→ Ιούλης 2010 ::Μηνιαίο ανοικτό άρθρο αναγνωστών

Πρωτόγνωρη καταγγελία για ομηρία από σιδηροδέσμιους μετανάστες
27/07/10
Αντιμέτωποι με ένα πολύ δυσάρεστο θέαμα βρέθηκαν χθες τα ξημερώματα οι αστυνομικοί της Ασφάλειας Ρεθύμνου, όταν δύο νεαρά άτομα, 24 και 30 ετών, εμφανίστηκαν μπροστά τους, με αλυσίδες στα πόδια (!) και κατήγγειλαν ότι άγνωστα άτομα τους κρατούσαν τις τελευταίες πέντε ημέρες αιχμάλωτους σε σπίτι στο Ρέθυμνο και εκβίαζαν τις οικογένειές τους για να τους απελευθερώσουν, αφού πρώτα πάρουν χρήματα…

Η περίεργη αυτή καταγγελία ερευνάται από την Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Ρεθύμνου, καθώς πρόκειται για ένα πρωτόγνωρο περιστατικό.

Οι δύο άντρες, υπήκοοι Νεπάλ, ήταν πολύ ταλαιπωρημένοι και υποστήριξαν πως κατάφεραν να σπάσουν τις αλυσίδες, με τις οποίες ήταν μεταξύ τους δεμένοι και να το σκάσουν από το σπίτι, όπου βρίσκονταν όμηροι.

Είναι, δε, χαρακτηριστικό ότι πάνω τους υπήρχαν ακόμα οι κλειδαριές… Πάντως, τα δύο άτομα δεν μπορούσαν να «κατευθύνουν» ιδιαίτερα τους αστυνομικούς, καθώς το μόνο που φέρονται να υποστήριξαν ήταν ότι τα άτομα που τους κρατούσαν αιχμάλωτους ήταν ξένοι, χωρίς αυτό πάντως να ξεκαθαρίζει τι ακριβώς εννοούσαν.

Τώρα, οι αστυνομικές αρχές προσπαθούν να βγάλουν άκρη και να ξεδιαλύνουν αυτήν την υπόθεση, που έχει πολλές περίεργες πτυχές.

Με αφορμή τη σύλληψη οικογένειας τσιγγάνων στο γεμάτο από κόσμο δρόμο προς παλιό λιμάνι — Η ώρα είναι 11.30, Πέμπτη βράδυ. Ο κόσμος στους δρόμους προς το λιμάνι, στο ύψος της Μητρόπολης περπατά αργά, χαζεύει στις βιτρίνες, συζητά, χαμογελά. Σε αυτό το κλίμα έκανε την εμφάνισή της η αστυνομία.
Πρώτα με μοτοσικλέτες, που επιτάχυναν. Ανέβηκαν πάνω στον πεζόδρομο, μάρσαραν, τράβηξαν την προσοχή των ματιών. Ένας απ’ αυτούς βρήκε την ευκαιρία της ευθείας του πεζόδρομου μέχρι την μητρόπολη και ανέπτυξε ταχύτητα. Είχε δυσκολευτεί ν’ ανέβει τον πεζόδρομο και έτσι βρήκε ξανά τον τσαμπουκά του. Τρόμαξε κάποια παιδιά που παίζανε εκεί. Επέστρεψε πίσω και πήγε κοντά στο συνάδελφό του.

Σε μια γωνία μια μικρόσωμη γυναίκα και ένα παιδί. Ο ένας αστυνομικός την κρατούσε από το χέρι και της μιλούσε απειλητικά. Την πρόσβαλε και την τραβολογούσε. Το παιδί από πίσω, όχι παραπάνω από 4-5 ετών φώναζε. Κι οι δύο πετάχθηκαν μέσα σε ένα αστυνομικό αυτοκίνητο που είχε καταφθάσει. Η γυναίκα φώναζε βοήθεια όμως ο κάποιος κόσμος που είχε μείνει παγωμένος δεν αντέδρασε.

Ένας που έκανε κίνηση να διαμαρτυρηθεί για τη συμπεριφορά, ο αστυνομικός που ήτανε κοντά του μίλησε απότομα και αυστηρά και τον πρόσταξε να φύγει αν δε θέλει να έχει τραβήγματα. Η σιωπή αυτών που έμειναν για να παρακολουθήσουν τι συνέβαινε διακόπηκε από το μαρσάρισμα των μοτοσικλετών. Κι ο θόρυβος αυτός σταμάτησε όταν ακούστηκε μια φωνή.

Μια κοπέλα νεαρή άρχισε να φωνάζει για τη μάνα της. Που την είδε μέσα στο περιπολικό. Φώναζε μάνα κι ο κόσμος περπατούσε. Κι αυτοί που είχαν μείνει αποσβολωμένοι δεν είχαν λέξη να πουν. Να προσπαθήσουν να σταματήσουν αυτή τη σκηνή που συνέβαινε στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της πόλης. Που ένιωσα να προσβάλει την αξιοπρέπειά μου. Που σιώπησα κι εγώ. Βγήκε ένας αστυνομικός από το αμάξι και την έβαλε μέσα και αυτήν.

Μόλις έφυγαν, αρκετοί έσκυψαν το κεφάλι, οι περισσότεροι είχαν αδιαφορήσει και η μόνη φωνή που άκουσα για το γεγονός που εξελίχθηκε καρέ – καρέ μπροστά από τα μάτια μας ήταν ενός νέου ανθρώπου που έλεγε φωναχτά στον φίλο του που υποθέτω πως είχε φέρει κάποια αντίρρηση: «Και καλά τους φερθήκανε! Αυτοί, θέλουνε κρεμάλα!» Κρεμάλα λοιπόν.

Δε μπορώ να γνωρίζω αν αυτό είναι το νέο ήθος που θέλει να περάσει το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης αναφορικά με τη συμπεριφορά της αστυνομίας. Είναι ανησυχητικό όμως πως τέτοιες συμπεριφορές δημιουργούν αντίστοιχες τάσεις σε μία κοινωνία ήδη αρκετά φοβισμένη και πιεσμένη.

Αν το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ επιθυμεί να δώσει δύναμη σε φωνές της κοινωνίας αντιδραστικές, φοβικές και εν τέλει άγριες, όπως αυτή του νεαρού που ένιωσε ισχυρός και σίγουρος βλέποντας τον τρόπο που αντίδρασε η αστυνομία και τη μη ύπαρξη αντίθεσης από τους ανθρώπους που υπήρξαν μάρτυρες του γεγονότος, τότε καλά θα κάνει να πάψει να λέγεται σοσιαλιστικό και να μετανομαστεί σε εθνικοσοσιαλιστικό. Ακούγομαι σκληρός όμως και η πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί άνθρωποι σε αυτή τη χώρα αυτή την περίοδο είναι σκληρή.

Επίσης, επειδή παρά την εμφανή βελτίωση της αστυνομίας στον οργανωτικό τομέα το ίδιο δε μπορεί να ειπωθεί για τα επίπεδα διαφθοράς που συνεχώς ανεβαίνουν (σύμφωνα και με στοιχεία που πρόσφατα δημοσιεύτηκαν) καλό θα είναι να μη θεωρούν το φόβο και την ανασφάλεια του πολίτη – λόγω και της αυξημένης εγκληματικότητας παράγωγο της κρίσης – αιτία για έπαρση και αλαζονεία.

Παραμένουν απλά αστυνομικοί, υπάλληλοι δηλαδή – και μάλιστα χαμηλόμισθοι – του δημόσιου τομέα, στην υπηρεσία του πολίτη κι όχι για την τρομοκράτησή του. Εκτός και αν τα πράγματα, και λόγω της κρίσης, έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Τότε όμως, καλό θα είναι να το γνωρίζουμε για να ξέρουμε κι εμείς τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Άλλωστε, τα καφενεία των Χανίων από το πρωί ακόμα, γεμίζουν αστυνομικούς που πίνουν τους καφέδες τους για να επιτηρούν για τυχόν παραβατικές συμπεριφορές. Οι άνθρωποι αυτό το συζητούνε. Άλλοι το θεωρούν θετικό, άλλοι πάλι αντιδρούν. Συζητιέται πάντως. Δεν έχει περάσει απαρατήρητο. Δε χρειάζονται εριστικές συμπεριφορές.

Δίνω έμφαση στο γεγονός γιατί εδώ είναι Χανιά. Δεν είναι Αθήνα. Και δε θεωρώ αποδεκτές τέτοιες συμπεριφορές, πόσο μάλλον όταν συμβαίνουν μέσα στο καλοκαίρι σε πολυσύχναστους δρόμους. Η συμπεριφορά σε κάθε στιγμή πρέπει να είναι η πρέπουσα. Ή, αν αυτό δεν είναι εφικτό λόγω της πίεσης που δέχονται οι αστυνομικοί ως άνθρωποι, τότε καλό θα είναι να αλλάξει τακτική η διεύθυνση της αστυνομίας. Να βρει άλλους τρόπους λειτουργίας. Και να οριοθετήσει διαφορετικά τις ανάγκες της.

Γιατί αν πιέζονται οι αστυνομικοί το ίδιο πιεσμένη είναι και η κοινωνία. Δε χρειάζονται προκλήσεις. Άλλωστε, δεν έγινε η όλη πομπώδης επιχείρηση για τη σύλληψη κάποιου έμπορου ναρκωτικών. Τσιγγάνους ζητιάνους συλλάβανε..

Είναι μικρή η πόλη μας και γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Και οι αστυνομικοί – πολλοί εξ αυτών – είναι από τα Χανιά. Οπότε, πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ειδικότερα οι νέοι, ότι παραμένουν πρωτίστως πολίτες των Χανίων με δημόσιο πρόσωπο και δε μπορούν να φέρονται ως απρόσωπα όργανα της επιβολής της τάξης, με έπαρση και αλαζονία. Γιατί το γεγονός πως ο κόσμος δε μιλάει, δε σημαίνει πως δεν καταλαβαίνει. Κι αυτό θα πρέπει όλοι μας κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε πως είναι το πιο τρομακτικό. Είναι απρόβλεπτο. Είναι άλλωστε περίεργοι οι καιροί. Πολλοί οι άνθρωποι που είναι στα όριά τους. Περισσότερο προσοχή λοιπόν.

Και θέτουμε για το τέλος ένα ερώτημα: έχει δοθεί από κάπου εντολή για «σκούπα» των ζητιάνων της πόλης. Αν ναι, από ποιους; Ποιοι θέλουν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί; Σε ένα επόμενο στάδιο, τι θα κάνει η αστυνομία; Μήπως, κι όσο συνεχίζουμε τον κατήφορο, θα τους κρεμάνε κιόλας, όπως κραύγαζε την επιθυμία του ο αγανακτισμένος μπρατσωμένος νέος της ιστορίας μας; Υπερβάλλω, το γνωρίζω. Κι όμως, ποιος θα φανταζότανε πριν 1 μόλις χρόνο πως θα ήμασταν εδώ που είμαστε σήμερα;

Η αγριότητα δε μπορεί να γίνει ανεκτή. Αν όχι από την πολιτική ηγεσία, όχι τουλάχιστον από την κοινωνία. Η κοινωνία δεν επιθυμεί τα άκρα. Προσπαθεί και τώρα να επιβιώσει. Οι άνθρωποι να διατηρήσουν τη λογική τους και να μη δεχθούν την ακρότητα στη ζωή τους. Τα πράγματα, εν πολλοίς, παραμένουν πολιτισμένα. Η αγριότητα έχει κάνει την εμφάνισή της, βγήκε στο προσκήνιο, δεν έχει κυριαρχήσει.

Όμως, όπου κι απ’ όπου δε μπορούν να δοθούν λύσεις ουσίας, καλό θα είναι να μη δημιουργούνται επιπλέον ζητήματα. Η αστυνομία, σε αυτά τα ζητήματα, δε μπορεί να δώσει λύσεις ουσίας. Χρειάζονται πολιτικές αποφάσεις. Κι οπότε, δε χρειάζεται να συντελεί στο ν’ ανεβαίνει η θερμοκρασία κι άλλο σε ένα καζάνι που ήδη βράζει. Εκτός, και αν αποτελεί πολιτική απόφαση η στάση της αστυνομίας. Τότε, το ζήτημα είναι διαφορετικό..

http://www.agonaskritis.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC/