¨Μακάρι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς¨ – κινέζικο ρητό
¨Για δες πως αλλάζουν τα πράγματα, πως έρχονται τα πάνω κάτω, πως κατεβαίνει το βρακί, πως μπαίνει το αγγούρι¨ – αυτοσχεδιασμός
Η Πραγματικότητα
Ο μισθός μας (αν έχουμε δουλειά) ή η σύνταξη μας όχι μόνο δεν ανεβαίνει αλλά παίρνει κατήφορο, το 50ευρο, ο χρόνος, η ενέργεια που ξεπουλάμε δεν αξίζει πια μία, τα εργασιακά μας δικαιώματα κουρέλια, τα ασφαλιστικά μας ταμεία ανήμπορα να καλύψουν τις ανάγκες μας, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια μας ανήμπορα να προσφέρουν ουσιαστική γνώση, μονάχα άχρηστα πτυχία. Στα νοσοκομεία ζητάνε είσοδο, λες και πάμε εκεί για να διασκεδάσουμε στις ουρές. Το δημόσιο, αυτό που υποτίθεται πως πληρώνουμε όλοι για να καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες, λεηλατημένο και χρεοκοπημένο από κάθε λογής πράσινα και μπλε λαμόγια. Αυτά είναι πάνω κάτω γνωστά, όλοι τα βλέπουμε, όλοι τα αναγνωρίζουμε.
Η κρίση
“Κρίση” μας λένε οι άρχοντες και οι λακέδες οικονομολόγοι τους, μα κάτσε, τι είναι αυτό το πράγμα δηλαδή? Κάτι σαν καταιγίδα που έρχεται από το πουθενά, τα κάνει όλα μαντάρα αλλά περνάει, αρκεί να κάνουμε υπομονή, να κάνουμε θυσίες, να κάνουμε τους μαλάκες? Η κρίση αυτή ούτε από το πουθενά ήρθε, ούτε θα περάσει, είναι το αποτέλεσμα του οικονομικού συστήματος. Και μην ακούς πως η οικονομία δεν βρίσκεται σε κρίση. Ένα βασικό πρόβλημα είναι πως η οικονομία δεν είναι πια τοπική, είναι παγκόσμια, λέγεται καπιταλισμός και μας τύλιξε με δάνεια, υπερκατανάλωση, πλαστές ανάγκες και μπιχλιμπίδια. Έτσι όλοι σχεδόν πλέον χρωστάμε και αφού τους χρωστάμε θα κάνουμε ότι μας πούνε, θα δουλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί, για το καλό αυτής της χώρας. Η έτσι τουλάχιστον το φαντάζονται.
Η αμηχανία
Η αμηχανία που μας διακατέχει σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν είναι η ζάλη που ακολουθεί το σοκ. Αλλά αυτό το σοκ όσο γρηγορότερα το ξεπεράσουμε τόσο καλύτερα, και για να το ξεπεράσουμε πρέπει να κατανοήσουμε αυτά που στην αποχαύνωση του καταναλωτισμού παραβλέπαμε, την πραγματική έννοια της οικονομίας, αυτό που είναι και αυτό που θα έπρεπε να είναι. Μέχρι τώρα οικονομία σημαίνει παράγω εις όφελος των λίγων, των κεφαλαιούχων (πολυεθνικές, τράπεζες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές) ενώ θα έπρεπε να παράγουμε εις όφελος της κοινωνίας-κοινότητας, μέσα στην οποία συμπεριλαμβανόμαστε, η οποία θα μας παρέχει με την σειρά της όσα χρειαζόμαστε. Σε μια φράση αυτό που θα πρέπει να έχουμε ως στόχο είναι «η μεγαλύτερη κατά το δυνατόν ωφέλεια για τον μεγαλύτερο κατά το δυνατόν αριθμό ατόμων», Να ιδρύσουμε την οικονομία για την κοινωνία, να ανατρέψουμε το ισχύων.
Ο τρόπος
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο καθένας μόνος του δεν θα βρει διέξοδο και θα βουλιάξει στο βούρκο της μιζέριας, οικονομικής και συναισθηματικής, περιμένοντας την λύσεις στα προβλήματα από αυτούς που τα δημιούργησαν. Μόνο αν στηρίξουμε ο ένας τον άλλο και συμπράξουμε, συλλογικά, με αλληλεγγύη και με όχημα την αυτοοργάνωση, στις πόλεις, στις γειτονίες, στις κοινότητες, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στα νοσοκομεία, στις επιχειρήσεις, μόνο τότε το μέλλον θα μας φανεί λιγότερο σκοτεινό. Δεν μας μένει λοιπόν παρά να ορίσουμε τις ανάγκες μας, να τα βάλουμε κάτω, άλλωστε εμείς είμαστε αυτοί που θα πρέπει να καθορίζουμε τις ζωές μας , οι άλλοι απλώς εκμεταλλεύονται τις γνώσεις και τις ανάγκες μας. Να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο αυτάρκεις ως κοινωνία, όχι ως άτομα. Να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, να μην εξαρτιόμαστε.
Ο Αγώνας
Το κίνημα ”δεν πληρώνω”, ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας, οι άγριες απεργίες, οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, τα πρωτοβάθμια σωματεία, ο αγώνας των μεταναστών απεργών πείνας, οι πορείες, οι συγκρούσεις με όλα τα μέσα, οι επιθέσεις σε υπουργούς, σε στόχους σύμβολα, όλα αυτά πρέπει να συναντηθούν, να συνδεθούν σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στο σύστημα που μας έχει φέρει στην σημερινή κατάσταση, που μας εξαθλιώνει και μας καταπιέζει. Τον δρόμο τον δείχνουν οι αραβικές χώρες που μας διδάσκουν πως όταν ο λαός θέλει καμία δύναμη δεν μπορεί να του σταθεί εμπόδιο. Η ερχόμενη πανεργατική στις 23/2 είναι μια τέτοια ευκαιρία, ας μην την κάνουμε άλλη μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, ας μην πάμε για καφέ μετά, ας βρεθούμε στην πορεία, ας καταλάβουμε τα δημόσια κτίρια σε όλη την πόλη μεταμορφώνοντας τα σε κέντρα αγώνα.
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ?
Εμπρός για της δικές μας μέρες της οργής
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ! ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 23/2 /11 – 10.00 πμ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ – ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ
Συνέλευση αναρχικών Ηρακλείου
