Το παρόν κείμενο απευθύνεται σε όσους έχουν επιλέξει να ζουν ελεύθεροι. Αυτοί θα καταλάβουν γιατί έχουν την ίδια φλόγα μέσα τους. Οι υπόλοιποι ας βάλουν λίγο το μυαλό τους να δουλέψει και ακόμα καλύτερα τη καρδιά τους. Γιατί από αυτή δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς, όσους τοίχους και να υψώσει γύρω της ο φόβος.
Είμαστε άνθρωποι, είμαστε άτομα, που επιλέξαμε τον δρόμο της ελευθερίας. Άλλωστε και η ιδεολογία μας, τα πιστεύω μας, είναι τόσο διαφορετικά, τόσο μοναδικά όσο είναι και ο καθένας μας. Πολλές φορές θα βάλουμε μπροστά μας τις διαφορές (ειδικά σε ατελείωτες συζητήσεις) αλλά έχουμε ένα κοινό. Και αυτό είναι ένας διαρκής πόθος για την πραγματική ελευθερία. Και δεν είναι μια απλή κοινότυπη λέξη για εμάς. Είναι η ουσία μας. Δεν έχει σημασία πως ονομάζουμε το πιστεύω μας : αναρχία, αναρχοκομμουνισμό, ελευθεριακό κομμουνισμό, αντιεξουσία, αντιφασισμό και τόσες άλλες λέξεις / ταμπέλες που βάζουμε. Είμαστε εμείς. Είμαστε αυτοί που τολμάμε να ορθώνουμε το ανάστημα μας, άοπλοι κατά κύριο λόγο, ενάντια σε κάθε μορφής “δημοκρατικά” και μη καθεστώτα. Είμαστε εμείς που θα στοχοποιηθούμε, θα βρεθούμε σε φυλακές, θα θρηνήσουμε νεκρούς,αλλά θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Σε όλο το πλανήτη και στην τελευταία γωνιά του κόσμου, κάτω και από το πιο απολυταρχικό καθεστώς, θα βρεις ένα Άνθρωπο που θα ζητάει την πραγματική ελευθερία, χωρίς να υπολογίσει το όποιο κόστος για τον εαυτό του.
Δεν ζητάμε την δημοκρατία τους, με την επίφαση της ελευθερίας που πουλάνε κάθε που έχουν εκλογές. Ζητάμε να αποφασίζουμε πραγματικά όλοι μας, ακόμα και αυτοί που διαφωνούν μαζί μας, με μόνο γνώμονα το σύνολο. Αλλά σεβόμαστε την ζωή. Δεν είμαστε οπλισμένοι, παρά μόνο με τις καρδιές μας, απέναντι σε ένα βαριά οπλισμένο κράτος αλλά το πολεμάμε. Κι όμως αυτός ο αγώνας δεν είναι άνισος. Αφού αυτοί δεν έχουν να αντιτάξουν τίποτα άλλο παρά μόνο την ωμή δύναμη και την βία, όπως αρμόζει άλλωστε στα φασιστικά τους πιστεύω. Εμείς δεν την έχουμε ανάγκη αυτή, παρά μόνο για να υπερασπιστούμε το εαυτό μας, αν χρειαστεί. Αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο. Αυτό είναι που ζητάνε να καταστείλουν. Φοβούνται την σπίθα μας, γιατί ξέρουν ότι θα γίνει φωτιά για να τους κάψει. Μπορεί η στιγμή να αργήσει, αλλά θα συνεχίσουμε να καλλιεργούμε τις δομές μας, συλλογικές κουζίνες, καταλήψεις, ανοικτές συνελεύσεις, ελεύθερα μαθήματα και τον κυριότερο τρόμο τους : κατάργηση της ιδιοκτησίας και του χρήματος. Και θα συνεχίσουν να μας χτυπάνε και το γνωρίζουμε πολύ καλά αυτό. Αλλά αυτό δεν μας τρομάζει.
Αυτό που όμως δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ τους είναι, πως και σε όλες τις καταλήψεις να εισβάλουν, όσους συντρόφους και να συλλάβουν, δεν θα καταφέρουν τίποτα απολύτως. Γιατί η κάθε κατάληψη ζει μέσα στις καρδιές μας. Γιατί η αντίσταση στην απολυταρχία τους είναι η ζωή που έχουμε επιλέξει, μέχρι την ημέρα που θα μπορούμε να ζήσουμε πραγματικά ελεύθεροι, χωρίς εξουσιαστές και τους δήμιούς τους. Όταν ο καθένας άνθρωπος, θα είναι πραγματικά ελεύθερος, θα πορεύεται με ελεύθερη βούληση και ταυτόχρονα τμήμα του συνόλου, συμμετέχοντας στην κοινή ζωή της γειτονιάς του, της πόλης του, ή όπου αλλού επιθυμεί, τότε θα έχει ολοκληρωθεί ο αγώνας μας. Μέχρι τότε θα βρισκόμαστε απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεσης και εξουσίας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Και όπως είπαν πολύ ωραία τα Μεθυσμένα Ξωτικά : “στον αγώνα που χάσουμε κερδίσουμε, δεν θ’ αποδεχτούμε το ρόλο του δούλου ποτέ…”
