Η Πρωτομαγιά δεν είναι γιορτή, είναι ημέρα μνήμης και δράσης
Έχουν πλέον περάσει 135 χρόνια από τον Μάη του 1886. Του Μάη που χαρακτηρίστηκε από δυναμικές κινητοποιήσεις εργατών, άγριες συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας σε στήριξη των απεργών που διεκδικούσαν το οχτάωρο. Καταλήγονταςστην εκτέλεση πέντε αναρχικών αγωνιστών εργατών και την ισόβια κάθειρξη δύοπου κατηγορήθηκαν ως βομβιστές. Παρόλα αυτά όμως το οχτάωρο μέσα στις επόμενες δεκαετίες, κερδήθηκε. Με την πάροδο του χρόνου ενώ η εργατική εξέγερση που οδήγησε την εγκαθίδρυση του 8ωρου αφομοιώθηκε σταδιακά, χάνοντας τα νοήματά της με φιέστες επετειακού χαρακτήρα,η φετινή Πρωτομαγιά είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Η επίθεση που βιώνει η εργατική τάξη σήμερα είναι πρωτοφανής. Μέτα από μια δεκαετία λιτότητας, περικοπής μισθών και μνημονίων οδηγούμαστε στην πλήρη εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας με όλα τα νέα νομοσχέδια μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του ευνοούμενου του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, Κ. Μητσοτάκη.
Πια τα αφεντικά, δεν είναι μόνο προνομιακοί συνομιλητές της κυβέρνησης, αλλά συμμετέχουν εντός, με τον Άρη Σκέρτσο, πρώην εκπρόσωπο τύπου του ΣΕΒ, να είναι υπουργός παρά τω προθυπουργώ, ένα από τα σημαντικότερα πόστα του κυβερνητικού σχήματος. Ταυτόχρονα, ο εισηγητής υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης, ορίζει το μέλλον και τα δικαιώματα εκατομμυρίων εργαζομένων με τα μόνα ένσημα που έχει κολλήσει να είναι στους κομματικούς μηχανισμούς της Νέας Δημοκρατίας. Το “επιτελικό κράτος” συντονίζεται με το πνεύμα του πορίσματος Πισσαρίδη, δημιούργημα μίας επιτροπής “σοφών” που θεσπίστηκε για την αναδιάρθρωση (αποδιάρθρωση) του εργασιακού και του ασφαλιστικού.
Ακόμα και εάν δεν γίνει αύριο η επανάσταση για την κοινωνική και ατομική χειραφέτηση, με τους υπάρχοντες όρους καπιταλισμού, η τάση στην νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή ένωση είναι η μείωση των ημερών και ωρών εργασίας με την κατοχύρωση των ίδιων αποδοχών. Σύμφωνα με τους εισηγητές, έτσι μειώνεται η ανεργία και αυξάνεται η παραγωγικότητα. Σε αυτούς τους πειραματισμούς, σε χώρες του σκληρού πυρήνα της ΕΕ όπως η Ισπανία, οι εργαζόμενοι θα δουλέψουν λιγότερες ώρες λαμβάνοντας τον ίδιο μισθό με σκοπό να γενικευθεί μετά από μια δοκιμαστική περίοδο.
Στην μεταπανδημική ελληνική αγορά εργασίας, η ήδη υπάρχουσα ζούγκλα γίνεται ακόμα πιο άγρια για τους εργαζομένους με την επαναφορά των όρων εργασίας του 19ου αιώνα. Τα εργασιακά κάτεργα κατοχυρώνονται με τον νόμο και η κυβέρνηση μαριονέτα του Κ. Μητσοτάκη θεσμοθετεί τις πιο ακραίες αντεργατικές διατάξεις καθ υπόδειξη των μηχανισμών που την ανέδειξαν.
Καταρχήν με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο το 8ωρο καταργείται πλέον επίσημα, η αργία της Κυριακής αποδυναμώνεται, οι απλήρωτες υπερωρίες θεσμοθετούνται,σε αντάλλαγμα με ρεπό σύμφωνα με τις διαθέσεις του εκάστοτε αφεντικού.
Η δύναμη και η εξουσία των εργοδοτών απέναντί στους εργαζομένους ενισχύεται ήδη από προηγούμενά νομοσχέδια, όπως ο νέος πτωχευτικός κώδικάς, ο όποιος δίνει το δικαίωμα σε επιχειρήσεις να δηλώνουν πτώχευσή χωρίς να υποχρεώνονται να καταβάλλουν αποζημιώσεις στους μέχρι τότε εργαζομένους τους.
Υπό αυτές τις ευνοϊκές για αυτούς συνθήκες θα ήταν ανόητο για την άρχουσα τάξη να μην χτυπήσει και την δυνατότητά αντιστάσεων των από κάτω. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως και η “πρώτη φορά αριστερά” του Σύριζα – που περιόρισε την δυνατότητά των πρωτοβάθμιων σωματείων να κηρύξουν απεργία – χτυπάει την απεργιακή δυναμική με νέα διάταξή κατά των καταλήψεων από απεργούς και ταυτοχρόνως ποινικοποιει την περιφρούρησή των απεργιών κατοχυρώνοντας τους απεργοσπάστες. Η εντατικοποίηση της εργασίας είναι προφανές ότι θα οδηγήσει σε αύξηση των εργατικών ατυχημάτων λόγω αυξημένης κόπωσής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως μονό κατά την διάρκεια του φετινού Απρίλη είχαμε δύο εργατικά ατυχήματα στα εργασιακά κάτεργα των υπεργολαβιών της ΔΕΗ που οδήγησαν στην δολοφονία πέντε εργατών.
Αυτό είναι το εργασιακό μέλλον που σχεδιάζουν για όλους μας, της επισφάλειας, της προσωρινότητας και των ατομικών λύσεων.
Πέντε εργατικές δολοφονίες οι οποίες θάφτηκαν και για τις οποίες δυστυχώς δεν μιλάει κανείς.
Δεν απορούμε ούτε ξαφνιαζόμαστε για τους λόγους αυτής της σιωπής. Όλοι γνωρίζουν πολύ καλά το ρολό που έχει παίξει η συνδικαλιστική ηγεσία των θεσμικών συνδικάτων τα τελευταία χρόνια με εθιμοτυπικές απεργίες εκτόνωσης μειωμένης έντασης και κενού περιεχομένου σε πλήρη συνεννόηση με τα αφεντικά. Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούμε την προαναφερθείσα στάση και τις επιλογές των εργατοπατέρων κάποιου τύπου σφάλμα ή αποτέλεσμα κακής κρίσης. Η ιεραρχική δομή των συνδικάτων αναπόφευκτα εγκαθιστά νέα συμφέροντα τα όποια βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα ταξικά συμφέροντα της βάσης των εργατών. Δεδομένου ότι για εμάς η αδιαμεσολάβητη συγκρότηση ταξικού κινήματος, η ασυμβίβαστη στάση των αγώνων και οι δυναμικές συγκρούσεις και απεργίες διαρκείας είναι προϋπόθεση για ένα νικηφόρο αγώνα, τα εν λόγω συμφέροντα αφεντικών και εργατοπατέρων πρέπει να αντικρουστούν. Εάν ο αγώνας των καταπιεσμένων είναι να είναι επιτυχής, θα πρέπει ο έλεγχος και η οργάνωση του αγώνα να είναι στα χέρια των από κάτω, χωρίς αρχηγίσκους, αντιπροσώπους και μεσάζοντες. Για να μην επιστρέψουμε στους εργασιακούς όρους προ του 1886.Για να μπορέσουμε να δοθούμε πλήρως στον αγώνα για την εργατική και κοινωνική χειραφέτηση. Για να αποτάξουμε από πάνω μας τον ρόλο του πειθήνιου δούλου και να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας.
Ενάντια στον κόσμο της μισθωτής σκλαβιάς
Για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση
Αναρχικοί/ες
πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1612315/
