Μακάριοι όσοι ποτέ δεν τόλμησαν. Μακάριοι όσοι χάνονται στο πλήθος αναζητώντας ασφάλεια. Μακάριοι όσοι δεν πεθύμησαν ποτέ κάτι παραπάνω από ομορφότερα κλουβιά. Μακάριοι όσοι αποκήρυξαν και χλεύασαν κάθε προσπάθεια. Μακάριοι όσοι αποζητάνε κολακείες στους τίτλους των εφημερίδων. Μακάριοι όσοι δεν κοιτάχτηκαν ποτέ στον προσωπικό τους καθρέφτη. Μακάριοι οι ορθόδοξοι κάθε ιδεολογίας.
Αλίμονο σε όσους σήκωσαν στις πλάτες τους την ευθύνη του κοινωνικού πολέμου. Αλίμονο σε όσες έκαναν λάθη(ή και όχι). Αλίμονο σε όσους εκτέθηκαν στον κανιβαλισμό του πλήθους. Αλίμονο σε όσες προσπάθησαν να ξεφύγουν έστω και λίγο από την κυρίαρχη αλήθεια και την αλήθεια της κυριαρχίας. Αλίμονο σε όσους δεν εξημερώθηκαν. Αλίμονο σε εκείνες τις Αναρχικές και σε εκείνους τους Κομμουνιστές που όρκο δώσανε να μην πάει χαμένη ούτε μια στιγμή από τη ζωή τους. Αλίμονο στους/ις παντοτινά παρεξηγημένους /ες.
Ζούμε τις μέρες όπου ένα δυστοπικό μέλλον κανονικοποιείται στη συνείδηση του πλήθους. Παράλληλα το Τέλος της Ιστορίας εκλαμβάνεται ως το μόνο ορθολογικό πλαίσιο για τη «ριζοσπαστική» σκέψη και δράση. Ενώ η εξουσίας νιώθει σίγουρη για τον εαυτό της περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Από τη μεριά μας ,εμείς οφείλουμε να κάνουμε την κριτική και τον απολογισμό όπλα στα χέρια μας. Να αναστοχαστούμε τα μέσα και τα αναλυτικά εργαλεία μας. Να ξεριζώσουμε μια για πάντα τα ανερμάτιστα τιτιβίσματα στα social media και το καφενειακό κουτσομπολιό. Αντί για άτεγκτα μοντέλα και δυσκοίλιες διαδικασίες να παίξουμε με τις πιθανότητες. Να επιδιώξουμε την ενότητα στη δράση και να ανακαλύψουμε τη βιωμένη συντροφικότητα. Να οξύνουμε τις αισθήσεις μας. Να επιτεθούμε.
Συνέπεια και Πίστη στην Υπόθεση
Μέχρι την Αναρχία
Υ.Γ Επιλέγουμε να μην τοποθετηθούμε περαιτέρω εντός του δημοσιου διαλόγου για τη συγκεκριμένη δράση καθώς το κείμενο των συντρόφων[https://athens.indymedia.org/post/1608178/ ] μας κάλυψε σε όλα τα επίπεδα. Είναι καλό να ξέρουμε πότε να σωπαίνουμε και πότε μια δημόσια θέση είναι προωθητική για το σκοπό μας.
Αναρχικοί/ες με Μνήμη
