Μικροφωνική ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού
<<Περπατούσα σε μία αρκετά αραιοκατοικημένη γειτονιά. Κάποια στιγμή ένας άγνωστος με μηχανάκι ξεκίνησε να με ακολουθεί και να με παρενοχλεί κάνοντας μου διάφορες προσωπικές ερωτήσεις. Μετά από λίγο, και ενώ τον αγνοούσα, άφησε το μηχανάκι και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου, παρεμποδίζοντας με να στραφώ σε οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση. Με έπιανε, με έσφιγγε και προσπαθούσε να με ακινητοποιήσει (μου άφησε μελανιές από το σφίξιμο). Τον έσπρωχνα και του φώναζα να με αφήσει αλλά εκείνος δεν μου έδινε καμία σημασία και συνέχισε να συμπεριφέρεται βίαια. Να σημειωθεί πως όλη αυτήν την ώρα γελούσε. Έπειτα με κόλλησε σε ένα τοίχο, μου άρπαξε το κεφάλι και προσπαθούσε να με φιλήσει. Έτσι όπως σπρωχνόμασταν, πλησιάσαμε ένα μαγαζί με κόσμο και εκείνος έφυγε. Στην διάρκεια του συμβάντος ενώ πέρασαν κάποια οχήματα και παρατήρησαν το γεγονός και την επιθετικότητα του, καμία-κανείς δεν σταμάτησε να με βοηθήσει.>>
Η παραπάνω καταγγελία έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα των επιθέσεων έμφυλης βίας που συμβαίνουν καθημερινά, τόσο στην πόλη του Ηρακλείου όσο και παντού.
Περιστατικά , όπως το παραπάνω δεν «φωτίζονται» ποτέ, είτε γιατί σε μια πιθανή καταγγελία θύματος η αστυνομία τα αντιμετωπίζει με αδιαφορία και απάθεια, είτε γιατί όλο το κοινωνικό σύνολο έχει αναπτύξει μηχανισμούς ενσωμάτωσης, αποδοχής ακόμη και συγκάλυψης τέτοιων συμπεριφορών. Η κοινωνική συνθήκη που δικαιολογεί, αποδέχεται και υποστηρίζει με οποιονδήποτε τρόπο τη σεξουαλική βία λέγεται κουλτούρα του βιασμού και σε αυτήν περικλείονται τόσο οι θύτες όσο και η κοινωνία που ανέχεται τέτοιες σεξιστικές συμπεριφορές. Άλλωστε η αντίληψη του να αντιμετωπίζεται το θύμα με δυσπιστία του τύπου «τι φορούσες;», «γιατί κυκλοφορούσες μόνη σου;» κτλ, καλά κρατεί…
Όλες έχουμε να αφηγηθούμε ένα περιστατικό είτε αφορά εμάς είτε κάποιο κοντινό μας πρόσωπο. Τα σεξιστικά ανέκδοτα, τα «ψιτ» στον δρόμο, τα παραβιαστικά βλέμματα πάνω στα σώματά μας μέχρι και πιο φυσικοποιημένες βίαιες πρακτικές είναι καθημερινό φαινόμενο τόσο στο σπίτι όσο και στο δημόσιο χώρο. Ταυτόχρονα αν κάποια γυναίκα επιλέξει να απαντήσει χαρακτηρίζεται το λιγότερο υστερική, υπερευαίσθητη ακόμα και κομπλεξική, που δεν μπορεί να εκτιμήσει το κοπλιμέντο που της γίνεται…!
Κοινή ρίζα όλων των παραπάνω είναι η πατριαρχική δομή της κοινωνίας που αντικειμενοποιώντας το γυναικείο σώμα δίνει το δικαίωμα επιτήρησής του. Κατά συνέπεια, κάποιοι αναλαμβάνουν να επιβραβεύσουν ή να τιμωρήσουν ανάλογα τις συμπεριφορές που συμφωνούν ή που δεν ταυτίζονται ,αντίστοιχα, σύμφωνα πάντα με τα έμφυλα βαθιά ριζωμένα στερεότυπα. Η διάχυτη σεξιστική βία που γεννά η πατριαρχία είναι κάτι τόσο συνηθισμένο και κοινωνικά αποδεκτό, που οι περαστικοί οι οποίοι έτυχε να είναι παρόντες στο συμβάν που περιγράφει η καταγγελία δεν αντέδρασαν, ούτε καν σοκαρίστηκαν. Η κοινωνική απάθεια είναι συνενοχή και κανιβαλισμός σε αυτές και αυτούς που βρίσκονται στον πάτο της πυραμίδας κοινωνικών προνομίων.
Κόντρα σε ότι έχουμε διδαχθεί από μικρές
Από μικρές μας μαθαίνουν πώς να ενταχθούμε στο φαντασιακό στερεότυπο μιας γυναίκας και φυσικά πώς να μην προκαλούμε. Να είμαστε φιλικές, αλλά όχι εύκολες, χαριτωμένες, αλλά σεμνές, θηλυκές, αλλά μαζεμένες. Μας μαθαίνουν πώς να μην βιαστούμε αντί να μάθουν σε εκείνους το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος της καθεμιάς και του καθένα.
Θεωρούμε αυτονόητο το δικαίωμα του να υπάρχουμε ελεύθερα στον δρόμο χωρίς τη συνεχή απειλή και σιγουριά ότι επιστρέφοντας στο σπίτι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και έναν τύπο ο οποίος θεωρεί φυσικό να παραβιάσει τον προσωπικό μας χώρο.
ΘΕΛΟΥΜΕ
ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ. ΝΑ ΦΟΡΑΜΕ Ο,ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ, ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΜΕ ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ. ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ.
ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΑΝΤΙΔΡΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΕΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΑ Ή ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΘΥΜΑ ΣΕΞΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ.
ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ, ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ, ΖΩΤΙΚΟ ΜΑΣ ΧΩΡΟ.
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ, ΟΧΙ ΓΕΝΝΑΙΕΣ.
Κάλούμε την Τρίτη 8/05 στις 18:00 στα Λιονταρια
Φεμινιστικη Πρωτοβουλία Ηρακλείου
