→ Σεπτέμβριος 2013 :: Δημοσιεύσεις Αναγνωστών

Πριν λίγες μέρες είχα γράψει ένα άρθρο για το Δελαστίκ και τη Χρυσή Αυγή, και είχα υποσχεθεί ότι θα επανερχόμουν. Βέβαια, ο χρόνος μου είναι εντελώς περιορισμένος, και οι εξελίξεις τρέχουν, αλλά θα προσπαθήσω να συνδέσω τις σημερινές συλλήψεις των χρυσαυγιτών με όλα τα προηγούμενα, για να έχουμε μια πλήρη εικόνα της κατάστασης:

Πολλοί λοιπόν βγαίνουν σήμερα και “πανηγυρίζουν” για μια “νίκη της δημοκρατίας” (sic) έναντι του φασισμού. Ανάμεσα σε αυτούς περιλαμβάνεται και μια μερίδα αριστερών (κυρίως της ροζ αριστεράς), αλλά και κάμποσοι πολιτικάντηδες της κυβέρνησης, δημοσιογράφοι-φερώφωνα της άρχουσας τάξης που ως χθες έκαναν τα στραβά μάτια, ή και προωθούσαν τους ναζί. Για την ιστορία, ρίξτε και μια ματιά στο αυριανό πρωτοσέλιδο του “Βήματος”:

Εμείς βέβαια σε αυτό το blog δεν ταυτιζόμαστε καθόλου με αυτές τις απόψεις – ίσα ίσα που τις απορρίπτουμε πλήρως:

Στην πραγματικότητα, ο φασισμός ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με τον Μιχαλολιάκο, ή τον Κασιδιάρη, κτλ. Ούτε καν αρχίζει και τελειώνει στη Χρυσή Αυγή. Και όσοι πολιτικά αφελείς και ανιστόρητοι “πανηγυρίζουν” σήμερα για την μεγάλη “νίκη της δημοκρατίας”, το πιθανότερο είναι να σαρωθούν τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα.

Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουμε τι γίνεται, είναι να δούμε το ιστορικό παράδειγμα της Γερμανίας επί Χίτλερ:

Η Γερμανία λοιπόν είχε χάσει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και η παραγωγική της βάσης είχε υποστεί μεγάλη ζημιά, με αποτέλεσμα να υπάρχει ανεργία, φτώχεια, πείνα, κτλ. Η κατάσταση μάλιστα επιδεινωνόταν από τις πολύ μεγάλες πολεμικές αποζημιώσεις που έπρεπε να καταβάλλει το γερμανικό κράτος στους νικητές του πολέμου.

Ειδικά μετά το ξέσπασμα του Κραχ του 1929, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση δίνει το “χαριστικό χτύπημα” – η Γερμανία περνά έναν υπερπληθωρισμό του νομίσματος της (γιατί δεν είχε άλλο τρόπο να καλύψει τα έξοδα της από το να τυπώνει μάρκα με τη σέσουλα).

Οι πεινασμένοι εργάτες διαμαρτύρονταν, κινητοποιούνταν, και ας μην ξεχνάμε ότι τότε υπήρχε και η πρόσφατη -και επιτυχημένη- επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, που ενέπνεε τους εργάτες όλου του κόσμου. Μάλιστα, η αριστερά κυβέρνησε για λίγο στη Γερμανία – αλλά μετά την εξουσία την πήρε τελικά ο Χίτλερ και οι ναζί, που είχαν τη χρηματοδότηση και τη στήριξη μεγάλων μερίδων του γερμανικού κεφαλαίου, που έβλεπαν ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να ελέγξουν το εξαγριωμένο και εξαθλιωμένο προλεταριάτο, να το αναγκάσουν να δεχτεί τη φτώχεια του και την εξουσία τους, και να τσακίσουν παράλληλα και τον “μπολσεβικισμό”.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο όμως που θα πρέπει να δούμε, είναι η πορεία των ναζί προς την εξουσία: Δεν έχω τις γνώσεις, ούτε και τον χρόνο να κάνω αναλυτική παρουσίαση, αλλά πάντως είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ είχε και αυτός φυλακιστεί από τους “δημοκράτες”, που βάζω στοίχημα ότι θα πανηγύριζαν και αυτοί όπως πανηγυρίζει σήμερα το “Βήμα”, ή και κάμποσοι ροζ αριστεροί, κτλ.

Όμως, όπως η ιστορία απέδειξε, η φυλάκιση του Χίτλερ ΔΕΝ ανέκοψε την άνοδο του φασισμού. Ίσα ίσα που ο Χίτλερέκατσε και έγραψε το γνωστό του βιβλίο “Ο Αγών μου” όσο διάστημα ήταν στη φυλακή, αναπροσαρμόζοντας την τακτική του: Μέχρι τότε σκόπευε να πάρει την εξουσία πραξικοπηματικά (γι’ αυτό άλλωστε και τον είχαν φυλακίσει, λόγω ενός αποτυχημένου πραξικοπήματος που είχε δοκιμάσει να κάνει). Μετά τη φυλάκιση του, αποφάσισε να δοκιμάσει να την πάρει με “δημοκρατικά μέσα”, δηλαδή μέσω εκλογών. Και τελικά τα κατάφερε).

Διαβάζουμε πχ από το sansimera.gr:

Ο Αδόλφος Χίτλερ έγραψε το «Μάιν Καμπφ» στη φυλακή Λάντσμπεργκ της Βαυαρίας το 1924, όταν είχε καταδικαστεί σε πέντε χρόνια φυλάκιση με την κατηγορία της σύστασης συμμορίας και απόπειρας ανατροπής του δημοκρατικού καθεστώτος, μετά το «Πραξικόπημα της Μπυραρίας», όπως έμεινε στην ιστορία η πρώτη προσπάθεια των ναζί να καταλάβουν την εξουσία. Πρώτα το υπαγόρευσε στον συγκρατούμενό του Εμίλ Μόρις και στη συνέχεια στον Ρούντολφ Ες.

Η φυλάκιση του Χίτλερ ούτε μόνιμη ήταν, ούτε τον ανέκοψε. Αντιθέτως, λειτούργησε ως “καταλύτης” για να “στρογγυλέψει” λιγάκι τις θέσεις και την τακτική του.

Οι καπιταλιστές στήριζαν το Χίτλερ, γουστάροντας το τσάκισμα του εργατικού κινήματος, που θα προστάτευε την εξουσία τους από τον κίνδυνο μιας νέας “Οκτωβριανής Επανάστασης”. Αλλά δεν ήθελαν και να κυβερνηθεί η Γερμανία από μπράβους και τραμπούκους “του δρόμου”.

Γι’ αυτό και ο φασισμός πέρασε από διάφορα στάδια “ξεσκαρταρίσματος” πριν εδραιωθεί και επικρατήσει. Για παράδειγμα, στο κόμμα του Χίτλερ υπήρχαν αλήτες και τραμπούκοι του δρόμου, που είχαν σχηματίσει τα λεγόμενα “Τάγματα Εφόδου”. Αυτοί αποτελούσαν ουσιαστικά την πιο “ακραία” και “ωμή” μορφή φασισμού μέσα στο κόμμα των ναζί. Αν θέλετε να τους συγκρίνετε με τους χρυσαυγίτες στην Ελλάδα (αν και οι συγκρίσεις είναι μάλλον αδόκιμες), θα λέγαμε ότι τα Τάγματα Εφόδου σήμερα στην Ελλάδα είναι οι μπράβοι και οι “άνθρωποι της νύχτας” που στελεχώνουν τη Χρυσή Αυγή, και είναι κατάλληλοι για τις βρώμικες δουλειές, αλλά όχι για να κυβερνήσουν και να μιλάνε δημόσια, κτλ.

Ίσως λοιπόν πολλοί να μην το γνωρίζουν, ή να μην το θυμούνται, αλλά ο Χίτλερ είχε εξοντώσει τα Τάγματα Εφόδου πριν πάρει την εξουσία. Η εξόντωση αυτή όχι απλά δεν αποδυνάμωσε τους ναζί, αλλά τελικά ήταν μάλλον απαραίτητη για αυτούς, προκειμένου να πάρουν την εξουσία. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους όσοι νομίζουν ότι τάχα η επίθεση εναντίον των “ακραίων στοιχείων” της Χρυσής Αυγής “αποτελούν “νίκη της δημοκρατίας” (πχ Βήμα, ροζ αριστερά), ή “εξυπηρετούν τα συμφέροντα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ”, όπως αφελώς υποστήριζε ο Δελαστίκ στο άρθρο του που είχα κατακρίνει.

Εντάξει, από τους αστούς δεν περιμένω πολλά, ούτε από τους ροζ αριστερούς. Αλλά να βλέπεις και “στελέχη πρώτης γραμμής” της αυτοαποκαλούμενης “επαναστατικής αριστεράς” να μην μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται, είναι εντελώς τραγικό.

Η νυχτα των μεγαλων μαχαιριων

Ως Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών (γερμ. Nacht der langen Messer) νοείται το τριήμερο μαζικών δολοφονιών από τις 30 Ιουνίου έως τις 2 Ιουλίου 1934 στη Γερμανία, όταν εκκαθαρίστηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ ολόκληρη η ηγεσία της παραστρατιωτικής οργάνωσης Sturmabteilung. Με την ευκαιρία θανατώθηκαν επίσης άλλοι δεξιοί πολιτικοί που δεν είχαν σχέση με τα SA, αλλά και διάφοροι αντίπαλοι του Χίτλερ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα διέθετε δύο ένοπλα σώματα που λειτουργούσαν ως παραστρατιωτικές οργανώσεις: τα SA (SturmΑbteilung, τμήμα εφόδου) και τα SS (SchutzStaffel, τάγμα προστασίας). Μαζικότερα ήταν τα SA που εκείνη την περίοδο ξεπερνούσαν σε μέλη τα τρία εκατομμύρια και ήταν επιφορτισμένα να συγκρούονται στους ταραγμένους δρόμους των γερμανικών πόλεων με κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, συνδικαλιστές κλπ. Τα SS, των οποίων ρόλος ήταν η προστασία των υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών, τυπικά θεωρούνταν επίλεκτη μονάδα των SA και δεν ξεπερνούσαν τους 30.000 άνδρες στην περίοδο που αναφερόμαστε.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σώματα δεν ήταν μόνο ποσοτική αλλά και κοινωνική-πολιτική. Τα SA στελεχώνονταν κυρίως από τις μάζες και προσδοκούσαν ότι μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, θα ετίθεντο σε εφαρμογή οι αντικαπιταλιστικές εξαγγελίες του εθνικοσοσιαλιστικού προγράμματος. Αντίθετα τα SS αποτελούνταν κυρίως από την ελίτ των κομματικών μελών και ελέγχονταν πλήρως από την ηγεσία.

Με την συμμετοχή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση δεξιού συνασπισμού το 1933, τα SA έγιναν πρακτικά ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα να μπουν στο στόχαστρο των συντηρητικών κομμάτων που στήριζαν τον καγκελάριο Χίτλερ και των κοινωνικών τάξεων που αυτά εκπροσωπούσαν. Οι στρατιωτικοί ήξεραν πως ο Ρεμ πίεζε το φίλο και ομοϊδεάτη του να καταργηθεί ο στρατός και να αντικατασταθεί από την SA, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες ενοχλούνταν από την αντικαπιταλιστική (εκ δεξιών) ρητορική τους, οι αριστοκράτες φοβούνταν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μέσον για να απαλλοτριωθεί η γη τους, η μεσαία τάξη τρόμαζε από τις τραμπούκικες μεθόδους τους.

Ο Χίτλερ έβλεπε μεν την SA ως εμπόδιο για την ομαλή συνεργασία του με τους παραπάνω, καθώς και ως εν δυνάμει πηγή αμφισβήτησης της μονοκρατορίας του εκ των έσω, δίσταζε όμως να λάβει μέτρα αφού οι άνδρες της SA έκαναν όλη τη βρώμικη δουλειά για το κόμμα του. Αποφάσισε να δράσει μόνο την άνοιξη του 1934, όταν σύσσωμος ο παλαιός συντηρητικός πολιτικός κόσμος τον απείλησε ότι θα άρει την κοινοβουλευτική υποστήριξή του στην κυβέρνηση, εάν δεν περιορίσει τις αυθαιρεσίες των ανδρών του Ρεμ.

Αυτό που γίνεται λοιπόν είναι ότι ο φασισμός κάνει ένα “ξεσκαρτάρισμα”, ώστε να μείνουν “λιγότεροι, αλλά καλύτεροι” (καλό θα ήταν και στην αριστερά να γινόταν ένα ξεσκαρτάρισμα, μιας και εμφανώς πολλοί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, αλλά η αριστερά είναι ανίκανη ακόμα και αυτό να κάνει. Πολλοί κατηγορούν το ΚΚΕ για τις διαγραφές που κατά καιρούς κάνει, αλλά εγώ έχω να πω ότι το να μην κάνεις καθόλου διαγραφές, παρότι εμφανώς πολλοί άνθρωποι και πολλές απόψεις δεν αξίζουν, είναι 100 φορές χειρότερες από το να έχεις τουλάχιστον την πολιτική ωριμότητα να κάνεις διαγραφές. Το πόσο σωστές είναι αυτές οι διαγραφές, και τα κριτήρια που γίνονται, είναι μια άλλη συζήτηση).

Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε στα του φασισμού:

Σήμερα η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα “πρέπει” να πάρει πολύ σκληρά μέτρα εναντίον των εργατών, αλλά και πολλών μικροαστών που μέχρι τώρα τη στήριζαν. Η ανεργία και η φτώχεια θεριεύουν, και θα φουντώσουν ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον. Υπάρχει μάλιστα και το ζήτημα-σταθμός με τους πλειστηριασμούς των σπιτιών, που θα προκαλέσει τεράστιες κοινωνικές εκρήξεις στην Ελλάδα, διότι η άρχουσα τάξη είχε στηρίξει μεγάλο μέρος της κυριαρχίας της στην υπόσχεση ότι τάχα όλοι θα έχουν ένα σπίτι, ενώ αν επικρατήσουν οι κομμουνιστές “θα έρθουν να σας πάρουν τα σπίτια”.

Προκειμένου λοιπόν να περάσουν αυτά τα μέτρα, οι καπιταλιστές χρειάζονται τους φασίστες. Είναι εντελώς αφελές (και άρα πολιτικά επικίνδυνο) να νομίζει κανείς ότι τάχα η άρχουσα τάξη θέλει να χτυπήσει τους φασίστες. Η άρχουσα τάξη τους χρειάζεται, και γι’ αυτό και τους εξέθρεψε κιόλας, με μεγάλη προώθηση στα ΜΜΕ, με το να κάνει τα “στραβά μάτια” τόσα χρόνια, με το να τους χρηματοδοτεί, να τους εκπαιδεύει, κτλ. Το ότι σήμερα συνέλαβε μερικούς από αυτούς, ή άρχισε εδώ και λίγες μέρες να παίρνει “εχθρική” στάση απέναντι τους μετά τη δολοφονία, οφείλεται σε δύο λόγους:

1) Κάποιοι καπιταλιστές δε θέλουν το φασισμό, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά κυρίως γιατί ξέρουν ότι κινδυνεύει και η ίδια τους η θέση. Όπως και ο Χίτλερ, έτσι και οι χρυσαυγίτες θα χτυπήσουν μερικούς παλιούς εκπρόσωπους του παλιού και χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού της χώρας. Έτσι, θα εδραιώσουν την εξουσία τους, δίνοντας στο λαό μερικά εξιλαστήρια θύματα, τους “ψεύτες και προδότες πολιτικούς” (την ίδια ώρα βέβαια, αυτοί που όντως κάνουν κουμάντο, δηλαδή οι τραπεζίτες οι εφοπλιστές, οι παπάδες, οι βιομήχανοι, κτλ, θα συνεχίζουν να ρημάζουν το λαό, μιας και οι φασίστες όχι απλά δεν έχουν σκοπό να τους χτυπήσουν, αλλά αντίθετα από αυτούς παίρνουν εντολές)

2) Η άρχουσα τάξη το βλέπει ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν επαρκούν, δεν έχουν την απαραίτητη “πυγμή’ για να περάσουν τόσο σκληρά μέτρα (για τον Κουβέλη δεν το συζητάμε καν, αυτόν τον παραμέρισαν εδώ και καιρό). Θέλουν λοιπόν τους φασίστες, αλλά θέλουν πρώτα να κάνουν ένα “ξεσκαρτάρισμα”, ώστε να “στρογγυλέψουν” λίγο το προφίλ τους. Όλες αυτές οι εξελίξεις λοιπόν θα οδηγήσουν σε έναν πιο “εκλεπτυσμένο φασισμό” (ξέρω ότι η έκφραση είναι λίγο αδόκιμη, αλλά νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ: Η άρχουσα τάξη θέλει να ξεφορτωθεί τα κομμάτια εκείνα των νεοναζί που δολοφονούν ωμά στους δρόμους, και που είναι καλοί για να κάνουν τη “βρώμικη δουλειά”, αλλά όχι για να κυβερνήσουν μια χώρα).

Ο Δελαστίκ στο άρθρο του ισχυριζόταν ότι τάχα η Χρυσή Αυγή θα αποδυναμωθεί από αυτές τις εξελίξεις, και θα ευνοηθούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Υπάρχουν δύο μεγάλα λάθη σε αυτή τη σκέψη:

– Ο Δελαστίκ, όπως και πολλοί άλλοι, σκέφτεται ακόμα με στενά κομματικούς όρους, αντί να σκέφτεται ταξικά: Σε περιόδους κρίσης, τα στενά κομματικά συμφέροντα τείνουν να μειώνονται, και πρέπει να σκεφτόμαστε με βάση τα ευρύτερα συμφέροντα της κάθε τάξης. Για παράδειγμα, η άρχουσα τάξη είδε ότι δεν μπορούσε κανένα κόμμα να κυβερνήσει μόνο του, και γι’ αυτό δοκίμασε πρώτα τη λύση της “κυβέρνησης τεχνοκρατών”, και μετά τη λύση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που κάποτε υποτίθεται ότι ήταν “εχθροί”. Επίσης, η άρχουσα τάξη δε δίστασε να “κάψει” το χαρτί του ΠΑΣΟΚ, που πέρασε όσα περισσότερα μέτρα μπορούσε όταν ακόμα ήταν στην εξουσία, και τώρα δεν πρόκειται να ξαναπαίξει μεγάλο ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Είναι λάθος να βλέπουμε το “ποιος ωφελείται” με στενά κομματικούς όρους, όπως έκανε ο Δελαστίκ. Πρέπει να βλέπουμε πια τάξη ωφελείται, αλλά τελικά η άρχουσα τάξη το ξέρει αυτό καλύτερα από την αριστερά, γι’ αυτό και στην αριστερά ακόμα ο καθένας κοιτάει το στενό κομματικό του μαγαζάκι, ενώ οι αστοί κινούνται εξυπνότερα, και τώρα που τα πράγματα ζορίζουν προετοιμάζουν πυρετωδώς και τη λύση του φασισμού.

– Το δεύτερο λάθος που κάνουν πολλοί είναι ότι σκέφτονται εφήμερα, και όχι μακροπρόθεσμα. Για παράδειγμα, πολλοί λένε ότι “μετά τα τελευταία γεγονότα, η εκλογική απήχηση της Χρυσής Αυγής στα γκάλοπ έπεσε”. Ή λένε ότι “η δημοκρατία έβαλε στη φυλακή το φασισμό”. Αυτά είναι εντελώς εφήμερα. Ο Χίτλερ είχε και αυτός πάει φυλακή, και είχε και αυτός εξοστρακίσει από το κόμμα του τους “ακραίους” των Ταγμάτων Εφόδου. Όλα αυτά όμως τα γεγονότα μακροπρόθεσμα τον έκαναν πιο δυνατό, και τελικά τον οδήγησαν στην εξουσία.

Γι’ αυτό και γελάω πικρά βλέποντας αυτές τις ανιστόρητες και επιφανειακές αναλύσεις, ειδικά όταν τις κάνουν οι “ψαγμένοι” και “πρωτοκλασάτοι” αναλυτές της “επαναστατικής αριστεράς”.

Αυτά που βλέπουμε σήμερα είναι το απαραίτητο “ξεσκαρτάρισμα” των ναζί, προκειμένου σύντομα να αναλάβουν θέση στην συγκυβέρνηση της Ελλάδας. Αυτό άλλωστε το ζητάνε πλέον καθαρά και ευθέως οι καπιταλιστές. Δείτε για παράδειγμα ένα απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο στο bankingnews.gr, γνωστό όργανο του τραπεζικού κεφαλαίου στην Ελλάδα:

Τι χρειάζεται για να αλλάξει η Χρυσή Αυγή ώστε να μετεξελιχθεί σε κόμμα που θα μπορούσε να συγκυβερνήσει στην Ελλάδα

Το πρόσφατο γεγονός της δολοφονίας, της απόλυτα καταδικαστέας δολοφονίας πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο αλλαγής της φιλοσοφίας της Χρυσής Αυγής.
Δυστυχώς σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας η Χρυσή Αυγή θεωρείται δολοφονική συμμορία.
Η έννοια δολοφονική συμμορία είναι προσβλητική και ατιμωτική για την Χρυσή Αυγή και η ηγεσία της πρέπει να δράσει τώρα.
Σε πρόσφατο άρθρο του πρώην υφυπουργός και συνεργάτης του bankingnews.gr ως αρθογράφος παρουσίασε μια άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση για το πώς μπορεί να εκδημοκρατιστεί στα μάτια της κοινωνίας η Χρυσή Αυγή.
Πέραν της κριτικής που ασκήθηκε αποκαλύφθηκαν και οι δήθεν τιμητές της δημοκρατίας.
Ορισμένα κατάπτυστα σχόλια του τύπου αποκαλύφθηκαν οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής και άλλα τέτοια έδειξαν ότι κυριαρχεί η μισαλλοδοξία σε ορισμένους.
Η μικρότητα τους, η ανεπάρκεια τους, τους περιχαρακώνει γύρω από το μηδέν καθώς ορισμένοι δήθεν δημοκράτες είναι μηδενικά.
Η άποψη για το πώς θα εκδημοκρατιστεί η Χρυσή Αυγή μπορεί να εκλαμβάνεται ως ένα ακόμη οπαδός της Χρυσής Αυγής.
Αυτά είναι αστεία πράγματα.
Δεν είναι όμως αστεία η στάση μέρους της κοινωνίας που θεωρεί ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση.
Θεωρούμε και θα συμφωνήσουμε με το πρόσφατο άρθρο του πρώην υφυπουργού και αρθρογράφου ότι η Χρυσή Αυγή πρέπει να αδράξει την ευκαιρία και να αποτινάξει την ρετσινιά.
Η Χρυσή Αυγή όντως στηρίζεται σε ορισμένους τραγικούς τύπους αλλά στηρίζεται και σε μια πλατιά βάση ψηφοφόρων ή οπαδών που έχουν σιχαθεί την υποκρισία, την παρακμή.
Η Χρυσή Αυγή αν καταφέρει να περιθωριοποιήσει τους τραγικούς τύπους και να αναδείξει ένα πολιτικό λόγο όσο οξύς και αν είναι θα καταφέρει να επικρατήσει σε μερίδα των ελλήνων ψηφοφόρων.
Αν η Χρυσή Αυγή καταφέρει να εκδημοκρατιστεί στην λογική της έξωθεν και έσωθεν καλής μαρτυρίας τότε είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει τον επόμενο πόλο συγκυβέρνησης.
Μια κυβερνητική συνεργασία μεταξύ της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής δεν θα πρέπει να θεωρείται ούτε ουτοπική ούτε ακραία.

Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου στον ΣΚΑΙ του εφοπλιστή Αλαφούζου, που ζητάει μια “σοβαρότερη” Χρυσή Αυγή για να συγκυβερνήσει:

Ο Δελαστίκ στο άρθρο του διερωτόταν “ποιος ωφελείται”, και κατέληγε στο “μεγαλειώδες” συμπέρασμα ότι ωφελείται..η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Εμείς λέμε ότι αυτός που ωφελείται είναι η άρχουσα τάξη, και ειδικά το τμήμα της αυτό που θέλει μεν τους φασίστες στη συγκυβέρνηση, αλλά θέλει πρώτα να τους “σουλουπώσει”, και γι’ αυτό προωθεί ένα “ξεσκαρτάρισμα” πρώτα, όπως ακριβώς είχε γίνει και στη Γερμανία την εποχή του Χίτλερ.

Υπάρχει ένα γνωστό ρητό που λέει “γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος”. Απευθυνόμενος λοιπόν στους αριστερούς, θα ήθελα να τους θέσω τον εξής προβληματισμό μου: Αν οι καπιταλιστές έβαλαν χειροπέδες στο Μιχαλολιάκο, που ήταν δεκανίκι τους και έως τώρα τον προωθούσαν, τον χρηματοδούσαν, κτλ, τί ακριβώς θα κάνουν εναντίον της αριστεράς (που ήδη δειλά-δειλά την αποκαλούν πλέον “αντισυνταγματική”); Γι’ αυτό σας λέω ότι καλό θα ήταν να μην πανηγυρίζουμε και τόσο για το “θρίαμβο της δημοκρατίας” (που λέει και το “Βήμα”), και να δούμε ότι σύντομα θα έρθουν για εμάς, ειδικά αν εμείς δεν είμαστε έτοιμοι και οργανωμένοι. Και εμάς δεν πρόκειται να μας βγάλουν έξω από τη φυλακή (σε αντίθεση με τους φασίστες).

http://ciaoant1.blogspot.gr/2013/09/blog-post_28.html

Ιεράπετρα 18/9/13 : Υπο τον φόβο επεισοδίων για την ασφάλεια των γραφείων τους μετά τις διαμαρτυρίες στην Κρήτη και στην υπόλοιπη Ελλάδα και εν οψει της αντιφασιστικής συγκέντρωσης της 19/9 στην πόλη, οι Χ.Α του τοπικού γραφείου κατεβάσαν τις ταμπέλες και όλα τα διακριτικά από την πρόσοψη του κτιρίου όπου στεγάζονται. ( πηγή-φωτογραφίας :http://www.hxonews.gr/index.php/topika/8028-2013-09-19-10-36-39 )

ιστορική μνήμη,πολυτεχνείο,αγώνες και ήττες,έκτακτη ανάγκη,λαϊκή ενότητα και προλεταριακές ανάγκες,αγώνας ενάντια-με-για

Τι ζούμε και πως να απαντήσουμε

Αν θέλουμε να μιλάμε για κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες πρέπει να μπορούμε να τους υπερασπιστούμε. Αυτό σημαίνει εκτός των άλλων να έχουμε ιστορική μνήμη. Και η ιστορική μνήμη δεν είναι μια θεωρητική παραφιλολογία αλλά τα βιώματα, οι αγώνες και οι εξεγέρσεις των ταξικών μας προγόνων, των εργαζομένων και των ανέργων, των πατεράδων μας και των παππούδων μας.

Το Πολυτεχνείο ήταν μια ειρηνική γιορτή για τη δημοκρατία ;

Όχι !

Η εξέγερση στο πολυτεχνείο, ήταν η βίαιη εξέγερση μιας μειοψηφίας εργαζομένων και ανέργων ( σε σχέση με την κοινωνία). Οι εξεγερμένοι στο Πολυτεχνείο απαίτησαν με πάθος ζωή και ελευθερία. Βγήκαν στους δρόμους, έστησαν οδοφράγματα και συγκρούσθηκαν με τις δυνάμεις καταστολής. Η στρατιωτική δικτατορία σε συνεργασία με τους συμμάχους της μπροστά σε μια γενικευμένη εξέγερση που έθεσε πολιτικούς στόχους (με σύνθετα πολιτικά χαρακτηριστικά όπως κάθε εξέγερση) αναγκάστηκε σε συμβιβασμό. Η μετάβαση στην αστική δημοκρατία ήταν γεγονός. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν τελείωσε αλλά οι προλετάριοι άνοιξαν το δρόμο για περισσότερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Δεν ήταν ο ανδρέας παπανδρέου που έφτιαξε σχολεία και νοσοκομεία. Ήταν αυτοί οι αγώνες των εργαζομένων με αίμα που κέρδισαν την πρόσβαση στα νοσοκομεία και τα σχολεία. Βεβαίως αυτές οι κρατικές δομές και όσες άλλες δημιουργήθηκαν δεν ήταν στον έλεγχο των εργαζομένων. Ούτε και αμφισβητήθηκαν πολιτικά από τους τελευταίους. Ισχυροποιήθηκαν κομματικοί μηχανισμοί και παγιώθηκε ένα νέο κοινωνικό μοντέλο. Παρά τους σημαντικούς αγώνες το προλεταριάτο δεν μπόρεσε να διεκδικήσει επιτυχώς την πλήρη οικονομική και πολιτική ισότητα. Αυτό έγινε κέρδος για τη σοσιαλδημοκρατία(του πασοκ) που εκμεταλλεύτηκε τους αγώνες και τις ελπίδες της εργατικής τάξης. Το κράτος και το κεφάλαιο ανανεώνουν τις οικονομικές και πολιτικές τους κατευθύνσεις και χτυπούν έξυπνα. Αν και υπήρξαν κάποια αναχώματα των προλετάριων στην συνεχόμενη επίθεση, για δεκαετίες το κράτος και το κεφάλαιο κερδίζει σε βάρος μας, μας διασπά και μας ρίχνει στον καταναλωτισμό ανανεώνοντας τακτικά τις δόσεις εθνικής ταυτότητας.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια δημιουργούνται νέες πολιτικές ομάδες και συλλογικότητες που προσπαθούν να απαντήσουν στην επίθεση των αφεντικών. Το ανταγωνιστικό κίνημα που αποτελεί το νέο χώρο της αναρχίας, της αντεξουσίας και της αυτονομίας βάζει νέες ρίζες προοπτικής και ταρακουνάει τις αραχνιασμένες πολιτικές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Είμαστε εμείς που παρά το ότι οι αγώνες μας δεν απαντούν στις βασικές πολιτικές κατευθύνσεις του κρατικού μηχανισμού βάζουμε σπίθες στο προλεταριάτο και ξυπνούμε μνήμες αγώνα. Είμαστε εμείς και ακόμα περισσότεροι που από το δύο χιλιάδες οχτώ έως το δύο χιλιάδες δώδεκα ως (μαζική κατά καιρούς) προλεταριακή μειοψηφία, δημιουργούμε σημαντικούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. (απεργίες, καταλήψεις)Σημείο καμπή σε αυτό το διάστημα υπήρξε η κοινωνική εξέγερση τον Δεκέμβριο του 2008, με αφορμή τη δολοφονία ενός νέου παιδιού.(του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου) από ένα μπάτσο. Καταστρέψαμε το ηθικό συμβόλαιο της εκμετάλλευσης, καταλάβαμε περιοχές της Αθήνας και της επαρχίας για αρκετές ημέρες, επιτεθήκαμε στις δυνάμεις καταστολής και σε ότι συμβόλιζε την πολιτική και οικονομική εξουσία. Δεν δώσαμε πολιτική προοπτική στις ανάγκες και στα όνειρα μας όμως και επιστρέψαμε στην κανονικότητα. Δεν σταματήσαμε όμως να αγωνιζόμαστε και παρά τις δυσκολίες, φτιάξαμε νέες κοινωνικές σχέσεις, θέσαμε νέους στόχους και μπήκαμε σε νέους αγώνες. Μέσα σε αυτούς τους αγώνες επιβεβαιώθηκε ότι οι εργατοπατέρες είναι λέρες, φτιάξαμε νέες δομές, αποκτήσαμε εμπειρίες και προσπαθήσαμε να απαντήσουμε στις ανάγκες μας. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών το κεφάλαιο συνεχίζει να κερδίζει, το κράτος παίρνει ένα πολιτικό μάθημα και συνεχίζει με νέες πολιτικές κατευθύνσεις ενάντια μας. Μας χτυπά με σφοδρότητα, οι τρεις του κρατικοί μηχανισμοί σιγά σιγά φασιστικοποιούνται και εμείς προσπαθούμε να δούμε που βρισκόμαστε μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση αδυνατώντας ακόμη να απαντήσουμε συνολικά και με στρατηγική σε αυτή την επίθεση.

Εδώ είναι ανάγκη να αναφέρω περιεκτικά κάποια ουσιώδη.

Το κράτος θέτει σιγά σιγά ως βασικό περιεχόμενο στις ειδήσεις και στους δρόμους την έκτακτη ανάγκη. Προσπαθεί να μεταφέρει τη δικιά του κρίση αναπαραγωγής σε μας τους ανέργους και τους εργαζομένους. Μας κυνηγά επειδή είμαστε μαύροι, μας βασανίζει επειδή παλεύουμε ενάντια στο φασισμό, δημιουργεί συνεχώς για μας μια εικόνα εσωτερικού εχθρού στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας . Πράγματι είμαστε εσωτερικός εχθρός αλλά όχι για τους υπόλοιπους εργαζομένους και ανέργους αλλά για το κράτος και το κεφάλαιο. Για αυτό όταν κάνουμε αντιπληροφόρηση και όταν απεργούμε μας καταστέλλουν. Τι είναι η έκτακτη ανάγκη ; Η επίθεση σε μας τους ‘‘από κάτω’’ στο όνομα της δημοκρατίας και της εθνικής ενότητας. Μια κατάσταση εξαίρεσης που στοχεύει από τη συνεχή υποτίμηση της εργασίας μας και τον «κοινωνικό προνοιακό έλεγχο» να μας εξοντώσει φυσικά. Από τα φασιστικά διατάγματα μέχρι το προμοτάρισμα της εθνικιστικής-ναζιστικής ‘χρυσής αυγής’ το κράτος είναι ο «σωτήρας μας» και το μόνο που μας μένει σύμφωνα με τον καπιταλισμό είναι να αυτοκτονήσουμε, να φάμε ο ένας τον άλλον μήπως και βρούμε δουλειά, να κατηγορούμε τον εαυτό μας ή τον Άλλο (μετανάστη, απεργό, αγωνιστή…) για την αθλιότητα που ζούμε.

Οι τηλεοράσεις παίζουν: εξυγίανση, απολύσεις, διαθεσιμότητα, ιδιωτικοποίηση, φτώχεια, επενδύσεις, αίμα, ελλάδα. Το κράτος κλείνει νοσοκομεία και επιτίθεται στους ψυχικά πάσχοντες και στους ανέργους.

Και ακόμα υπάρχουν προλετάριοι που πιστεύουν ότι μπορούμε να αμυνθούμε ψηφίζοντας άλλο κόμμα (σύριζα στην περίπτωση) ή ζητώντας μια δημοκρατική διαχείριση των ερειπίων ; Οι δεξιοί έγιναν ακροδεξιοί ( ή μήπως ήταν και από πριν 😉 και φωνάζουν ζήτω ο φασισμός και εμείς οι προλετάριοι θα φωνάζουμε ζήτω η δημοκρατία ; Είναι άτοπο ! Ξέρουμε ότι το κράτος μας κατάφερε ήττες στο όνομα της δημοκρατίας και της εθνικής ενότητας. Αυτή ήταν η δημοκρατία του κεφαλαίου και η εθνική ενότητα του κράτους. Τα εθνικά και δημοκρατικά τόξα το μόνο που έκαναν και κάνουν είναι να δίνουν πολύτιμο χρόνο στο φασισμό να απλωθεί. Στηρίζουν το σάπιο πολιτικό σύστημα αναπαράγοντας ιδεολογίες και στερεότυπα που καμιά σχέση δεν έχουν με τις κοινωνικές μας ανάγκες. Για αυτό το λόγο δεν μπορούν να βοηθήσουν τους αγώνες μας. Τις ανάγκες μας και τα όνειρα μας δεν μπορούμε να τα χαρίσουμε στη «Λαϊκή Ενότητα» του συριζα. Κάθε φορά που οι προλετάριοι αφήνουν να εκπροσωπηθούν οι ανάγκες τους από φωτισμένα κόμματα και ανίσχυρα κινηματικά-πολιτικά υποκείμενα την πατάνε. Τότε η κάθε «λαϊκή ενότητα» του συριζα που βάζει στον ίδιο τρουβά προλετάριο και μικροαστό-αφεντικό καταστρέφει τις ανάγκες μας και στρώνει διάπλατα το δρόμο στο φασισμό. Ονομάζεται σοσιαλδημοκρατία, εργατοπατερισμός ,ρεφορμισμός.

Έχουμε ανάγκη να φωνάξουμε:

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΣΩΤΗΡΕΣ – ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΩΣΙΜΟ !

Με βάση τα παραπάνω πιστεύω ότι ο αγώνας μας είναι ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΕΝΑΝΤΙΑ:

Στην έκτακτη ανάγκη και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, ενάντια στην κρατική προπαγάνδα και στο θέαμα της καταστροφής

Στην υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, στη φτώχεια , και την εργοδοτική τρομοκρατία

Στο αποκλεισμό μας από τη στέγη, την τροφή, την ενέργεια, τα νοσοκομεία και τα σχολεία

Στον κρατικό αυταρχισμό , την κρατική καταστολή, τις επιστρατεύσεις και τα στρατόπεδα εγκλεισμού – Ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος

Στο φασισμό του συνόλου των κρατικών εξουσιών ( πολιτικό σύστημα, δικαστικό σύστημα, δυνάμεις καταστολής) που δουλεύουν για την πολιτική τάξη και το ντόπιο-ξένο κεφάλαιο

Στους σύγχρονους ταγματασφαλίτες και δωσίλογους εθνικιστές-ναζιστές που ως πραγματικά τσιράκια στηρίζουν τους κρατικούς μηχανισμούς και το ντόπιο-ξένο κεφάλαιο (παραδείγματα υπάρχουν πολλά)

Στους διεθνείς οικονομικούς – πολιτικούς οργανισμούς μέσα από τους οποίους το ελληνικό κράτος και το ντόπιο-ξένο κεφάλαιο σχεδιάζουν τη φυσική μας εξόντωση ( ΕΕ, ΔΝΤ, ΤΡΟΙΚΑ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΝΑΤΟ) – Ενάντια στους πολιτικούς (θρησκευτικούς) και στρατιωτικούς πολέμους που στηρίζουν και σχεδιάζουν διασπώντας το προλεταριάτο.

σε σύγκρουση με: ΤΟΥΣ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑΔΕΣ, ΤΟΥΣ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΥΣ, ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΑΡΧΕΣ, ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ

Εδώ να σημειώσω ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε την πλειοψηφία της κοινωνίας πότε θα καταλάβει και θα επαναστατήσει. Η ιστορική μνήμη με την οποία άρχισα το κείμενο απαντά σε αυτήν την αυταπάτη. Θα ήταν σίγουρα καταστροφικό να συμμαχήσουμε με την εθελοδουλεία.

Η κινηματική συσπείρωση σε αντιφασιστικές συλλογικότητες, πρωτοβουλίες και μέτωπα έδωσε μια πολύ καλή απάντηση στο φασισμό και έθεσε διευρυμένα πολιτικά χαρακτηριστικά-στόχους.

Όσον αφορά τώρα την αναζήτηση ευθυνών για το γιατί δεν μπορέσαμε να απαντήσουμε γρηγορότερα ή διαφορετικά στα προηγούμενα χρόνια είναι το λιγότερο αποπροσανατολιστική. Η μόνη αναζήτηση ευθυνών στο παρόν, τώρα, σημαίνει ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Η μόνη αναζήτηση ευθύνης, είναι να αναλάβουμε την ευθύνη της αντίστασης.

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ:

ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ – χωρίς ιδεολογικές καθαρότητες , διαχωριστικά πλαίσια, πρωτοπορίες και γραφειοκρατία

ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ – με ευθύνη, στο δρόμο, με ταξική συνείδηση

ΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΟΜΟΥΣ-ΔΙΚΑΙΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ (για πλήρη πρόσβαση για μας, για κάθε άνεργο και εργαζόμενο, ντόπιο και μετανάστη στη στέγη, την τροφή, την υγεία ,την ενέργεια ( ρεύμα, νερό…) και την παιδεία (ελευθεριακή) παιδεία είναι ο αγώνας , η αντίσταση, η έρευνα και η αμφισβήτηση

ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Κομμουνισμός δεν είναι ο Στάλιν, η γραφειοκρατία και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Είναι η πλήρης οικονομική και πολιτική ισότητα. Είναι ο κόσμος που ονειρευτήκαμε παιδιά. Αυτό τους ενοχλεί. Τους ενοχλεί που ακόμα ονειρευόμαστε ένα άλλο κόσμο, τους ενοχλεί που μιλάμε για τον Κομμουνισμό. Είναι ένας κόσμος χωρίς χρήμα, ιεραρχία, με μη εμπορευματική κοινωνική οργάνωση. Είναι ένας αγώνας για τις κοινές σχέσεις και την καταστροφή των περιφράξεων που μας αποκλείουν απόν τον πλούτο που παράγουμε. Είναι αγώνας για αρμονική συμβίωση με τα υπόλοιπα πλάσματα του φυσικού περιβάλλοντος. Ο αγώνας για τον Κομμουνισμό είναι αγώνας από ανάγκη , είναι αγώνας από όνειρο.

Τον αγώνα για την επιβίωση και τον κομμουνισμό μόνο εμείς, κάθε άνεργος και εργαζόμενος, μπορούμε να τον κάνουμε. Δε θα μας σώσει κανένα φωτισμένο κόμμα. Είμαστε αναγκασμένοι να επιβιώσουμε και το κάνουμε ενάντια στον κοινωνικό αυτοματισμό και κανιβαλισμό. Δεν πατήσαμε επί πτωμάτων, ούτε και τώρα θα το κάνουμε. Θέλουμε να έχουμε προοπτική σε αυτό τον τόπο. Αυτό τους ενοχλεί. Προοπτική όμως με αξιοπρέπεια, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, ελευθερία. Σοβαρό εμπόδιο σε αυτήν την προοπτική μπαίνουν αυτοί που κερδίζουν σε βάρος μας. Το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συγκρουσθούμε με τους ΠΕΤΡΕΛΑΙΑΔΕΣ, ΤΟΥΣ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΛΑΡΧΕΣ, ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ. ΣΤΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ.

Μέσα στον αγώνα για την επιβίωση και τον Κομμουνισμό είναι ανάγκη να μοιραστούμε. Το μοίρασμα είναι ανάγκη και αυτοσεβασμός.

Μοίρασμα σημαίνει να δημιουργήσουμε και να επεκτείνουμε νέα κοινωνικο-πολιτικά κύτταρα. Συνελεύσεις γειτονιών, επιτροπές εργαζομένων-ανέργων, συλλογικές κουζίνες, αυτοοργανωμένες προλεταριακές δομές με στόχο την κάλυψη των άμεσων καθημερινών μας αναγκών. Μέσα στις οποίες αποφασίζουμε με στόχο τη σύνθεση και την ομοφωνία. Η ανακλητότητα στα όργανα που αποτελούμε εμείς οι ίδιοι είναι αναγκαία για τη διατήρηση και εξέλιξη της ελευθερίας των ίδιων μας των δομών.

Ο αγώνας για την επιβίωση και τον κομμουνισμό είναι διεθνής αγώνας. Τις ίδιες ανάγκες με εμάς έχουν οι φτωχοί, οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι στην Τουρκία, την Αίγυπτο, τη Βραζιλία. Σε όλο τον κόσμο οι λαοί εξεγείρονται και επαναστατούν, δημιουργώντας νέες κοινωνικές σχέσεις, αγωνιζόμενοι για ισότητα και ελευθερία. Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και αυτό είναι που φοβούνται οι «από πάνω».

« Όσον αφορά τους επόμενους μήνες και το πώς να σχεδιάσουμε την εξέγερση. Πρώτα και κύρια προϋποθέτει ταξική ενότητα. Ενδυνάμωση των απεργιακών φρουρών-επιτροπών στους κλάδους που απεργούν, κινηματική συσπείρωση και συνεχείς δράσεις περιφερειακά ,καταλήψεις σε κεντρικά για την κινηματική-ταξική συσπείρωση και την εξεγερσιακή διαδικασία δημόσια-ιδιωτικά κτίρια. Οι αγώνες και οι ανάλογες μορφές πάλης να έχουν πανελλαδικό χαρακτήρα. προλεταριακός συντονισμός και πάθος. Εν τέλει:

ΤΟ ΟΛΙΚΟ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΔΡΟΜΩΝ – ΛΙΜΑΝΙΩΝ , ΚΑΘΕ ΤΟΜΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1489636

Μια πολύ σημαντική απόφαση πήρε πριν από λίγες μέρες το Διοικητικό Εφετείο Πειραιά, η οποία πέρασε στα ψιλά γράμματα (για τα τηλεοπτικά κανάλια, ούτε λόγος βέβαια). Πιο συγκεκριμένα, το Εφετείο αποφάσισε, ύστερα από σχετική αίτηση του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας που ζητούσε από την ΕΥΔΑΠ το ποσό των 14.064.300 ευρώ για τέλη διέλευσης υπεδάφους, ότι η ΕΥΔΑΠ δεν υποχρεούται να πληρώνει στους Δήμους «τέλη δικαιώματος χρήσης διέλευσης υπεδάφους» για τους αποχετευτικούς αγωγούς μεταφοράς λυμάτων και ομβρίων υδάτων (http://tvxs.gr/news/topika-nea/dikaiosi-eydap-sti-diamaxi-me-dimo-keratsinioy).

Με αυτήν την απόφαση, το κράτος επιχειρεί να προλάβει ένα τσουνάμι που μπορεί να προκαλέσει την κατάρρευση της «αναπτυξιακής» του ονείρωξης, δηλαδή της ανεξέλεγκτης επικράτησης της οικονομίας της αγοράς. Έτσι λοιπόν, επισφραγίζει για άλλη μια φορά τη μεγάλη φοροδιαφυγή και την οικονομική ασυλία των μεγαλοεπενδυτών και των αφεντικών.
Ποιος θα μπορούσε να είναι αύριο ο υποψήφιος αγοραστής-επενδυτής στο ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ, αν αυτή φορολογείται από τους δήμους; Τι θα γίνει με τόσες και τόσες άλλες περιπτώσεις που είτε έχουν ήδη (μισο-)ιδιωτικοποιηθεί είτε έχουν πάρει το δρόμο του ξεπουλήματος, αν αρχίζουν να επιβάλλονται δημοτικοί φόροι; Και το σημαντικότερο: τι θα γίνει αν κάποιος δήμος, λαμβάνοντας τέτοιου μεγέθους τέλη από τέτοιου μεγέθους εταιρείες, αρχίζει να έχει οικονομική αυτάρκεια και δεν εξαρτάται από τις κάθε είδους «διαχειριστικές αρχές» και τους κρατικούς γκισέδες που προορίζουν τα φράγκα μόνο για τους μεγαλοδανειστές (ξένους και ντόποιους) των μνημονίων;
Αυτοί λοιπόν είναι οι φόβοι τους και ήδη το σύστημα αρχίζει να θωρακίζεται και να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα άμυνάς του, προκειμένου να μην καταρρεύσει από μία –φαινομενικά- «κερκόπορτα».
Σημασία όμως έχει να ξεδιπλωθεί ο κοινωνικός συνδικαλισμός στις γειτονιές άμεσα και δυναμικά. Να μην παραμένει σε μία κατεύθυνση απλά αντίθετη «από όσα συμβαίνουν» αλλά να θέσει με πολιτικούς όρους επιθετικές –και με επιθετικό τρόπο- κοινωνικές διεκδικήσεις; Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε τοπικό και αποκεντρωμένο επίπεδο. Η Κερατέα, η Ιερισσός και τα γύρω χωριά απέδειξαν πως το κράτος τα βρίσκει πολύ σκούρα όταν έχει να αντιμετωπίζει μια τοπική κοινωνία δυναμική και αλληλέγγυα. Εκεί είναι το στοίχημα σήμερα, εκεί μπορεί και πάλι να αναγεννηθεί ο κοινωνικός ιστός. Εκεί πρέπει να πληρώσουν αφεντικά και κράτος για όσα κάνουν.
Δε θα είναι εύκολο για ένα τέτοιο κίνημα επιθετικού κοινωνικού συνδικαλισμού να πετύχει τους στόχους του και ασφαλώς οι νομικές δίοδοι θα είναι όλο και πιο σφραγισμένες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στην ίδια απόφαση του Εφετείου απορρίπτεται και το αίτημα να σταλεί προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλα λοιπόν -και σε αυτήν την περίπτωση- είναι δρόμος.
Πεδίο δόξης λαμπρόν λοιπόν ανοίγεται για τις τοπικές κοινότητες αγώνα!…

http://eleftheriakoi.blogspot.gr/