Σάββατο 6 Δεκέμβρη 2008. Εξάρχεια, διασταύρωση Μεσολογγίου με Τζαβέλα. Ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκωνέας πυροβολεί στο ψαχνό. Ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός. Η δολοφονία του Αλέξη, μαθητή, αλλά και νεαρού αναρχικού που είχε ήδη αναπτύξει ενεργή συμμετοχή στις πορείες, τις συγκρούσεις, τις καταλήψεις και τις συνελεύσεις, δεν θα μπορέσει να κουκουλωθεί, όπως γίνεται με δεκάδες άλλες κρατικές δολοφονίες. Και θα πυροδοτήσει τη δυναμικότερη κοινωνική εξέγερση των τελευταίων δεκαετιών.
Από το ίδιο βράδυ ξεσπούν πολυήμερες μαζικές συγκρούσεις στα αστικά κέντρα της χώρας, ενώ από τη Δευτέρα καταλήψεις σχολείων και σχολών εξαπλώνονται παντού. Χιλιάδες μαθητές βρίσκονται κάθε μέρα στο δρόμο, διαδηλώνουν, πολιορκούν και επιτίθενται σε αστυνομικά τμήματα. Η συσσωρευμένη κοινωνική καταπίεση, μετατρέπεται σε οργή και εκτονώνεται. Ένα πλατύ ρεύμα ντόπιων και μεταναστών βγαίνει στους δρόμους ενάντια στη βία που ασκεί το κράτος στα στενά των μητροπόλεων, στα σύνορα και τις φυλακές, ενώ αργότερα αναφέρεται ως ένα βαθμό και στη βία που ασκεί το κεφάλαιο στα εργατικά κάτεργα, με αφορμή την επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια καθαρίστρια Κ. Κούνεβα. Τράπεζες, πολυκαταστήματα και οτιδήποτε στηρίζεται στην εκμετάλλευση και κρύβει την κοινωνική σαπίλα πίσω από λουσάτες βιτρίνες, καίγεται και καταστρέφεται. Καταλαμβάνονται δημόσια κτίρια, όπως η ΓΣΕΕ που μετατρέπεται σε χώρο ελεύθερης έκφρασης και συνάντησης εργατών, προτάσσοντας την ταξική αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση από τη βάση, καταργώντας τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές. Το πολύμορφο μωσαϊκό της εξέγερσης, που διαρκεί μερικές εβδομάδες, ολοκληρώνεται από σαμποτάζ, απεργίες, αμέτρητες επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, υπουργεία, πολυεθνικές και άλλους κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, αλλά και τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων πάρκων και κέντρων αγώνα. Από δεκάδες λαϊκές συνελεύσεις, νέα μέσα διάχυσης του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού λόγου, εμπειρίες και εργαλεία για ένα νέο μεγάλο κύκλο αγώνα που θα πραγματοποιηθεί το 2010-12 με αφορμή την καπιταλιστική κρίση -τα πρώτα σημάδια της οποίας είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται-, και ένα καινούριο ορίζοντα στη ζωή χιλιάδων καταπιεσμένων.
Σήμερα, δεκατέσσερα χρόνια μετά, όχι απλώς δεν έχουμε βγει από την κρίση που ξεσπούσε τότε, αλλά οι όροι ζωής μας είναι ακόμη χειρότεροι. Μας εκμεταλλεύονται καθημερινά για μισθούς-ψίχουλα, που δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά, ενώ χιλιάδες από’μας ζοριζόμαστε κάθε μήνα να πληρώσουμε το νοίκι και τους λογαριασμούς, ενώ βλέπουμε τα πάντα γύρω μας να εμπορευματοποιούνται, να ιδιωτικοποιούνται και να γίνονται ολοένα και πιο ακριβά. Μετανάστριες επαναπροωθούνται βίαια στα σύνορα (ή ακόμα και μετά από απαγωγές μέσα από τα κέντρα των μητροπόλεων) ή στοιβάζονται αόρατες, χωρίς κανένα δικαίωμα, μέσα σε κλειστά κέντρα κράτησης. Ενώ αντίστοιχη είναι η κατάσταση και για τους φυλακισμένους, οι οποίοι αγωνίζονται ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα και τις συνθήκες κράτησης. Η επίθεση του κράτους που πάτησε πάνω στην υποχώρηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων -που ήρθε μετά την ανάθεση, την απογοήτευση και τη ματαιότητα που καλλιεργήθηκε και κυριάρχησε με την άνοδο του Σύριζα- δεν έχει σταματήσει. Μετά την κατάργηση κατακτήσεων εργατικών αγώνων ενός και πλέον αιώνα (συλλογικές συμβάσεις, οκτάωρο, κυριακάτικη αργία, και άλλα τόσα) μέσα σε μια δεκαετία, είδαμε και βλέπουμε δεκάδες αντικοινωνικά νομοσχέδια να ψηφίζονται και να εφαρμόζονται το ένα μετά το άλλο, στοχεύοντας σε κάθε τομέα των ζωών μας από το σχολείο μέχρι τα γεράματα (εκπαιδευτικά, εργασιακά, νέο ασφαλιστικό, νέος πτωχευτικός κώδικας και απελευθέρωση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, κατάργηση-ιδιωτικοποίηση της εσκεμμένα υποβαθμισμένης δημόσιας υγείας, κοκ), αλλά και στην εκμετάλλευση κάθε σπιθαμής του φυσικού περιβάλλοντος, στο όνομα της καπιταλιστικής “ανάπτυξης”.
Παράλληλα, μαζί με την ένταση της εκμετάλλευσης, εντείνονται και ο έλεγχος και η καταστολή. Οι κυρίαρχοι πάντα φοβούνται το ενδεχόμενο της οργάνωσης και της αντεπίθεσης των εκμεταλλευόμενων που συνεπάγεται χάσιμο των προνομίων τους, πόσο μάλλον σε στιγμές που τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και του εξουσιαστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας γίνονται πιο εμφανή. Έτσι και τώρα, προσπαθούν να πνίξουν κάθε φωνή που αμφισβητεί την κυριαρχία τους, κάθε εστία κοινωνικής και ταξικής αντίστασης που αναπτύσσεται: γεμίζουν με μπάτσους τα πανεπιστήμια και στοχοποιούν τους αγωνιζόμενους φοιτητές, κηρύσσουν παράνομους και καταστέλλουν βίαια τους αγώνες στους χώρους εργασίας, όπως την απεργία στη Μαλαματίνα, εκκενώνουν και κάνουν επιχειρήσεις σε καταλήψεις (Ντουγρού στη Λάρισα, Mundo Nuevo στη Θεσσαλονίκη, Κοινότητα Κατειλημμένων Προσφυγικών στην Αθήνα), δηλαδή σε χώρους αγώνα που προωθούν λογικές εχθρικές ως προς τις αξίες τους, αμφισβητούν το σύστημα εξουσίας τους και προτάσσουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Θωρακίζονται προληπτικά, και κάνουν χιλιάδες προσλήψεις μπάτσων και καραβανάδων. Ξοδεύουν δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς, καλλιεργούν τον εθνικισμό και το μιλιταρισμό για να αποκρύψουν τις ταξικές μας διαφορές, και προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο εχθρός είναι όσοι και όσες βιώνουν την ίδια εκμετάλλευση με εμάς στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, και όχι όσοι μας εκμεταλλεύονται καθημερινά εδώ, τόσο σε καιρό “ειρήνης”, όσο και σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο που θα μας ζητήσουν να δώσουμε τις ζωές μας για τα δικά τους κέρδη.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά οι κρατικές δολοφονίες δεν έχουν σταματήσει. Από τα ναυάγια στο Αιγαίο, όπου κάθε εβδομάδα χάνουν τη ζωή τους εκατοντάδες μετανάστριες προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον πόλεμο, την φτώχεια και την εξαθλίωση, ως τις εργατικές δολοφονίες στους χώρους εργασίας, όπου το κράτος έχει φροντίσει να καταλυθούν πλήρως τα δικαιώματά μας, και άνθρωποι της τάξης μας αφήνουν την τελευταία τους πνοή στα εργοτάξια και τα εργοστάσια, στα λιμάνια και τις οικοδομές, ή στην άσφαλτο, όπως ο Μανώλης Αφράτης στο Ρέθυμνο. Δεν έχουν σταματήσει στα μπλόκα των μπάτσων, όπου από τη δολοφονία του Ηρακλή Μαραγκάκη στις 5 Δεκέμβρη του 2003, μέχρι αυτή του Νίκου Σαμπάνη πέρυσι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Στις φυλακές, όπου επιταχύνεται ο θάνατος δεκάδες κρατουμένων στερώντας τους τη στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ή στις πολύμηνες λίστες αναμονής για μία εγχείρηση ή θεραπεία σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο, που καταλήγουν στο θάνατο δεκάδων ανθρώπων που αδυνατούν να πληρώσουν για κάποια ιδιωτική κλινική.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του Αλέξη, αλλά και όλων των δολοφονημένων από τους προστάτες των εξουσιαστών και των ανισοτήτων, δεν έχει ξεθωριάσει. Οι εκμεταλλευόμενες και οι εκμεταλλευόμενοι έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να αγωνιστούμε για ζωή. Να μελετήσουμε και αντλήσουμε συμπεράσματα από τον πλούτο της εξέγερσης του Δεκέμβρη, να βγούμε στους δρόμους, και να συνδεθούμε με όσους ακόμα βιώνουν καθημερινά την ίδια καταπίεση μ’εμάς. Να πιάσουμε το νήμα των ταξικών αγώνων του παρελθόντος, το νήμα των εξεγέρσεων που ξεσπούν σε ολόκληρο των κόσμο, και να γίνουμε η σπίθα για τις δικές μας εξεγέρσεις στο σήμερα. Να αντιληφθούμε τη δύναμη που έχουμε όταν λειτουργούμε συλλογικά και αδιαμεσολάβητα, και να φροντίσουμε αυτή τη φορά να είμαστε οργανωμένοι και έτοιμες για να πάμε τους αγώνες μας ένα βήμα παραπέρα. Να μην αφήσουμε να τους κεφαλαιοποιήσει πάλι κάποια λύση τύπου “σοσιαλδημοκρατίας”, αλλά να στοχεύσουμε στη συνολική καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου. Να συνδέσουμε όλους τους επιμέρους αγώνες κάτω από την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης, και μέσα από την ίδια μας τη δράση να οικοδομήσουμε έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης και κοινοκτημοσύνης. Έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς έθνη και τάξεις, πατριαρχία, ανισότητα και διακρίσεις. Χωρίς καταπίεση και μισθωτή σκλαβιά, σύνορα και στρατούς, χωρίς λεηλασία της φύσης, πολέμους και φτώχεια. Για να ζήσουμε μια ζωή άξια να βιωθεί, σε έναν κόσμο που όλα θα είναι για όλους.
ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ
Συγκέντρωση-Πορεία: Τρίτη 6 Δεκέμβρη, 19:00, Πλατεία Λιονταριών
Αναρχικοί/-ές
Άρθρα αναγνωστών μέσω Email
