Ηράκλειο : Κείμενο & Αφίσα για την επίθεση αφεντικού του καφενείου “ο Λάκκος” σε εργαζόμενο

Στην Ελλάδα ανέκαθεν κυριαρχούσε η μικρή ιδιοκτησία και επομένως λογικό είναι να κυριαρχεί και η ιδεολογία της. Ως αποτέλεσμα τα συμφέροντα των μικρών αφεντικών έχουν καταλήξει να παρουσιάζονται και ως συμφέροντα των εργαζομένων. Όσοι/ες από μας έχουν δουλέψει στα εργασιακά κάτεργα των μικρών αφεντικών (ιδιαίτερα την περίοδο της καλοκαιρνής σεζόν) ξέρουν ότι τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από αυτά των μεγάλων επιχειρήσεων. Η επίπλαστη οικειότητα μεταξύ εργοδότη-εργαζόμενου, η μη διάκριση των πόστων, η μαύρη εργάσια, η καθυστέρηση μισθού ή οι απλήρωτες υπερωρίες επειδή “το μαγαζί δεν βγαίνει” είναι μερικά από τα όπλα των μικρών αφεντικών για να αυξάνουν το κέρδος τους σε βάρος μας. Ταυτόχρονα πολλά μικρά μαζαγιά προσπαθούν να πλασάρουν έναν εναλλακτισμό υιοθετώντας διάφορες underground κουλτούρες. Κάποια μαγαζιά είναι χτισμένα σε εργατικές περιοχές, άλλα προωθούν ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής ενώ κάποια χρησιμοποιούν την τέχνη ως μέσο προσέλκυσης κόσμου. Η συλλογική εμπειρία βέβαια έχει δείξει ότι πίσω από τον εναλλακτισμό συνήθως κρύβονται κακοπληρωμένοι-εξουθενωμένοι εργάτες.

Ένα τέτοιο παράδειγμα μαγαζιού αποτελεί και το καφενείο “ο Λάκκος” το οποίο βρίσκεται σε μια γειτονιά που έφερε και συνεχίζει να φέρει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αυτά του περιθωρίου της εργατικής τάξης. Το εν λόγω μαγαζί παράλληλα με το Lakkos project καπηλεύτηκαν αυτά τα χαρακτηριστικά δίνοντας έναν αέρα εναλλακτισμού στην γειτονιά. Το ωραίο αυτό κλίμα που υπάρχει για τους θαμώνες δεν ισχύει και για τους εργαζόμενους. Η αυταρχικότητα από το αφεντικό και η συνεχής ενταντικοποίηση της εργασίας ακολουθούν τους εργαζόμενους μέχρι το τέλος της βάρδιας. Αποκορύφωμα αυτών των συνθηκών είναι το περιστατικό που έλαβε χώρα την Μ. Τετάρτη, όπου το αφεντικό του Λάκκου χτύπησε εργαζόμενο για μια ασυνεννοησία. Την ίδια μέρα όλοι οι εργαζόμενοι έφυγαν από το μαγαζί με αποτέλεσμα αυτό να κλείσει για το υπόλοιπο Πάσχα, δείχνοντας έτσι ότι κανένα μαγαζί δε λειτουργεί χωρίς εργαζόμενους. Παρ’ όλα αυτά, γρήγορα βρέθηκαν νέοι/ες εργαζόμενοι/ες ωθούμενοι/ες από την ανάγκη για δουλειά.

Η περίπτωση του Λάκκου σε συνδυασμό με ότι είπαμε παραπάνω δε θεωρούμε ότι είναι μεμονωμένο περιστατικό αλλά αποτελεί μία κανονικότητα. Τα μικρά αφεντικά θα κάνουν ότι μπορούν για να υποτιμήσουν την εργασία και την αξιοπρέπεια βάζωντας σε προταιρεότητα το συμφέρον και τη βιωσιμότητα της επιχειρησης από τις ανάγκες και την βιοσημότητα των εργαζομένων. Παράλληλα όλο και περισσότεροι/ες εργάτες/τριες ανέχονται τις όλο και χειρότερες συνθήκες εργασίας, φοβούμενοι/ες την ανεργία. Το θέμα δεν είναι τι κάνουν τα αφεντικά αλλά τι κάνουμε εμείς. Μέσα από την αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων σε κάθε μαγαζί, μέσα από την συνειδητοποίηση της θέσης και των συμφερόντων μας ως εργαζόμενοι (που είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τη θέση και τα συμφέροντα των αφεντικών), μέσα απο σωματεία βάσης, πλήρως απαλλαγμένα απο την λογική του αριστερού ρεφορμιστικού συνδικαλισμού, να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε για τη ζωή και την αξιοπρέπεια μας.

ΟΥΤΕ 1 ΕΥΡΩ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ “ΛΑΚΚΟΣ”