Η ημέρα της γυναίκας δεν είναι μια μέρα για λουλούδια, εκπτώσεις και προσφορές καλλυντικών. Ούτε είναι μια μέρα για να «χειραφετηθούμε» σε νυχτερινές διασκεδάσεις.
Η ημέρα της γυναίκας, που καθιερώθηκε το 1911 προς τιμή των κινητοποιήσεων των εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ το 1908, συμβολίζει τους αγώνες των γυναικών για ίσα δικαιώματα, στην εργασία και στο σπίτι.
Εμείς πιάνουμε το νήμα που ξεκινά αιώνες πριν, και φτάνει μέχρι και σήμερα, με τους αγώνες των γυναικών στην Τουρκία, στο Κομπάνι, στα χωριά των Ζαπατίστας, στην Πολωνία, στην Λατινική Αμερική, στις ΗΠΑ -την επομένη κιόλας της εκλογής του Trump, κ.α.
Δεν είμαστε ούτε το «ωραίο», ούτε το «αδύναμο» φύλο και ούτε έχουμε ανάγκη από προστάτες και αφέντες.
Είμαστε εμείς που:
– Ζούμε καθημερινά, ως γυναίκες, τις συνέπειες της κρίσης, της ανεργίας, της επισφάλειας, τους περιορισμούς και την βία της πατριαρχίας, του σεξισμού και της κουλτούρας του βιασμού.
– Βιώνουμε περιστατικά έμφυλου διαχωρισμού στους εργασιακούς χώρους, με το γυναικείο πληθυσμό να έχει τα πρωτεία στις σημερινές άθλιες συνθήκες εργασίας. Για όσες από εμάς είμαστε νέες ή μέλλουσες μητέρες, τα δεδομένα είναι ακόμα χειρότερα, καθώς στην πράξη ακυρώνονται τα κεκτημένα δικαιώματά μας όπως πχ. η άδεια εγκυμοσύνης/λοχείας και η προστασία από την απόλυση.
– Σηκώνουμε το μεγαλύτερο βάρος της οικιακής εργασίας, καθώς εξακολουθεί να κυριαρχεί η αντίληψη ότι αποκλειστικός μας ρόλος είναι αυτός της συζύγου-μητέρας-νοικοκυράς.
– Στερούμαστε το δικαίωμα να αποφασίσουμε τί θα φορέσουμε, πώς θα μιλήσουμε, πώς θα φερθούμε, πότε και σε τί δρόμους θα περπατήσουμε. Σε μερικές περιπτώσεις, ακόμα και για το αν, πότε και με ποιον θα κάνουμε οικογένεια.
– Γινόμαστε θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, ακόμα και σε σχολικές μονάδες, τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις αποσιωπούνται με την ανοχή μεγάλου κομματιού της κοινωνίας.
Για τους παραπάνω και για πολλούς ακόμα διαφορετικούς λόγους βγαίνουμε στους δρόμους και διεκδικούμε μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις με βάση το φύλο ή το σεξουαλικό προσανατολισμό: χωρίς πατριαρχία, ομοφοβία, τρανσφοβία και ρατσισμό.
Και στις 8 Μαρτίου θα ξαναβγούμε στο δρόμο!
Θα ενώσουμε τις φωνές μας με κάθε αγωνιζόμενη γυναίκα: γυναίκες που συμμετέχουν σε σωματεία, σε συλλογικότητες στις γειτονιές, σε δομές αλληλεγγύης και δίκτυα αλληλοβοήθειας, γυναίκες που επενδύουν κόπο και χρόνο για τη «φροντίδα» της κοινωνίας και την κοινωνική αλλαγή, γυναίκες που υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στο σεξουαλικό και έμφυλο αυτοπροσδιορισμό και αρνούνται τις ταμπέλες και τους κοινωνικά επιβεβλημένους ρόλους. Αλλά και γυναίκες που έχουν γίνει χίλια κομμάτια για να ταΐσουν τα
παιδιά τους και να φροντίσουν τις οικογένειές τους, γυναίκες μετανάστριες και πρόσφυγες που αναζητούν μια καλύτερη μοίρα.
Στόχος μας είναι να αντιταχθούμε συλλογικά στις πολιτικές, πολιτισμικές και οικονομικές επιθέσεις εναντίων των γυναικών και να καταστήσουμε ορατές τις ανάγκες και τις προσδοκίες μας.
Θέλουμε να ενώσουμε τις φωνές μας με όσες και όσους καταπιέζονται από την πατριαρχία και με όσες και όσους αντιλαμβάνονται την ανάγκη εναντίωσης σε αυτή.
Μέχρι την ημέρα που κάθε άνθρωπος, άντρας ή γυναίκα, ντόπιος ή μετανάστης, θα αντιμετωπίζεται με σεβασμό και δικαιοσύνη.
Μέχρι την ημέρα που θα γιορτάσουμε τη νίκη μας.
Πρωτοβουλία ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη καταπίεση
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ/ΠΟΡΕΙΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017, 7μμ ΠΛ. ΛΙΟΝΤΑΡΙΩΝ
ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ
ΤΡΙΤΗ 14 ΜΑΡΤΙΟΥ, 9μμ, ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΟ
