Από το σημείο μηδέν κάθε έμβιας ύπαρξης, αποδίδονται κοινωνικοπολιτικοί ρόλοι ως προς “υπεράσπιση” των ανθρωπίνων συμφερόντων. Αυτά με τη σειρά τους συνθέτουν μια προκατασκευασμένη έννοια “εξέλιξης”, περιορισμένη στα καπιταλιστικά και εξουσιαστικά δεσμά, κανονικοποιώντας την ιεράρχηση και την εκμετάλλευση. Οι ρυθμοί ζωής με αυτούς τους όρους, επιβάλλουν την εξαθλίωση και δομούν διαπροσωπικές σχέσεις γύρω από τη πρακτική της συναλλαγής και την έννοια του αντιτίμου, στο όνομα του εξευγενισμού. Αντίθετα, όσα δεν πληρούν αυτά τα πρότυπα κανονικότητας στοχοποιούνται και περιθωριοποιούνται, καθιστώντας τις ζωές τους ανάξιες. Η καθημερινότητα εν τέλει, επιβάλλει να καταναλώνεσαι για να καταναλώσεις. Συνειδητοποιώντας λοιπόν, την αναλώσιμη θέση που κατέχει το καθένα μέσα στο γρανάζι του αδηφάγου μηχανισμού, εμφυσάται η ανάγκη συγκρότησης συγκρουσιακών/αντιστασιακών δομών. Εν μέσω ζύμωσης, οι δομές συστεγάζουν τις ιδέες και τις πρακτικές αντίστασης, συνθέτοντας εστίες πολύμορφου αγώνα απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας. Προτάσσοντας την αυτοργάνωση και την αλληλεγγύη, οι καταλήψεις είναι αφετηρία του αγώνα των από τα κάτω, αναδεικνύοντας μαχητικά τη στάση του περιθωρίου. Είναι ξεκάθαρο πως για τα αφεντικά και το κράτος, απειλή αποτελούν όσα αντιστέκονται συλλογικά στην καθημερινή υποτίμηση των ζωών μας. Το ανταγωνιστικό προϊόν που χτίζει η κοινωνία κλιμακώνεται στον ακαδημαϊκό μικρόκοσμο. Τα πανεπιστήμια αποτελούν πυλώνες για την συντήρηση και ανάπτυξη του κερδοσκοπικού συστήματος, με πρόσχημα τα “απαράβατα ιδεώδη” της επιστήμης. Ιδεώδη που καμουφλάρουν τη τάση για ελεγχόμενη φοίτηση σε κάθε επίπεδο, αναπαράγοντας μελλοντικές αποστειρωμένες μηχανές παραγωγής. Δράσεις ατομικές ή συλλογικές, που αναδεικνύουν και αντιτίθενται στην καταπιεστική καθημερινότητα, καταστέλλονται από τους κρατικούς αμυντικούς μηχανισμούς. Η επίθεση στους κατειλημμένους χώρους αποτελεί πάγια πολιτική τακτική φίμωσης, η οποία εφαρμόζεται έντονα τα τελευταία δέκα χρόνια. Οι εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων γίνονται υπό το προσωπείο της προστασίας του πολίτη, ενώ διαχρονικά αποκαλύπτεται το κερδοσκοπικό συμφέρον για τον εκάστοτε χώρο (μίσθωση των κτιρίων του Πολυτεχνείου Κρήτης στο λόφο Καστέλι στην εταιρία, ισραηλινών συμφερόντων, Belvedere, έχοντας ως προοπτική του χώρου τη μετατροπή του σε ξενοδοχειακή μονάδα). Είναι εμφανές ότι οι ακαδημαϊκές αρχές, όντας αναπόσπαστο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού, προσπαθούν να καταστείλουν οποιαδήποτε μορφή έκφρασης, ζύμωσης και συλλογικοποίησης εντός των πανεπιστημιακών χώρων.
Εμείς ως πολιτικά όντα, επιλέξαμε να δώσουμε σαφή πολιτικό σκοπό δρώντας εντός του πανεπιστημίου. Κρίνουμε πρωταρχική τη στέγαση των ιδεών μας σε έναν χώρο απελευθερωμένο από τα επικοινωνιακά δεσμά που επιβάλλει η κοινωνία. Στις 24/2/2024 επιλέξαμε να καταληφθεί ένας χώρος εντός του Πολυτεχνείου Κρήτης, με πολιτική προ ιστορία, καθώς εκεί συστεγάζονταν οι ιδέες συντρόφων/ισσών για 10 περίπου χρόνια. Με την έναρξη του εγχειρήματος, η πρώτη εμφάνιση των κατασταλτικών προθέσεων της Πρυτανικής αρχής ήταν οι δηλώσεις του Αντιπρύτανη Αντωνιάδη πως θα φύγουμε από εκεί, διότι το μέρος προορίζεται να πουλάει κούπες και μπλουζάκια, αναδεικνύοντας μια πτυχή της επιχειρηματικής βλέψης του πανεπιστημίου. Ως συνεπαγωγή, ακολούθησαν κόψιμο ρεύματος, υπονοούμενα για εισβολή μπάτσων, καθώς και στοχοποίηση με απειλές για διαγραφές και πειθαρχικά. Βεβαίως, δεν έλειψε η -γνωστή- τακτική της εξουσίας να στρέψει τη μάζα εναντίον μας . Πιο συγκεκριμένα, οι Πρυτανικές αρχές έθεσαν το στέκι στο στόχαστρο με απώτερο σκοπό την περιθωριοποίηση του από την υπόλοιπη ακαδημαϊκή κοινότητα. Αυτό επιτεύχθηκε με την απαγόρευση των πάρτι/εκδηλώσεων – όσο υπάρχει ακόμα κατάληψη στο Πολυτεχνείο, καθώς και με μέιλ αποπροσανατολισμού, τα οποία στάλθηκαν σε ολόκληρη την ακαδημαϊκή κοινότητα, περιεχόμενο αυτών οι υποτιθέμενοι βανδαλισμοί στο Ίδρυμα και οι λεκτικές απειλές στο θεσμό της Πρυτανείας. Έπειτα από απανωτές απειλές, στο κενό χρονικό των διακοπών του Πάσχα μπάτσοι και τεχνική υπηρεσία εισβάλλουν και βανδαλίζουν τον χώρο, ξηλώνοντας πόρτες, παράθυρα, παροχές ρεύματος, τουαλέτα, νιπτήρα και πετώντας κινηματικό περιεχόμενο στο πάτωμα για παραδειγματισμό. Αντανακλαστικά, ανακαταλάβαμε τον χώρο, με τη στήριξη συντρόφων/ισσών και τον επαναφέραμε στην αρχική του μορφή. Λίγους μήνες αργότερα, ακολουθώντας ξανά την ίδια τακτική κενού χρόνου, κατά την διάρκεια των διακοπών του καλοκαιριού, πραγματοποιείται, για ακόμη μια φορά, εκκένωση του στεκιού από μπάτσους και τεχνική υπηρεσία. Ωστόσο, αυτή τη φορά η εκκένωση ήταν διαφορετική, αφού βανδάλισαν ολοσχερώς τον χώρο, καταστρέφοντας σχεδόν τα πάντα, κλέβοντας προσωπικά αντικείμενα, έπιπλα και ρίχνοντας μπάζα σε όλο το στέκι.
Τέτοιου είδους πρακτικές δειλίας, δεν περιέχουν πολιτική υπόσταση, παρά μόνο μία πρόχειρη κάλυψη του “προβλήματος”. Η ματαιότητα της αλληλουχίας των κατασταλτικών ενεργειών έγκειται στο γεγονός ότι το “πρόβλημα” είναι οι ιδέες, που προέκυψαν εν μέσω ζύμωσης, και εν μέσω σύμπραξης έχουν ριζώσει βαθιά μέσα μας.
ΟΣΟ ΜΑΣ ΕΚΚΕΝΩΝΕΤΑΙ, ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ, ΟΣΟ ΜΑΣ ΕΜΠΟΔΙΖΕΤΕ, ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ
10 100 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΑ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΣΑΠΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Το παραπάνω κείμενο μοιράστηκε στις 9/10, σε παρέμβαση που πραγματοποιήθηκε στην εκδήλωση καλωσορίσματος των πρωτοετών στο Πολυτεχνείο Κρήτης.
Ενημέρωση παρέμβασης:
Στις 9/10 θα γινόταν το καλωσόρισμα των πρωτοετών φοιτητών, στο οποίο κανονικά θα παρευρίσκονταν όλες οι αρχές του Πολυτεχνείου. Όμως για ακόμα μια φορά ο Πρύτανης Ζερβάκης και ο Αντιπρύτανης Αντωνιάδης φοβήθηκαν να αντιμετωπίσουν τα “παράσιτα” του Πολυτεχνείου. Είναι εμφανές πώς τα “θολωμένα όνειρα” σύμφωνα με τον Αριστομένη Αντωνιάδη, που μας διακατέχουν είναι αρκετά ώστε να πραγματοποιήσουμε την παρέμβαση και χωρίς την παρουσία τους. Ανεξάρτητα λοιόν τις παρουσίας τους, μπουκάραμε στην αίθουσα, απαιτήσαμε τον λόγο, πετάξαμε τρικάκια και μοιράσαμε κείμενα
Στην αποτυχημένη προσπάθεια να κρύψουν τον βανδαλισμένο χώρο του πλέον εκκενωμένου στεκιού, η Πρυτανεία σε συνεργασία με την τεχνική υπηρεσία, κάρφωσαν στα παράθυρα λινάτσα, ώστε τα μπάζα να μην γίνονται αντιληπτά από τους νέους και παλιούς φοιτητές που παρευρίσκονταν στην εκδήλωση. Για το δεύτερο μέρος της εκδήλωσης, οι ομάδες και οι παρατάξεις του Πολυτεχνείου, στήνουν τους πάγκους καλωσορίσματος τους και παρουσιάζονται στους φοιτητές αγνοώντας όλη την καταστροφή που έχει δεχτεί ο χώρος. Γι’αυτό και εμείς, αποφασίσαμε αυθόρμητα βλέποντας το θέαμα αυτό, να επισκεφτούμε το στέκι μετά την παρέμβαση, ξηλώνοντας εντελώς την λινάτσα και πετώντας τρικάκια και κείμενα, θυμίζοντας και γνωστοποιώντας σε όλα τη σημασία του χώρου.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ
Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης
Άρθρα αναγνωστών μέσω Email
