Φεμινιστική πρωτοβουλία Ηρακλείου : Φεμινιστική πορεία 8/3 -ώρα:18:00,πλατεία λιονταριών

ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η 8 ΜΑΡΤΗ

Κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, η κοινωνία σπεύδει να γιορτάσει την ημέρα της γυναίκας, με μπόλικα λουλούδια, αρώματα και χρόνια πολλά, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να ξεπλύνει τα βαθιά εξουσιαστικά-πατριαρχικά χαρακτηριστικά της, με ημερίδες και φανφάρες για την ισότητα των φύλων. Για ποιο λόγο όμως χρειάζεται η γυναίκα -και κάθε εκφραζόμενη θηλυκότητα- μία παγκόσμια ημέρα? Η απονοηματοδότηση αυτής της ημέρας, όπως και ο πλήρης διαχωρισμός της από τις ρίζες της, για εμάς, είναι και αυτά ένα κομμάτι της πατριαρχικής κυριαρχίας που βιώνουμε. Ένα εξουσιαστικό σύστημα, όπως χρειάζεται τους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους, έτσι χρειάζεται και την διαγραφή της ιστορικής μνήμης, ώστε να μην υπάρχει βάση για εξέγερση.

Για την υπενθύμιση λοιπόν, η ιστορία της 8 Μαρτίου ξεκινάει μέσα από τους αγώνες των γυναικών από το μόνο μέρος που μπορούσαν να συλλογικοποιήσουν τις ανάγκες τους και να οργανωθούν. Μέσα στους χώρους δουλειάς τους. Από τις πρώτες απεργίες το 1910 στην Νέα Υόρκη μέχρι και σήμερα, μία από τις βασικές διεκδικήσεις, είναι οι ίσοι μισθοί μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι διεκδικήσεις των γυναικών συνέχισαν τις επόμενες δεκαετίες με πολύ αγώνα αλλά και καταστολή: δικαίωμα στην ιδιοκτησία, δικαίωμα ψήφου, δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Γι’ αυτό τα ταξικά χαρακτηριστικά του φεμινιστικού αγώνα είναι βασικά στις διεκδικήσεις του. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι η καθολική εκκλησία αναγνώρισε ότι έχουμε ψυχή (δηλαδή είμαστε άνθρωποι), μόλις τον 16ο αιώνα (σύνοδος του Τρέντο), ενώ μέσα από το στόμα του Άγιου Βασίλειου μαθαίνουμε την θέση της ορθοδοξίας για εμάς: «Η γυναίκα δεν έχει την άδεια να αφήνει τον άνδρα της, αλλά, κι αν δέρνει αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένει».

Όσο όμως υπάρχει αντίσταση, υπάρχει και καταστολή. Κάθε φορά που αμυνόμαστε στην έμφυλη βία που καθημερινά δεχόμαστε, τόσο το πατριαρχικό – καπιταλιστικό σύστημα βάζει όλα του τα όπλα εναντίων μας. Ενδεικτική ήταν η αντιμετώπιση από αστυνομία, Μ.Μ.Ε. και δικαιοσύνη, στις πρόσφατες υποθέσεις γυναικών σε κατάσταση αυτοάμυνας από επίδοξους βιαστές και κακοποιητικούς συντρόφους. Φυλάκιση, διαπόμπευση και ψυχολογική εξόντωση. Στην περίπτωση της 22χρονης από την Κόρινθο, η ποινή ήταν 15χρόνια φυλάκισης και της Τ. 10 χρόνια, επειδή έκαναν το αυτονόητο και αμύνθηκαν. Η αυτοάμυνα όμως δεν τους αναγνωρίστηκε στο δικαστήριο. Και κάπου εδώ είναι που η κουλτούρα του βιασμού γίνεται εργαλείο του συστήματος.

Κάθε φορά βιώνουμε την ίδια συνθήκη: ο πατριάρχης παρουσιάζεται ως «έντιμος πολίτης και οικογενειάρχης», ενώ οι γυναίκες που κατάφεραν (ή όχι) να του ξεφύγουν, βαφτίζονται «χαμηλών ηθών ή αξιών», «υστερικές» και «υπερβολικές», αποκαθιστώντας έτσι την έμφυλη τάξη πραγμάτων. Ο δράστης, σύμφωνα με αυτούς, «πρέπει να παραδοθεί λευκός, χωρίς το στίγμα». Προφανώς, για κράτος και εξουσία, ο όρος άμυνα, ισχύει μονάχα για άντρες που υπερασπίζονται το βιος και την τιμή τους.

Κάθε μέρα που περνά, μας υπενθυμίζει ότι ο φεμινισμός είναι το δικό μας εργαλείο ελευθερίας. Κάθε φορά που θεωρείται αυτονόητο ότι στο σπίτι το φαγητό θα μαγειρευτεί από εμάς και τα παιδιά θα ανατραφούν από εμάς – αμισθί. Κάθε φορά που ως γιαγιάδες, επωμιζόμαστε την λειτουργία όλου του σπιτιού. Κάθε φορά που άνεργες, κοιτάμε τις αγγελίες που ζητούν «εμφανίσιμες κοπέλες» και που ως εργαζόμενες βιώνουμε την σεξουαλική παρενόχληση και συγχρόνως αμφισβητείται η ποιότητα της εργασίας μας λόγω του φύλου μας. Κάθε φορά που βλέπουμε τον άνδρα συνάδελφό μας να παίρνει μεγαλύτερο μισθό και κάθε φορά που τα αφεντικά υποχρεώνουν να υπογράψουμε: Δεν θα μείνω έγκυος!. Κάθε φορά που βλέπουμε την νομική επικύρωση του σεξισμού, όπως προσφάτως που επετράπη η απόλυση εγκύων γυναικών από την Ε.Ε.. Κάθε φορά που ακούμε βήματα από πίσω μας στον δρόμο το βράδυ, μα και κάθε φορά που ακούμε αυτή την σιχαμένη συμβουλή μετάθεσης της ευθύνης: «Μην κυκλοφορείς μόνη σου το βράδυ». Κάθε φορά που άλλη μία από εμάς γεμίζει μώλωπες ή πέφτει νεκρή από τα χέρια του συντρόφου, του συζύγου, του πατέρα και του αδελφού, υπό τον τίτλο τους «μεμονωμένο περιστατικό» και κάθε φορά που η ετεροκανονικότητά τους βρωμάει από το κεφάλι: ο «άντρας» ο σωστός δεν είναι γκέι, η τρανς γυναίκα δεν είναι γυναίκα και γενικά ό,τι δεν χωράει στην σεξιστική νοοτροπία τους, δεν του αναγνωρίζεται ανθρώπινη υπόσταση άξια σεβασμού.

Ανέγγιχτη από αυτήν την πατριαρχική σαπίλα δεν μένει προφανώς ούτε η λεβεντογέννα Κρήτη. Οι μούσκαροι, και οι παλικαράδες αλλά και οι «ευυπόληπτοι οικογενειάρχες» που κυκλοφορούν αμέριμνα στους δρόμους, βαφτίσανε ότι τους λείπει σε ποιότητα – παράδοση και λεβεντιά και το οιδιπόδειό τους – μητριαρχία. Κατά τα άλλα, όταν σβήσουν τα φώτα στην πόλη ή στο χωριό, όλοι και όλες μας, κάνουμε πως δεν ακούμε τις φωνές και τα κλάματα από το δίπλα σπίτι.

Οι φεμινισμοί, δεν είναι όρος του παρελθόντα χρόνου, δεν είναι γυναίκες που μισούν τους άντρες, ούτε στόχος τους είναι να κάψουν τα εσώρουχά τους (που πολλές φορές είναι και κάπως χρήσιμα). Στο εδώ και το τώρα, οι φεμινισμοί είναι πολλοί και όλοι έχουν κάτι κοινό: Το τέλος της πατριαρχίας και της επιβολής πάνω στα σώματα και τις ζωές των ανθρώπων βάση φύλου, σώματος και σεξουαλικού προσανατολισμού. Η μάχη δηλαδή ενάντια στην πραγματικότητα όπου ΑΜΕΑ, ΛΟΑΤΚΙΑ+ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανς, Κουήρ, Ίντερσεξ, Ασέξουαλ+), ηλικιωμένοι, μετανάστριες, άνθρωποι με διαφορετικό σωματότυπο από αυτόν που δείχνουν τα περιοδικά μόδας, γυναίκες, παιδιά, φύση, γη και γενικότερα ΟΛΑ όσα ξεφεύγουν από τα κυρίαρχα πρότυπα, βιώνουν διακρίσεις, κοινωνική βία και υπόκεινται σε εκμετάλλευση.

Οι αγώνες που γίνονται σήμερα είναι σημαντικοί και είναι παγκόσμιοι. Σε Βρετανία και Ιταλία, η φετινή 8 Μάρτη κηρύχτηκε απεργία των γυναικών, διεκδικώντας ίσους μισθούς. Στην Πολωνία, οι γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους, αντιτασσόμενες σε κράτος και εκκλησία, διεκδικώντας δικαίωμα στην άμβλωση και ισότητα των φύλων. Στην Ινδία, οι γυναίκες αυτοοργανώνονται και δημιουργούν ομάδες άμυνας για την προστασία τους απέναντι στην κουλτούρα που έχει νομιμοποιήσει τους βιασμούς. Στο Κομπάνι, οι κούρδισες γυναίκες παίρνουν τα όπλα, και βάζουν την ισότητα των φύλων ως κύριο πρόταγμα της επανάστασης. Στην Τσιάπας του Μεξικού, καλείται η πρώτη διεθνής πολιτική, καλλιτεχνική, αθλητική, πολιτιστική συνάντηση αγωνιζόμενων γυναικών. Στην βαθιά πατριαρχική και σεξιστική βιομηχανία του κινηματογράφου στις ΗΠΑ, οι εργαζόμενες γυναίκες βγάζουν στο φως όλα τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και βιασμών που έχουν βιώσει. Αυτό πυροδοτεί σε παγκόσμιο επίπεδο, αντίστοιχες καταγγελίες στον χώρο εργασίας, όπως στην Σουηδία, που σωματεία και συνδικάτα καταγγέλλουν σεξουαλική κακοποίηση.

Δεν χρειαζόμαστε, ούτε θέλουμε, άτια ή στολές του μακεδονο-καρνάβαλου. Ο φεμινιστικός αγώνας – άλλοτε αόρατος και άλλοτε ορατός – είναι πέρα από έθνη και πατρίδες και είναι μέσα στην καθημερινότητά μας, όσο βιώνουμε την έμφυλη βία σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
αυτοοργανωνόμαστε και μαχόμαστε αλληλέγγυα μέχρι το τέλος της πατριαρχίας

ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ – ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΕΞΙΣΤΗ
ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΙ ΤΡΑΝΤΑΖΟΥΝΕ ΟΛΑΚΕΡΗ ΤΗ ΓΗ

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ – 8 ΜΑΡΤΗ, 6 μ.μ. στα ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ

Πηγή : Φεμινιστική πρωτοβουλία ηρακλείου