Τις τελευταίες μέρες ενημερωθήκαμε σχετικά με την εν κρυπτώ απόφαση της πρυτανείας του Πολυτεχνείου Κρήτης να προχωρήσει σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης του κτιρίου στο οποίο στεγάζεται η κατάληψη Rosa Nera, γεγονός το οποίο έχει δημιουργήσει ένα ευρύ πλαίσιο πολιτικών συζητήσεων σε συλλογικότητες και κοινωνικούς χώρους τουλάχιστον σε όλο το νησί. Ως Στέκι Πολιτιστικών Ομάδων στο Ρέθυμνο δεν θα μπορούσαμε παρά να ενταχθούμε και εμείς στον κύκλο της πολιτικής συζήτησης που έχει προκύψει, εκτιμώντας πως η απόφαση του πρύτανη, Β. Διγαλάκη, δεν αποτελεί αν μη τι άλλο «πρωτοτυπία», αλλά κινείται σε πλήρη σύμπνοια με τις ευρύτερες πολιτικές ξεπουλήματος των δημόσιων χώρων, τόσο από τις πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου Κρήτης, όσο και από άλλους αρμόδιους πανεπιστημιακούς φορείς στην υπόλοιπη Ελλάδα και μάλιστα ως κεντρική πολιτική οδηγία. Την τροχιά στην οποία κινείται το Πολυτεχνείο Κρήτης, τη γνωρίζουμε πολύ καλά. Τον τελευταίο χρόνο βρεθήκαμε και εμείς οι ίδιες/-οι απέναντι σε αντίστοιχες πρακτικές των πρυτανικών αρχών του Πανεπιστημίου Κρήτης, οι οποίοι «ονειρεύονται» ένα Πανεπιστήμιο πλήρως ιδιωτικοποιημένο, οπού πρώτο λόγο θα έχει το κεφάλαιο και η αγορά.
Η επιτυχία των επί πολλών ετών βλέψεων των ακαδημαϊκών αρχών αντικατοπτρίζεται στο ότι οι περισσότεροι χώροι που υπόκεινται στην ιδιοκτησία του Πανεπιστημίου έχουν ήδη πωληθεί ή ενοικιαστεί σε ιδιώτες, ενώ τα λίγα κτίρια που έχουν «ξεφύγει» είναι κατ’ αντιστοιχία δρομολογημένα στην ίδια οδό στο εγγύς μέλλον. Στη δική μας περίπτωση, η απόκτηση του Στεκιού τον Μάιο του 2010 στο κέντρο της Παλιάς Πόλης του Ρεθύμνου, που προέκυψε έπειτα από διεκδικήσεις και πιέσεις των φοιτητριών/-των για την ύπαρξη ενός χώρου που θα κάλυπτε τις πραγματικές τους ανάγκες για ελεύθερη έκφραση, πήρε τη μορφή ενοικίασης από το Π.Κ. ενός χώρου ιδιώτη ως αποτέλεσμα του ήδη ξεπουλήματος των δημόσιων χώρων που οι πρυτανικές αρχές είχαν σταδιακά πραγματοποιήσει τα προηγούμενα χρόνια. Η εκκένωση της κατάληψης Δημητρακάκη στο Ρέθυμνο το 1998 μας θυμίζει πολύ περισσότερο την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Rosa Nera, καθώς πραγματοποιήθηκε σε διάστημα κατά το οποίο το Πανεπιστήμιο Κρήτης διέθετε ακόμα δικούς του χώρους στην πόλη, αλλά υιοθετώντας μία συγκεκριμένη πολιτική θέση απέναντι σε ό,τι δεν μπορούσε άμεσα και με τους δικούς του όρους να ελέγξει, μεθόδευσε την εκκένωσή της σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση, ενοικιάζοντας το χώρο, από τότε μέχρι και σήμερα, στην Περιφέρεια για τη λειτουργία των γραφείων της. Εξίσου, το Πολυτεχνείο Κρήτης, με πρωτοστάτες καθηγητές-τεχνοκράτες και μάνατζερ, αποφασίζει να πουλήσει το κτίριο που στεγάζεται η κατάληψη Rosa Nera με επιχειρήματα περί «οικονομικού οφέλους», τη στιγμή που διαθέτει πολλούς άλλους «αναξιοποίητους» δικούς του χώρους στην πόλη, γεγονός που αναδεικνύει ξεκάθαρα την πολιτική βούληση απέναντι στον κόσμο του αγώνα, όσο και μια ευρύτερη στάση για ιδιωτικοποίηση και από τα πάνω έλεγχο των δημόσιων χώρων.
Όλα τα παραπάνω όμως εμείς δε τα θεωρούμε ξεκομμένα και ανεξάρτητα από την υπόλοιπη πολιτική συγκυρία, καθώς εντάσσονται στο γενικότερο ρόλο του κράτους και του κεφαλαίου, όπου χέρι-χέρι εγκαθιστούν όλο και περισσότερο ολοκληρωτικές μορφές εξουσίας και επιβολής απέναντι στις/στους καταπιεζόμενες/-ους, προφασιζόμενοι την οικονομική και κοινωνική αστάθεια που οι ίδιοι προκάλεσαν και προκαλούν, επιφυλάσσοντας για τον καθέναν και την καθεμιά που αγωνίζεται εναντίον τους, το μοντέλο «επιτήρηση και τιμωρία». Παράλληλα, στην προσπάθεια να ανακόψουν τις αντιστάσεις, μέσα σε ένα νομιμοποιημένο καθεστώς οικονομικής εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης, επανεμφανίζονται στο δημόσιο πεδίο φασίστες ως «αγανακτισμένοι πολίτες», εκκενώνονται καταλήψεις, ξυλοκοπούνται μετανάστες, διώκονται αγωνίστριες/-ες και αστυνομεύονται οι πόλεις και οι ζωές μας. Μ ‘αυτόν τον τρόπο η κρατική εξουσία δίνει από τη μεριά της το πράσινο φως για τη συνέχιση των ιμπεριαλιστικών πολέμων, αντανακλώντας τις ευρύτερες πρακτικές ανόδου του μιλιταρισμού. Στα Χανιά, η βάση του ΝΑΤΟ αποτελεί ορμητήριο αυτών των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και ένα ακόμα μέτωπο επιβεβαίωσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η πρόσφατη ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου της πόλης εντάσσεται και αυτή στο ευρύτερο ξεπούλημα των δημόσιων κτιρίων για χάρη των «επενδύσεων» και της «ανάπτυξης», στη λογική των οποίων κινήθηκε και το πρόγραμμα για τις ΒΑΠΕ που επιβεβαίωσε για ακόμα μία φορά την εκμετάλλευση της φύσης από το κεφάλαιο και την πολιτική κυριαρχία.
Η αναγκαιότητα ύπαρξης χώρων που προτάσσουν μία ποιότητα ζωής που απέχει πλήρως από κάθε είδος κανονιστικού προτύπου που επιβάλλεται από τα πάνω, είναι αν μη τι άλλο επιτακτική και ως τέτοια θα διαφυλάσσεται. Η Rosa Nera δεκατρία χρόνια τώρα αντιμάχεται σε κάθε έκφανση του φασισμού, του ρατσισμού και του σεξισμού, την εργοδοτική τρομοκρατία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, κάθε δεξιό ή αριστερό διαχειριστή της εξουσίας, επιλέγοντας να λειτουργεί με οριζόντιες διαδικασίες, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείριση. Στο ιστορικό της μετράει πλήθος πολιτικών συνελεύσεων και εκδηλώσεων, έχοντας φιλοξενήσει πρόσφυγες, πολιτικές διαδικασίες μεταναστριών/-ων, φεμινιστικών και ΛΟΑΤ συλλογικοτήτων, πολιτιστικών ομάδων, εργαστηρίων, αλλά και κάθε δραστηριότητα που αντιπαλεύει τη λογική της εμπορευματικότητας και επιβαλλόμενης μαζικής κουλτούρας, δίνοντας χώρο και λόγο στις εκμεταλλευόμενες/-ους. Για όλα αυτά, δεν θα μπορούσαμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυες/-οι με τη Rosa Nera και να βρεθούμε εκεί σε περίπτωση που αποπειραθεί η εκκένωσή της, διαφυλάσσοντας έναν απελευθερωμένο και ιστορικό χώρο που αντιστέκεται σε πείσμα των κρατούντων.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΌ ΤΗ ROSA NERA
Στέκι Πολιτιστικών Ομάδων (Ρέθυμνο)
πηγή : http://politistikes.blogspot.gr/2017/05/blog-post.html
