Πρόλογος και μια «πρόχειρη» αποτίμηση
Μετά από ένα χρόνο δράσης και περίπου δύο χρόνια παύσης σαν συνέλευση αλληλεγγύης Ηρακλείου επανερχόμαστε ξανά. Σα μια μικρή ανασκόπιση, είχαμε εκδώσει δύο έντυπα, το ένα σχετικά με τις απόψεις μας πάνω στην αλληλεγγύη και το δεύτερο σε συνδιαμόρφωση με την Ε.Ο ΣΠΦ. Είχαμε συμμετοχή στο πανελλαδικό ταμείο οικονομικής στήριξης των φυλακισμένων αγωνιστών και οργανώσαμε εκδηλώσεις πάντα σε επαφή κι επικοινωνία με τους πολιτικούς κρατούμενους αλλά και με τη συνέλευση αλληλεγγύης της Αθήνας. Η λειτουργία της συνέλευσης διακόπηκε απότομα. Χωρίς να αναφερθούμε στους λόγους εκτενέστερα θα χαρακτηρίζαμε τους εαυτούς μας εν μέρει ασυνεπής (τουλαχιστον τους εναπομείναντες σε αυτή τη συνέλευση μιας και η σύνθεση της εμπεριέχει καινούριους συντρόφους-ισσες) απέναντι τόσο στους φυλακισμένους συντρόφους μας όσο και στο υπόλοιπο κίνημα αλληλεγγύης. (Χρησιμοποιώντας φυσικά τον όρο «κίνημα αλληλεγγύης», δεν αναφερόμαστε σε ένα οργανωμένο κίνημα με σταθερές βάσεις κ δομές που είναι προφανές ότι δεν υπάρχει αλλα στις ομαδοποιήσεις εκείνες και στις συλλογικότητες που κατά καιρούς η σε μία πιο σταθερή βάση ασχολούνται με τα ζητήματα των φυλακισμένων αγωνιστών/ριων).
Αναγνωρίζοντας λοιπόν πάντα την ανάγκη για τη στήριξη σε όλα τα επίπεδα (οικονομικά, ηθικά, υλικά) των φυλακισμένων συντρόφων, προβαίνουμε στην ανασυγκρότηση αυτής της συνέλευσης.
Για την αλληλεγγύη
Παρατηρώντας την τελευταία τετραετία στην Ελλάδα, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων αυξομειώνεται συνεχώς. Από συγκρουσιακούς διαδηλωτές μέχρι ένοπλους αντάρτες, κι από απλές οπλοκατοχές μέχρι την ποινικοποίηση φιλικών σχέσεων, είναι αρκετοί αυτοί οι οποίοι γεύονται για λίγο ή πολύ αυτή τη σάπια γεύση της φυλακής. Αρκετοί δε αυτοί που φιλοδωρούνται με σκληρούς περιοριστικούς όρους, μπαίνοντας σε μια τροχιά συνεχούς αστυνομικού και κρατικού ελέγχου. Όλοι όμως καταγράφονται σε μια μαύρη αντιτρομοκρατική λίστα ως υποψήφιοι θύτες «εγκληματικών πράξεων» και όχι φυσικά ως πολιτικοί αντίπαλοι της εκάστοτε εξουσίας.
Από τον άγριο ξυλοδαρμό των τεσσάρων του Βελβεντού, τα 1000 και χρόνια σύνολο φυλάκισης των ανταρτών της ΣΠΦ, τα 11 φορές ισόβια του ένοπλου αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα, τη συνεχή δημόσια προβολή του Νίκου Μαζιώτη και της Πόλας Ρούπα ως τρομοκράτες με σκοπό να δυσφημήσουν τόσο την ακεραιότητα όσο και την αγωνιστικη τους δράση, τον ακρωτηριασμό του Σίμου Σεϊσίδη, την εξόντωση του Σάββα Ξηρού, της στέρηση αδειών και εξόδου, την επίκύρηξη αγωνιστών με εκατομμύρια ευρώ, την τότε άρνηση αποφυλάκισης της Στέλλας Αντωνίου για λόγους υγείας, μέχρι και την πρόσφατη απόφαση για 25 χρόνια φυλάκισης χωρίς βάσιμα στοιχεία του Α. Θεοφίλου και πόσα ακόμα για τα οποία δε θα έφτανε ένα πενηντασέλιδο τετράδιο να καταγράψουμε, η εκδικητική μανία του κράτους και των δικαστικών αρχών είναι πλεόν ολοφάνερη.
Στην κοινωνική συνθήκη αναγράφεται η λέξη «πόλεμος» και πάνω εκεί υποχρεούμαστε να ακροβατήσουμε ακόμη και αν είναι να γκρεμοτσακιστούμε.
Κι αυτό το γνωρίζουν τόσο το κράτος όσο και οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί γι’ αυτό εκδικούνται, φυλακίζουν, δυσφημούν, επιτίθονται και ξυλοκοπούν, τόσο μέσα όσο και έξω από τις φυλακές. Γι’ αυτό μοιράζουν δεκάδες δεκάδες τα χρόνια φυλάκισης, γι’ αυτό επιβάλλουν σκληρούς περιοριστικούς όρους, γι’ αυτό δαπανούν εκατομμύρια ευρώ για να χτίζουν κλουβιά υψίστης ασφαλείας. Κι όλα αυτά γι’ αυτούς που αγωνίζονται και γι’ αυτούς που θα αποφασίσουν να αγωνιστούν.
Η αλληλεγγύη για μας είναι μια λέξη πιο βαθιά και πολύπλοκη που κρύβει μέσα της πολλά συναισθήματα, λόγια και πράξεις. Εύκολα ξεστομίζεται αλλά πράττεται και βρίσκει εφαρμογή μέσα από πολλές δυσκολίες. Η αλληλεγγύη δεν είναι μονάχα μια αφίσσα, η οικονομική στήριξη ή η παρουσία μας μέσα κι έξω απ’ τις δικαστικές αίθουσες (χωρίς φυσικά να απαξιώνονται τέτοιου είδους πρακτικές). Η αλληλεγγύη γεννιέται κι επιβιώνει μέσα από τη συντροφικότητα, την ειλικρίνια και την αναγνώρισης της ανάγκης για σύμπραξη, οργάνωση και συνέχιση ενός κοινού αγώνα με όλα τα μέσα. Ένας αγώνας που δεν ξεκίνησε σήμερα, αλλά κληρονομήσαμε και οφείλουμε να τον εξελίξουμε και να τον παραδώσουμε κι εμείς με τη σειρά μας.
Γι’ αυτό τόσο το κίνημα αλληλεγγύης όσο και οι φυλακισμένοι αγωνιστές, είναι αναγκαίο να επιδιώκουν τη σύνδεση μεταξύ τους και να δημιουργούν, όπως έχει χιλιοειπωθεί, μια αμφίδρομη σχέση. Αυτό πρέπει να είναι το πρώτο και πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της σχέση αυτής, που αντικατοπτρίζει στην ουσία, όπως προαναφέραμε, τη συντροφικότητα και ειλικρίνια μεταξύ μας. Η αλληλεγγύη δημιουργείται και συντηρείται τόσο ατομικά όσο και συλλογικά και δε θα πρέπει να αποτελεί ξεχωριστό αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης μας. Άλλοτε με οικονομική στήριξη, άλλοτε με ηθική κι άλλοτε με δράσεις έμπρακτης αλληλεγγύης, θα πρέπει να συνυπάρχει σε όλες της τις μορφές και να πηγάζει μέσα από κινηματικές διαδικασίες, με πρώτο βήμα την κοινωνικοποίηση της εκάστοτε υπόθεσης και την ανάδειξή της αποφεύγοντας νομικά τερτίπια «ενοχής» κι «αθώοτητας» που συνήθως αποπροσανατολίζουν.
Η αλληλεγγύη δεν προϋποθέτει ταύτιση λόγου και δράσης, αλλά την αντίληψη ότι ανεξάρτητα από στρατηγικές ή τακτικες, ανεξάρτητα από τάσεις και ρεύματα, βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά του κοινωνικού πολέμου, αυτήν της συνειδητής ρήξης με τον κόσμο της εξουσίας. Άλλωστε, κάθε δίωξη και κάθε φυλάκιση είναι και μία άσκηση για το κράτος, πάνω στην οποία στήνεται, όχι μονάχα η αντιπαράθεση του εκάστοτε αγωνιστή με τους διωκτικούς μηχανισμούς, αλλά κι η δοκιμασία της δυναμικής ολόκληρού του κινήματος απέναντι τους. Για μας η κοινωνική ανάδειξη των υποθέσεων, η συνεχής κοινωνική ανάδειξη της ύπαρξης πολιτικών κρατουμένων, η προπαγάνδιση του λόγου τους, η συνεχής επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων , η κοινή χάραξη στρατηγικής, αποτελούν μικρές γέφυρες ελευθερίας και συγχρόνως πλήγματα στην καρδιά του κράτους. Είναι αυτά που θα συμβάλλουν σε μια επαναστατική προοπτική και θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για να βαδίσουμε όλοι μαζί στο δρόμο για την Ελευθερία.
Αναφερόμενοι, λοιπόν, στο ζήτημα της αλληλεγγύης και βάζοντας κάποια πρώτα χαρακτηριστικά δεν θα μπορούσαμε να παραμείνουμε μόνο στην εγχώρια αναλυση του αλλα θα μας ενδιέφερε ιδίαιτερα και το διεθνές της κομμάτι. Αρκετόι σύντροφοι/ισσες βασανίζονται, εκδιώκονται και φυλακίζονται για τις πολιτικές τους επιλογές, τις ιδέες τους και την ανατρεπτική τους δράση σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, εδώ και μία τριετία έχει δημιουργηθει ένα άτυπο δικτυο διεθνής αλληλεγγύης μέσα από την δημοσιοποίηση κειμένων, δράσεων αλλά και συνεχών επιθέσεων σε καπιταλιστικούς, κρατικούς και αστυνομικούς στόχους μέσω του δικτύου της FAI/IRF και όχι μόνο. Γι’ αυτό το λόγο η δράση μας δε θέλουμε να έχει αποκλειστικά αποδέκτες συντρόφους στα ελληνικά κελιά αλλά σε όλο τον κόσμο.
Καλούμε, λοιπόν, με βάση τα παραπάνω, την Παρασκευή 28/02/2014 και ώρα 19:00 στην κατάληψη Ευαγγελισμού όσους θέλουν να συμμετέχουν στην ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές.
Συν.αλ.φα
(Συνέλευση αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές)
