για τη μνήμη και το μήνυμα
της δολοφονίας του Κώστα Κατσούλη
- για τη δίκη που ξεκίηνησε στη Νεάπολη Λασιθίου
Αυτές τις μέρες ξεκίνησε στη Νεάπολη Λασιθίου η δίκη των δολοφόνων του Κώστα Κατσούλη. Στις 14 Σεπτέμβρη του 2014 ο Κώστας Κατσούλης βρέθηκε για άλλη μια φορά να χρησιμοποιεί το σώμα του ως ασπίδα υπεράσπισης ανθρώπων που βρίσκονταν σε αδύναμη θέση: στις κερκίδες ενός γηπέδου όπου, όπως μαρτυρούν εκατοντάδες άνθρωποι, τα έβαλε με μια ομάδα 15 ατόμων οπλισμένων με σιδερογροθιές και μαχαίρια την ώρα που ορμούσαν ενάντια σε ένα «πέταλο» όπου υπήρχαν οικογένειες και ηλικιωμένοι.
Ο Κώστας Κατσούλης δεν ήταν απλά ένας ακόμα οπαδός που αγάπησε τη ρομαντική πλευρά «της μπάλας» μέσα από τις αλάνες και μια ομάδα του Πειραιά. Ήταν ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος που συμμετείχε από παιδί στα κινήματα αλληλεγγύης και σε διάφορες μορφές συλλογικής δράσης ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης των αδύναμων.
Στις 14 Σεπτεμβρίου, την ώρα της επίθεσης καλεί τους φονιάδες «να μην βαρέσουν», υπάρχουν παιδιά. Όταν ορμάνε αποφασίζει να τους κρατήσει με το σώμα του. Ο στόχος του Κώστα ήταν να τελειώσει η φασαρία χωρίς να κινδυνέψει καμία μεριά. Όμως οι άνθρωποι που το μυαλό τους είναι γεμάτο με το φανατισμό και το μίσος που συναντάμε σε κάθε φασιστική συμπεριφορά – λυσσασμένοι που δεν κατάφερναν να τον ρίξουν – τον χτύπησαν από πίσω στο κεφάλι, τον έριξαν κάτω και συνέχισαν να τον χτυπάνε με σιδερένια «εξαρτήματα» – μέχρι τη χαριστική βολή με ένα κάδο. Πάντα στο κεφάλι, «εκεί είναι ο στόχος τους».
Η εικόνα των 15 ανθρώπων να βαράνε τον ένα που αμύνεται υπέρ αυτών που βρίσκονται σε αδύναμη θέση, είναι η εικόνα της κοινωνίας μας. Είναι η ίδια εικόνα της γενικευμένης αδικίας και της κοινωνικής και θεσμικής ασυλίας που απολαμβάνει η εύκολη λατρεία της εξουσιαστικής δύναμης και της επιβολής βίας στον αδύναμο. Οι δολοφόνοι δεν ήταν κάποιοι οργανωμένοι φασίστες, όμως είναι η ίδια συμπεριφορά και η ίδια εικόνα που μας θυμίζει τις εικόνες φασιστικών και συμμορίτικων επιθέσεων σε μετανάστες ή την επίθεση στην παρέα του Παύλου Φύσσα.
Μετά το θάνατο του Κώστα ξεκινάει μια προσπάθεια συγκάλυψης της δολοφονίας. Για άλλη μια φορά θεσμικοί και κοινωνικοί μηχανισμοί προσπαθούν να συσκοτίσουν τα χαρακτηριστικά μιας δολοφονίας που απειλεί να κάνει ορατό τον τρόπο που λειτουργεί η σχέση όλων των αθλητικών συλλόγων με τη δημιουργία ιδιωτικών στρατών. Παράλληλα, όπως έχουμε δει και σε άλλες δολοφονίες που σχετίζονται με το νησί (π.χ. δολοφονίες Γιακουμάκη, Μαραγκάκη, Χορευτάκη) οι σχέσεις πολιτικής πατρωνίας και προστασίας θα προσπαθήσουν να παίξουν το ρόλο τους.
Έτσι επιχειρείται μια δεύτερη δολοφονία του Κώστα Κατσούλη και της μνήμης του. Πρόθυμοι ιατροδικαστές αναλαμβάνουν να θολώσουν την εικόνα λέγοντας ψέματα ότι ο θάνατος προήλθε από ανεύρυσμα, από εγκεφαλικό.Η σκευωρία αυτή καταρρέει. Επίσης, ο αθλητικός σύλλογος και λίγοι δημοσιογράφοι προσπαθούν να ψελλίσουν ότι υπήρχε μια «συμπλοκή» οπαδών. Όμως το έγκλημα έγινε σε δημόσια θέα, υπάρχουν εκατοντάδες μάρτυρες από όλες τις πλευρές που λένε την αλήθεια: Καμία «συμπλοκή» δεν έγινε, ένας άνθρωπος που είχε μπέσα, κράταγε δεκαπέντε που δεν είχαν ούτε μπέσα, ούτε ανθρωπιά.
Αυτές οι προσπάθειες συγκάλυψης όμως είναι ενδεικτικές για το πως λειτουργούν και το πως κουκουλώνονται τα πράγματα. Τα συγκεκριμένα γεγονότα είναι αποκαλυπτικά τόσο για τον τρόπο που λειτουργεί η μαφιόζικη βιομηχανία του αθλητισμού, όσο και τον τρόπο που συγκαλύπτονται πάσης φύσεως εγκλήματα από τους ισχυρούς όταν τα θύματα δεν έχουν την κοινωνική θέση και την υποστήριξη να αναδείξουν τη συγκάλυψη. Αυτές οι προσπάθειες συγκάλυψης, μαζί με το πολιτικό τους κεφάλαιο, επανεμφανίζονται στη δίκη της Νεάπολης. Χαρακτηριστικό είναι πως η απόπειρα δολοφονίας μετατράπηκε σε «θανατηφόρες σωματικές βλάβες».
Όμως για εμάς αυτές τις μέρες στη Νεάπολη δεν είναι μόνο η αστική δικαιοσύνη αλλά και η ελληνική κοινωνία που δικάζει και δικάζεται. Η δολοφονία του Κώστα δεν ήταν ο τυχαίος θάνατος ενός αντιφασίστα οπαδού. Λίγοι είναι, δυστυχώς, αυτοί που αντιστέκονται. Τα λόγια που έγραψε ο Θύμιος Κατσούλης στον επικήδειο του αδερφού του είναι χαρακτηριστικά:
“Ας διαδώσουμε όλοι την ιστορία του και την ιδέα του μπας και καταλάβει η κοινωνία ότι υπάρχουν και άνθρωποι που αν και είναι θηρία δεν κοιτάνε να φάνε τον αδύναμο αλλά να τον βοηθήσουν, να τον προστατέψουν .
Αν την επόμενη φορά κάνουμε όλοι από λίγο το αυτονόητο, να μπούμε μπροστά στους χώρους μας ο καθένας και να πούμε φτάνει – αρκετά – πίσω ή ότι δύναται ο καθένας (ακόμα και να κόψει μια καλημέρα), αυτή η κοινωνία δεν θα χρειαστεί άλλους μάρτυρες.”
Έτσι το μένος μετατοπίζεται από τους φυσικούς στους ηθικούς αυτουργούς και τις κοινωνικές σχέσεις που οδηγούν και νομιμοποιούν αυτούς τους φόνους. Να σταθούμε ενάντια στους τρόπους που λειτουργούν οι μικρές και μεγάλες μαφίες των αθλητικών συλλόγων, όταν φτιάχνουν ιδιωτικούς στρατούς στην υπηρεσία του κάθε προέδρου, ενάντια στις ιδιοκτησίες που χρησιμοποιούν τις ομάδες ως κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά πλυντήρια. Ενάντια στη λογική της διαίρεσης της νεολαίας και του μαντρώματός της σε γήπεδα που όλο και περισσότερο μοιάζουν με στρατόπεδα για την εκπαίδευση πρόθυμων σε προσταγές εξόντωσης του «άλλου», όποιος και αν είναι αυτός.
Και κυρίως να αφουγκραστούμε τις συνέπειες και αυτής της ιστορίας και να σταθούμε ενάντια στη λατρεία της βίαιης επιβολής του ισχυρού, στην απαξίωση της ζωής των αδύναμων και αυτών που βρίσκονται σε ανάγκη και την σιωπή με την οποία καλύπτει η κοινωνία τα εγκλήματα των θεσμών της.
Η οικογένεια Κατσούλη δεν είναι μόνη.
Όχι στη Συγκάλυψη της δολοφονίας του Κώστα Κατσούλη
Όχι στις προσπάθειες μιας δεύτερης δολοφονίας του.
Κατάληψη Rosa Nera, Κοινωνικό στέκι-στέκι μεταναστών Χανίων,
Συλλογικότητα «Χωριά» από Β.Δ Κρήτη,
Πρωτοβουλία κατοίκων Αποπηγαδιού ενάντια στη λεηλασία της φύσης και τον πράσινο καπιταλισμό
πηγή : https://rosanera.squat.gr
