Πρίν λίγες μέρες βρεθήκαμε στους δρόμους του Ηρακλειου, κόντρα στο ζόφο των καιρών μας μαζί με συντρόφισες και φίλες. Αφορμή στάθηκε η δολοφονία έξω από το αστυνομικό τμήμα Αγ. Αναργύρων, όπου είδαμε όλο τον μηχανισμό καταστολής ξαφνικά να παίρνει μπρος -αρχικά για να “παραδεχτεί” την ανικανότητα του, αλλά με καθόλου αθώο τρόπο, καθώς αυτή η παραδοχή εν τέλει θα μεταφραστεί σε περαιτέρω ενίσχυση τους.
Ακούσαμε να μας τάζουν μόνιμη παρουσία των μπάτσων στις γειτονιές μας, ακόμη και να μας συνοδεύουν στο σπίτι μας -λες και το να μας φυλάνε οι μπάτσοι μας δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας! Όσον αφορά την κρατική μέριμνα για την προστασία μας, ακούσαμε να επαναφέρουν την λύση του panic button (για άμεση ανταπόκριση της αστυνομίας), να μιλάνε για τα δεκάδες νέα Τμήματα Αντιμετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας, για το νέο οδηγό-εγχειρίδιο της ΕΛΑΣ, ακόμη και για τα «safe houses», δηλαδή χώρους φιλοξενίας κακοποιημένων ατόμων, στους οποίους -όσες πληρούμε τις προυποθέσεις- θα μας φυλάνε και εκεί ..οι μπάτσοι! Οι ίδιοι μπάτσοι που βιάζουν και δολοφονούν στα ΑΤ, οι ίδιοι μπάτσοι που αποτελούν κεφάλια στα κυκλώματα σωματεμπορίας.
Όσο και να επενδύσει το κράτος στην εκπαίδευση τους όμως, το βασικό ζήτημα δεν είναι η ανεπάρκειά τους. Έχουμε ξαναδεί, άλλωστε, την ιστορία περί έξαρσης της έμφυλης βίας από την περίοδο του covid, όταν πρωτοκαταπιάστηκαν με το να παίρνουν δραστικά μέτρα αναβάθμισης της δημόσιας τάξης για το “ανεξέλεγκτο” φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας. Όμως η έμφυλη βία δεν αποτελεί ενα φαινόμενο το οποίο ανα καιρούς εμφανίζει εξάρσεις. Αντιθέτως, η εσκεμμένη απομόνωση των “ακραίων” περιστατικών έμφυλης βίας και η παρουσίαση τους ως ειδεχθή εγκλήματα, στοχέυει απο τη μία στην απόσπασή τους απο το συνολικότερο πλαίσιο καθημερινής βίας και υποτίμησης και απο την άλλη στο να εδραιώσει εντός των κοινωνικών σχέσεων ένα καθεστώς τρομοκρατίας και απομόνωσης. Ταυτόχρονα, η έμφυλη βία συνιστά μέσο πειθάρχησης των γυναικών, είναι η προειδοποίηση οτι όποια δεν συμμορφώνεται με τον κοινωνικό ρόλο της θα κακοποιείται, θα βιάζεται, θα δολοφονείται. Και το κράτος δεν θέλει να σταματήσουμε να πειθαρχούμε σε αυτό τον ρόλο, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να παρέχουμε την απλήρωτη αναπαραγωγική εργασία. Διότι αυτή, αποτελέι καταλυτικό παράγοντα για την αναπαραγωγή του κεφάλαιου -ειδικά σε περιόδους οπού τα πράγματα εντός του ελληνικού κράτους ζορίζουν, και που εμείς προοριζόμαστε να αποτελέσουμε τον μοχλό αποσυμπίεσης.
Όσο υπάρχει καπιταλισμός, και πατριαρχία -ως δομικό στοιχείο αυτού- δεν πειθόμαστε με τις προσπάθειες του κράτους για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας. Η διαπίστωση της επικινδυνότητας αυτης της κοινωνιας, για γυναίκες σαν και εμάς, ειναι μια δύσκολη και επωδυνη διαδικασία. Φαίνεται όμως, να είναι η μόνη διαδρομή που οδηγεί στη συλλογικοποίηση της οργής και των αρνήσεων μας. Και σε αυτή τη διαδρομή δεν χωράνε τηλεοπτικά πλατό και κροκοδείλια δάκρυα κυβερνητικών εκπροσώπων ενώ η αυστηροποίηση των ποινών και οι περισσότεροι μπάτσοι δεν αποτελούν την λύση. Αντίθετα το γυναικείο κίνημα οπως στο παρελθόν, ετσι και σήμερα, οφείλει με τα δικά του εργαλεία, να κανει -τη δυσφορία μας για τις κρατικές πολιτικές, το μίσος μας για αυτη την κοινωνία, τα δάκρυα για τις χαμένες αδερφές- οργάνωση και δράση για εμάς και όλες τις υπόλοιπες.
ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΜΑΣ
ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΒΙΑΣΤΕΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΣΑΣ
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
lass’attack & συντρόφισσες/φίλες,
Ηράκλειο Κρήτης,
Απρίλιος 2024
