Την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου γίναμε μάρτυρες ενός ακόμη περιστατικού κοινωνικού κανιβαλισμού, αυτή τη φορά στο κέντρο της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα στο κοσμηματοπωλείο di Angelo στην Ομόνοια. Το συμβάν αφορά το διπλό λιντσάρισμα το οποίο οδήγησε στο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου, αρχικά από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος , έναν ακροδεξιό παρευρισκόμενο και στη συνέχεια από την Ελληνική Αστυνομία. Ως Α.Σ.Ρ. Λίβας αποφασίσαμε να θίξουμε αυτό το ζήτημα με πρωταρχικό σκοπό όχι να μπούμε σε μια συζήτηση αναφορικά με την αθωότητα ή την ενοχή του Ζακ, καθώς αυτό μας βρίσκει παγερά αδιάφορους, αλλά για να τονίσουμε ότι αρνούμαστε αυτή η αποκτήνωση να γίνει συνήθεια.
Όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τα μέχρι στιγμής δημοσιευμένα βίντεο, ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου καταστήματος σαν ένας άλλος Κέρβερος του πιο θεμελιώδους στοιχείου του καπιταλισμού, αυτού της ιδιοκτησίας, αρχίζει αδικαιολόγητα και παράλογα να κλωτσάει τον Ζακ την ώρα που επιχειρεί να ξεφύγει. Αυτή η φρικαλεότητα αντανακλά πλήρως μια κουλτούρα διάχυτη στην κοινωνία που επιβάλει την υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής έναντι των υλικών αγαθών. Ασφαλώς, κυρία προστάτιδα αυτής της κουλτούρας είναι η Ελληνική Αστυνομία που σε ακόμη ένα περιστατικό ακραίας βίας , βρίσκεται από την πλευρά του θύτη.
Καθώς λοιπόν ο Ζακ έχει ξυλοκοπηθεί από τον καταστηματάρχη και τον φασίστα που ήταν παρών και βρίσκεται ημιθανής και αιμόφυρτος στο έδαφος, καταφθάνουν τα όργανα του κράτους. Τότε αρχίζουν κι αυτοί με την σειρά τους να βιαιοπραγούν εξίσου αδικαιολόγητα και παράλογα στο πτώμα του θύματος. Αυτή η ‘’ευαισθησία’’ και ο ‘’ζήλος’’ του κράτους στην καταστολή κάθε κοινωνικά καταπιεσμένου υποκειμένου, είτε πρόκειται για ομοφυλόφιλους/ες, τοξικομανείς, τρανς, αντιφασιστές/στριες, απεργούς και μετανάστες/τριες, δεν παρατηρείται σε περιπτώσεις βαρόνων ναρκωτικών, μεγαλοεπιχειρηματιών/τραπεζιτών που υπεξαιρούν εκατομμύρια, φασιστικών ταγμάτων εφόδου, αυθαίρετων αφεντικών και δουλεμπόρων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η γενικότερη αδιαφορία απέναντι σε αυτά τα περιστατικά, όπως η προκλητική απραγία των παρευρισκομένων στην περίπτωση του Ζακ, ενθαρρύνει την επιχείρηση συγκάλυψης από τον κρατικό μηχανισμό και κατ’ επέκταση των αιτιών που τα γεννά.
Εμείς από την πλευρά μας θεωρούμε σημαντικό περιστατικά σαν και αυτό να μην χάνονται στη λήθη, αλλά να αναδεικνύονται με κάθε μέσο και τρόπο ώστε να μην υπάρξουν άλλοι/ες Ζακ. Από το μετερίζι των καταπιεσμένων οφείλουμε μπροστά σε τέτοια γεγονότα να αντιστεκόμαστε και να μην γινόμαστε συνένοχοι/ες μένοντας άπραγοι/ες.
«Όταν συνηθίζεις το τέρας,
αρχίζεις να του μοιάζεις».
~Μάνος Χατζιδάκης
Συνελευση Α.Σ.Ρ. Λιβας.
