Το γκρέμισμα των μεταπολιτευτικών ψευδαισθήσεων #I
Έχουμε και λέμε, οι διαταξικοί συμβιβασμοί που είχαμε συνηθίσει έχουν παρέλθει προ πολλού. Το μεταπολιτευτικό –
κοινωνικό συμβόλαιο μας τελείωσε, κράτος και αφεντικά προκειμένου να επιβιώσουν από την κρίση που αυτοί
δημιούργησαν, εντείνουν (έλλειψη δικών μας οργανωμένων αντιστάσεων) τον πόλεμο σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.∆ιανύοντας όμως ήδη το πέμπτο έτος ύφεσης (ή αναιμικής ανάπτυξης) για κάποιους, αιωρείται ακόμα το ίδιο ερώτημα. Τις πταίει πια γι’αυτή την κρίση; Μήπως τα γκόλντεν μπουϊς και η απληστία τους; ‘Η μήπως η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού; Φταίνε οι τζογαδόροι του χρηματιστήριων ή οι ανεύθυνοι πολίτες που εθιστήκαν στον υπερδανεισμό; Φταίει ο Θεός που μας μισεί; Η αλήθεια είναι πως ο καπιταλισμός περνά την πιο βαθιά κρίση της πρόσφατης ιστορίας του, βαθύτερη ίσως ακόμα και από εκείνη του 1929. Η οποία είναι μια κρίση δομική και συστημική, μια τυπική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υπερπαραγωγής εμπορευμάτων.
∆εν μπορούμε όμως να μιλάμε για μια ‘απλή’ οικονομική κρίση, δηλαδή για μια οικονομική κακή
παρένθεση( η οποία επιδέχεται και διαφορετική διαχείριση, το ποια θα δούμε στην συνεχεία). Σήμερα μιλάμε για μια κ α θ ο λ ι κ η κρίση αναπαραγωγής του καπιταλισμού, που αγγίζει όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, μια καθολική κρίση αναπαραγωγής της σχέσης κεφάλαιο, η οποία 5 χρόνια τώρα, διαρκώς μετασχηματίζεται. Όλα αυτά τα λέμε, διότι μετά από 5 γαμημένα χρόνια σύγχυσης περί κρίσης , όπου διάφοροι μπούφοι αριστερά και δεξιά μας παρομοιάζουν Aτις αιτίες ως τα αποτελέσματα, έχουμε φτάσει στο σημείο να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε ακόμα και μεταξύ μας. Αν οι διαφορετικοί αυτοί μπούφοι, αριστερά και δεξιά έβρισκαν απήχηση μόνο στα αφεντικά μας(μικρά-μεγάλα), ουδέν το κακό, ουδεμιά και η σύγχυση.
Όσο όμως εμείς παίρνουμε τις μπούρδες που αραδιάζουν τις μετρητής, τόσο τα μνημόνια δεν θα είναι η σανίδα επιβίωσης των αφεντικών εις βάρος μας, αλλά μια συνωμοσία των ξένων κατά της Ελλάδας. Το περιβόητο κούρεμα δεν θα είναι η χρεωκοπία των αφεντικών σε δόσεις, αλλά ζηλευτό βραβείο που παλέψαμε για αυτό όλοι μαζί. Η τρόικα δεν θα είναι ο επιτηρητής των συμφωνιών μεταξύ του ελληνικού κράτους, του κόμματος δηλαδή των αφεντικών μας με τους ανταγωνιστές του, αλλά η μπότα του ξένου κατακτητή που μας πατάει. Όσο για την Μέρκελ, μπορούμε εύκολα να μιλάμε για την μετενσάρκωση του Χίτλερ ακόμα και με ξανθό μουστάκι.
Διάλυση των μεταπολιτευτικών ψευδαισθήσεωντο κράτος πρόνοιας. #2
Όσο εξελίσσεται η διαδικασία
μετασχηματισμού της κρίσης, παράλληλα εξελίσσεται και η διαδικασία της αναδιάρθρωσης. Για την κατανόηση της εξίσου δομικής διαδικασίας της αναδιάρθρωσης της παράγωγης, αξίζει να γυρίσουμε στη δεκαετία του 70, όπου η πετρελαϊκή κρίση του ’73(ως αφορμή ανάμεσα σε άλλες), αποτέλεσε την αφετηρία της νεοφιλελεύθερης έναντι της μέχρι τότε κεϋνσιανης διαχείρησης.
Εδώ και αρκετά χρόνια λοιπόν, στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, συμβαίνουν δυο παράλληλες και
συμπληρωματικές εξελίξεις. ∆εν συμβαίνουν παντού με την ίδια ένταση, αλλά εμφανίζουν κοινά χαρακτηριστικά. Στον απόηχο της οριστικής χρεοκοπίας της κεϋνσιανής διαχείρισης, η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση των ανεπτυγμένων κρατών, εγκαταλείπει σταθερά το λεγόμενο κράτος πρόνοιας και τις δωρεάν κρατικές παροχές προς τους πολίτες του. Εγκαταλείπονται δηλαδή οι παλιές ιδέες και πρακτικές περί κοινωνικής δικαιοσύνης όπως αυτές αποκρυσταλλώθηκαν μετά τον B’ Παγκόσμιο πόλεμο. Για να μην προκαλέσουμε και εμείς σύγχυση τ ο ν ί ζ ο υ μ ε ότι δεν συνέβησαν και συμβαίνουν παντού με την ίδια ένταση. Για παράδειγμα η διαδικασία συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους στην Μ. Βρετανία ξεκίνησε από την πρώτη κυβέρνηση Θάτσερ το 1979 , αντιθέτως στην Ελλάδα μόλις τα τελευταία χρόνια. Σε συνδυασμό με τα παραπάνω, και η αναδιάρθρωση στην παράγωγη όπου ο δύσκαμπτος φορντισμός αντικαταστάθηκε από την εργασιακή ευελιξία , όπου η κρίση πετάει όλο και περισσότερους στα «σχοινιά».
Συνεπώς η αναδιαρθρωτική διαδικασία στην παραγωγή εισάγει ακόμα μια καινοτομία στο κοινωνικό πεδίο. Στοχοποιώντας όλες τις φιγούρες του φτωχού (άνεργους, ελαστικούς, άστεγους, μικροπαραβατικούς) σαν υπεύθυνους για την κατάσταση τους και όχι το κοινωνικό πλαίσιο που παράγει τέτοια και άλλα φαινόμενα.
Επιπλέον όλες οι παραπάνω φιγούρες, θεωρούνται βάρος για τον κρατικό προϋπολογισμό και στοχοποιούνται εκ νέου από την νεοφιλελεύθερη ρητορική και τους εξασφαλισμένους μικροαστούς οπαδούς της, σαν τεμπέληδες που
ζουν από τα κρατικά επιδόματα.
Σε δεύτερη φάση το ιδεολογικό κενό της κοινωνικής δικαιοσύνης, αντικατέστησε η γενικότερη ασφάλεια και προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας, κομβικά ενοποιητικά στοιχεία του τοπικού εθνικού κορμού καιτωνμικροαστών του. Σε αυτή την δεύτερη εξελικτική φάση το κράτος πρόνοιας μετατρέπεται σε κράτος ασφάλειας, και οι μηχανισμοί του αποκτούν β α ρ ύ τ α τ ο λόγο και ρόλο στην δημόσια σφαίρα. Το ζήτημα λοιπόν που τίθεται
,είναι να αντιληφθούμε πως το κράτος πρόνοιας με τις αποπροσανατολιστικές παροχές του και τα αναχρονιστικά άλλοθι επιβολής του έχει ήδη πεταχτεί στα σκουπίδια. Το κράτος ασφάλειας ξεπερνάει την κρατική μεταπολιτευτική διευθέτηση και μεσώ των μηχανισμών του(ΜΜΕ), καταφεύγει στην δημιουργία εσωτερικών εχθρών. Έτσι από την μια ανάγει την ανάγκη των νοικοκυρέων για ασφάλεια στο μέγιστο κοινωνικό ζήτημα, εξασφαλίζοντας την σιωπή(συχνά επιθετική) και συναίνεση όσων συσπειρώνονται γύρω από αυτό. Παράλληλα δίνοντας λύση στο πρόβλημα που το ίδιο κατασκεύασε(ανεργία, εξαθλίωση κλπ) εξασφαλίζει την ποινική αντιμετώπιση όσων οργανώνονται και αντιστέκονται σε αυτόν αναδυόμενο ολοκληρωτισμό.
Η ατέρμονη ανατολή της αριστερής διαχείρισης- δεν κρατιόμαστε λέμε!
Η ιστορία της ελληνικής αριστεράς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή του μικροαστισμού. Ως αποτέλεσμα της ήττας του ∆ΣΕ στον εμφύλιο , όσοι έμειναν πίσω και δεν απέδρασαν στις χώρες του ανυπάρκτου σοσιαλισμού, αδυνατώντας να εργαστούν επειδή δεν είχαν τα απαραίτητα πιστοποιητικά χαρτιά, άνοιξαν τις δικές τους μικροεπιχειρήσεις ως αυτοαπασχολούμενοι. Από κει και πέρα, η εκλογική νίκη του πασοκ το ‘81 και τα χρόνια της ενσωμάτωσης στο δημόσιο που ακολούθησαν, εισήγαγαν την γνωστή σε όλους εικόνα καρεκλοκενταύρου- δημόσιου υπάλληλου. Η ενσωμάτωση της αριστεράς στον κρατικό μηχανισμό συντέλεσε και στην ουσιαστική της λειτουργιά μέχρι και σήμερα, ως βαλβίδα αποσυμπίεσης των κοινωνικών και ταξικών αγώνων , με συνδικαλιστικές διαμεσολαβήσεις κλπ. Προϊόν αυτών είναι και ο σοσιαλδημοκρατικός σύριζα.
Για να ελπίζει όμως ο σύριζα σήμερα σε εκλογική νίκη, προηγήθηκε η ενσωμάτωση όλου του πρώην πασοκικου
πληθυσμού τόσο εκλογικά-ρητορικά όσο και σε στελέχη. Λέγοντας αυτά που θέλει να ακούσει ο έλληνας μικροαστός, προέβει στις κατάλληλες συμμαχίες, (μπάτσοι,σεβ,εκκλησία,τράπεζες κλπ). Πόσοι πέσαν λοιπόν από τα σύννεφα όταν τον χειμώνα του ‘13 το πράγμα που λέγεται σύριζα, στα πλαίσια του ¨αντιμνημονιακού αγώνα¨ ξεκίνησε το φλερτ με τους καμένους Έλληνες; Πόσοι πέσαν από τα σύννεφα όταν στις τελευταίες δημοτικές-περιφερειακές εκλογές ο σύριζα στο Ρέθυμνο κατέβηκε με κοινό ψηφοδέλτιο με τους καμένους Έλληνες και το επαμ. Μήπως το αντιμνημονιακό μέτωπο που σχηματίστηκε δεν ήταν η άλλη όψη της πολυπόθητης εθνικής ενότητας, που μετά βδελυγμίας σκορπούσε; Μια σούπα αριστεροχαρούμενων, πρώην πασοκων και πατεντρημένων φασιστών. Άλλωστε τα φυντάνια που έχουν μαζευτεί τα τελευταία 3 χρόνια στα ψηφοδέλτια τους, με
ονόματα όπως Ραχήλ Μάκρη, Οδυσσέας Βουδούρης, Κώστας Γρίβας, Θεόδωρος Παστρατίδης, τον Καρυπίδη και πάει λέγοντας, αποδεικνύουν στο έπακρο όλα τα παραπάνω. Να τους χαίρεται η Αριστερή Πλατφόρμα, να τους χαίρεται το δίκτυο, να τους χαίρεται η Ρόζα και οι κάθε λογής βλαμμένοι που πιστεύουν ότι θα ψηφίσουν αριστερά.
Τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης στην ατζέντα της αριστεράς άλλωστε, δίνονται σε καθημερινή βάση.
∆όθηκαν λ.χ την άνοιξη του ’12 όταν τα αφεντικά αποφάσισαν μονομερώς ότι θα γίνουμε ποιοι φτηνοί και υποτιμημένοι ως εργάτες και εργάτριες, και οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκαν στην καλύτερη ως και 22%. Τότε, η αριστερά το μόνο που βρήκε να πει είναι πως φταίει η τρισκατάρατη τρόικα, παρά το γεγονός πως οι εκπρόσωποι της τρόικας είχαν διάψευση ότι υπήρχε τέτοια απαίτηση. ∆όθηκαν από την πρώτη κιόλας στιγμή του «Ξένιου ∆ια», όταν το καλοκαίρι του ‘12 δια στόματος Παπαδημούλη ακούσαμε πως «έχουμε σταθεί με ρεαλισμό στο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης», αφού πρώτα μας είχε πληροφορήσει λίγο καιρό πριν ότι στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα μεταναστών. ∆εν είναι και κάνα κρυφό μυστικό, ο σύριζα κάνοντας την αυτοκριτική του-από κοινού με τα εκλογικά κουμάντα του-συνειδητοποίησε πως οι μετανάστες ούτε πουλάνε, ούτε φέρνουν ψήφους.
∆ίνονται μέχρι και σήμερα, όποτε προκύπτει «εθνικό ζήτημα», από τις προκλήσεις της Μακεδονίας, της προ αιωνίου εχθρού Τουρκίας, για τις τράπεζες της Κύπρου και το ζήτημα της ΑΟΖ.
Σε τι ελπίζει όμως ο σύριζα; Ως αριστερά του κεφαλαίου προσπαθεί να αναστήσει την μούμια του κεϋνσιανισμού . Εμμένοντας στην επιφανειακή και ηθικιστικής προσέγγιση που χρεώνει την κρίση αποκλειστικά στην απληστία μια χούφτας κερδοσκόπων (λες και υπάρχουν χασοκόποι) και με την διαχειριστική λογική ενός λογιστή προωθεί μεταξύ άλλων σοσιαλδημοκρατικών θέσεων την (αυτ)απάτη ενός ηθικού καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Θέλει νασυσκοτίσει προς οφέλους του και των μικροαστών ψηφοφόρων του, πως η κρίση είναι βαθιά δομική, είναι βαθιά συστημική, είναι συνολική, είναι καθολική και όχι στενά οικονομική και κ υ ρ ί ω ς η μοναδική έξοδος από αυτή την κρίση είναι η καταστροφή του κεφαλαίου και η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Ούτε η εναλλακτική διαχείριση, ούτε η νεκρόφιλη αριστερά. Τόσο η ροζ που προσπαθεί να αναστήσει τον Κέυνς, όσο και η πιο κόκκινη που συνεργάζεται με τον Αλαβάνο του δεξιοί αριστεροί όλοι Έλληνες-και μας πλασάρει τον εαυτό της ως συστημική
αντικαπιταλιστική η ότι άλλο. Καλά για τους αποδεδειγμένα ρουφιάνους που προσδοκούν την ανάσταση Στάλιν ούτε λόγος.
Είναι ιδέα μας ή ο αριθμός των μπάτσων έχει διευρυνθεί τόσο, που τείνουν να γίνουν περισσότεροι από τους μη μπάτσους;
Σαν να μην έφταναν όλα τα στραβά της κρίσης των αφεντικών την οποία φυσικά πληρώνουν οι εργάτες και με το παραπάνω, τώρα έχουμε και τους μπάτσους και κάθε ένστολο σκουπίδι που θα πρέπει να πάρει και χρήματα από το κοινωνικό μέρισμα (δηλαδή από τα χρήματα που τόσο καιρό έχουν πάρει από τόσους εργαζόμενους…) Σύμφωνα με τα καινούρια δεδομένα 38.000 στρατιωτικοί και 36.0000 αστυνομικοί -λιμενικοί θα πάρουν 500-1.000 ευρώ συν γιατί φρόντισαν να κάνουν πολύ καλά αυτή την σάπια δουλειά που κάνουν. Και φυσικά χωρίς καμία γραφειοκρατία και χωρίς καμία αίτηση, αλλά με βάση τα στοιχεία που θα σταλούν από τις οικονομικές υπηρεσίες των Γενικών Επιτελείων στην Ενιαία Αρχή Πληρωμών ! Και ενώ μπαίνουν δίδακτρα στα πανεπιστήμια(τα οποία όλο και
περισσότερο μοιάζουν με εμπορικά κεντριά), το οικονομικό βοήθημα λέει θα το λάβουν και περίπου 2.000 δόκιμοι
αστυνομικοί και στρατιωτικοί γιατί αλλιώς πως θα σπουδάσουν τα παιδιά!; Όμως μια βασική προϋπόθεση είναι να μην υπερβαίνει ο μισθός τους τα 1.500 ευρώ (εδώ γελάμε). Αν οι ένστολοι φτάνουν να παίρνουν 1.500 ευρώ, οι εργαζόμενοι (που κουράζονται κιόλας και δεν αράζουν έξω από fastfoodαδικα) που παίρνουν το βασικό μισθό (δηλαδή 400 ευρώ), τι θα έπρεπε να παίρνουν από το μέρισμα!;Μια βόλτα στη παλιά πόλη, είναι αποκαλυπτικά για το πόσοι άστεγοι, είναι ουσιαστικά πετάμενοι «στα σχοινιά». Αυτοί αλλά και πόσοι άλλοι άνθρωποι που έχουν πραγματικά ανάγκη αποκλείονται επίσης από το κοινωνικό μέρισμα. Αλλά ποιός χέστηκε για αυτούς! Το ζήτημα είναι τα σκυλιά των αφεντικών να είναι χορτάτα για να κυνηγάνε άστεγους, μετανάστες και όποιον τους μπαίνει στο μάτι.
Στους μπουρζουάδες κριτική να κάνουμε αύτο δεν φτάνει(από τα στρατευμένα που μας μεγάλωσαν)
Είναι ζήτημα ζωής να καταλάβουμε τώρα που τελειώνουν τα παραμύθια, ότι για να γυρίσουμε σελίδα στην ιστορία,
δυο πράγματα είναι απαραίτητα. Αρχικά η διάλυση των μεταπολιτευτικών ψευδαισθήσεων, γύρω από το ρόλο του
κράτους. Την άλλοτε φιγούρα του κράτους πατέρα, με τα πολλά καρότα, έχει αντικαταστήσει αυτή του κράτους
ασφάλειας με το μαστίγιο. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός του κράτους ασφάλειας, συντίθεται στην αναγκαιότητα
να πεταχτεί το περίσσευμα στον πάτο, να κατασκευαστεί ο εσωτερικός εχθρός. Αυτή είναι η στόχευση του ταξικού
πολέμου από πλευράς κράτους και αφεντικών. Το μόνο σίγουρο είναι, πως ο αναδυόμενος ολοκληρωτισμός του
κράτους ασφάλειας ,των ειδικών συνθηκών κράτησης, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της εργασιακής γαλέρας
των voucher, της στρατιωτικής διαχείρισης χωροταξικά και πληθυσμιακά όπως και η φυσική εξόντωση των
υποκειμένων που στοχοποιεί θα εντείνεται στον βαθμό που η ανάληψη δράσης από μεριάς μας παραμένει
ανοργάνωτη και σπασμωδική.
Εμείς λέμε ότι ο εσωτερικός αυτός εχθρός έχει δυνατότητες όσο αντιλαμβάνεται την συλλογική του δύναμη και τα
συλλογικά του δίκια. Μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά μέσω της αδιαμεσολάβητης οργάνωσης της τάξης μας
προτάσσοντας τα δικά μας συμφέροντα (τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με αυτά των αφεντικών ) μακριά από
αριστερές η άλλες αυταπάτες, συνδικαλιστικές ή όποιες άλλες μεσολαβήσεις, οι οποίες άλλωστε είναι ανίκανες να
αντιπαρατεθούν στη δυστοπική συνθήκη που ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Όσο οι άλλοι ψάχνουν ψήφους, εμείς
σπάμε το κεφάλι μας(και κάποιων άλλων, που εντέχνως δεν έχουν αναφερθεί στη προκήρυξη) για να
συναντηθούμε με όλους εκείνους εργάτες, μετανάστες, μαθητές, άνεργους και όσους άλλους κράτος και αφεντικά
κρίνουν ότι περισσεύουν και είναι επικίνδυνοι για την αναπαραγωγή του υπάρχον συστήματος.
Η προκήρυξη λοιπόν, που κρατάτε στα χέρια σας, μπορεί να ιδωθεί και ως κάλεσμα. Σε όποιον-α αντιλαμβάνεται
την απάτη που κρύβεται γύρω από το εκλογικό πανηγυράκι που έχει στηθεί, όπως και τις διακηρύξεις των
αυτόκλητων σωτήρων μας και δεν ψήνεται με άλλη μεταφυσική. Μπορεί να έρθει σε επαφή μαζί μας, και
παρακάτω θα βρει τον τρόπο.
Υποψιασµένες Μειοψηφίες Ρέθυµνο στο Μέτωπο του Ταξικού Πολέµου
25.01.2015
*κατεβάστε και διαβάστε Online την μπροσόυρα εδώ [1] [2]
πηγή : ypokreth.espivblogs.net
