Στις 11 Νοεμβρίου ο αδερφός Σπύρος Στρατούλης ξεκίνησε απεργία πείνας απαιτώντας να σταματήσει η δίωξή του για την γνωστή υπόθεση «Εγκληματική Οργάνωση Στέκια Θεσσαλονίκης».
Θα μπορούσα σε αυτό το σημείο να γράψω το ποιος είναι ο Σπύρος, για την αγωνιστική του πορεία μέσα σε δύο δεκαετίες εγκλεισμού, για το ακατάβλητο πνεύμα του, για την ακεραιότητα και την ανθρωπιά του σε πείσμα των προσπαθειών αποκτήνωσης των δημοκρατικών κελιών, όμως όλα αυτά δεν μπορούν παρά να αποτυπώσουν μόνο ένα θραύσμα των λόγων για τους οποίους αποκαλώ αυτόν τον άνθρωπο σύντροφο και αδερφό. Για να μπορέσω να αποτυπώσω την ουσία θα έπρεπε να μπορέσω να βρω λέξεις που να αποκωδικοποιούν τον ένα και κάτι χρόνο συμπόρευσης στη φυλακή Λάρισας. Λέξεις που να αποτυπώνουν το συμπυκνωμένο βίωμα του να είσαι με έναν άνθρωπο εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Του να μοιράζεσαι κάθε στιγμή, κάθε χαρά, κάθε λύπη, κάθε δυσκολία, κάθε ελπίδα. Σκέψεις, προβληματισμούς και όνειρα. Θα έπρεπε να βρω λέξεις που να μπορούν να εκφράσουν με έναν περιεκτικό τρόπο τη μοναδική σημαντικότητα του να μπορείς μέσα στον εξατομικευμένο χωροχρόνο της φυλακής να λες δεν είμαι μόνος.
Στις 11 Νοεμβρίου ο Σπύρος ξεκίνησε απεργία πείνας. Σήμερα, 21 Νοεμβρίου, βρίσκεται στη δέκατη μέρα.
Από σήμερα ξεκινάω κι εγώ απεργία πείνας ως μια πράξη αλληλεγγύης. Ως μία πράξη που αποτυπώνει τίποτα λιγότερο από αυτό που αναλογεί στον άνθρωπο αυτό και τα βιώματα που μοιραστήκαμε και συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε, αν και σε διαφορετικούς τόπους πλέον.
Γιατί Αλληλεγγύη σημαίνει να αποκαλείς έναν άνθρωπο σύντροφο κι αυτό να σημαίνει ότι λες: μαζί στα καλά, μαζί στους αγώνες, μαζί και στα δύσκολα, ως το τέλος.
Αδερφέ κράτα τα ωραία, πάρε κουράγιο κι όρμα μπρος…Μέχρι τη νίκη.
Ράμι Συριανός Φυλακή Δομοκού
πηγή : ((i)) Indymedia :: Athens
