Πορεία: 8η Μάρτη και είμαστε θλιμμένα στη γιορτή σας
Σιχαθήκαμε να «γιορτάζουμε» το «ωραίο φύλο», την «καλή σύζυγο», την «καλή μητέρα», τη «νοικοκυρά». Το ωραίο φύλο δολοφονείται, η καλή σύζυγος κακοποιείται, η καλή μητέρα απολύεται γιατί γίνεται μητέρα, η νοικοκυρά προσφέρει δια βίου άμισθη εργασία. Όποια βάφεται πολύ είναι γλάστρα και όποια δεν ξυρίζεται είναι μπάζο. Η straight γυναίκα πρέπει να κάνει καριέρα και οικογένεια και η λεσβία πρέπει να θεραπευτεί ή να κρύβεται. Η γυναίκα που δεν γεννήθηκε «γυναίκα»; Αόρατη για μια ζωή.
Για εμάς η 8η Μάρτη δεν είναι μέρα γιορτής αλλά μέρα υπενθύμισης. Μια μέρα υπενθύμισης όλων αυτών που αναγκαζόμαστε να υπομένουμε στην καθημερινότητά μας. Μια καθημερινότητα που σίγουρα δεν είναι ίδια για όλα μας. Αφού καλούμαστε ανάλογα με το φύλο με το οποίο γεννηθήκαμε να ικανοποιήσουμε ένα σωρό «πρέπει», είτε είμαστε γυναίκες, είτε είμαστε άντρες, είτε δεν βρίσκουμε τον εαυτό μας σε κανένα από τα δύο, είτε βρίσκουμε την εαυτή μας και στα δύο. Μια μέρα υπενθύμισης του ότι η «ισότητα» δεν είναι ακόμα υπαρκτή.
Κι ενώ τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε ότι πληθαίνουν οι γυναίκες που κατάφεραν να μιλήσουν για ό,τι έχουν υποστεί, κυρίως μέσω του metoo, ωστόσο δεν βλέπουμε να μειώνονται τα περιστατικά έμφυλης βίας. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, κακοποιήσεις, σεξουαλικές παρενοχλήσεις έχουν γίνει μια must είδηση στα κανάλια, τις εφημερίδες και το ίντερνετ. Και ενώ φαινομενικά, ίσως πολλά άτομα να πιστεύουν ότι τα ΜΜΕ «στηρίζουν» τις γυναίκες σε αυτήν την προσπάθεια, σχεδόν πάντα απλά ξεπλένουν: τη μια τους επιφανείς πολίτες που μεμονωμένα δολοφόνησαν ή κακοποίησαν, την άλλη τους βιαστές ονομάζοντάς τους «διοργανωτές ροζ πάρτυ». Εκτός φυσικά αν δεν είναι Έλληνες, οπότε απλά ξερνάνε ρατσισμό. Και αφού Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι σπεύδουν να καταγγείλουν τα περιστατικά αυτά, δηλώνοντας σοκαρισμένοι, ενώ παράλληλα ψηφίζουν νόμους που όχι μόνο δεν προστατεύουν τις θηλυκότητες, αλλά επιδεινώνουν τη θέση της και διαιωνίζουν τα πατριαρχικά στερεότυπα, τα οποία είναι αυτά που στρώνουν το δρόμο προς την κακοποίηση ή και τη γυναικοκτονία. Οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις είναι πια πλημμελήματα και επιφέρουν μικρότερες ποινές, ο νόμος για τη συνεπιμέλεια κάνει ακόμα πιο δύσκολό για μια μητέρα να ξεφύγει από ένα κακοποιητικό περιβάλλον, η κοινωνική κατακραυγή και οι αρνήσεις γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία στερούν ουσιαστικά από μια γυναίκα την αυτοδιάθεση στο σώμα της στην περίπτωση που θέλει να κάνει έκτρωση.
Όσο και να ωρύονται λοιπόν στα καθεστωτικά ΜΜΕ, γνωρίζουμε καλά ότι τα όποια αιτήματα του έμφυλου κινήματος ικανοποιήθηκαν, δεν δώθηκαν απλόχερα αλλά προέκυψαν από μικρούς καθημερινούς αλλά και μεγάλους συλλογικούς αγώνες. Από τον αγώνα των μεταναστριών που λόγω εθνικότητας βιώνουν πολλαπλάσια την έμφυλη βία. Από τους αγώνες των εργατριών και των ανέργων, που η φωνή τους για τις έμφυλες διακρίσεις που βιώνουν δεν φτάνει όσο μακριά φτάνει η φωνή της αφεντικίνας τους. Από τους αγώνες των κρατουμένων γυναικών, των τρελών και αυτών που παλεύουν μόνες τους την παράνοια αυτού του κόσμου και χάνονται ανώνυμες και αόρατες στα κελιά, στα ψυχιατρεία, στο δρόμο. Από τους αγώνες αυτών που φωνάζουν ότι «οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, αλλά άντρες καθημερινοί» ή ότι «η ζήλεια δεν είναι αγάπη, αλλά βία». Από τους αγώνες αυτών που επιμένουν ότι το «προσωπικό είναι και πολιτικό» σπάζοντας την ομερτά της κλειστής πόρτας και του «τα εν οίκω μη εν δήμω». Από τους αγώνες των τρανς ατόμων που διεκδικούν την παρουσία τους στο δημόσιο χώρο ενώ έχουν βιώσει βία και bullying, έχουν φάει ντομάτες και ξύλο γιατί το υπέροχο – γυναικείο αν έτσι θέλουν – σώμα τους, έχει ή είχε και πέος. Από όλους τους αγώνες που έχουν συμβεί και θα συμβαίνουν ανά τα χρόνια σε όλο τον πλανήτη. Και για όλα αυτά, για εμάς τα ίδια και για τα αδέρφια μας δεν θα πάψουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε.
Για να κάνουμε παιδιά όποτε και αν θέλουμε˙ για να τα «ρίχνουμε» όποτε δεν θέλουμε˙ για να μπορούμε να γεννάμε και να μην τρέμουμε μήπως χάσουμε τη δουλειά μας ή να πρέπει να αποχωριστούμε το παιδί μας πριν νιώσουμε έτοιμα˙ για να γυρίζουμε σπίτι χωρίς φόβο ό,τι ώρα θέλουμε, φορώντας ό,τι θέλουμε, έχοντας πιει όσο θέλουμε˙ για να μη ντρεπόμαστε να είμαστε όσο αδύνατες, όσο χοντρές, όσο πλαδαρές, όσο βαμμένες, όσο τριχωτές, όσο σεξουαλικά ενεργές, όσο τσούλες και όσο τσόκαρα θέλουμε˙ για να μπορούμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως γυναίκες, ως άντρες, ως τίποτα από τα δύο, ως λίγο και από τα δύο αν το θέλουμε˙ για να μη χρειάζεται να θρηνήσουμε άλλη θηλυκότητα, για να μην ξανανιώσουμε τα τραύματα στο σώμα, το νου και την ψυχή μας με κάθε νέο περιστατικό που μαθαίνουμε ή βιώνουμε.
ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 8.3.2022, 12.00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ
Έμφυλες Αταξίες
emfylesataksies@protonmail.com
emfylesataksies.wordpress.com
