Ένα ακόμα θερμό καλοκαίρι φαίνεται ότι θα ζήσουμε και φέτος. Πίσω από τις οθόνες μας, αφού πάλι θα δουλεύουμε και πάλι δεν θα πάμε διακοπές. Φέτος θα έχουμε ξεχάσει τη φρίκη με την οποία παρακολουθούσαμε πέρσι τη φωτιά στο Μάτι, και την ανάληψη μηδενικής πολιτικής ευθύνης για αυτή την τραγωδία. Φέτος, σχεδόν με την ίδια ευκολία που επιλέγουμε τους νικητές στα reality, και την εξέλιξη για την προσωπική ζωή συνανθρώπων μας σε ηλίθιους διαγωνισμούς ή σε τηλεδίκες κουτσομπολίστικων μεσημεράδικων, καλούμαστε να επιλέξουμε και τα αφεντικά μας. Με σχεδόν την ίδια ευλάβεια και την ίδια αγωνία για το αποτέλεσμα, παρακολουθούμε τις προεκλογικές φιέστες με πάνελ υποψηφίων, κόντρες πολιτικών, σκευωρίες και παρασκήνια, σκάνδαλα και δηλώσεις.
Η ζωή μας φαίνεται να κρέμεται από μια κλωστή, και η μόνη επιλογή για να μην κοπεί, είναι η στιγμή που θα ρίξουμε την ψήφο μας στην κάλπη. Ταλαντευόμαστε ανελέητα, σαν να ήτανε η πρώτη μας φορά, ανάμεσα στα δίπολα αριστεράς-δεξιάς, προοδευτικού και συντηρητικού τόξου, μισθωτής σκλαβιάς ή καταναγκαστικής ζητιανιάς, αφομοίωσης ή καταστολής των κοινωνικών αγώνων. Νιώθουμε την κρισιμότητα και το βάρος της επιλογής μας. Η κατάσταση είναι σχεδόν πολεμική και ταλαντεύεται όπως και εμείς ανάμεσα στα όρια τρομοϋστερίας και τρομολαγνείας.
Φέτος το καλοκαίρι φαίνεται ότι η εξουσία έχει κάνει όπως πάντα καλά τη δουλειά της, ώστε να μας πείσει για αυτό το επίπλαστο αδιέξοδο. Και αν συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι θα βγούμε από τη μιζέρια, τη φτώχεια και την αδικία, τρώγοντας το παραμύθι της «μεγαλύτερης γιορτής της δημοκρατίας», τότε είμαστε απλά άξιοι της μοίρας μας. Σε τέσσερα χρόνια θα είμαστε πάλι πίσω από τις οθόνες της τηλεόρασης ή του κινητού μας, και πάλι θα είμαστε θεατές της συνέχειας του κράτους. Οι εκλογές έρχονται να ενισχύσουν τη βαθιά ριζωμένη και νομοτελειακή αντίληψη για την ανάγκη ύπαρξης του κράτους ως μοναδική μορφή οργάνωσης της κοινωνικής ζωής. Να επιβάλλουν και να επιβεβαιώσουν τα στενά όρια επιλογών μας πάνω στις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα συμφέροντά μας. Να διαιωνίσουν την ψευδαίσθηση ότι με την ψήφο μας, ή τον αρνητικό σχολιασμό μας στα κοινωνικά δίκτυα, τουλάχιστον προσπαθήσαμε έστω και λίγο να πάρουμε τον έλεγχο στις ζωές μας. Ο έλεγχος όμως, και η μάχη που δίνεται για αυτόν σε όλα τα πεδία της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, δεν φαίνεται να είναι στα δικά μας χέρια. Η βιομηχανία πολέμου, οι εξελίξεις στις νέες τεχνολογίες και τηλεπικοινωνίες, η αναζήτηση πλουτοπαραγωγικών πηγών ενέργειας και οι στάσεις των κυβερνήσεων πάνω σε αυτά τα ζητήματα αποδεικνύουν περίτρανα τα παραπάνω. Από την άλλη, η επιλογή της αποχής, που φαντάζει, ίσως για πολλούς όπως φάνηκε, ως σημαντική δήλωση απαξίωσης των διεφθαρμένων-κακών-προδοτών πολιτικών, μπορεί να μεταφραστεί ή να μετατραπεί πολύ εύκολα σε απάθεια.
Σε αυτό το φύλλο, επιχειρούμε να αποδομήσουμε την κυρίαρχη ρητορεία, και να αναδείξουμε τους λόγους που προτάσσουμε την εκλογική απεργία ως αναρχικοί και αναρχικές. Μέσα από τοπικά και διεθνή νέα που δεν προβάλλονται ή διαστρεβλώνονται από τα μέσα μαζικής πληροφόρησης, τις αναλύσεις και τις διάφορες θεματικές όπως τα εργατικά, το περιβάλλον και το έμφυλο, καταθέτουμε τη δική μας ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας και την εικόνα που αυτή παίρνει στο κόσμο έτσι όπως τον βιώνουμε οι από τα κάτω. Εξηγούμε γιατί για εμάς αυτό που ζούμε δεν είναι ούτε ελευθερία, ούτε δημοκρατία. Καταθέτουμε το βίωμα αυτό από τον κόσμο της αντίστασης, της αυτοργάνωσης, της εξέγερσης. Μέσα στην εφημερίδα θα βρείτε τις θέσεις μας, τα αξιακά μας και τις επιλογές μας. Όσο για εμάς, δεν θα μας βρείτε δίπλα σε καμία κάλπη. Εμάς θα μας βρείτε στον δρόμο.
συντακτική ομάδα Λάρισας
Για επικοινωνία: apatris@espiv.net | apatris.info
