Από τις 26/5 γίνεται κατάληψη στο δημαρχείο Ιεράπετρας με αίτημα να μην υπαχθεί το νοσοκομείο σε ενιαία διοίκηση όλου του νομού, εξέλιξη που σημαίνει υποχρηματοδότηση και περαιτέρω υποβάθμιση.
Η κατάληψη θεωρητικά θα συνεχιστεί έως ότου παρθεί μια ευνοϊκή απόφαση στον νέο υγειονομικό χάρτη αλλά στην πράξη τα πρώτα ζιζάνια ξεφύτρωσαν. Καλλιεργήθηκε στο Λασίθι η συλλογιστική ότι η επιμονή της Ιεράπετρας να κρατήσει το νοσοκομείο της, εμποδίζει την δημιουργία κοινού μεγάλου νοσοκομείου στο νομό, λες και είναι έτοιμο ήδη και το μόνο που μένει να αποφασιστεί είναι πως θα σετάρει την γραβάτα με τα παπούτσια αυτός που θα κόψει την κορδέλα.
Σήμερα 30/5 ο δήμαρχος ήρθε αξημέρωτα κατηγορώντας την κατάληψη ότι ευθύνεται που δεν πληρώθηκαν οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι του δήμου, ήδη 3 μήνες απλήρωτοι – «έτυχε» να θέλουν να τους πληρώσουν τώρα . Τέτοια φτηνά κολπάκια όμως εδώ πιάνουν τόπο.
Ευνόησε και η χρονική συγκυρία και υπάρχει κάθε μέρα κόσμος στο σημείο της διαμαρτυρίας, χωρίς όμως να θυμίζει αυθόρμητη λαϊκή κινητοποίηση. Γενικές συνελεύσεις δεν πραγματοποιούνται, μόνο μαζεύεται μια «επιτροπή αγώνα για το νοσοκομείο» με την αλαζονεία ότι η Ιεράπετρα είναι η δεύτερη Κερατέα, ίσως και ότι η Κερατέα είναι η δεύτερη Ιεράπετρα… Αφού έχει συνεδριάσει πρώτα, διαβάζει ψηφίσματα και αποφάσεις δίνοντας στους υπόλοιπούς, που δεν είναι ικανοί να εκφέρουν γνώμη κατά την άποψη της, φυλλάδια να μοιράσουν σε καφετέριες και ταβέρνες, σε αυτό τους εμπιστεύεται τουλάχιστον…
Η επιτροπή αυτή δεν έχει κάνει καμία απεύθυνση στους μετανάστες που αποτελούν το μισό πληθυσμό της περιοχής. Κάτι τέτοιο το θεωρεί τολμηρό, δεν είναι ακόμα καιρός υποστηρίζει, από το ’90 που ήρθαν μετανάστες στην πόλη άλλωστε πέρασαν μόνο 20 χρόνια, ας μην μας φάει η βιασύνη.
Ένα παράξενο συνονθύλευμα ανθρώπων, άλλοι διαδηλώνουν για το νοσοκομείο και κάποιοι άλλοι κατέβηκαν στο δρόμο απλά στο γενικότερο κλίμα των ημερών, κάποιοι από πηγαία ανάγκη. Λίγοι φοιτητές, λίγοι μαθητές, οι εκπρόσωποι της θρησκευτικής εξουσίας που συμπαρίσταται στον λαό μέχρι να της ζητήσει κανένα φράγκο, η φιλαρμονική. Και φυσικά κάποιοι που εξαργυρώνουν κομματικά την κατάσταση και μαζί με όλους αυτούς τα πρόσωπα των ημερών – τα μέλη της χρυσής αυγής. Οι τελευταίοι περήφανα δηλώνουν ότι ανοίγουν γραφεία στην πόλη αφού στρατολόγησαν από σχολεία και αθλητικούς συλλόγους όσα δεκαπεντάχρονα βρήκαν μπόσικα στον «ακτιβισμό» της εθνοκάθαρσης. Εκμεταλλευόμενοι την συγκυρία, το άγχος της αρρώστιας όλων όσων είναι ή νιώθουν άρρωστοι πετιούνται σαν την άρια ψωλή να τσιμπήσουν κανέναν λευκό αγανακτισμένο.
Ο κόσμος έξω από το κατειλημμένο δημαρχείο με πανό και μουσικές, μια όμορφη εικόνα για έναν περαστικό αλλά με μια πιο προσεχτική ματιά δεν υπάρχει και πολύς τόπος στην πλατεία της Ιεράπετρας που δεν βρωμάει την μπόχα της πατριωτικής τεστοστερόνης, του μικροκομματισμού και της ματαιοδοξίας των αυτόκλητων ηγετών του τοπικού αγώνα, του αέναου αγώνα να τα πάνε με όλους καλά, χωρίς ηθική – χωρίς ιδεολογία.
Οι αγανακτισμένοι της Ιεράπετρας κατέβηκαν παρέα με αυτούς που τους αγανάκτησαν.
alexia
→Το παραπάνω κείμενο Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δρόμου Άπατρις – (Τεύχος 14-Kαλοκαίρι 2011)
→ Για να κατεβάσετε το τεύχος 14 της Εφημερίδας Δρόμου Άπατρις πατήστε εδώ.
