Ίσως θα μπορούσε να πει κανείς, κοιτώντας τα γεγονότα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 από την απόσταση των 13 χρόνων, ότι οι άνθρωποι που βγήκαν παρατεταμένα και επιθετικά στους δρόμους και ύψωσαν το ανάστημα και τις γροθιές τους ενάντια στην κρατική καταστολή και τις δολοφονίες της αστυνομίας έθεσαν μια σειρά από ερωτήματα αμφισβήτησης της τότε αλλά και διαρκούς συνθήκης που ακόμα μένει να απαντηθούν. Η επερχόμενη εκείνη την εποχή βαθιά οικονομική κρίση και η μετατροπή του ιδιωτικού κράτους κατανάλωσης σε κράτος έκτακτης ανάγκης ακόμα δεν είχαν φανεί στον ορίζοντα. Ωστόσο, ο δρόμος του Δεκέμβρη δεν ήταν μόνο η πυρπόληση των συμβόλων των ημερών της αφθονίας και η συλλογική απάντηση στη δολοφονία του 15χρονου Γρηγορόπουλου, αλλά επίσης και η δημιουργία ανοιχτών πολιτικών συνελεύσεων και συνελεύσεων γειτονιάς, η διάδοση του προτάγματος της αυτοοργάνωσης ως απάντηση στην από τα πάνω διαχείριση των ζωών μας, οι λειτουργικές καταλήψεις πολιτικής, πολιτισμού, στέγης, τροφής, υγείας, παιδείας.
Πιθανόν το κίνημα των πλατειών και των λαϊκών συνελεύσεων που ακολούθησε το 2011 να προσπάθησε να δώσει κάποια απάντηση ως προς τα πολιτικά ερωτήματα του Δεκέμβρη στην κατεύθυνση της γενικευμένης κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης. Όμως λίγα χρόνια μετά, η κατάρα της ανάθεσης έκανε πάλι την εμφάνισή της και την ελπίδα για ριζική αναδιάταξη των κοινωνικών σχέσεων καπηλεύτηκε μια αριστερο-ακροδεξιά πλευρά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Τέλος, η πανδημία και η κρατική της διαχείριση σήμαναν την περαιτέρω οπισθοδρόμηση του ανταγωνιστικού κινήματος και την εδραίωση του ατομικισμού ως κοινωνική πρακτική σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Τα σύγχρονά μας δεκεμβριανά μπορούν να μας διδάξουν δύο πράγματα. Κατά πρώτον, το κράτος έχει απόλυτη συνέχεια, οι εναλλαγές στην εξουσία δεν είναι παρά μια ακόμα κίνηση αποπροσανατολισμού των πολιτών και το κεφάλαιο οξύνει προς όφελος του τον ανταγωνισμό σε βάρος της εργασίας. Ο Κορκονέας απελευθερώθηκε και κυκλοφορεί ανάμεσά μας και η αστυνομία συνεχίζει να δολοφονεί κατά το δοκούν, όπως στην πρόσφατη περίπτωση του Ρομ Νίκου Σαμπάνη. Το ελληνικό λιμενικό σε συνεργασία με την ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή πνίγουν κατατρεγμένους πρόσφυγες στο Αιγαίο καταπατώντας τις διεθνείς συμβάσεις, όπως στην πολύ πρόσφατη περίπτωση δολοφονίας ενός ανθρώπου και του τραυματισμού τεσσάρων ατόμων (μεταξύ αυτών υπάρχουν και ακρωτηριασμένοι) μετά από τριπλό διεμβολισμό του πλοίου, στο οποίο επέβαιναν πρόσφυγες, από σκάφος του λιμενικού ανοιχτά της Κρήτης. Τα εργατικά “ατυχήματα” (Cosco, ΗΣΑΠ, διανομείς κ.α.) αποτελούν μια συνηθισμένη καθημερινότητα, για την οποία ως είθισται τα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ και η δικαιοσύνη αδιαφορούν. Η έμφυλη βία έχει οξυνθεί και η πιο ακραία μορφή της, οι γυναικοκτονίες έχουν αυξηθεί επικίνδυνα, μετρώντας ήδη στην Ελλάδα 15 από την αρχή του έτους.
Η προϊούσα πτώχευση και εξαθλίωση πολλών ανθρώπων έχει ξεπεράσει πλέον τα δέκα συναπτά έτη, ενώ η υποτιθέμενη προστασία της υγείας μας μέσα στην πανδημία ήρθε για να ισχυροποιήσει τον απόλυτο έλεγχο, τη λογοκρισία, τη συστηματική καταστολή και τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε καθαρούς και μολυσματικούς. Οι κυβερνώντες και οι εντολοδόχοι τους δεν διέκοψαν τις αντικοινωνικές τους πρακτικές και ούτε πρόκειται να το κάνουν από μόνοι τους, οχυρωμένοι πίσω από τους θεσμούς, τους οποίους οι ίδιοι φτιάχνουν σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντά τους.
Κατά δεύτερον όμως, η εξέγερση του Δεκέμβρη, όσο κι αν αφορμήθηκε από την ακαριαία αντίδραση στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, μας έδειξε ότι όλα είναι πιθανά και εφικτά φτάνει οι άνθρωποι να το πιστέψουν. Οι λόγοι να επιδιώκουμε τη συνολική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος αξιών, ηθικής και πολιτικής διευθέτησης των ανθρωπίνων σχέσεων δεν εκλείπουν και είναι σταθερά μπροστά μας: η καθημερινότητα και ό,τι καινούργιο αυτή κομίζει κάθε φορά είναι εδώ για να μας υπενθυμίζουν ότι η πραγματική ελευθερία των ατόμων και των κοινωνιών μπορεί να έρθει μόνο από ακηδεμόνευτη συντονισμένη και επίμονη δράση των από τα κάτω.
Η καταστολή που βιώνουμε τα τελευταία δύο χρόνια με ξύλο, εξευτελισμούς, συλλήψεις, πρόστιμα και τηλεπρόστιμα δεν έχουν κάμψει στο ελάχιστο τη θέλησή μας για ζωή. Κανένα κράτος δεν μπορεί να αποσπά συναίνεση μονάχα με τη βία, είτε αστυνομική, είτε με τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που έχει επιστρατεύσει. Οι συλλογικές μας αρνήσεις στον αυταρχισμό και η συμμετοχή μας στους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες είναι αδιαπραγμάτευτες.
Οι αφορμές πάντοτε θα είναι παρούσες. Σκοπός είναι να εντοπίσουμε τους επίκαιρους λόγους για τους οποίους η εξέγερση προς την κοινωνική απελευθέρωση είναι ο μόνος δρόμος. Ο Δεκέμβρης του 2008 θα είναι πάντοτε ένας φωτεινός οδοδείκτης προς αυτόν.
Εργατικά “ατυχήματα” | πνιγμοί στο Αιγαίο |
γυναικοκτονίες και σφαίρες στο ψαχνό
Τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ
Πορεία | 6 Δεκέμβρη | 18.00 | πλ.Αγοράς
Θα ακολουθήσει εκδήλωση-συζήτηση στην κατάληψη:
“Τι θέλει από εμάς ο Δεκέμβρης, 13 χρόνια μετά”
Συνέλευση Αυτοδιαχείρισης στον Λόφο Καστέλι,
Χανιά, Δεκέμβρης 2021
