Η ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΓΑΛΕΡΑ ΣΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ
Έρχεται το καρναβάλι κι οι αποκριές και όλο το Ρέθυμνο, όπως κι οι υπόλοιποι κύριοι εορταστικοί προορισμοί, όπως π.χ. η Πάτρα και η Ξάνθη, ετοιμάζονται να υποδεχτούν τις εορταστικές εκδηλώσεις.
Οι πολυάριθμες καρναβαλικές ομάδες, έχουν, καιρό πριν, προετοιμάσει τα άρματα, ο δήμος της πόλης, έχει εκδώσει το πρόγραμμα των εκδηλώσεων και τα μαγαζιά, όπως κάθε χρονιά, έχουν ετοιμαστεί να υποδεχθούν τους καρναβαλιστές, οι οποίοι συρρέουν από όλη την Κρήτη, αλλά και την υπόλοιπη χώρα.
Ο πληθυσμός πολλαπλασιάζεται για όσο διάστημα κρατούν οι αποκριάτικες εκδηλώσεις, ξεπερνούν στο τριπλάσιο ή τετραπλάσιο τον αριθμό των κατοίκων της πόλης.
Τα τέσσερα εμπλεκόμενα μέρη είναι ο Δήμος της πόλης, ως διοργανωτής, οι καρναβαλικές ομάδες, οι επισκέπτες και τα καταστήματα εστίασης, στα οποία, κατά κύριο λόγο και σε συντριπτικό ποσοστό, καταλήγουν οι συμμετέχοντες του τετραημέρου, μιας και οι αποκριές, σε διάρκεια, δεν τελειώνουν πριν περάσει κι η καθαρή Δευτέρα.
Όμως, το δυσανάλογο βάρος της εξυπηρέτησης όλου αυτού του κόσμου, καθώς κι ο όγκος δουλειάς που συνεπάγεται, έτσι ώστε να ανταποκριθεί η πόλη και τα καταστήματα, αναγκαστικά πέφτει στους ώμους μιας κατηγορίας ανθρώπων για τους οποίους, δε γίνεται λόγος: των εργατριών κι εργατών της εστίασης, σε πρώτο βαθμό, καθώς επίσης και των υγειονομικών και των εργαζομένων στην καθαριότητα στη συνέχεια!
Η περίοδος του καρναβαλιού, χρονικά, έρχεται σε μία περίοδο η οποία θεωρείται ως “χαμηλή”, ή και ουδέτερη, αναφορικά με την κίνηση στα καταστήματα εστίασης της πόλης, μιας και βρίσκεται μεταξύ της προηγούμενης και της επομένης τουριστικής σαιζόν. Ξεκινάει με το τριήμερο της Τσικνοπέμπτης, Παρασκευής και Σαββάτου και κορυφώνεται το 4ήμερο των αποκριών, αρχίζοντας από την Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή αποκριάς και τελειώνει την καθαρή Δευτέρα. Στο διάστημα αυτό, ο όγκος της δουλειάς στα καταστήματα της εστίασης, εκτοξεύεται σε σχεδόν ασφυκτικό βαθμό.
Οι εργάτριες κι οι εργάτες, σερβιτόροι/σερβιτόρες, βοηθοί, μάγειρες/μαγείρισσες, μπαργούμεν/μπάρμεν και, γενικά, το σύνολο του προσωπικού που μπορεί να απασχολεί ένα τέτοιο κατάστημα, καλούνται να αντιμετωπίσουν, στην ουσία, μια (εξω)πραγματικότητα, η οποία ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια και τις αντοχές ενός ανθρώπου σε μία βάρδια, τόσο από πλευράς ωραρίων, τα οποία κατά κύριο λόγο, καταστρατηγούνται, όσο κι από πλευράς έντασης και πίεσης της εργασίας καθαυτής.
Η ένταση της εργασίας, κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων, ξεπερνάει οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου, ακόμη κι αυτή που χαρακτηρίζεται ως “σκληρή σαιζόν”. Αρκεί να έχει δουλέψει κάποιο άτομο έστω μία φορά καρναβάλι στην εστίαση (και την υγεία και την καθαριότητα) της πόλης, για να αντιληφθεί το μέγεθος της δυσκολίας που μπορεί να υπάρχει κάτω από μία τέτοια κατάσταση, πολλές φορές στα όρια του εργασιακού πανικού και της εξάντλησης.
Μαζί με όλα τα παραπάνω, η συνθήκη εργασίας “απογειώνεται” με τις παραβιαστικές συμπεριφορές των πελατών, που μέσα σε όλο αυτό το “ξέφρενο” κλίμα νιώθουν “άνετα” να προβούν, αφού θεωρούνται κανονικότητα από τα αφεντικά και τους υπόλοιπους θαμώνες, που δε θέλουν να χαλάσουν τη γιορτή, θέτοντας όρια στις συμπεριφορές αυτές. Η λογική του “έλα μωρέ…” ή “μεθυσμένος είναι, δεν καταλαβαίνει” μας αφήνει ευάλωτ@ και εκτεθειμέν@ απέναντι στις ορέξεις του κάθε πελάτη.
Όπως είναι φυσικό, μετά το πέρας των εκδηλώσεων, ο Δήμος, μέσω των τοπικών μέσων ενημέρωσης, πανηγυρίζει για το εκάστοτε “άψογο αποτέλεσμα της διοργάνωσης”, ευλογώντας τα γένια του. Οι καταστηματάρχες, από την πλευρά τους, διατυμπανίζουν πως για μία ακόμη χρονιά “έσπασαν ταμεία”, με τζίρους-ανάσα, εν μέσω μίας χαμηλής, κατά τα άλλα, περιόδου κι οι καρναβαλιστές καυχώνται για το πόσο καλά πέρασαν.
Οι εργάτριες κι οι εργάτες, από την πλευρά τους, εάν υπάρχει ο οποιοσδήποτε λόγος για να…πανηγυρίσουν, αντίστοιχα με τους προαναφερόμενους, θα είναι επειδή, απλά, κατάφεραν να…μείνουν όρθιοι/ες και να φέρουν εις πέρας ένα τέτοιο εργασιακό φόρτο, είτε στα όρια των αντοχών τους, είτε πολύ παραπάνω από αυτά.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς οι απολαβές, έστω, να κυμαίνονται κατ’ αναλογία των όσων τραβάνε σε αυτό το διάστημα και υπό αυτές τις συνθήκες, αυτό δε συμβαίνει και, εάν συμβεί, τότε αυτό θα είναι μόνο κατ’ εξαίρεση, η οποία κι επιβεβαιώνει τον κανόνα: Τα κέρδη των αφεντικών, στις πλάτες των εργατ(ρι)ών.
Τις αποκριές, κυρίως, τις αντιλαμβανόμαστε οι εκτός εστίασης, ως κάτι που, είτε μας αρέσει και συμμετέχουμε, είτε όχι και, απλά, δε συμμετέχουμε, για οποιονδήποτε λόγο. Οι εργαζόμενες/εργαζόμενοι στον κλάδο, όμως, δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια: Είναι απλά υποχρεωμένοι/νες να εργάζονται κάτω από συνθήκες οι οποίες κατά πολύ ξεπερνούν εργασιακά όρια κι αντοχές, και, μάλιστα, χωρίς καν οι απολαβές τους, όπως επισημάναμε και πριν, να είναι αντίστοιχες των συνθηκών κάτω από τις οποίες καλούνται να ανταπεξέλθουν.
Πρόσφατες είναι κι οι μαζικές κινητοποιήσεις των κατοίκων της πόλης, σχετικά με το μείζον θέμα του νοσοκομείου, της περίθαλψης και της υγείας: χιλιάδες κόσμου στήριξαν τα καλέσματα και συμμετείχαν ενεργά στις διαμαρτυρίες.
Εάν το νοσοκομείο της πόλης αδυνατεί να ανταποκριθεί στις καθημερινές ανάγκες, τότε ας βάλουμε τον εαυτό μας να φανταστεί μόνο το τι συμβαίνει κατά την περίοδο του καρναβαλιού και το πώς εκθετικά αυξάνεται ο αριθμός των περιστατικών που πρέπει να αντιμετωπίσει το υγειονομικό προσωπικό, το οποίο βρίσκεται στα όρια της εξόντωσης.
Φυσικά και δεν υπάρχει καν λόγος να γίνει αναφορά σε οποιασδήποτε μορφής έλεγχο εργασίας, μιας και το επί τούτου απαξιωμένο σώμα επιθεώρησης εργασίας, υπάρχει μόνο ως σφραγίδα και για τυπικούς λόγους βιτρίνας, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Ο δήμος, λοιπόν, αν νομίζει ότι…όλα βαίνουν καλώς, θα έπρεπε να είχε φροντίσει έτσι ώστε οι δομές υγείας της πόλης να είναι αξιοπρεπείς κι οι εργαζόμενοι/ες στα καταστήματα της περιοχής του καθώς και οι εργαζόμενοι/ες στην καθαριότητα, στην πλάτη των οποίων στηρίζεται η όποια επιτυχία των εκδηλώσεων (για να καμαρώνουν μετά οι τοπικοί άρχοντες), να εργάζονται κάτω από αξιοπρεπείς συνθήκες.
Οι καταστηματάρχες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ξεζουμίζουν το προσωπικό, μετρώντας φράγκα πάνω στην εξάντλησή του, ενώ θα έπρεπε οι βάρδιες, όχι μόνο να μην ξεφεύγουν χρονικά, αλλά να είναι και μικρότερες σε χρονική διάρκεια, καθώς επίσης και στελεχωμένες με επιπλέον προσωπικό. Οι μισθοί θα έπρεπε, το διάστημα αυτό, να είναι αντίστοιχοι με τον όγκο και την ένταση της δουλειάς.
Οι καρναβαλιστές, από την πλευρά τους, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν ότι για τη δική τους διασκέδαση, κάποιοι άνθρωποι ξεπερνάνε τις δυνατότητες και τα όριά τους και να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως μέρος του ευρύτερου συνόλου, επιδεικνύοντας όχι μόνο υπομονή, αλλά κ αλληλεγγύη προς το προσωπικό εκείνη τη στιγμή. Οι αλαζονικές κι αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, όμως, είναι ο κανόνας και αποτελούν το έξτρα βάρος στην πλάτη των ήδη (υπερ)επιβαρυμένων εργατών/εργατριών.
Ως εργάτες κι εργάτριες προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και τη δημιουργία σωματείων βάσης, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο τέτοιες καταστάσεις, όπως όλες οι παραπάνω, αλλά κι όλη την αντεργατική-φιλοεργοδοτική νομοθεσία/λαίλαπα που μας…κερνάνε οι εκάστοτε κυβερνώντες, διαχρονικά, αλλά ειδικά από την εποχή των μνημονίων και μετέπειτα.
Μόνο με αυτοοργάνωση σε σωματεία βάσης ως αιχμή του δόρατος για παρεμβάσεις σε (κατειλημμένα από εργοδοτικούς σχηματισμούς) εργατικά κέντρα, καταστήματα, κρατικές δομές κτλ μπορούμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να ανατρέψουμε τις όποιες αντεργατικές αιτιάσεις της εργοδοσίας, που οδηγούν σε νομοθεσίες-καρμανιόλες, όπως ξέρουμε.
ΜΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΘΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗ ΛΥΣΗ.
ΕΣΕ Ρεθύμνου
