Ανακοίνωση στήριξης της Φεμινιστικής Πορείας στις 8/3/2018
Η 8η του Μάρτη, έχει θεσμοθετηθεί και εορτάζεται παγκοσμίως ως “μέρα της γυναίκας”. Μια ακόμη “παγκόσμια μέρα” κατά τον εορτασμό της οποίας θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στις διπλανές μας μια μιμόζα ή κάποιο άλλο άνθος που στολίζει τα ανθοπωλεία την ημέρα αυτή. Άλλη μια παγκόσμια ημέρα, η θεματική της οποίας προσφέρεται πλήρως απονοηματοδοτημένη από το καπιταλιστικό σύστημα για εορτασμούς, κατανάλωση και επιφανειακά ευχολόγια, σε μια ακόμη προσπάθεια κατευνασμού και αποσιώπησης της πραγματικότητας και καθημερινότητας της έμφυλης καταπίεσης.
Η 8η Μάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη δεν ήταν όμως μια τέτοια μέρα. Ήταν μια μέρα που εργάτριες διεκδίκησαν δυναμικά, με διαδηλώσεις και απεργία, τη μείωση των ωρών εργασίας και την ισότιμη θέση τους έναντι των ανδρών σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτό το νήμα ταξικής παράδοσης και διεκδίκησης έπιασε από το 1910 και η “Β` Διεθνής Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών” ορίζοντας την ημέρα αυτή ως μέρα αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών. Αυτή την παράδοση αγώνα, επικεντρωμένη όχι μόνο ενάντια στη λήθη αλλά και στην οικοδόμηση του συνεχούς αγώνα του σήμερα, διατηρούν ζωντανή μαχητικές φεμινιστικές ομάδες και πρωτοβουλίες: η εν εξελίξει γυναικεία επανάσταση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης των Κούρδων, η εναντίωση στην απαγόρευση των αμβλώσεων σε κράτη ευρωπαϊκά όπως η φασιστική Πολωνία, ο γενναίος αγώνας ενάντια στη θεσμική συγκάλυψη των βιασμών στην Ινδία, οι συνδικαλιστικοί και μη αγώνες ενάντια στην ανισότητα και τη σεξουαλική παρενόχληση στους χώρους δουλειάς, η έμπρακτη αλληλεγγύη στις γυναίκες που αντιστάθηκαν και έκαναν το αυτονόητο αμυνόμενες όχι μόνο έναντι των βιαστών τους αλλά και των ελλήνων δικαστών που φαιδρά και απροκάλυπτα αναπαρήγαγαν και χρησιμοποίησαν ως εργαλείο τη διάχυτη κουλτούρα του βιασμού, ενός εργαλείου που βίαια κυριαρχεί ακόμη σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας. Όσο φαινομενικά μακριά –χωρικά- κι αν βρίσκονται μεταξύ τους οι αγώνες αυτοί και όσο διαφορετικά χαρακτηριστικά κι αν προσλαμβάνουν οι μορφές πάλης που υιοθετούν, κοινή συνισταμένη τους παραμένει ο αγώνας ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις, το σεξισμό και την ομοφοβία· ο αγώνας για την ελευθερία όλων μας. Επί μέρους αγώνες που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των χειραφετητικών αγώνων και συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάδειξη και σύνδεση των επιμέρους μορφών καταπίεσης και εκμετάλλευσης˙ στο σπίτι, στους χώρους δουλειάς, στο σχολείο, στο δρόμο, σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Κι αν κάποιες από αυτές τις επί μέρους διεκδικήσεις φαντάζουν σήμερα αυτονόητες σε κάποια μέρη του πλανήτη, δεν ήταν πάντοτε. Είναι το αποτέλεσμα αγώνων αιματοβαμμένων μα και νικηφόρων. Αγώνων η ενότητα των οποίων και σήμερα έχει να αντιμετωπίσει ισχυρά και δομικά εργαλεία του καπιταλιστικού συστήματος. Η πατριαρχία άλλωστε αποτελεί ένα από τα πλέον ισχυρά όπλα του καπιταλισμού στην διαρκή του προσπάθεια να διασπάσει την ενότητα της εργατικής τάξης και να εξασφαλίσει αναίμακτα τη συνέχιση της κυριαρχίας του σε όλο το φάσμα των ζωών μας. Είναι η κυρίαρχη καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας που συντηρεί την καταπίεση στη βάση του φύλου προκειμένου να εξυπηρετήσει τις εκάστοτε ανάγκες του κράτους και του κεφαλαίου. Όσο δεν αντιτασσόμαστε οργανωμένα ενάντια στις (έμφυλες και μη) εργασιακές ανισότητες, τη διάχυτη επισφάλεια, τις απολύσεις εγκύων εργαζομένων, τους βιασμούς, την βία που δέχονται οι γυναίκες στην ιδιωτική και δημόσια σφαίρα, η πατριαρχία -ως θεσμική κληρονομιά και δομικό στοιχείο της εξουσίας και της ταξικής διαίρεσης των ανθρώπινων κοινωνιών- και κατ’ επέκταση ο ίδιος ο καπιταλισμός θα συνεχίζουν να κυριαρχούν. Ο κοινός και οργανωμένος μας αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, το σεξισμό, και την ομοφοβία, οφείλει να έχει ταξική αφετηρία και να επιδιώκει την άμεση σύνδεση με τους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες, ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, εφόσον επιδιώκει να είναι αποτελεσματικός και νικηφόρος.
Οκτάνα
