Το Σάββατο 7/12, 70 γυναίκες συγκεντρωθήκαμε μπροστά από τα δικαστήρια του Ηρακλείου και πραγματοποιήσαμε μια παρέμβαση ενάντια στο κράτος και την πατριαρχία. Εμπνευστήκαμε από τις χιλιάδες αγωνιζόμενες γυναίκες στην Χιλή, που μέσα στην γενικευμένη κοινωνική εξέγερση που συντελείται τους τελευταίους δύο μήνες, στάθηκαν ως ένα σώμα και με τι φωνές τους κατήγγειλαν την καθημερινή βία που δέχονται.
Με την παρέμβασή τους, φώναξαν δυνατά ενάντια στους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες, ενάντια στις αστυνομικές δυνάμεις που επιτίθενται στο λαό με βασανισμούς, βιασμούς και δολοφονίες διαδηλωτριών. Η παρέμβαση ταξίδεψε στον κόσμο και γυναίκες σε άλλα μέρη της γης βγήκαν στον δρόμο πραγματοποιώντας την ίδια δράση στέλνοντας την αλληλεγγύη τους στις αγωνιζόμενες γυναίκες της Χιλής.
Μαζί με αυτές τις γυναίκες φωνάζουμε κι εμείς. Φωνάζουμε ενάντια στην έμφυλη βία που βιώνουμε καθημερινά. Γιατί το βράδυ, όταν γυρνάμε στο σπίτι, αλλάζουμε δρομολόγιο αποφεύγοντας τα σκοτεινά στενάκια. Γιατί στα μπαρ που βγαίνουμε, προσέχουμε τις κινήσεις μας μην τυχόν και δώσουμε δικαιώματα. Γιατί στην δουλειά μας αναγκαζόμαστε να ανεχόμαστε τα σεξουαλικά υπονοούμενα και τις παρενοχλήσεις. Φωνάζουμε για τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες. Θυμίζουμε σε όλες μας, πως δε φταίμε σε τίποτα, δεν κάναμε κάτι λάθος, δεν ήταν ούτε τα ρούχα, ούτε η συμπεριφορά μας, ούτε και η μέθη του.
Η πατριαρχία μαθαίνει στα αγόρια της πως πρέπει να επιβάλλονται στις γυναίκες, πως έχουν αυτονόητο δικαίωμα στα σώματά μας και οφείλουν να μας διεκδικούν μέχρι τέλους, ακόμα κι αν εμείς δεν δώσουμε ρητά τη συναίνεσή μας. Βιαστής, λοιπόν, μπορεί να είσαι κι εσύ. Είναι οι μπάτσοι. Που έχουν το ελεύθερο να ασκούν βία, να ξεγυμνώνουν και να εξευτελίζουν χυδαία και σεξιστικά διαδηλωτές, λοατκι άτομα, μετανάστριες και ό,τι περισσεύει από τα αυστηρά κουτάκια της κανονικότητας. Είναι οι δικαστές. Γιατί όταν κάποια βρει το σθένος να καταγγείλει τον βιασμό της, μες στο δικαστήριο θα αναγκαστεί να τον ξαναζήσει και θα δει μπροστά της τον βιαστή της να αθωώνεται. Γιατί όταν κάποια αποφασίσει να αμυνθεί απέναντι στον κακοποιητή της, η δικαιοσύνη δεν νοιάζεται γι’ αυτό αλλά αντιθέτως, την εκδικείται με τις πιο βαριές ποινές.
Είναι οι φασίστες. Που έχουν κάνει το μίσος ιδεολογία και τη βία προς τον αδύναμο καθημερινή πρακτική. Που η γυναικεία παρουσία ενσαρκώνει την έννοια του αδύναμου και θεωρούν ότι ο λόγος ύπαρξής μας πάνω στη γη είναι η αναπαραγωγή του καθαρόαιμου έθνους.
Είναι το κράτος. Που με όλα τα μέσα, τους θεσμούς αλλά και με τη βίαιη και απρόκλητη καταστολή, θέλει να μας κρατάει διαιρεμένες και ήσυχες. Είναι το κράτος, που επιτίθεται στους χώρους της ύπαρξης και των αγώνων μας. Που σπέρνει τον φόβο για τις καταλήψεις και τα στέκια και με κάθε μέσο τα στοχοποιεί βαφτίζοντάς τα άντρα κακοποιών στοιχείων.
Οι βιαστές και οι εγκληματίες, όμως, δεν βρίσκονται εκεί, αντιθέτως περπατάνε ανενόχλητοι ανάμεσά μας με τις γραβάτες τους. Και στην απέναντι όχθη, είμαστε εμείς. Οι φοιτήτριες που δουλεύουμε σπαστά ωράρια με τιποτένιους μισθούς για να μπορούμε να σπουδάζουμε.
Οι ντόπιες γυναίκες που από μικρά κορίτσια έχουμε μάθει καλά τι πάει να πει αντρική λεβεντιά. Είμαστε εμείς, οι εργαζόμενες γυναίκες που ζούμε μες στην επισφάλεια, γυρνώντας από δουλειά σε δουλειά με πλάτες κουρασμένες και σώματα κατεστραμμένα.
Είμαστε όλες εμείς, οι φεμινίστριες αντιφασίστριες που οργανωνόμαστε και μαχόμαστε συλλογικά ενάντια στην εκμετάλλευση των ζωών μας και την πατριαρχία. Γιατί σ’ έναν κόσμο που θρηνεί καθημερινά σώματα χιλιάδων γυναικών, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αντισταθούμε.
Κάτω τα χέρια από τα σώματά μας. Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις.
