Δηλώσεις – Απαντήσεις στις εισαγγελικές κλήσεις για “παράνομη διακίνηση”. Νίκος Μαρκετάκης, Μάρκος Χατζησάββας, Νίκος Γιαννόπουλος.
Νίκος Μαρκετάκης: Νίκη στην απεργία
Σήμερα καλούμαι να καταθέσω την αλήθεια μου κόντρα σε κατηγορίες για ανύπαρκτα και αδιανόητα αδικήματα, αδικήματα που επί μέρες και νύχτες κατασκευάζονταν στην μηντιακή σκηνή, για να ικανοποιηθεί η ανάγκη πολλών – πολύ περισσοτέρων από όσους θα μπορούσα να φανταστώ – να υπάρχουν «υποκινητές», «διοργανωτές», «εγκέφαλοι». Δυστυχώς όμως, όσο αδιανόητη κι αν αυτή ακούγεται, η κατηγορία της «διακίνησης παράνομων μεταναστών» πέρασε τελικά από τα τηλεοπτικά πάνελ στα εισαγγελικά γραφεία – αφού προηγουμένως βέβαια στήθηκε στα υπουργικά συμβούλια. Όσο απίστευτο κι αδιανόητο κι αν είναι, πράγματι σήμερα καλούνται στην εισαγγελία 5 άνθρωποι της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες εργάτες απεργούς πείνας, ως ύποπτοι για «διακίνηση παράνομων μεταναστών».
Και να που ο πανικός που προκαλούν στους εργολάβους της μαύρης εργασίας οι σκλάβοι που σηκώνουν κεφάλι, υπαγορεύει την ηθική εξόντωση των αλληλέγγυων σε αυτούς με την συσχέτισή τους με μια τέτοια κατηγορία. Και να που καμώνονται πως θα προλάβουν τους αυριανούς Σπάρτακους με το να καταπνίγουν σήμερα την φωνή της Αλληλεγγύης και της Αντίστασης με τέτοιες αδιανόητες διώξεις – οι οποίες θα εκλαμβάνονταν απλώς ως γελοίες, εάν αυτός ο αγώνας δεν είχε ήδη υποστεί μία άνευ προηγουμένου υστερική κατασυκοφάντηση και λυσσασμένη επίθεση.
Δυστυχώς σερνόμαστε εδώ, μακριά από τους συντρόφους μας που δίνουν τώρα την μητέρα των μαχών για να αποτινάξουν το ζυγό αυτού του αόρατου αλλά καθόλα υπαρκτού απαρτχάιντ, το οποίο σίγουρα κάποτε θα συνιστά το βρομερό στίγμα της δυτικής κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας του τέλους του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα. Αντί να είμαστε δίπλα τους για να φράξουμε και μεις από αυτό το μετερίζι το δρόμο του γενικευμένου εκφασισμού εις βάρος και των ελλήνων εργαζομένων, σερνόμαστε εδώ για να απολογηθούμε για πράγματα που ούτε κατά το ελάχιστο έλαβαν χώρα, για αδικήματα που τελέστηκαν μονάχα στην παράλληλη σφαίρα μιας τηλεοπτικής «πραγματικότητας».
Δεν τους κάνουμε τη χάρη. Δεν έχουμε τίποτα να απολογηθούμε για φανταστικές διακινήσεις, παραβιάσεις και διαταράξεις. Οι εργάτες μετανάστες που αποφάσισαν να κάνουν ένα τέτοιον αγώνα με τίμημα την ίδια τους τη ζωή, δεν υποκινούνται, δεν παρακινούνται, δεν δέχονται εντολές. Την ώρα που σπάνε τις αλυσίδες τους, ζητούν συμπαράσταση από τα ταξικά αδέρφια τους, εμάς τους έλληνες εργαζόμενους και ανέργους. Και πράγματι, πολλά αδέρφια τους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους και βρέθηκαν μαζί τους στον ίδιο αγώνα.
Υπενθυμίζω εδώ ότι η πανελλαδική απεργία πείνας συνεχίζεται – και θα νικήσει γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Το κάλεσμά τους για υποστήριξη είναι πλέον ακόμα πιο επιτακτικό και κρίσιμο. Οι αγωνιζόμενοι μετανάστες συνεχίζουν την απεργία υπό τραγικές συνθήκες στο κτήριο που τους οδήγησε με το πιστόλι στον κρόταφο το ελληνικό κράτος για να τους εξαντλήσει από τα κρυοπαγήματα πριν την «ώρα» τους. Το ηθικό τους παρόλα αυτά δεν εξαρτάται τόσο από υλικοτεχνικές συνθήκες αλλά πρωτίστως από την υποστήριξη που θα έχει ο αγώνας τους.
Στην δίνη αυτής περιπέτειας που πλέον για μας τους πέντε παίρνει τη μορφή και προσωπικής ηθικής εξόντωσης, δηλώνω ότι ως άνθρωπος με εργατική ταξική καταγωγή που πρέπει να δουλεύω για να τα βγάζω πέρα, είμαι και θα είμαι πάντα στο πλευρό των ταξικών αδερφών μου. Από τις γραμμές του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης στηρίζω την αυτό-οργάνωση του μεταναστευτικού κόσμου με όρους συλλογικών αδιαμεσολάβητων αγώνων στη βάση της εξίσωσης του μετανάστη εργαζόμενου με τον ντόπιο συνάδερφό του όσον αφορά τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και στη βάση της ισότιμης συνύπαρξής τους. Εκ θέσεως λοιπόν, δεν θα μπορούσα παρά να βρεθώ δίπλα σε αυτόν τον μεγαλειώδη και σκληρό αγώνα, οπουδήποτε και οποτεδήποτε οι 300 αγωνιστές κι αν αποφάσιζαν να στήσουν το χαράκωμά τους. Μαζί με συντρόφους καλούς, μαζί με συντρόφους καινούργιους, σε αυτό χαράκωμα θα μείνουμε όσο χρειαστεί μέχρι να πέσει το απαρτχάιντ, μέχρι να νικήσει η απεργία.
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Μάρκος Χατζησάββας: «Παροχή εξηγήσεων»
Aπέναντι στην εισαγγελική κλήση ως ύποπτου για τέλεση συγκεκριμένων αδικημάτων, έχω να δηλώσω ότι :
Μετά από πολλά χρόνια συμμετοχής μου στα κοινωνικά κινήματα και στις δράσεις αλληλεγγύης, είμαι σε θέση να αναγνωρίζω πότε μια συλλογική διεκδίκηση είναι δίκαιη και άρα νομιμοποιημένη στη συνείδηση αυτών που την ασκούν, αλλά και σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία.
Στην περίπτωση των 300 μεταναστών απεργών πείνας, όλοι γνωρίζουν ποιό είναι το δίκαιο και το “νόμιμο”. Το αυτονόητο δικαίωμά τους να ζουν και να δουλεύουν στο φως, μακριά από το σκοτάδι και το κυνηγητό της “παρανομίας. Εγώ και οι συμπολίτες μου στην Κρήτη γνωρίζουμε καλά τους περισσότερους εδώ και χρόνια. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, δουλεύουμε μαζί, τα παιδιά τους είναι συμμαθητές των δικών μας.
Έχουμε όμως μια μεγάλη διαφορά μαζί τους. Αυτοί είναι ανασφάλιστοι. Δεν δικαιούνται περίθαλψης. Κινούνται κρυφά μέσα στην πόλη με τον φόβο της απέλασης. Γίνονται αντικείμενα καθημερινής εκμετάλλευσης από τους εργοδότες και ταυτόχρονα ένα καλό αλλοθι για όλα τα δεινά που υφίστανται οι έλληνες εργαζόμενοι. Και είναι χιλιάδες… Κι αυτό γίνεται για χρόνια.
Όποιος κλείνει τα μάτια μπροστά σ’ αυτά δεν είναι αθώος ή εξαπατημένος. Είναι ένοχος “διακίνησης και εμπορίας ανθρώπινων ζωών”.
Η αδιαμεσολάβητη απόφασή τους να επιλέξουν από ανάμεσά τους, 300 αγωνιστές που θα σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος της διεκδίκησης των αυτονόητων δικαιωμάτων όλων τους, με τον πιο αποφασιστικό τρόπο, με κίνδυνο της υγείας και της ζωής τους, έφτασε σε μένα και στους συντρόφους μου στο Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης και όλων των άλλων αλληλέγγυων ανά την Ελλάδα, ως επιτακτικό καθήκον για αλληλεγγύη στο δίκαιο αίτημά τους, και μάλιστα τόσο αποφασιστικά, όσο και οι ίδιοι το διεκδικούν. Για όσο χρόνο το διεκδικούν και με όποιο τρόπο το κάνουν. ΚΑΘΗΚΟΝ. Μια σαφέστατη έννοια για όσους ξέρουν ελληνικά.
Πόσο μάλλον όταν επιλέγουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους με αξιοπρέπεια και με τρόπο που δεν θίγει τη ζωή και τα συμφέροντα κανενός (εκτός από εκείνα των εκμεταλλευτών τους). Που δεν “φθείρει” κανενός την “ιδιοκτησία”. Που δεν διαταράσσει κανενός την “οικιακή ειρήνη”. Το μόνο που διακυβεύεται με τον αγώνα τους είναι η υγεία τους και η συνέχιση ή όχι της άγριας εκμετάλλευσής τους.
Ναι. Υπάρχει αδίκημα εδώ και μάλιστα κατά συροήν. Είναι η εδώ και μέρες “διατάραξη της οικιακής ειρήνης” εκατομμυρίων τηλεθεατών, που μέσα στα σπίτια τους δέχονται κατεγισμό ψεμμάτων και συκοφάντησης, καθώς και μιας απίστευτης τεχνητής έντασης, συνδυασμένης με δηλητηριώδεις ρατσιστικές κραυγές, που έντεχνα σκηνοθετήθηκε από εκπροσώπους κοινοβουλευτικών κομμάτων και “έγκριτους δημοσιολόγους”. Η δε μοναδική “διατάραξη” που αποδυκνείεται περίτρανα και σε κοινή θέα, ήταν εκείνη των πάνοπλων διμοιριών της αστυνομίας, που παραταγμένοι πολεμικά απέναντι σε εξουθενωμένους απεργούς πείνας, απέκλεισαν το κέντρο της Αθήνας για 12 ώρες.
Η επιλογή των 300 απεργών να φιλοξενηθεί ο μεγαλειώδης αγώνας τους σε πανεπιστημιακό και εργατικό χώρο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, και αφού πρώτα ενημέρωσαν τους χρήστες τους, έχει ιστορικές ρίζες και αναφορές. Ζουν χρόνια στην Ελλάδα και γνωρίζουν ότι όλοι σχεδόν οι αγώνες για δικαιώματα και ελευθερία, ξεκίνησαν από τέτοιους χώρους. Γιαυτό και σεβάστηκαν τον χώρο της νομικής καλύτερα κι από το σπίτι τους. Γιαυτό και τον παρέδωσαν καθαρότερο κι απʼ όσο τον βρήκαν.
Ναι. Υπάρχει εδώ το αδίκημα της “φθοράς ξένης περιουσίας”. Και μάλιστα με θύματα αυτούς που δεν έχουν. Κι όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που η μοναδική τους περιουσία είναι η αξιοπρέπεια και η μαχητικότητα για να την αποκτήσουν, τόσο θα ξεπετάγονται “ηθικοί αυτουργοί” που θα τους υποστηρίζουν.
Η μόνη μου έννοια στο εξής, είναι να παραμείνω ηθικός αυτουργός στην απόδοση δικαιοσύνης στον τίμιο αγώνα των 300 εργατών.
Νίκος Γιαννόπουλος: Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Αποδέχομαι με μεγάλη υπερηφάνεια και πολλή χαρά την κατηγορία της «παράνομης διακίνησης λαθρομεταναστών». Γιατί αυτό σημαίνει την αμέριστη αλληλεγγύη μου στους μετανάστες που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα χωρίς χαρτιά, υφιστάμενοι υπερεκμετάλλευση, ταπεινώσεις και καταστολή. Γιατί σημαίνει ότι ως μέλος της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης εργάστηκα με αφοσίωση για την υποστήριξη του αγώνα των 300 απεργών πείνας, για την ασφαλή άνοδό τους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, για τη νίκη του αγώνα τους για νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα.
Αποδέχομαι με μεγάλη υπερηφάνεια και πολλή χαρά την κατηγορία της «διατάραξης οικιακής ειρήνης». Γιατί τούτο σημαίνει ότι δεν θεωρώ το πανεπιστημιακό άσυλο οικία ούτε των πρυτάνεων ούτε πολύ περισσότερο της κυβέρνησης και της αστυνομίας. Γιατί το άσυλο δεν χρειάζεται για τα μαθήματα και την έρευνα, αλλά για όλες εκείνες τις κατηγορίες που όταν η νομιμότητα παίρνει διαζύγιο από το δίκιο χρειάζονται χώρο για να φιλοξενήσει την αγωνία και τον αγώνα τους. Γιατί στο άδειο κτήριο της Νομικής Σχολής δεν διακυβευόταν η ομαλή λειτουργία του Πανεπιστημίου, αλλά αμφισβητούνταν ο κοινωνικός αποκλεισμός των μεταναστών, η αστυνομική και φασιστική τρομοκρατία σε βάρος τους, ο ρατσισμός και η εθνική καθαρότητα.
Αποδέχομαι με μεγάλη υπερηφάνεια και πολλή χαρά την κατηγορία της «φθοράς ξένης ιδιοκτησίας». Γιατί, ενώ το άδειο κτήριο της Νομικής παραδόθηκε πολύ πιο καθαρό απʼ ό,τι το παραλάβαμε, φθείραμε την ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχει η κυβέρνηση για τη ζωή μας, για την εργασία μας, για την καθημερινότητά μας, φθείραμε την αυθεντία εκείνων που με θράσος χιλίων πιθήκων αναγνωρίζουν το δίκιο των «καημένων των μεταναστών», αρκεί αυτοί να μη διεκδικούν μια ζωή με αξιοπρέπεια, να μην αγωνίζονται.
Στην πραγματικότητα, όμως, η κυβέρνηση πρέπει να απολογηθεί για «παράνομη διακίνηση λαθρομεταναστών». Γιατί όταν ως μέλος της ΕΕ συμμετέχει στη λεηλασία των χωρών του λεγόμενου τρίτου κόσμου και ως μέλος του ΝΑΤΟ συμμετέχει στις σταυροφορίες στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, ευθύνεται για τον εξαναγκασμό εκατομμυρίων ανθρώπων να εγκαταλείψουν τις χώρες τους για να ζητήσουν μια θέση στον ήλιο στην «πολιτισμένη Δύση». Αντί να ουρλιάζουν «μα επιτέλους πόσοι μετανάστες χωρούν σʼ αυτή τη χώρα» ας απολογηθούν πόσους μετανάστες ακόμα θα δημιουργήσουν οι πολυεθνικές, το ΔΝΤ, όλη εκείνη η πολιτική που βασίζεται στην εξαθλίωση των 2/3 του πλανήτη για να νομίζει το υπόλοιπο ότι περνάει καλά.
Η κυβέρνηση πρέπει να απολογηθεί για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» γιατί διαλύει χιλιάδες οικογένειες με τις απολύσεις, την ανεργία, τους μισθούς των 500 ευρώ και το κλείσιμο χιλιάδων μαγαζιών. Γιατί επιβάλλει στη νέα γενιά μια ζωή χειρότερη απ’ αυτή των γονιών της, ένα μέλλον γεμάτο εργασιακή περιπλάνηση και κοινωνική ανασφάλεια.
Τέλος, η κυβέρνηση πρέπει να απολογηθεί για «φθορά ξένης ιδιοκτησίας» γιατί έπαιξε τα αποθέματα των ασφαλιστικών ταμείων, που ανήκουν στους εργαζόμενους, στο Χρηματιστήριο, γιατί παρέδωσε τη δημόσια Υγεία και Παιδεία στο μεγάλο κεφάλαιο, γιατί ιδιωτικοποιεί τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και φτιάχνει δρόμους-καρμανιόλες στους οποίους πρέπει να πληρώνουμε φόρο θανάτου, γιατί ξεπουλάει το δημόσιο πλούτο, από το νερό και τα δάση ως την ενέργεια και τις παραλίες, στους μεγαλοεργολάβους και τις τράπεζες.
Συμμετέχω ενεργά στο κοινωνικό κίνημα επί 37 χρόνια και χωρίς οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων αγωνίζομαι για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων, για μια κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας. Όπως αντιλαμβάνεστε, με αφήνουν παγερά αδιάφορο οι λεονταρισμοί μιας κυβέρνησης που φέρεται σαν μπράβος της νύχτας απέναντι στους μετανάστες, τους ανέργους και όσους αγωνίζονται και κλίνει ευλαβώς το γόνυ απέναντι σε υποκείμενα που ονομάζονται Ντομινίκ Στρος Καν και Όλι Ρεν.
ΟΙ ΑΠΕΡΓΟΙ ΠΕΙΝΑΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
πηγή : http://athens.indymedia.org/
