4η Ανακοίνωση Ανοιχτής Συνέλευσης Αναρχικών – Αντιεξουσιαστών Ηρακλείου

“Το ζήτημα που διατρέχει τους αιώνες και για το οποίο αργά ή γρήγορα πρέπει να γίνει μάχη, είναι οι λαοί έναντι στις τράπεζες”

(Λόρδος Άκτον )

Ο καπιταλισμός περνάει κρίση, όπως λέμε το παιδί βγάζει δόντια (και πολύ κοφτερά μάλιστα!)

Η επιχειρηματολογία του κράτους και των αφεντικών με σκοπό να απροσανατολίσουν ή να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, καλώντας τον να κάνει υπομονή και θυσίες, στηρίζετε στο παραμύθι περί “κρίσης του οικονομικού συστήματος”. Μια κρίση με πολλές άγνωστες (μέχρι σήμερα) λέξεις: Spreads, τρόικα, ΔΝΤ, μνημόνιο, διεθνείς αγορές, διεθνείς κερδοσκόποι κτλ. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι μας δουλεύουν κανονικά!

Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα (σε Ευρώπη και ΗΠΑ) δεν είναι τίποτα άλλο από μια συνολική ανακατατάξη του κεφαλαίου. Και πάντα πίσω από τους νέους οικονομικίστικους όρους αποκρύβεται ουσιαστικά η περιστολή ελευθεριών και δικαιωμάτων, η συρρίκνωση μισθών και έπεται συνέχεια. Σκοπός τους πάντα το κέρδος, για να μπορέσουν να διατηρήσουν ανταγωνιστικές τις οικονομίες τους, τόσο μεταξύ τους όσο και με τους εξ ανατολής κυρίαρχους.

Η πλαστή ευημερία των τελευταίων δεκαετιών (επιχειρήσεις, ιδιόκτητα σπίτια και αυτοκίνητα και πολλά άλλα δανεικά) κατέρρευσε σε μια νύχτα. Μαζί της πήρε και τα όνειρα κάποιων για ίσες ευκαιρίες και για μια πιο σωστή και δίκαιη λειτουργία του συστήματος, που τόσα χρόνια προσκυνούσε ο καθένας με τον τρόπο του. Αδιαφορώντας για τα εγκλήματα που γίνονταν σε καθημερινή βάση πριν ξεσπάσει η περιβόητη “κρίση” τους, εις βάρος συνανθρώπων μας που βίωναν την φτώχεια και την εξαθλίωση, τώρα έχουν βρεθεί στην ίδια ή παρόμοια θέση. Έχοντας ήδη υποθηκεύσει το μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους.

Η ιστορία επαναλαμβάνετε με τον πιο τραγικό τρόπο. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι αλλά και περισσότεροι, σε μια κοινωνία αποσαθρωμένη, ηττοπαθής και έχοντας χάσει ότι με αγώνες είχε κάποτε κερδίσει. Και ίσως επέλθει μετά από κάποια χρόνια η “ανάπτυξη”, κάλπικος πλούτος και μικρές παραχωρήσεις, στάχτη στα μάτια μας. Αυτός ο φαύλος κύκλος είναι που πρέπει να σπάσει.

Θεσμοί αλλοτρίωσης και εξημέρωσης

Δεν είναι τυχαίο πως το τελευταίο διάστημα, η τέταρτη εξουσία της δημοκρατίας, τα ΜΜΕ, έχουν επιδοθεί σε μια εκστρατεία διαστρέβλωσης και απόκρυψης των πραγματικών αιτιών αυτής της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης που ζούμε. Πράγμα το οποίο καθιστά την υποταγή στις αποφάσεις των ”ειδημόνων”(κυβερνήσεις),να φαίνεται ως μονόδρομος για τη σωτηρία μας. Ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια προβάλλονται ως αντιμαχόμενα. Απεργιακές κινητοποιήσεις ορισμένων κλάδων παρουσιάζονται ως απορυθμιστικοί και κατασταλτικοί παράγοντες για την επιβίωση και ανάπτυξη των υπολοίπων. Καλοδουλεμένα σχέδια σε μια προσπάθεια σύγχυσης των κομματιών εκείνων που μπαίνουν σε κάποια διαδικασία αντίστασης. “Διαίρει και βασίλευε” δηλαδή. Στην διατήρηση της κοινωνικής αποχαύνωσης, δεν είναι μόνο τα δελτία των ειδήσεων που βλάπτουν σοβαρά τη νοημοσύνη.

Κόμματα της αντιπολίτευσης και μεγαλοσυνδικαλιστές ρητά ή σιωπηλά απορρίπτουν την ουσιαστική αντιπαράθεση και τον ξεσηκωμό απέναντι στο βάρβαρο τούτο σύστημα. Είτε κάτω απ’ τη μάσκα ενός αγωνιστικού προσωπείου είτε όχι, φρενάρουν, χειραγωγούν και εκτονώνουν τη λαϊκή αγανάκτηση. Όλα αυτά συντελούν στη δημιουργία μιας άβουλης μάζας ατομικοτήτων, ανίκανη να αντίδρασει σε οτιδήποτε, όπου ο μόνος λόγος που την κρατά σε συνοχή και ”ηρεμία” είναι ο φόβος και η ανασφάλεια.

Επένδυση στο φόβο

Σε αντίθεση με τα παλαιότερα εξουσιαστικά συστήματα, ο καπιταλισμός έχει αναπτύξει εξαιρετικές τεχνικές ψυχολογικής χειραγώγησης της μάζας. Έχοντας δημιουργήσει ένα, τεραστίου μεγέθους, δίκτυο παραγωγής μαζικής κουλτούρας και πληροφόρησης, διαθέτει την ικανότητα να καθοδηγεί την ψυχολογία των υπηκόων του, ανάλογα με την εκάστοτε κοινωνική κατάσταση. Στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης αλλά και της πολιτικής χρεοκοπίας του καθεστώτος η επιλογή των αφεντικών πλέον μπορεί να ονομαστεί κοινωνικός κανιβαλισμός. Η επίσημη προπαγάνδα μεθοδευμένα παρουσιάζει την αύξηση της εγκληματικότητας σε φτωχές συνοικίες ως συνθήκη ζωής. Το δόγμα του “κράτους ασφάλειας” ποντάρει τα ρέστα του στον τρόμο και την αγωνία του κόσμου.

Η επένδυση στον φόβο, έρχεται να πατήσει πάνω στην εξατομίκευση της κοινωνίας. Ο καπιταλισμός κατάφερε να διαιρέσει τα διάφορα κοινωνικά σύνολα σε αλληλοσυγκρουόμενες ατομικότητες που είναι προφανώς περισσότερο ελεγχόμενες και συνεπώς λιγότερο επικίνδυνες για την διαιώνιση του. Η ώρα για την ακριβώς αντίστροφη διαδικασία έχει φτάσει. Με δεδομένο πλέον για όλους ότι ο ατομικός δρόμος οδήγησε στην ηθική χρεωκοπία του συστήματος που τον πριμοδότησε και στην εξαθλίωση αυτών που τον πίστεψαν σαν αξία, η λύση φαίνεται ξεκάθαρα πλέον στην απέναντι πλευρά.

Καταστολή και τρομονόμος

Στην Ελλάδα, από το 2001 έχει ξεκινήσει το παραλήρημα των κυβερνήσεων για την υποτιθέμενη έξαρση της τρομοκρατίας (εσωτερικός εχθρός), θεσπίζοντας νόμους (αντιτρομοκρατικούς ή μη) δήθεν να μας προστατεύσουν. Η δεύτερη κατά σειρά τροποποίηση του “τρομονόμου” έγινε μες στο κατακαλόκαιρο και με συνοπτικές διαδικασίες για να αποφευχθούν τυχόν αντιδράσεις.

Αυτό το καινούριο τερατούργημα έρχεται να καταδείξει ως τρομοκρατική την όποια μορφή αντίστασης προς την “έννομη τάξη”. Από την παρακίνηση για απεργία, μέχρι την συμμετοχή σε κάποια πορεία. Πράξεις πλημμεληματικού χαρακτήρα μετατρέπονται σε κακουργήματα και οι κατηγορούμενοι αποκτούν αυτόματα τον χαρακτηρισμό του τρομοκράτη. Υπάρχει ακόμα και η περίπτωση αν φωνάξεις “Προσοχή από εκεί έρχεται η αστυνομία” να βρεθείς στην φυλακή μέχρι και για 10 χρόνια! Εμφανίζονται επίσης και οι αόρατοι μάρτυρες αφού ο καθένας μπορεί να καταθέσει ανώνυμα και να μην εμφανιστεί ποτέ στο δικαστήριο. Μιλάμε δηλαδή για νέου τύπου στημένα κατηγορητήρια καταργώντας ουσιαστικά από τον κατηγορούμενο την δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Το κράτος αναβαθμίζει το νομικό του οπλοστάσιο ώστε να είναι έτοιμο για την επικείμενη έκρηξη. Είναι φανερό ότι προσπαθούν να μας τρομάξουν γα να μη ξεσηκωθούμε. Θέλουν να μας δείξουν ότι όποιος αντισταθεί θα βρεθεί στη φυλακή σαν τρομοκράτης.

Ο κόσμος δεν αλλάζει στις κάλπες

Αν κάτι έμεινε τελικά από αυτές τις κάλπες μάλλον είναι η αυξημένη αποχή. Ποτέ βέβαια δε πιστέψαμε πως από μόνη της μπορεί να υποκαταστήσει ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα που η επιβίωση του πλέον βασίζεται μονάχα στην σκανδαλώδη ανοχή των υπηκόων του. Βέβαια, ατάκες του τύπου “η ψήφος είναι δύναμη” ή “η αποχή είναι συνενοχή”, είναι το λιγότερο για γέλια. Αποκαλύπτουν λίγο-πολύ τη φύση του καπιταλισμού που σε μια τέτοια συγκυρία όπως οι εκλογές, δίνει τη δυνατότητα στην εξουσία να προπαγανδίσει την “αξία της δημοκρατίας” και της “συμμετοχής” στους θεσμούς, μια καραμέλα που έχει πια λιώσει.

Η αποχή από τις εκλογικές αυταπάτες κρύβει μέσα της κάτι πολύ πιο σημαντικό από μια “ψήφο διαμαρτυρίας”. Εμπεριέχει την απαξίωση του ατόμου απέναντι στα κόμματα και τους ξεπουλημένους ηγέτες τους. Ακόμα, δείχνει την αμφισβήτηση του για το σημερινό γραφειο-κρατικό σύστημα εκπροσώπευσης και ανάθεσης, που επιτρέπει σε μια ολιγαρχία από βιομήχανους ,συνδικαλιστές και πολιτικούς να επιβάλλεται στην καθημερινότητα μας και κατ’ επέκταση να ορίζει τις ζωές μας. Η “λαϊκή εντολή” την οποία οι παραπάνω ισχυρίζονται ότι έλαβαν, σ’ αυτές τις εκλογές , δεν είναι τίποτα παραπάνω από το δημοκρατικό άλλοθι που θα τους δώσει την δυνατότητα να επεκτείνουν την κυριαρχία τους ως εκεί που προστάζουν τα συμφέροντα τους και η εξουσιομανία τους.

Όμως η αποχή από μόνη της μπορεί να είναι απλά μια στείρα άρνηση, χωρίς περιεχόμενο και συνοχή. Αυτό που μας λείπει τώρα δεν είναι περισσότερη δημοκρατία, ούτε το να περιφερόμαστε από κάλπη σε κάλπη, κάθε 2, 3 ή 4 χρόνια, περιμένοντας να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Μας λείπει η ζωή και θα χρειαστεί να τη κερδίσουμε, δίνοντας ένα σκληρό μα αξιοπρεπή αγώνα, μακριά από ηγέτες και αρχηγούς και ενάντια σε κάθε εξουσία.

Από την αμφισβήτηση της δημοκρατίας, στην ριζοσπαστικοποίηση της καθημερινής ζωής

Διανύουμε την πιο ιστορική περίοδο στην Ελλάδα. Μετά την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας, την κατάρρευση της εθνικής οικονομίας, μπροστά σε μια κρίση η οποία είναι οικουμενική, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από εύκολες λέξεις και οικονομικές τερατολογίες. Ο πολιτικός πυλώνας νομιμοποίησης και διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος αμφισβητείται από τους ίδιους τους υπηκόους του. Η δημοκρατική ολιγαρχία της αστικής τάξης δεν διασκεδάζει πλέον κανέναν, πόσο μάλλον αυτούς που βρίσκονται στα πιο χαμηλά οικονομικά στρώματα. Όλους αυτούς δηλαδή που τις τελευταίες δύο δεκαετίες επένδυσαν στην ψευδαίσθηση του ανταγωνισμού και της κοινωνικής ανέλιξης. Δεν έβλεπαν όμως πως αυτοί που καλούνταν να κυβερνήσουν, δεν ήταν τίποτε άλλο πάρα οι σύγχρονοι δήμιοι, της μοναδικής δυναμικής στην υπόθεση της ταξικής σύγκρουσης, του προλεταριάτου.

Μέσα στην εποχή της ανάπτυξης των ταξικών αγώνων τη δεκαετία του 70′ έως και την ιστορική πολιτική εναλλαγή της εξουσίας με την εκλογή του ΠΑΣΟΚ το 81′, το προλεταριάτο έχασε τελείως τη σιγουριά της αυτόνομης προοπτικής του, αλλά όχι και την ύπαρξη του. Δεν αφανίστηκε. Εξακολουθεί να υφίσταται, αναλλοίωτο, μέσα στην εντεινόμενη αλλοτρίωση του σύγχρονου καπιταλισμού: είναι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που έχασαν κάθε εξουσία πάνω στη χρήση της ζωής τους. Γι’ αυτό έως και σήμερα επιβάλλεται όλο και περισσότερο η επανανοηματοδότηση των όρων και των συνθηκών που θα επιτρέψουν την χειραφέτηση και το ξεπέρασμα σε τελική ανάλυση, των ψευδαισθήσεων του προλεταριάτου : να δοθεί ένα νέο νόημα στη διαδικασία της ριζοσπαστικοποίησης μέσα από την αμφισβήτηση της μισθωτής εργασίας και του έθνους κράτους. Να αποκτήσουμε ξανά και ξανά την θέληση της καταστροφής της καθημερινής αλλοτρίωσης και των θεσμών που την ενισχύουν, από τους δήμους και τις περιφέρειες, έως τα κόμματα και τα συνδικάτα.