*Το κείμενο περιέχει έντονη περιγραφή περιστατικού έμφυλης βίας.
Ξημερώματα 20/1/20 παρέα 5 κοριτσιών βγαίνει στο ρέθυμνο για χαλαρό ποτό στα μαγαζιά της παραλιακής. Έχοντας καλή διάθεση να συνεχίσει την βραδιά σε γνωστό κλαμπ της πόλης. Στο κλαμπ συναντά κλασσική εικόνα από ματσό μεθυσμένους τυπάδες με μπράτσα και ταττού έτοιμους για το επερχόμενο πέσιμο. Η παρέα το δέχεται και αποχωρεί απο το μαγαζί πηγαίνοντας η κάθε μία σπίτι της σκεπτόμενη για το τι θα μπορούσε να είχε κάνει. Έτσι άλλες με τα κλειδιά στο χέρι και άλλες περπατώντας πιο γρήγορα διατήρησε η κάθε μία με τον τρόπο της την κανονικότητα.
Η φάση όμως πήγε κάπως αλλιώς. Ξεκινώντας από μαγαζί της παραλιακής αποφασίσαμε να συνεχίζουμε σε κλαμπ της πολης. Εκεί ένας από του προαναφερθέντες ματσό τύπους ξεκινά να παρενοχλεί λεκτικά και σωματικά κοπέλα από την παρέα με αποτέλεσμα μία από εμάς να μπει στην διαδικασία να τον διώξει. Ο διαπληκτισμός συνεχίστηκε στο δρόμο προς άλλο μαγαζί στο οποίο πηγαίνανε. Έχοντας τρεις τύπους λοιπόν εκ των οποίων ο ένας μας έβριζε και μας έδειχνε κυριολεκτικά τα αρχίδια του και οι άλλοι δύο συγκάλυπταν τον φίλο τους λέγοντας μας οτι λόγω της «θέσης» μας δεν μπορούμε να του κάνουμε και τίποτα. Έχοντας πλέον τους τύπους μέσα στο μαγαζί και ενώ έχουμε απομακρυνθεί αποφασίζουμε συλλογικά οτι το να γυρίσουμε είναι μονόδρομος. Μπαίνουμε στο μαγαζί, εντοπίζουμε τους τύπους και πιάνοντας ο ένας από αυτούς συντρόφισσα από το κεφάλι εκείνη του χώνει γονατιές στα αρχίδια και μπουνιές στο κεφάλι. Πιάνοντας όλες από κάποιον οι ίδιοι μας παρακαλούν να σταματήσουμε για να μην τους χαλάσουμε το όνομα στην τοπική κοινωνία, συντρόφισσα σπρώχνει τον (βίαιο) τύπο τον ρίχνει κάτω και φεύγουμε από το μαγαζί.
Η πρώτη παράγραφος δεν αποτελεί μια εικόνα από «άλλες» ούτε κάτι το οποίο μας είναι πρωτόγνωρο, είναι μια εικόνα από τις τόσες φορές που εμείς οι ίδιες αλλά και άλλ@ έχουμε σκύψει το κεφάλι στην πατριαρχία και την έμφυλη βία. Όπως επίσης η δεύτερη παράγραφος δεν αποτελεί δυστυχώς την καθιερωμένη μας στάση αλλά μια στιγμή που βρεθήκαμε η μία δίπλα στην άλλη και αποφασίσαμε οτι δεν κάνουμε κανένα βήμα πίσω. Η περιγραφή των γεγονότων γίνεται τόσο έντονα σκόπιμα ώστε να μεταδώσουμε μια ενδεχόμενη τροπή κάποιας βραδινής εξόδου.
Ζώντας σε μία πόλη σαν το ρέθυμνο στην οποία σπουδάζουμε και εργαζόμαστε έχουμε από την μία να αντιμετωπίσουμε λόγω της «ιδιαιτερότητας» του νησιού την ήδη οξυμένη έμφυλη βία (πράγμα το οποίο μπορεί να καταλάβει κάποιο ρίχνοντας απλά μια ματιά στα περιστατικά έμφυλης βίας στην ελλάδα το τελευταίο δίμηνο) και από την άλλη το φοιτηταριάτο που ετεροκαθοριζόμενο από αυτήν του την ταυτότητα αδιαφορεί για οτιδήποτε δεν έχει να κάνει με καλοπέραση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εμείς δεν γουστάρουμε να συμμορφωθούμε στα κυρίαρχα πρότυπα που μας θέλουν σεμνές, όμορφες, γλυκές και υποταγμένες, δεν θα είμαστε παθητικές δέκτριες της νομιμοποιημένης στην ελληνική κοινωνία βια και θα απαντάμε με τους τρόπους μας σε κάθε «ψιτ» στο δρόμο. Αντιλαμβανόμαστε την πατριαρχία ως -και- κομμάτι της καπιταλιστικής πραγματικότητας και βάσει αυτού δρούμε τόσο στο ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο πεδίο.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ / ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΟΦΩΡΕΙΟ ΟΠΟΙΟΣ ΣΗΚΩΝΕΙ ΧΕΡΙ ΘΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΦΟΡΕΙΟ
.MY DRESS IS NOT A YES.
