‘‘Αυτό που έγινε ήταν επίθεση στον Πολιτισμό’’
Προεδρός Εμπορικού Επιμελλητηρίου
Κατ’ αρχήν μια παραδοχή : η ιστορία αλλάζει και προχωράει όχι με βάση τους μεγάλους ηγέτες , τα επαναστατικά προγράμματα και τις μάζες που ακολουθούν, αλλά όταν ακριβώς οι μάζες σταματήσουν να υπακούν σε αυτές τις νόρμες και αποφασίζουν να κινηθούν αυτόνομα. Αυτή τους η αυτόνομη κίνηση είναι τόσο απρόβλεπτη και χαοτική που από την μία απελευθερώνει όλες τις δημιουργικές και καταστροφικές ικανότητες του πλήθους και από την άλλη αχρηστεύει τα σχέδια του αντιπάλου. Όταν συμβαίνει αυτό έχουμε ιστορικές ρωγμές, εισχωρούνε δηλαδή νέες μεταβλητές στους νόμους κίνησης της ιστορίας. Συνεπώς αφού είναι προφανές σε όλους ότι η 12η Φλεβάρη δεν αποτελούσε άλλη μια απεργιακή συγκέντρωση όπως οι προηγούμενες με σαφή και οριοθετημένα την αρχή, την μέση και το τέλος της, αλλά περισσότερο μια χαοτική έκρηξη, είναι κάποια σημεία που την καθιστούν αναμφίβολα σαν ιστορική ρωγμή και που αναγκαστικά θα αλλάξουν τα πράγματα από εδώ και πέρα.
Είμαστε πάρα πολλοί
Στην αμέσως προηγούμενη μεγάλη έκρηξη αυτή του Δεκέμβρη του ’08 η κατάσταση του κράτους και ο σχεδιασμός του ήταν εντελώς διαφορετικός. Τον Δεκέμβρη τις δυο πρώτες μέρες το καθεστώς κρατούσε αμυντική σταση όντας αρκετά σίγουρο για τον ευατό του, δηλαδή σίγουρο ότι η εξέγερση είναι θνησιγενής και ότι η ομαλή λειτουργεία της οικονομίας θα επανέλθει σύντομα. Σήμερα που η διατήρηση της Τάξης αποτελεί από μόνη της πολεμική επιχείρηση, ο καθεστωτικός σχεδιασμός ήταν εντελώς διαφορετικός. Η στάση των μπάτσων την Κυριακη 12/2 ήταν ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ και θα μετατραπεί σε αμυντική μόνο εκ των πραγμάτων, όταν δηλαδή δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αυτό δείχνει ένα και μόνο πράγμα αλλά πολύ σημαντικό: ότι για πρώτη φορά οι μπάτσοι και ο υπάρχων κατασταλτικός μηχανισμός πλέον δεν φτάνουν για να αντιμετωπίσουν την οργή του κόσμου που βλέπει την ζωή του να καταστρέφεται. Και αυτό μπορεί να σηματοδοτήσει πολύ σοβαρές εξελίξεις.
Να οργανώσουμε την προλεταριακή αντεπίθεση
Είναι πασιφανής πλέον η χρεωκοπία όλων των πατριωτικών και ρεφορμιστικών τάσεων εντός του κοινωνικού κινήματος. Όχι γιατί δεν έχουν κόσμο από πίσω τους, που δυστυχώς ακόμα έχουν, αλλά γιατί δεν έχουν τίποτα να του προτείνουν. Ούτε σε επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης, δηλαδή ποιος είναι ο απώτερος σκοπός τους, ούτε σε επίπεδο αγώνα. Κυριολεκτικά το μόνο που μπορούν και που θέλουν να κάνουν είναι να ουρλιάζουν κενά νοήματος συνθήματα στα μικροφωνα και στις κάμερες. Εάν το επαναστατικό κίνημα συνηδειτοποιήσει λοιπόν ότι τουλάχιστον στο επίπεδο της οργάνωσης και του σχεδιασμού του αγώνα παίζει χωρίς αντίπαλο και αποφασίσει να ξεφύγει από την κατα μέτωπο επίθεση, να περάσει στις αποτελεσματικές και οργανωμένες εχθροπραξίες και να τις προτείνει ΣΕ ΟΛΗ την αγωνιζόμενη κοινωνία οι πιθανότητες επιτυχίας είναι πολύ μεγάλες.
Ο εχθρός είναι ευάλωτος γιατί είναι παντού
Η 12η Φλεβάρη είναι η πρώτη απεργιακή συγκέντρωση που ξέφυγε από την διαρκή και μάταιη προσπάθεια της μάζας να μπεί στην βουλή. Είτε για λόγους υπεροπλίας του καθεστώτος μπροστά στο Σύνταγμα, είτε για λόγους συνειδητοποίησης από πλευράς διαδηλωτών της ματαιότητας του να προσπαθείς να σπάσεις τον τοίχο με το κεφάλι σου, οι συγκρούσεις μεταφέρθηκαν σε όλο το ιστορικό κέντρο. Επειδή λοιπόν το κτήνος δεν έχει μόνο μια αλλά 500 καρδιές και άλλα τόσα ζωτικά όργανα, και τα οποία σίγουρα δεν μπορεί να τα φυλλάει όλα ταυτόχρονα, η άκρως επιτυχημένη επιλογή των διαδηλωτών να χτυπήσουν θεσμούς και σύμβολα σε πολλά και διαφορετικά μέρη αφήνει μια πολύτιμη παρακαταθήκη και εμπειρία για το μέλλον.
ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
