Ηράκλειο :Αναρχική συλλογικότητα Οκτάνα-Για να πάρουμε πίσω τον χαμένο μας χρόνο

Eκατό περίπου χρόνια πριν, το ελληνικό κράτος με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο ξεκινάει την επίθεση στην Μικρά Ασία (1919-1922). Στο πέρασμά του ο ελληνικός στρατός προβαίνει σε εμπρησμούς χωριών, βιασμούς, βασανιστήρια και σφαγές αμάχων και παιδιών. Οι θηριωδίες του πλαισιώθηκαν ιδεολογικά με το αφήγημα της απελευθέρωσης των πάτριων εδαφών και της ανωτερότητας του ελληνικού έθνους απέναντι στους απολίτιστους μουσουλμάνους. Κάποια χρόνια πριν άλλωστε (1904-1908), με παρόμοια αφηγήματα αν και με διαφορετική τακτική, το ελληνικό κράτος διεξήγαγε στη Μακεδονία μια άλλη εκστρατεία, αυτή τη φορά ενάντια σε απολίτιστους χριστιανούς (Βούλγαροι εξαρχικοί).

Στην πραγματικότητα, η μικρασιατική εκστρατεία ήταν ένας εθνικιστικός πόλεμος στην υπηρεσία των συμφερόντων του αναπτυσσόμενου τότε ελληνικού καπιταλισμού. Ήταν το τελευταίο επεισόδιο της πολυετούς προσπάθειας του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, να αυξήσουν τα εδάφη τους, τα εργατικά χέρια και κατ’ επέκταση τον πλούτο τους. Μετά την στρατιωτική ήττα τους, ξερίζωσαν με μια υπογραφή (συνθήκη της Λωζάνης) τις χριστιανικές μειονότητες, για να τις μετατρέψουν σε μετανάστες στη μητέρα Ελλάδα όπου τους περίμενε ο ρατσισμός των Ελλήνων αδελφών.

Περιττό να πούμε ποιοι πλήρωσαν το τίμημα στον αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό και στην οικονομική κρίση που ακολούθησε τον πόλεμο. Η ντόπια εργατική τάξη βίωσε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση ενώ οι μετανάστες έγιναν τα χιλιάδες νέα εργατικά χέρια που μεγάλωσαν με την υπεργασία τους τα κέρδη των Ελλήνων βιομηχάνων. Απέναντι στον εθνικισμό του ελληνικού κράτους και δίπλα στους Μικρασιάτες μετανάστες που εγκαταστάθηκαν στα ελληνικά αστικά κέντρα, στάθηκε τότε μια σημαντική μερίδα της εργατικής τάξης.

Σήμερα, εκατό χρόνια μετά, μια άλλη σημαντική μερίδα της εργατικής τάξης στέκεται απέναντι στον εθνικισμό και δίπλα στους μετανάστες που ξεριζώνουν από τα σπίτια τους οι καπιταλιστικές συγκρούσεις στην Ασία και την Αφρική.

Η «ισλαμοποίηση» και οι χρήσιμοι ηλίθιοι
Οι σημερινοί μετανάστες δεν είναι μέρος κανενός σχεδίου «ισλαμοποίησης» της Ελλάδας και της Ευρώπης. Μόνο ηλίθιοι εθνικιστές θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι για τον εξισλαμισμό της χριστιανικής δύσης, τα ανατολικά κράτη αποφάσισαν να στείλουν βάρκες με ξεριζωμένους που καταλήγουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ελληνικών νησιών. Μόνο ηλίθιοι εθνικιστές θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί θα καταρρεύσουν από στρατιές μεροκαματιάρηδων κι ότι ο «ευρωπαϊκός πολιτισμός» θα αλλοιωθεί από μετανάστες που επιβιώνουν με συσσίτια. Μόνο χρήσιμοι ηλίθιοι θα συνασπίζονταν με ένα κράτος που μετατρέπει τον υπερήφανο «λαό» τους σε εργαζόμενους δούλους και κατασκευάζει φανταστικούς εχθρούς για να αποπροσανατολίσει τη λαική οργή για την κρίση που προκαλεί.

Τα αφεντικά πάντως κάθε άλλο παρά ηλίθιοι είναι. Ξέρουν καλά ότι αν δεν ταίσουν τις ντόπιες μάζες με το σανό του εθνικισμού, αν δεν βαφτίσουν τα συμφέροντά τους «εθνικά», δεν θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν την κοινωνική συναίνεση που χρειάζονται για να επιβιώσουν. Χωρίς παραμύθια για λαθροεισβολείς, προαιώνιους εχθρούς και μεγαλέξανδρους, χωρίς πρωινάδικα και ριάλιτι, χωρίς δελτία των 8, χωρίς ΠΑΕ και εθνικά θεάματα, η οργή θα έβρισκε τον πραγματικό της εχθρό.

Ο αγώνας ενάντια στον εθνικισμό είναι αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο
Για τα αγχωμένα πρωινά και τις νυχτερινές μας αυπνίες. Για τις δουλειές που δεν επιλέξαμε και τα αλλοτριωτικά ωράρια στα τιμόνια, στα πάσα, στα φυλλάδια, στα πληκτρολόγια, στα γιαπιά. Για τα παραμύθια της εργατικότητας και της επιχειρηματικότητας που μας διάβαζαν δεξιοί και αριστεροί πατριώτες. Για τα αιολικά που ξεριζώνουν τα βουνά μας και τα μπιτσόμπαρα που κάνουν τις παραλίες μας μαγαζιά. Για τις διαλυμένες παιδικές μας γειτονιές. Για τους κυρ-παντελήδες γονείς που το μόνο που κατάφεραν ήταν να αναθρέψουν κι άλλους κυρ-παντελήδες και για εκείνους κι εκείνες που δεν μπορούν να γίνουν γονείς γιατί δεν φτάνει ο μισθός. Για τις κουτσουρεμένες μας διακοπές και τις θαλασσινές βουτιές που δεν ήταν αρκετές για να ξεπλύνουν τη θλίψη της καθημερινότητας. Για τις βραδιές που θα θέλαμε να κρατήσουν για πάντα και τις βάρδιες που δεν τελείωναν με τίποτα. Για τους έρωτες που δεν ζήσαμε και γι’ αυτούς που δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε. Για την αγχωμένη μας ανάσα σε έναν κόσμο που δεν επιλέξαμε. Για να πάρουμε πίσω τον χαμένο μας χρόνο.

Γι΄ αυτό πολεμάμε το κεφάλαιο και τους φασίστες του.