Όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί, το πολιτικό κατεστημένο ανέκαθεν έπαιρνε συνειδητά το ρίσκο να δημιουργεί και να συντηρεί ένα φασιστικό κίνημα προκειμένου να εξασφαλίζει τον κοινωνικό έλεγχο και την διασφάλιση της τάξης. Ο φασισμός μπορεί να έχει χαρακτηριστικά κινήματος τελικά όμως εξυπηρετεί τον καπιταλισμό. Η εμμονή, από μέρους της ελληνικής ακροδεξιάς, στον όρο “έλληνες εθνικιστές” και όχι “φασίστες” δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, ενώ η ουσία παραμένει η ίδια. Ο φασισμός λειτούργησε- και λειτουργεί, ως μέσο εκτόνωσης της εκάστοτε καπιταλιστικής κρίσης, κάνοντας την “βρώμικη δουλειά” του αστικού κράτους, ενώ ταυτόχρονα αποπροσανατολίζει τις μάζες από την ταξική τους οργάνωση. Πρακτικά διασπάται η ενότητα της εργατικής τάξης, η εκμετάλλευση της οποίας αυξάνεται προς όφελος των εκμεταλλευτών της. Είτε η ονομασία είναι φασισμός είτε είναι εθνικισμός, το σύστημα αυτό λειτουργεί προς όφελος του κεφαλαίου κι όχι των εργατικών στρωμάτων. Τα ΜΜΕ, αρωγός σ’ αυτή την προσπάθεια αποπροσανατολισμού, άσκησαν το τελευταίο διάστημα στοχευμένα μια έντονη ακροδεξιά προπαγάνδα η οποία συντέλεσε τα μέγιστα στην είσοδο της χρυσής αυγής στο κοινοβούλιο. Η προπαγάνδα αυτή, όπως και κάθε προπαγάνδα που απευθύνεται στο θυμικό και όχι στη λογική, απονεκρώνει την ηθική αντίσταση του δέκτη.
Τελευταία παρατηρούμε μια κλιμακωμένη δράση της Χρυσής αυγής, ξεκινώντας από την επίθεση σε συνδικαλιστές του ΚΚΕ, όπου λίγες μέρες μετά κατέληξε στη στημένη δολοφονία στο Κερατσίνι. Ο ρόλος της όπως και κάθε φασιστικής παρακρατικής οργάνωσης δεν έχει μεταβληθεί με το πέρας των χρόνων. Αναζητώντας κάποια ιστορικά ανάλογα, ανακαλύπτει κανείς ομοιότητες στη σημερινή συγκυρία με παρόμοιες περιόδους αποσταθεροποίησης, όταν ο κοινωνικός έλεγχος ήταν και πάλι το ζητούμενο.
Το ΕΑΜ για να δεχτεί να υπογράψει τη συμφωνία της Καζέρτας (1944) και να μετέχει στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση συνεργασίας του Καϊρου, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, απαιτεί και πετυχαίνει επίσημη καταδίκη απ’ την κυβέρνηση των Ταγμάτων Ασφαλείας. Για να αποφευχθούν λοιπόν τα λιντσαρίσματα αυτή τη δύσκολη μεταβατική εποχή οι ταγματασφαλίτες κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (χωρίς να αφοπλιστούν!), όχι για τιμωρία αλλά για να προφυλαχτούν από το μαινόμενο πλήθος των βασανισμένων σ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής. Όλα αυτά όμως μέχρι τα Δεκεμβριανά, όπου η κυβέρνηση των αστικών κομμάτων (που είναι ξεκάθαρα μια κυβέρνηση που εξυπηρετεί τα αποικιοκρατικά συμφέροντα των Άγγλων) θα ξαναχρειαστεί το μακρύ της χέρι, αυτή τη φορά για να εξοντώσει όλους τους κομμουνιστές και τους πάσης φύσεως αντιφρονούντες στα σχέδια καπιταλιστών και Άγγλων. Έτσι λοιπόν, λίγο πριν τις αναταραχές του Δεκέμβρη ‘44, 668 κρατούμενοι δοσίλογοι και ποινικοί ανάκατα, “δραπετεύουν” τον ίδιο καιρό από διαφορετικές φυλακές. Αυτή ουσιαστικά ήταν η πρώτη πράξη του υποβόσκοντα εμφυλίου πολέμου. Είναι φανερό πως η θεωρία των δύο άκρων δεν είναι καινούριο εφεύρημα, αλλά ανέκαθεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Έχουμε λοιπόν την πλέον αδίστακτη κυβέρνηση Ν.Δ./ΠΑ.ΣΟ.Κ., φερέφωνο των οργάνων του πιο επιθετικού διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, και τη δολοφονούσα ναζιστική χρυσή αυγή, σε αγαστή συνεργασία και συντονισμό. Κατά τα φαινόμενα, όσο θα βαθαίνουν και θα διευρύνονται τα εξοντωτικά για την εργατική τάξη μέτρα και όσο συγχρόνως θα εντείνεται και η κοινωνική αναταραχή, θα κλιμακώνεται και η χειραγώγηση. Το καθεστώς θα επιλέγει το “διαίρει και βασίλευε”, την ωμή προπαγάνδα καθώς και την όλο και πιο σκληρή καταστολή. Συστατικά στοιχεία αυτής της τακτικής είναι οι επιλεκτικές -στην αρχή- πολιτικές δολοφονίες και προβοκάτσιες, με το παρακράτος εκτελεστή και το αστικό κράτος “εκτάκτου ανάγκης” δήθεν αδέκαστο κριτή και επικριτή “των άκρων” και “προστάτη” της δημοκρατίας.
Αυτή η αναμενόμενη επικοινωνιακή στροφή δεν μας εκπλήσσει εφόσον ήδη ξέρουμε που αποσκοπεί. Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε τα media να καταδικάζουν με περίσσιο αντιφασιστικό φρόνημα, τα ως τώρα αγνά πατριωτικά παιδιά με τα μεγάλα μπράτσα , σαν τους χειρότερους εγκληματίες εξαγγέλλοντας απευθείας τον κάλπικο πόλεμο της κυβέρνησης εναντίον των χρυσαυγιτών. Φορώντας αντικειμενικό προσωπείο ξεχνάνε τις επί χρόνια επιθέσεις κατά μεταναστών( δολοφονίες, βασανισμοί, εμπρησμοί), τα πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας αλλά και τις φασιστικές πολιτικές του Κράτους. Αρκεί κάποιος να κοιτάξει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη δημόσια διαπόμπευση των οροθετικών ιεροδούλων, τους βασανισμούς αντιφασιστών και πολιτικών συλληφθέντων, τις απεργιακές επιστρατεύσεις, τον Ξένιος Ζευς, τις κατασχέσεις πρώτων κατοικιών, την καταστροφή της ήδη ελλιπούς παιδείας-υγείας και φυσικά τη χωρίς προηγούμενο καταστολή στην Ιερισσό αλλά και σε κάθε φωνή ή πράξη αντίστασης. Φυσικά δε ντράπηκαν να στηρίξουν το επικοινωνιακό τους παιχνίδι πάνω στο νεκρό σώμα του Παύλου Φύσσα, killah-P, βλ. Πρώτο Θ(αίμα) και δε θα ντραπούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το θάνατο για την ψευδή παρανομοποίηση της χρυσής αυγής. Βάζοντας έτσι τα θεμέλια για την πλήρη πάταξη της επονομαζόμενης ανομίας και επικαλούμενοι το γνωστό παραμύθι των δύο άκρων θα επιτεθούν σε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, ενώ οι πλέον παράνομοι φασίστες θα είναι ακόμα πιο διαθέσιμοι για τις βρωμοδουλειές τους.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι το ζήτημα του φασισμού και της φασιστικοποίησης της κοινωνίας θα επιλυθεί υπό όρους νομιμότητας οποιαδήποτε έκφανση του αστικού κράτους και να το αναλάβει( νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες κ.τ.λ.). Για εμάς ο αντιφασιστικός αγώνας ή θα είναι και αντικαθεστωτικός αγώνας ή θα αφομοιώνεται από τη Κυριαρχία. Έτσι κι αλλιώς πλέον το μάθανε και οι πέτρες… ΚΡΑΤΟΣ, MEDIA, ΝΕΟΝΑΖΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ.
Αυτόνομη συλλογικότητα,
Directivα “από τα κάτω¨
πηγή : http://directiva.espivblogs.net
