Τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε τη διαχείριση του covid-19 ως έναν ακόμα μηχανισμό στα χέρια του κράτους προς τη συρρίκνωση των ζώων μας. Η υγεία εργαλειοποιείται, ώστε κράτος και αφεντικά να επελαύνουν ανενόχλητα, με αυξημένη καταστολή και τρομοκρατία, σαρώνοντας κοινωνικά κεκτημένα και εφαρμόζοντας αυταρχικές πολιτικές πάνω στο κοινωνικό σώμα. Στόχος τους είναι να βγαίνουμε από τα σπίτια μας μόνο για να συνεχιστεί απρόσκοπτη η κυκλοφορία του κεφαλαίου: δουλειά και κατανάλωση.
Επιχειρείται η φυσικοποίηση της παρακολούθησης και του ελέγχου από την αστυνομία σε ολοένα και περισσότερους τομείς της κοινωνικής ζωής, απονεκρώνοντας τον κοινωνικό και δημόσιο χώρο. Υπό τις διαταγές του χρυσοχοΐδη και του υπουργείου προ.πο, το νέο επιχειρησιακό μοντέλο για την καταστολή υλοποιείται με τη δημιουργία 18 νέων ομάδων «δράση» και 5 νέων ειδικών δυνάμεων. Την ίδια περίοδο που υπάρχει έλλειψη ιατρικού προσωπικού, αναβαθμίζεται συνεχώς ο ρόλος των οργάνων καταστολής, προσλαμβάνονται χιλιάδες μπάτσοι και πετιούνται δεκάδες εκατομμύρια στην κατασταλτική μηχανή (20 εκ. για εξοπλισμό και 2.500 νέα οχήματα). Πραγματοποιείται οργανωμένη επίθεση στον κόσμο του κινήματος με εκκενώσεις καταλήψεων και χώρων αγώνα, με χτυπήματα οποιασδήποτε κίνησης στον δρόμο, με αυξημένη βία, επαναφέροντας χουντικές μεθόδους όπως η επανεμφάνιση θωρακισμένων υδροφόρων οχημάτων («αύρες»). Λαμβάνουν χώρα προσαγωγές, συλλήψεις, στημένα κατηγορητήρια, στοχοποίηση συλλογικοτήτων και επιβολή προστίμων – μια ποινή ξεκάθαρα ταξική, που στοχεύει στην αδρανοποίησή μας μέσω της οικονομικής μας αιχμαλωσίας.
Σε συνέχεια του σχεδίου φίμωσης κάθε φωνής αντίστασης και της συρρίκνωσης του κοινωνικού και δημόσιου χώρου, έρχεται να εφαρμοστεί – έπειτα από την κατάργηση του ασύλου – το νέο νομοσχέδιο που αφορά την πανεπιστημιακή αστυνόμευση. Τα πανεπιστήμια υπήρξαν χώροι συνάντησης και ζύμωσης – έκφρασης και διεκδίκησης από διευρυμένα κομμάτια αντίστασης. Τα νέα μέτρα, που προωθούνται σε μια τέτοια περίοδο με κλειστές σχολές και άδειους χώρους, εντείνουν την καταστολή και την επιτήρηση, αποσκοπώντας στην αποδυνάμωση του συντονισμού του ανταγωνιστικού πόλου μέσα στα πανεπιστήμια (κάμερες, έλεγχος εισόδου, ένστολοι μπάτσοι σε όλους τους χώρους, πόρτες ασφαλείας, πειθαρχικό συμβούλιο με φοιτητική εκπροσώπηση κ.α.).
Τα πλέον ευάλωτα και καταπιεσμένα κομμάτια είναι αυτά που συνεχίζουν να βρίσκονται έγκλειστα, κατά εκατοντάδες, είτε στις φυλακές είτε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών. Στο όνομα των υγειονομικών μέτρων, το κράτος στερεί επισκεπτήρια και άδειες, απαγορεύει το μοίρασμα τροφίμων και άλλων ειδών ανάγκης, ακόμα και τη μεταγωγή στο νοσοκομείο. Ταυτόχρονα, συνεχίζονται οι επαναπροωθήσεις και οι πνιγμοί μεταναστών στο αιγαίο, οι επιθέσεις των φασιστών, η υποβάθμιση της ζωής στα λασπωμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς ρεύμα και ενίοτε τρεχούμενο νερό. Σε όλα τα κέντρα κράτησης υπάρχει υπερπληθυσμός και άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Με πρόσχημα τον covid-19, περνούν νομοσχέδια και ρυθμίσεις που εντείνουν το καθεστώς απομόνωσης και εγκλεισμού, ενώ οι διεκδικήσεις των κρατουμένων καταστέλλονται και τα αιτήματά τους παραβλέπονται. Παράλληλα, συνεχίζεται η εκδικητική στάση απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους.
Παρ’ όλα τα μέτρα και τις ανακατατάξεις στις ζωές μας, η πρώτη γραμμή παραγωγής δεν σταμάτησε ποτέ. Οι μηχανές συνέχισαν να λειτουργούν, ενώ οι μειώσεις προσωπικού συνοδεύτηκαν από εντατικοποίηση της εργασίας για όσους/-ες παρέμειναν στις θέσεις που ορίστηκαν ως αναγκαίες για τη ροή του κεφαλαίου. Σε αυτή τη συγκυρία, η τηλεργασία μεταφέρει το κόστος εργασίας στα προσωπικά έξοδα, ασκούνται νέα μέτρα πίεσης, επιτήρησης και ελέγχου των εργαζομένων, με την εργοδοτική αυθαιρεσία να εντείνεται: άρνηση αδειών, απλήρωτες υπερωρίες, περιπτώσεις ξυλοδαρμών και τραμπουκισμών από εργοδότες, εκδικητικές και παράνομες απολύσεις. Περνούν αντεργατικοί νόμοι, όπως η νομιμοποίηση του 10ώρου, των απλήρωτων υπερωριών, της κατάργησης αδειών και ρεπό, της εκ περιτροπής εργασίας και των προσλήψεων προσωπικού με πρότυπα υγείας.
Εμείς δεν πρόκειται να μείνουμε αμέτοχες και να παρακολουθούμε να υποβαθμίζονται κι άλλο οι ζωές μας. Να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε συλλογικά με αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη.
Καλούμε την Πέμπτη 28/1 συγκέντρωση στο δημαρχείο Ρεθύμνου στις 12:30
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΘΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠ’ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ!
ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΑΝΤΟΥ, ΖΩΗ ΠΟΥΘΕΝΑ!
Ιανουάριος 2021
συνέλευση «πέρα από την κλεισούρα»
