Μετά από μια δύσκολη περίοδο, ανακοινώνουμε ότι οι προβολές στο χώρο μας της Χ”Μιχάλη Νταλιάνη 67, ξαναρχίζουν, τις Παρασκευές πλέον, στις 8:00μμ. Αρχής γενομένης αυτήν την Παρασκευή, 3 Δεκεμβρίου, με την προβολή της ταινίας “Children of Men”, μία αγγλομεξικανική παραγωγή του 2006.
Η εξαιρετική αυτή ταινία του μεξικανού Αλφόνσο Κουαρόν ανανέωσε ανέλπιστα ένα κινηματογραφικό είδος, το οποίο είχε καιρό να δώσει αξιοσημείωτα έργα. Το “Children of Men” όχι μόνο συνιστά μακράν το αρτιότερο δείγμα δυστοπικού σινεμά της δεκαετίας μέχρι τότε, το 2006, αλλά ακόμα δικαιούται να συγκαταλέγεται στα all time classic αυτού του είδους. Αυτό το κράμα φουτουρισμού, πολιτικού θρίλερ και σινεμά verite, κατάφερε να αποδώσει ιδιαίτερα προσεγμένα το δυστοπικό μέλλον, να διέπεται παράλληλα από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό από απροκάλυπτη πολιτική καταγγελία στο καθεστώς της Δύσης-Φρούριο, και, ακόμη, να επενδυθεί με ισχυρές δόσεις ρεαλισμού μέσα από μεγάλης διάρκειας μονόπλανες σεκάνς καταιγιστικής δράσης, οι οποίες προσδίδουν ντοκυμαντερίστικη αληθοφάνεια σε ολόκληρα μέρη της ταινίας.
Βρισκόμαστε λοιπόν στα 2027, όπου περίπου εδώ και δυο δεκαετίες μία καθολική στειρότητα έχει προσβάλλει τις γυναίκες σε παγκόσμια κλίμακα. Για αδιευκρίνιστους λόγους, από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναπαραχθούν. Η ανθρωπότητα αργοπεθαίνει, ενώ όλες οι προσπάθειες των επιστημόνων να προσδιορίσουν τη φύση της ασθένειας και να την θεραπεύσουν έχουν πέσει στο κενό. Το ανθρώπινο είδος οδεύει προς το φυσικό του τέλος ενώ η συνειδητοποίηση αυτής της αμετάκλητης εξέλιξης έχει φέρει την κατάρρευση κρατικών αλλά και κοινωνικών δομών σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο κόσμος που γνωρίζαμε αποσυντίθεται μέσα στο χάος του κοινωνικού κανιβαλισμού και την μοιρολατρία μεταφυσικών νεοδοξασιών αποκαλυπτικού περιεχομένου.
Τα έθνη-κράτη καταρρέουν, ή έχουν ήδη καταρρεύσει, εκτός από ένα… Το Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτή η γωνιά του πλανήτη, στην οποία συρρέουν εκατομμύρια πρόσφυγες, κυρίως από την Ευρώπη, συνιστά την μοναδική χώρα που ένα είδος τάξης και ασφάλειας ακόμα διατηρείται – με σιδερόφραχτη πυγμή. Η στρατοκρατούμενη επικράτειά της έχει τεμαχιστεί σε ζώνες ολοκληρωτικού ελέγχου για τους “προνομιούχους”, μερικού για τους προλετάριους που ζουν στις παρυφές της “κοινωνίας”, και σε τεράστια γκέτο που κλείνονται τα εκατομμύρια των παράνομων μεταναστών που συλλαμβάνουν οι αρχές. Μέσα στα γκέτο αυτά δεν υπάρχει κανενός είδους κρατικός έλεγχος, προφανώς για να μπορεί “δικαιολογημένα” να απουσιάζει και κάθε είδους μέριμνα για την διαβίωση των έγκλειστων κατοίκων. Στην ουσία πρόκειται για υπερπόλεις-γκέτο, αποκλεισμένες από παντού με στρατιωτικές δυνάμεις, των οποίων ο πληθυσμός είναι καταδικασμένος σε “γρηγορότερο” θάνατο, από την απόλυτη έλλειψη υποδομών, από τον υποσιτισμό, τις αρρώστιες, τις αλληλοσφαγές.
Στο δυστοπικό αυτό φόντο εκτυλίσσεται η πλοκή που θέλει έναν αποτραβηγμένο πρώην πολιτικό ακτιβιστή να βρίσκεται ξαφνικά, στη μέση, ανάμεσα στην εξελισσόμενη εξέγερση των μεταναστών στις πόλεις-γκέτο, και στο στρατό που ετοιμάζεται να τις ισοπεδώσει. Ο λόγος; … Ε όχι, ας αφήσουμε την πλοκή έξω από αυτήν την περιγραφή – να υπάρχει και ένα μυστήριο… Άλλωστε, η πλοκή της δεν είναι ο σημαντικότερος λόγος που μας αρέσει αυτή η ταινία.
Για τους οπαδούς της sci-fi φιλμογραφίας, “τα Παιδιά των Ανθρώπων” συνιστούν μία ευχάριστη και καλοδεχούμενη, εκτιμούμε, συνάντηση του cyberpunk με τον ρεαλισμό. Για τους σινεφίλ γενικά, συνιστά μια πάρα πολύ καλή ταινία. Για μας του μεταναστευτικού κινήματος, η ταινία αποτελεί ένα πρώτης τάξεως όχημα για να μεταφερθεί η οπτική μας για την “πολιτισμένη Δύση” και η καταγγελία μας για τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει, σε ένα πολύ ευρύ κοινό, σε ένα κοινό που ίσως βλέποντας μια τέτοια ταινία θα μπορέσει να προβληματιστεί για το ότι πιθανόν κάτι να μην πηγαίνει καλά… δίπλα του…
πηγή : http://fmkritis.wordpress.com
