Δεν είμαστε δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι σε εφημερίδες, ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές των δελτίων ειδήσεων να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για τον ‘’άτυχο άνδρα’’ που δεν ‘‘άντεξε’’ και αυτοκτόνησε. Δεν είμαστε ούτε πολιτικοί να λυπούμαστε δήθεν για το χαμό του ανθρώπου λες και είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας. Δεν είμαστε απ’ αυτούς για τους οποίους η ανθρώπινη ζωή κοστολογείται με ευρώ, αποζημιώσεις , είναι δείκτης αύξησης της τηλεθέασης, καύσιμο για να λειτουργήσουν οι μηχανές τους.
Εκνευριζόμαστε με όλη την κοινή γνώμη που ξαφνικά σοκάρεται με τη πράξη της ‘‘κυνικής’’ αυτοκτονίας. Ξαφνιάζεται και αναζητά λόγους και αιτίες. Το αίμα του 77χρονου πιτσίλισε στο πρόσωπο κάθε ένα φιλήσυχο, ατομιστή και ‘’ανέμελο’’ που περνούσε εκείνη την ώρα από το Σύνταγμα. Λέκιασε τα ρούχα καθενός και καθεμιάς που εθελοτυφλεί και κοιτάει τη πάρτη του. Μάτωσε τα χέρια και τη συνείδηση όλων εκείνων που δε βλέπουν τους γύρω τους που οδηγούνται αργά και σταθερά στη φτώχια και την εξαθλίωση αλλά κοιτάνε το κώλο τους και τη δικιά τους καλοπέραση. Και χρειάζεται ένα τέτοιο δημόσιο και σοκαριστικό σκηνικό να ταρακουνήσει για λίγο τον ήσυχο ύπνο τους.
Είναι μια μεγάλη γκάμα συνόλων και υποσυνόλων με διαφορετικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά. Είναι όλοι αυτοί που το μόνο που τους νοιάζει είναι πώς θα βολευτούν οι ίδιοι και τα παιδιά τους, που προέκταση του μυαλού τους και της σκέψης τους είναι η τηλεόραση. Που ζητάνε παραπάνω αστυνόμευση και παραπάνω καταστολή. Που σε κάθε εξέγερση κρατουμένων στα κολαστήρια των Ελληνικών φυλακών ζητάνε να επέμβουν τα ΜΑΤ. Είναι όλοι όσοι εξαργυρώνουν την ύπαρξη τους στα μαγαζάκια της μόδας και της διασκέδασης σνομπάροντας όσους αγωνίζονται για κάτι καλύτερο. Είναι όλοι αυτοί που στις διαδηλώσεις μιλάνε για προβοκάτορες και παρακρατικά στοιχεία. Όλοι αυτοί λοιπόν ας πάνε στη τουαλέτα του σπιτιού τους για να ξεπλύνουν τα αιματοβαμμένα χέρια τους. Έστω και το παραμικρό αν είχε πράξει ο καθένας τους, έστω και αυτό το λίγο και το φαινομενικά ασήμαντο, αν στη τελική είχε προσπαθήσει να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να μην την αφήσει ενέχυρο σε κανένα πούστη τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους.
Πόσοι και πόσοι ανώνυμοι συνάνθρωποι τερματίζουν τις ζωές τους εδώ και εκεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και των κωλοκαμερών, αυτοκτονούν μη μπορώντας να πέσουν χαμηλότερα; Πόσοι και πόσοι (όλο και πληθαίνουν μάλιστα) άγνωστοι χάνουν σπίτια και γνωστούς και κοιμούνται έξω σε παγκάκια, πλάι στα εμπορικά κέντρα και στα μαγαζιά. Και όλοι μας να κάνουμε υποκριτικά πως δε βλέπουμε και δεν ακούμε πιστεύοντας ότι το πρόβλημα είναι μακριά απ’ τη πόρτα τους/μας σε ένα μελλοντικό χρόνο και τόπο. Πόσοι και πόσοι άραγε αναζητούν στους κάδους απορριμμάτων τη τροφή τους, τα ρούχα των παιδιών τους, κανά χαλασμένο παιχνίδι; Πόσοι ζητιανεύουν για λίγα κέρματα ίσια-ίσα για να μη πεθάνουν; Εικόνες που καβαντζώνει καλά η δημοκρατία μας ώστε να μη τις βλέπουν οι προσφάτως ‘’σοκαρισμένοι’’ υπήκοοι της…
Και πόσοι απ’ την άλλη δεν αργοπεθαίνουν καθημερινά εργαζόμενοι για μερικά ψίχουλα; Πόσοι δεν ‘αυτοκτονούν’ ψωνίζοντας στα εμπορικά κέντρα, διασκεδάζοντας τα σαββατόβραδα στα μαγαζιά του Γκάζι και του Ψυρρή; Δεν ανταλλάσσουν την αξιοπρέπεια και τη ζωή τους, το σώμα τους, για λίγα χρήματα; Πόσοι δε πνίγονται κάθε μέρα στις ψευδαισθήσεις τους, στο φιλοτομαρισμό τους, στις συμβάσεις τους;
Πόσοι μα πόσοι είναι όλοι αυτοί ρε γαμώτο; Κι όμως είναι πάρα πολλοί. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ (άλλος με μικρότερο και άλλος με μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης) και θα συνεχίσουμε να είμαστε όλοι. Θα συνεχίσουν οι ‘‘μικρές’’ και ‘‘μεγάλες’’ αυτοκτονίες -είτε με σφαίρες είτε με αργό θάνατο- όσο θα συνεχίσει να υπάρχει αυτό το σύστημα, η εξουσία, ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Όσο ο καθένας ζει στο μικρόκοσμό του και φυλακίζεται στο κλουβί του. Μπορεί τα περιστατικά φτώχιας, οι άστεγοι, η ανεργία να αυξάνονται τελευταία λόγω οικονομικής κρίσης –λογικό άλλωστε- αλλά ποτέ δε θα σταματήσουν όσο υπάρχει και συντηρείται ο σύγχρονος πολιτισμός.
Συνένοχοι είμαστε όλοι μας. Και ο καθένας με το δικό του τρόπο. Όλοι μας εδώ μεγαλώνουμε σ’ αυτό το ύπουλο κοινωνικό περιβάλλον που σαν ιστός από αράχνη παγιδεύει κάθε τι που ζητά αντίσταση και ζωή. Κάθε ένας από εμάς που μέσα του έχει ριζώσει η εξουσία με τα συμπλέγματα της και δε λέει να πεθάνει. Η σιωπή εξάλλου είναι συνενοχή και όσο ο καθένας περιμένει το πρόβλημα να του χτυπήσει τη πόρτα είναι χαμένος. Γιατί τότε θα είναι πολύ αργά.
Ας προβληματιστεί λοιπόν ο καθένας και όλοι μας. Ας πάψουμε να ζούμε αποξενωμένα, ας γνωρίσουμε το διπλανό άγνωστο/άγνωστη στο δίπλα διαμέρισμα, ας ερωτευτούμε αγνά, ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΜΑΣ.
ΑΣ ΑΠΟΤΙΝΑΞΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ/ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Υ.Γ.
Δεν ξεχνάμε κανένα αγωνιστή που έχει κλειδωθεί στα κελιά του κράτους. Εντάσσουμε τον αγώνα για τους φυλακισμένους συντρόφους στα πλαίσια του συνολικού αγώνα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση. ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΠΟΥ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΑ ΚΡΑΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ ΤΟΥ.
Αναρχικός/ Αντιεξουσιαστικός πυρήνας ‘ ‘Αγώνας ενάντια στο θάνατο’’.
πηγή : https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1391966
