίς περαιτέρω εμπλοκή).

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1324224

Οι αναρχικοί
Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟ

Σκοπίμως διαστρεβλώνουν την αλήθεια ή κάνουν λάθος όσοι διατυμπανίζουν ότι η αναρχία είναι μια πολιτική φιλοσοφία που ευαγγελίζεται ένα σύστημα χωρίς αρχές, ότι ο κάθε ένας κάνει ό,τι γουστάρει και λοιπά φαιδρά.

Αποκρύπτουν ότι αναρχία σημαίνει ένα σύστημα χωρίς άρχοντες, χωρίς επιβαλλόμενη εξουσία.

ΑΠΟ ΤΑ φιλοσοφικά συστήματα (θεωρίες, αφηγήσεις) του Διαφωτισμού είναι το μόνο που πλησιάζει τη Δημοκρατία, την κατάσταση εκείνη στην οποία το μόνο κράτος είναι ο δήμος, ο λαός, για όσους έχουν ξεχάσει τις πολύτιμες έννοιες της παράδοσης. Ουδεμία σχέση με τη βία έχει η αναρχία· συνηγορεί όμως υπέρ του ξεσπάσματος αυτής, όταν είναι λαϊκή (όταν η καταπίεση των ελίτ κατά των λαϊκών στρωμάτων φτάνει στο απροχώρητο).

Σ’ ΕΝΑ ενημερωτικό φυλλάδιο που εξέδωσε η λονδρέζικη αντιτρομοκρατική υπηρεσία προτρέπονται οι πολίτες να καταδίδουν στα αστυνομικά τμήματα τους αναρχικούς (!). Ακούγεται ίσως ανατριχιαστικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια σύγχρονη δημοκρατία (σήμερα στο Λονδίνο, αύριο στο Παρίσι, τη Στοκχόλμη, μεθαύριο στο Σαράγιεβο, την Αθήνα και πάει λέγοντας…). Είναι εν τούτοις απορίας άξιον να εκδίδεται μια τέτοια απόφαση που ποινικοποιεί τις ιδέες, μιας και ο καπιταλισμός είναι μια τεράστια χοάνη που απορροφά και ευτελίζει τα πάντα, ακόμη κι εκείνα που επιβουλεύονται την ύπαρξή του. Ο καπιταλισμός γνωρίζει ότι είναι ανίκητος, διότι είναι γνωστή η μικρότητα (νωθρότητα) του ανθρώπου. Απλώς οι Λονδρέζοι καπιταλιστές προβαίνουν σε μια επίδειξη (γελοίας) αυταρχικότητας και ας γελοιοποιούν το πνεύμα, τις ιδέες, την ελευθερία. Ετσι κι αλλιώς, όσοι υπηρετούν πιστά το σύστημα, εκεί και παντού, έχουν χάσει κάθε επαφή με τις έννοιες αυτές.

ΘΑ ΗΤΑΝ εντούτοις ευχής έργον, εάν μπορούσαμε να εμβαπτισθούμε στα (ιαματικά) νάματα της Αναρχίας. Θα αντιλαμβανόμασταν αμέσως τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει γειτονιά, τι λαϊκή τέχνη, τι συνύπαρξη, τι χορός, τι έρωτας, τι έκσταση, τι συνεταιρισμός, τι φιλία. Θα έμπαινε ξαφνικά η ποίηση στη ζωή μας, θα αποπεζοποιείτο έστω η ανιαρή και δυσβάσταχτη καθημερινότητα. Πού τέτοια πράγματα. Εδώ η πόζα πάει σύννεφο από τον πιο ταπεινό ώς το μεγαλύτερο αλαζόνα, αρκεί να αποκτήσουν μια θεσούλα και να ασκούν εξουσία… Φτωχά «εγώ», αμόρφωτα, ράθυμα, άπονα, εθελόδουλα (για τούτο και παραμένουν «εγώ»…).

ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ από τους αναρχικούς η κοινωνία· οι αναρχικοί ζουν μέσα στην κοινωνία, φροντίζουν γι’ αυτήν, υπερασπίζονται το ελάχιστον της αξιοπρέπειάς της. Η κοινωνία κινδυνεύει απ’ αυτούς που τάχα θέλουν να την προστατεύσουν από κινδύνους· η εξουσία είναι ο κίνδυνος. Και δυστυχώς η εξουσία δεν είναι μόνο στους κυβερνητικούς θεσμούς-γρανάζια. Η εξουσία τρέχει απ’ τα μπατζάκια του καθενός μας· και ας λέμε άλλα.
stamg@enet.gr
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=299793

Πλαστικές σφαίρες και αντλίες νερού είναι πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσουν στο άμεσο μέλλον οι διαδηλωτές, εκτός από τα δακρυγόνα, που ως τώρα χρησιμοποιεί κατά κόρον η Ελληνική Αστυνομία. Την αποκάλυψη αυτή έκανε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής, ο οποίος μιλώντας στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής άφησε για πρώτη φορά ανοικτό το ενδεχόμενο το «επίσημο» οπλοστάσιο της Αστυνομίας να εξοπλιστεί με «όπλα» των οποίων η χρήση είχε αποκλειστεί μετ’ επιτάσεως στο πρόσφατο παρελθόν.

ΜΕ ΔΙΑΛΟΓΟ. «Η διεθνής εμπειρία υποχρεώνει το αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας να εξετάσει όλες τις υπάρχουσες λύσεις για τη χρησιμοποίηση των καταλληλότερων μέσων ελέγχου της βίας με τους λιγότερους κινδύνους για την ακεραιότητα των πολιτών. Και σε αυτό το πλαίσιο θα εξεταστούν όλες οι ιδέες που έχουν διατυπωθεί στον δημόσιο διάλογο», επισήμανε ο Χρ. Παπουτσής.
Κατά τη χθεσινή συνεδρίαση της αρμόδιας Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, τόσο ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη όσο και ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιλτιάδης Παπαϊωάννου διατύπωσαν την άποψη ότι πρέπει να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο για την πραγματοποίηση διαδηλώσεων προκειμένου αφενός να διασφαλίζεται το δικαίωμα του λαού να διαμαρτύρεται δημόσια αφετέρου όμως – όπως είπαν – να μην μπορούν ολιγομελείς ομάδες διαδηλωτών να αποκλείουν το κέντρο μιας πόλης σε βάρος της δημόσιας ζωής.

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ. Η συζήτηση για τη χρήση των πλαστικών σφαιρών είχε ανοίξει για πρώτη φορά το 2007, όταν και τότε οι επιτελείς της ΕΛ.ΑΣ. αναζητούσαν τρόπους να αντιμετωπίσουν τις βίαιες διαδηλώσεις, και «άναψε» ύστερα από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Στις αποθήκες της ΕΛ.ΑΣ. μάλιστα βρίσκονταν και έξι όπλα, τα οποία είχε στείλει η βελγική εταιρεία FN με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004. Τα όπλα είχαν τη δυνατότητα να ρίχνουν πλαστικές σφαίρες αλλά και χρωμόσφαιρες, οι οποίες θα μπορούσαν να «μαρκάρουν» τους υπόπτους. Τα όπλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν σε δύο περιπτώσεις από την Αστυνομία αλλά στη συνέχεια δεν εγκρίθηκε η γενικευμένη χρήση τους από την ΕΛ.ΑΣ.
Στατιστικές μελέτες από τη χρήση τους σε Βέλγιο, Ιταλία και Γαλλία, οι οποίες έδειξαν πως τα αποτελέσματα ήταν αμφιλεγόμενα και σε πολλές περιπτώσεις διαδηλωτές χωρίς συμμετοχή σε επεισόδια «μαρκαρίζονταν» από τις χρωμόσφαιρες, ο θανατηφόρος τραυματισμός αμερικανίδας διαδηλώτριας από χρωμόσφαιρα αλλά και οι σοβαροί τραυματισμοί διαδηλωτών από τη χρήση πλαστικών σφαιρών έβαλαν στο «ψυγείο» τη χρήση τους.
Στο ψυγείο μπήκε ουσιαστικά και η προμήθεια των οχημάτων με τα κανονάκια εκτόξευσης νερού για τη διάλυση των διαδηλωτών. Στην Ελλάδα «πρόλαβε» και ήρθε ένα όχημα από την Αυστρία, το οποίο βρισκόταν σταθμευμένο κοντά στη Βουλή τις ημέρες των απεργιακών κινητοποιήσεων του Ιουνίου και των συγκεντρώσεων των «Αγανακτισμένων», ενώ σε εκκρεμότητα βρίσκεται η προμήθεια άλλων έξι οχημάτων από ισραηλινή εταιρεία.

ΚΑΙ ΚΑΜΕΡΕΣ. Τώρα όλα αυτά τα «όπλα» ξαναμπαίνουν στη δημόσια συζήτηση, καθώς είναι αρκετοί οι βουλευτές της αρμόδιας επιτροπής που έχουν θέσει ερωτήματα σχετικά με τη χρήση τους, όπως δήλωσε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Ο υπουργός αποκάλυψε επίσης ότι το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. σχεδιάζει την τοποθέτηση καμερών σε περιπολικά και μοτοσικλέτες προκειμένου να βιντεοσκοπούνται οι αστυνομικές επεμβάσεις. Οπως υποστήριξε ο Χρήστος Παπουτσής στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, η τοποθέτηση των καμερών θα έχει διπλό ρόλο. Αφενός να καταγράφει ενδεχόμενες αστυνομικές αυθαιρεσίες, αφετέρου «να προστατεύει την ΕΛ.ΑΣ. από κακοπροαίρετες κατηγορίες, με την προσκόμιση αδιάσειστων αποδείξεων σε περίπτωση δίκης».
Με τη χρήση των αστυνομικών καμερών, η ΕΛ.ΑΣ. εκτιμά ότι θα αποκτήσει το πλεονέκτημα στη διερεύνηση περιπτώσεων όπου βρίσκεται υπόλογη η Αστυνομία και θα μπορεί να δίνει τη δική της απάντηση με οπτικό και φωτογραφικό υλικό, η γνησιότητα του οποίου πολλές φορές αμφισβητείται από τις διωκτικές αρχές.
Επιχειρησιακός επανασχεδιασμός για τον τρόπο δράσης των ΜΑΤ αλλά και των μονάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ εξετάζεται από το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ., «ώστε να γίνουν περισσότερο ουσιαστικά στην αστυνόμευση και λιγότερο προκλητικά για τους πολίτες», όπως επισημαίνει στα «ΝΕΑ» ανώτερος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. Μια πρώτη απόφαση σε επιχειρησιακό επίπεδο είναι να αποφεύγονται μαζικές προληπτικές προσαγωγές, όπως αυτές που συνήθιζε να κάνει η Αστυνομία.

Απο καθεστωτικο μεσο

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1323909

Ο Όργουελ στο γνωστό του έργο “1984” υποστήριζε ότι η άρχουσα τάξη σε μια δυστοπική κοινωνία θα εξουσίαζε τους υπόλοιπους με καταστολή και λογοκρισία.

Ο Χάξλεϊ, στο επίσης γνωστό έργο του “Θαυμαστός νέος κόσμος” υποστήριζε ότι η άρχουσα τάξη σε μια δυστοπική κοινωνία θα εξουσίαζε τους υπόλοιπους με το να τους κάνει “χαζούς”. Δε θα τους απαγόρευε δηλαδή τίποτα, διότι θα τους είχε ευνουχίσει ιδεολογικά, με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρονται και να μην καταλαβαίνουν το ότι είναι θύματα άγριας εκμετάλλευσης. Έτσι, δεν υπάρχει η ανάγκη της καταστολής (διότι κανείς δε θα κινητοποιείται), ούτε η ανάγκη της λογοκρισίας (διότι κανείς δε θα έχει κάτι το πραγματικά απειλητικό να πει για την άρχουσα τάξη). Οι άνθρωποι αισθάνονται “ελεύθεροι” να πουν ότι θέλουν, χωρίς η άρχουσα τάξη να έχει πρόβλημα με αυτό, διότι απλούστατα έχει φροντίσει να “σκλαβώσει το μυαλό τους”.

Κλικ για την πλήρη εικόνα (αυτή που βλέπετε είναι ένα μικρό μέρος μιας μεγαλύτερης -καταπληκτικής- εικόνας που δεν την έβαλα επειδή είναι μεγάλη σε μέγεθος, αλλά αξίζει να τη δείτε)
Στην πραγματικότητα, και τα δύο αυτά έργα έχουν τα δίκια τους – και οι δύο αυτές μέθοδοι χρησιμοποιούνται. Και όσο περισσότερο αποτυγχάνει η μέθοδος του Χάξλεϊ (ο “ιδεολογικός ευνουχισμός”), τόσο περισσότερο η άρχουσα τάξη καταφεύγει στη μέθοδο του Όργουελ (καταστολή, λογοκρισία, κτλ).

Σήμερα, ειδικά από τη στιγμή που οι εργάτες στη Δύση δύσκολα θα δεχτούν με σταυρωμένα τα χέρια την επιστροφή σε μεσαιωνικού τύπου εκμετάλλευση, βλέπουμε την κατακόρυφη αύξηση της καταστολής και της λογοκρισίας. Σύντομα θα δούμε, αν δε σταματηθεί η άρχουσα τάξη, και τη συνέχεια αυτής της πολιτικής, δηλαδή τις πολιτικές συλλήψεις αντιφρονούντων, όπως πχ συμβαίνει στην Κίνα.

Με την ίδια ακριβώς λογική που την άρχουσα τάξη τη συμφέρουν οι μισθοί Κίνας, έτσι τη συμφέρει και η καταστολή τύπου Κίνας απέναντι στους εργάτες.

Και αυτή η καταστολή βέβαια δεν είναι μόνο “αστυνομικού τύπου”, με τα ΜΑΤ να χτυπούν όσους κινητοποιούνται εναντίον της άρχουσας τάξης, αλλά και “ιδεολογικού τύπου”: Το ίντερνετ είναι αυτή τη στιγμή πολύ πιο “ελεύθερο” σε σχέση με τα υπόλοιπα μέσα, με τους κυβερνώντες να δυσκολεύονται μεν, αλλά πάντως να προσπαθούν αργά αλλά σταθερά να το ελέγξουν.

Η Κίνα έχει δείξει άλλωστε το δρόμο, με μεγάλη “επιτυχία” στον τομέα της ιντερνετικής λογοκρισίας. Εδώ τα τελευταία “επιτεύματα” της Δύσης, στην προσπάθεια της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης “κινεζοποίησης” της και στο ίντερνετ:

Μ. Παπαϊωάννου: «Τέρμα οι κουκουλοφόροι στο διαδίκτυο»

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Μιλτιάδης Παπαϊωάννου σήμερα κατά τη διάρκεια ενημέρωσης της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας του Ελληνικού κοινοβουλίου σχετικά με κινήσεις που θα λάβουν χώρα ενάντια σε φαινόμενα βίας τόνισε ότι: «Το διαδίκτυο θα παύσει να φιλοξενεί κουκουλοφόρους».

Ο κ. Παπαϊωάννου έκανε γνωστό ότι από το υπουργείο Δικαιοσύνης προωθείται εκείνο το νομοθετικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση εγκλημάτων μέσω διαδικτύου.

Σημαντική προσοχή επισημάνθηκε ότι θα δοθεί στην ταυτοποίηση των διαχειριστών των blogs.

Θυμίζουμε και πρόσφατο άρθρο μας με δηλώσεις στελέχους του Facebook αλλά και της Google, που ζητούσαν το ίδιο πράγμα, δηλαδή της κατάργηση της ανωνυμία στο ίντερνετ. Αυτό γίνεται με αφορμή λασπολογίες που γράφονται εκεί από μερικούς, αλλά ο πραγματικός στόχος είναι προφανώς το να φοβάται ο κόσμος να γράψει κάτι εναντίον της άρχουσας τάξης, μην τυχόν και τον τιμωρήσουν.

Την ίδια ώρα:

ΠΡΟΒΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΩΝ ΓΙΑ ΠΟΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ!

Η ουσία των αλλαγών που εξήγγειλε η Κυβέρνηση, κωδικοποιούνται στους εξής άξονες:

– Περιστολή του συνταγματικού δικαιώματος του “συνέρχεσθαι” (πορείες, συγκεντρώσεις κλπ) με νομοθετική παρέμβαση.

– Εισαγωγή της χρήσης, αντλιών νερού (!) και πλαστικών σφαιρών !!

– Περισσότερες κάμερες που θα έχουν μεγαλύτερη ικανότητα αποτύπωσης χαρακτηριστικών προσώπου, με σίγουρο αποτέλεσμα το φακέλωμα χιλιάδων πολιτών

– Τέλος, αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξει ποινικοποίηση του δικαιώματος της ελευθερίας έκφρασης και του απορρήτου των επικοινωνιών, με πρόσχημα τη δήθεν πάταξη των “κουκουλοφόρων” στο διαδίκτυο…

ΕΥΠ ΚΑΙ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΑ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΝ ΟΛΑ!

Θεαματική αύξηση παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια οι κρατικές υποκλοπές τηλεφωνικών συνδιαλέξεων μέσω των σύγχρονων μηχανισμών παρακολούθησης που διαθέτουν η ΕΥΠ και η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία

Η αύξηση των επίσημων στοιχείων για τις παρακολουθήσεις που έφτασε το 70%, 3.450 (!) υποθέσεις το 2010, πέραν των άλλων, προκαλεί πελώρια ερωτηματικά και βαθύτατες ανησυχίες.

Στην Αγγλία, που οι λαϊκές αντιστάσεις είναι ακόμα μικρότερες, ήδη ποινικοποιούν τον “αδύναμο κρίκο” όσων δε χωρούν στα σχέδια ρημάγματος των εργατών, δηλαδή των αναρχικών. Αργά ή γρήγορα θα προσπαθήσουν να θα ποινικοποιήσουν την οποιαδήποτε μορφής αντίσταση αν δε σταματηθούν:

Λονδίνο: στο στόχαστρο οι αναρχικοί
Μονάδα της βρετανικής Αντιτρομοκρατικής ζητά από τους πολίτες να τους καταγγέλλουν

Εντοπίσατε κάποιον αναρχικό; Τηλεφωνήστε αμέσως στην αστυνομία. Αυτή τουλάχιστον τη σύσταση έκανε προς τους καταστηματάρχες και το κοινό μια μονάδα της βρετανικής Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας στο Λονδίνο.

«Ο αναρχισμός», ανέφερε το ενημερωτικό δελτίο που εκδόθηκε από το γραφείο αντιτρομοκρατικής έρευνας του Ουέστμινστερ, «είναι μια πολιτική φιλοσοφία που θεωρεί το κράτος ανεπιθύμητο, περιττό και επιβλαβές, και αντ’ αυτού προωθεί μια κοινωνία χωρίς κράτος, ή αναρχία… Κάθε πληροφορία σε σχέση με αναρχικούς πρέπει να γνωστοποιείται στο τοπικό αστυνομικό σας τμήμα». Για τους λιγότερο ενημερωμένους, υπήρχε δίπλα και μια εικόνα του αναρχικού συμβόλου.

Οπως ήταν αναμενόμενο, σημειώνει η «Guardian», η οδηγία αυτή δεν χαροποίησε ιδιαίτερα τους λονδρέζους αναρχικούς, κάποιοι εκ των οποίων κατήγγειλαν την «ποινικοποίηση πολιτικών πεποιθήσεων».

«Είναι γελοίο», προσυπέγραψε ο Αντι Μέινκε, από τον εκδοτικό οίκο Freedom Press, που κινείται εκδοτικά στον αναρχικό χώρο. «Η αστυνομία πρέπει να συλλαμβάνει ανθρώπους όταν διαπράττουν εγκλήματα, όχι για τις πεποιθήσεις τους. Εξάλλου, ξέρουν πολύ καλά ποιοι είμαστε. Μας ακολουθούν στις διαδηλώσεις. Οποιος είναι μέλος του βρετανικού αναρχικού κινήματος είναι γνωστός στην αστυνομία». Σε διευκρινιστική δήλωση που έκανε χθες το βράδυ, εκπρόσωπος της μητροπολιτικής αστυνομίας εξήγησε πως οι Αρχές ζητούν πληροφορίες μόνο για εγκληματικές πράξεις και «δεν επιδιώκουν να στιγματίσουν ανθρώπους με νόμιμες πολιτικές απόψεις». Ο ίδιος αξιωματούχος παραδέχθηκε πως η διατύπωση στο ενημερωτικό δελτίο «θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη».

Και την ίδια ώρα που προωθείται η ωμή καταστολή-λογοκρισία τύπου Όργουελ (“Μεγάλος Αδερφός”), η κυβέρνηση απελευθερώνει τη χρήση ναρκωτικών (ο “ιδεολογικός ευνουχισμός” τύπου Χάξλεϊ).

Όταν τα βλέπω αυτά, πάντα θυμάμαι το Trainspotting, μια από τις καλύτερες ταινίες της εποχής του, μια ταινία που έδειξε τις αγωνίες μιας γενιάς που κατανοούσε ότι την εκμεταλλεύονταν (θυμηθείτε ειδικά την αρχική και την τελική σκηνή της ταινίας), αλλά δεν είχε άλλη διέξοδο εκτός από…τα ναρκωτικά.

Τα πράγματα αλλάζουν βέβαια – πλέον, οι λαοί κάνουν τα πρώτα δειλά και αδέξια βήματα τους εναντίον της άρχουσας τάξης (κάτι που ρεαλστικά μιλώντας, δεν υπήρχε στην εποχή του Trainspotting). Έστω και με λάθη, έστω και με ατέλειες, “κάτι κινείται”, και προφανώς η άρχουσα τάξη πολύ θα ήθελε όσοι βλέπουν την εκμετάλλευση να απελπίζονται και τα καταφεύγουν παθητικά στα ναρκωτικά (“πίνω μπάφους και παίζω προ”), αντί να οργανωθούν για να προασπίσουν τα συμφέροντα τους απέναντι σε αυτούς που τους ρημάζουν τις ζωές.

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1323910