Αυτό το Σάββατο, 20:30,Κατάληψη Rosa Nera Λόφος Καστέλι, Παλιό λιμάνι
προφεστιβαλική εκδήλωση στο πλαίσιο του 14ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης,
“Οργή και θλίψη η Zackie θα μας λείψει: Νοηματοδοτώντας την απώλεια”.
Συζητάμε με τη Ζωή Κόκαλου από την πρωτοβουλία Justice For Zak/Zackie.
Θα ακολουθήσει καφενείο/μπαρ.
“Στις 21 Σεπτεμβρίου, στο κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι και σε δημόσια θέα δολοφονήθηκε βάναυσα ο Ζακ Κωστόπουλος. Ιδιοκτήτες με στοιχεία καθημερινού φασισμού και αστυνομικοί συνέπραξαν στον άγριο θάνατο του μπροστά σε δεκάδες βλέμματα κοινωνικής απάθειας. Η Αστυνομία, αφού ρίχτηκε με βαρβαρότητα στο ανήμπορο και αιμόφυρτο σώμα του Ζακ, τον συνέλαβε και του έδεσε τα χέρια λίγο πριν ξεψυχήσει, ακυρώνοντας έτσι οποιαδήποτε προσπάθεια ανάνηψης θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Στη συνέχεια έφυγε αφήνοντας τον ιδιοκτήτη να σκουπίσει επιδεικτικά τα αίματα και ενδεχομένως να καταστρέψει πολύτιμα στοιχεία της υπόθεσης. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια πρωτοφανής επιχείρηση συγκάλυψης της δολοφονίας και σπίλωσης του θύματος. Μέσα από την πάγια τακτική ανυπόστατων διαρροών προς τον Τύπο, η Αστυνομία έγραψε το σενάριο «του επίδοξου ληστή με το μαχαίρι που αυτοτραυματίστηκε» και πολλά Μίντια δέχτηκαν πρόθυμα να αναπαράγουν ψέματα και μυθοπλασίες, χαϊδεύοντας τα πιο ταπεινά αντανακλαστικά του κοινωνικού σώματος. Όταν κατέρρευσαν όλα τα σενάρια με την πίεση του κινήματος, η Αστυνομία απλώς αρνήθηκε να επιτελέσει το καθήκον της, δηλαδή να ερευνήσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δολοφονήθηκε ο Ζακ, ώστε να εντοπιστούν όλοι οι υπεύθυνοι. Δε συνεργάζεται με τον ανακριτή, δεν αναζητά μάρτυρες, δε συλλέγει οπτικοακουστικό υλικό και σπέρνει κλίμα φόβου στην περιοχή. Η δολοφονία του Ζακ δεν ήταν μεμονωμένο γεγονός. Ήταν η οριακή έκφανση της κοινωνικής βαρβαρότητας , του θεσμικού ρατσισμού και της αστυνομικής βίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αστυνομία συμμετέχει η συγκαλύπτει ένα έγκλημα. Ως μηχανισμός καταστολής ενσαρκώνει σε απόλυτο βαθμό τα χαρακτηριστικά της επιθετικής και τοξικής αρρενωπότητας, που στρέφει τις μπότες της και τα γκλοπ της στα σώματα που δεν ταυτίζονται με τη νόρμα. Από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου με τις σφαίρες του Κορκονέα μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά μπροστά στους αστυνομικούς, από τους ξυλοδαρμούς προσφύγων στα αστυνομικά τμήματα μέχρι την αδικαίωτη μνήμη του Νίκου Σακελλίων, από τις ζαρντινιέρες μέχρι τις βίαιες προσαγωγές τρανς γυναικών, η Αστυνομία αναλαμβάνει να ταξινομήσει τα σώματα μας σε σώματα δίχως σημασία και τις ζωές μας ως ανάξιες να βιωθούν. Σε ανοιχτή συνεργασία ή εξοργιστική ανοχή απέναντι στα φασιστικά πογκρόμ και τα «τάγματα εφόδου» προσβάλλουν , απαξιώνουν, ξυλοκοπούν, δολοφονούν και μετά «καθαρίζουν» τις ευθύνες τους. Διαμορφώνουν για ολ@ μας μια δυστοπική συνθήκη σεξισμού, ομοφοβίας, τρανσφοβίας, τοξικοφοβίας, ρατσισμού. Χτίζουν κάθε μέρα το υπόβαθρο του κοινωνικού εκφασισμού, φτιάχνουν μονοδιάστατες και απροσπέλαστες πόλεις. Κάνουν τις ζωές μας ευάλωτες. Και βέβαια, η Αστυνομία δεν είναι ακέφαλη. Έχει ηγεσία, φυσική και πολιτική. Η εκάστοτε κυβέρνηση, όπως και η σημερινή κυβέρνηση γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει και δεν παίρνουν καμία απόφαση να το αποτρέψουν. Όλες και όλοι εμείς, οι γυναίκες, τα ΛΟΑΤΚΙ υποκείμενα, οι πρόσφυγες, οι αντιφασίστες, οι μετανάστριες, οι άνθρωποι με αναπηρία, οι ψυχικά ασθενείς, οι κρατούμενοι και οι αποφυλακισμένοι, οι χρήστριες και οι απεξαρτημένοι, οι άνθρωποι που ζουν με HIV, οι φτωχές και οι άστεγοι λέμε ότι φτάνει πια. Η Zackie Oh ήταν φίλη μας, αδερφή μας και συντρόφισσα. Στις κηλίδες του δικού της αίματος τσαλαπατιέται η αξιοπρέπεια όλων μας, στο πεταμένο της παπούτσι συμβολίζεται η παραβίαση των χώρων μας και των εαυτών μας. Από το πένθος μας, φτιάχνουμε τα υλικά της αντίστασης και του αγώνα μας. Απαιτούμε την απονομή δικαιοσύνης για τη δολοφονία του Ζακ με την τιμωρία όλων των ενόχων. Απαιτούμε το σεβασμό της ύπαρξης μας. Θέλουμε κοινωνίες που θα μας χωράνε όλ@ και θα αφήνουν απ’ έξω τη ματσίλα και το μίσος σας. Οι ζωές μας έχουν αξία.”
