Ηράκλειο : Η τυχαία πτώση ενός αναρχικού.

Η εκκένωση της κατάληψης του Ευαγγελισμού είναι αποτέλεσμα της γενικότερης κυβερνητικής πολιτικής καταστολής των κινημάτων. Τα κίνητρα των τοπικών φορέων στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία είναι ασαφή, έχει γίνει όμως ξεκάθαρο, και μόνο από το πλήθος των διαφορετικών προτάσεων αξιοποίησης του κτιρίου που έχουν κυκλοφορήσει τις τελευταίες μέρες, πως κανείς δεν έχει ιδέα τι μέλλει γενέσθαι. Τα ζητήματα των παράνομων παρεμβάσεων στο κτίριο που επικαλέστηκε η Πρυτανεία, ξεχάστηκαν αμέσως μετά την επιχείρηση εκκένωσης, με την αστυνομία να μπαζώνει, να σπάει και να κάνει στοχάδια πάνω στο διατηρητέο, αγνοώντας επιδεικτικά τα αλλεπάλληλα αιτήματα διακοπής των εργασιών από πολεοδομία και ΥΝΜΤΕΚ. Όπως όλα δείχνουν το αποτέλεσμα θα είναι η επιστροφή του κτιρίου σε αυτό που ήταν πριν καταληφθεί, ένα ερείπιο, τώρα και υπό διαρκή περιφρούρηση. Αντίστοιχη περιουσία του πανεπιστημίου ρημάζει, ενώ όταν τίθεται προς εκμετάλλευση, μετατρέπεται σε ιδιωτικά boutique hotel, , όπως το “σπίτι της Ευρώπης” στο Ρέθυμνο.

Για ακόμη μια φορά παρακάμπτεται ύπουλα η Πανεπιστημιακή κοινότητα, χειραγωγείται η ενημέρωση της και υπονομεύεται η λειτουργία της Συγκλήτου . Η πρυτανεία μας ενημερώνει ότι θέλει να φτιάξει ένα “συνδετικό κρίκο με τη πόλη και τη κοινωνία της”, ενώ δεν έχει περάσει ούτε χρόνος απ’ όταν επιχείρησε να αποκλείσει τη πόλη από το Πανεπιστήμιο. Ο στημένος διαγωνισμός της τεχνικής υπηρεσίας που προέβλεπε μπάρες ελεγχόμενης εισόδου και αυθαίρετες κάμερες με λογισμικό παράνομης παρακολούθησης, πήγε και τότε να περάσει ερήμην της κοινότητας. Αλλά ήμασταν εκεί όπως και τώρα, να αναλωνόμαστε σε μικροπολιτική, ενώ υπάρχουν τόσα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Το χρήμα όμως κινείται μόνο για έλεγχο και καταστολή.

Στο δημοκρατικό ηράκλειο είδαμε την πτώση του συμφοιτητή μας από τη ταράτσα και την σκανδαλώδη μετέπειτα μεταχείριση του για την οποία ακόμα το Πανεπιστήμιο θεσμικά δεν έχει πάρει θέση. Είδαμε επίσης την καταστολή του δικαιώματος συνάθροισης και διαβούλευσης που ξεκίνησε από την επίθεση στο στέκι του Τηγανίτη, και την συγκάλυψη που οργανώθηκε μέσα από διάφορα τοπικά ΜΜΕ. Όλα φέρουν την υπογραφή ενός Πρύτανη, ανίκανου τελικά να υπερασπιστεί το αυτοδιοίκητο του Πανεπιστημίου, και μιας διακοσμητικής συγκλήτου που αδιαφορεί, σε βιντεοκλήση.

Όμως κάθε κριτική σε αυτό που λέγεται ανταγωνιστικό κίνημα ασθενεί μπροστά στην ανεξέλεγκτη ασυδοσία του κράτους και το ντόπιο πολιτικό νταραβέρι. Όσο απρόσιτη κι αν μοιάζει η κουλτούρα του αντιφασισμού, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι που βρίσκονται σε επαγρύπνηση όταν το μίσος και ο ρατσισμός ελλοχεύουν. Η συστηματική αυτή προσπάθεια μπορεί να μην είναι ευρέως γνωστή, ακριβώς επειδή ο Ευαγγελισμός έδειχνε πάντα τα αντανακλαστικά για να μην αποκτήσει διαστάσεις. Πάνω απ’όλα όμως, η κατάληψη υπήρξε πεδίο πολιτικής και πολιτιστικής κοινωνικοποίησης, ένας κοινός τόπος έμπρακτης αλληλεγγύης και συνδιαμόρφωσης σε μια πόλη που ο δημόσιος χώρος εμπορευματοποιείται και συρρικνώνεται. Εμείς και οι χιλιάδες κόσμου που γέμισαν την Κυριακή τους δρόμους, θεωρούμε πως αυτό το κομμάτι της κοινωνίας είναι αναγκαίο να συνεχίσει να έχει τη στέγη του, έτσι ώστε να αποτελεί το “συνδετικό κρίκο” της ελευθεριακής σκέψης

με τη πόλη και το πανεπιστήμιο,

που τόσο το χρειάζονται.

Κοντάκης, Ψαλμός, Hallelujah..