16 σχόλια

Μετάβαση στη φόρμα σχολίων

    • Αγ.Νικόλαος : ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΨΤΕ την προσφυγή στο ΣτΕ για τα fastrack των Βιομηχανικών ΑΠΕ -22/9/12 στο 19/09/2012 στις 16:47
    • #

    ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΨΤΕ την προσφυγή στο ΣτΕ για τα fastrack των Βιομηχανικών ΑΠΕ – Στον Άγ. Νικόλαο την Παρασκευή 22/9 από 10.00 έως 14.30 δίπλα στο ΡΕΞ

    Το Παγκρήτιο Δίκτυο αγώνα κατά των βιομηχανικών ΑΠΕ, καλεί σε συστράτευση και πάνδημη συμμετοχή την Κρήτη από άκρη σε άκρη, για τις προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), κατά των τριών γιγαντιαίων έργων β-ΑΠΕ, που εντάχθηκαν τον Ιούνιο 2012 στο φάστ τρακ.

    Πρόκειται για τα έργα που, εάν υλοποιηθούν, θα καταστρέψουν ανεπιστρεπτί το φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον του νησιού:

    •«Αιολικό Σύστημα Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας με 33 αιολικούς σταθμούς, συνολικής ισχύος 1.077 MW, στους τέσσερις νομούς της Κρήτης και κοινή διασύνδεσή τους με το Εθνικό Διασυνδεδεμένο Σύστημα Ενέργειας μέσω υποβρυχίου καλωδίου» κυριότητας της «ΤΕΡΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ Α.Β.Ε.Τ.Ε.»,

    •«Κρήτη Πράσινο Νησί»: 36 αιολικοί σταθμοί συνολικής ισχύος 1.005,10 MW και διασύνδεσή τους με το Διασυνδεδεμένο Σύστημα Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας μέσω κοινού υποβρυχίου καλωδίου», κυριότητας του Ομίλου «ELICA GROUP» και

    •«Κατασκευή ηλιοθερμικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας συνολικής ισχύος 70 MW στη θέση Φουρνιά, του Δήμου Σητείας ενεργειακής παραγωγής 378.306 MWh ετησίως» , κυριότητας της «ΣΟΛΑΡ ΠΑΟΥΕΡ ΠΛΑΝΤ ΛΑΣΙΘΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ Μ.Ε.Π.Ε.».

    Την πρωτοβουλία των προσφυγών στο ΣτΕ (όπως και τα οικονομικά έξοδα), την έχει αναλάβει το Παγκρήτιο Δίκτυο αγώνα κατά των βιομηχανικών ΑΠΕ.

    Όσοι θέλουν να συμμετέχουν σε αυτόν τον αγώνα, χρειάζεται να υπογράψουν πληρεξούσιο προς τους δικηγόρους του Παγκρήτιου Δικτύου, το αργότερο μέχρι και την Δευτέρα 24 Σεπτέμβρη.

    •Για τον Άγιο Νικόλαο έχει προγραμματιστεί συλλογική υπογραφή του πληρεξουσίου την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου στο γραφείο της συμβολαιογράφου Πόθου-Φετφατσίδη Σοφίας, Λασθένους 10, 1ος όροφος (δίπλα στον κινηματογράφο ΡΕΞ). Όσοι και όσες επιθυμούν να υπογράψουν, μπορούν να προσέλθουν στο συμβολαιογραφείο τις ώρες 10.00-14:30, κρατώντας την αστυνομική ταυτότητα και το Α.Φ.Μ. τους.

    Πληροφορίες στο τηλ. : 6947126008

    Βαμβασάκης Γιάννης

    μέλος του Παγκρήτιου Δίκτυου αγώνα κατά των β-ΑΠΕ

    • Για τη μάζωξη του μίσους στο Μελιγαλά στο 17/09/2012 στις 02:01
    • #

    Επειδή η ιστορία δεν κόβεται και ράβεται στα μέτρα του κάθε νοσταλγού του τρίτου ράιχ, ας θυμηθούμε τι συνέβη στον Μελιγαλά. Εκεί όπου οι βρικόλακες συναθροίζονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες για να ανανεώσουν τον γεμάτο μίσος όρκο τους για έναν νέο εμφύλιο.

    Ο βόθρος άνοιξε για τα καλά. Από τα δυσώδη έγκατά του δεν ξεπήδησαν μόνο τα θρασύδειλα κρατικοδίαιτα «λεβεντόπαιδα» με τους σουγιάδες και τα στυλιάρια, αλλά και οι παππούδες τους, αυτά τα θλιβερά φαντάσματα του παρελθόντος που όλοι νόμιζαν ότι είχαν εξαφανιστεί.

    Όλοι μαζί τώρα λυσσομανούν για μια καθολική «ρεβάνς», που θα τους επιτρέψει να επαναφέρουν την προ του 1974 κυριαρχία τους την οποία πριν τέσσερις περίπου δεκαετίες έχασαν μέσα από τα χέρια τους, όταν η ιστορία και η κοινωνία τους έθεσε στο περιθώριο.

    Και ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος για αυτή τη ρεβάνς, αν όχι ο βιασμός της ιστορίας; Καιρός λοιπόν να επανέλθει στα σχολικά βιβλία το ιδεολόγημα του «κόκκινου τρόμου» και η αποκατάσταση των γερμανοτσολιάδων ως «αντιστασιακών κατά του ερυθρού φασισμού». Ένα ιδεολόγημα που άλλωστε βρίσκει σύμφωνη την αστική τάξη της χώρας, η οποία, για χάρη της μακροημέρευσής της στην εξουσία, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τη φασιστική πανούκλα ως κυματοθραύστη των δυνάμεων της αντίστασης, με την ανιστόρητη θεωρία περί «άκρων».

    Επειδή όμως η ιστορία δεν κόβεται και ράβεται στα μέτρα του κάθε νοσταλγού του τρίτου ράιχ, ας θυμηθούμε τι συνέβη στον Μελιγαλά. Εκεί όπου οι βρικόλακες συναθροίζονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες για να ανανεώσουν τον γεμάτο μίσος όρκο τους για έναν νέο εμφύλιο.

    Μια μέρα λοιπόν σαν τη σημερινή αναδημοσιεύουμε μέρος ενός παλιότερου αφιερώματος του «Ιού» για τη μάχη του Μελιγαλά. Ένα ιστορικό κείμενο που αποδομεί τα τερατώδη αναχρονιστικά μυθεύματα τόσο των «εκατοντάδων γυναικόπαιδων» που σφαγιάστηκαν με κονσερβοκούτια, όσο και των «αθώων Ελλήνων πατριωτών, των σφαγιασθέντων υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών».

    Ευχαριστήρια απάντηση των Χίτλερ και Χίμλερ προς τον συνταγματάρχη Παπαδόγκωνα.
    Ο τελευταίος είχε στείλει στον Χίτλερ συγχαρητήρια επιστολή για τη διάσωσή του από την
    απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στις 20 Ιουλίου 1944. Η επιστολή έγραφε μεταξύ άλλων:
    «Από της ιεράς γης της αρχαίας Σπάρτης, εκ της οποίας προήλθεν η δραξ των ηρώων του Λεωνίδου,
    η οποία έσωσε τον ευρωπαϊκόν πολιτισμόν, υψούται η προσευχή μας: ”Κύριε, διαφύλασσε τον Φύρερ!”».
    (Καθημερινή 27.7.44)

    Γερμανοί και ταγματασφαλίτες σε κοινές εξορμήσεις.
    Πάνω: επιχείρηση των “ευζώνων” στον Κάλαμο Αττικής.
    Κάτω: σκηνή σε “οπλισμένο” χωριό του ΕΕΣ στη Μακεδονία.

    Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

    Η μαύρη εθνική Πηγάδα

    Για δεκαετίες υπήρξε το σύμβολο του επίσημου αντικομμουνισμού και της διατεταγμένα επιλεκτικής μνήμης του «κράτους των εθνικοφρόνων». Τη δεκαετία του ’80 λειτούργησε ως χώρος συσπείρωσης των νοσταλγών της παλιάς καλής εποχής. Ηρθαν κατόπιν οι καιροί της «εθνικής συμφιλίωσης», και η Πηγάδα του Μελιγαλά πέρασε στα αζήτητα.

    Μόνο περιθωριακές ακροδεξιές γκρούπες ταξιδεύουν πια κάθε Σεπτέμβρη, για να δώσουν τον τόνο σε μια επιμνημόσυνη τελετή χωρίς πολιτικό αντίκρισμα για τους διεκδικητές του «μεσαίου χώρου».

    Ένας από τους τελευταίους εν ζωή πρωτεργάτες
    της “εθνοσωτηρίου” στον χώρο της πηγάδας.

    Το απωθημένο παρελθόν

    Αυτό που κανείς -εκτός από τους ίδιους τους ναζί- δεν φαίνεται (ή δεν θέλει) να θυμάται, είναι ποιοι ακριβώς είναι θαμμένοι στην περίφημη Πηγάδα. Η επιλεκτική αυτή αμνησία δεν είναι καθόλου περίεργη.

    Η διακριτική αποσιώπηση της ταυτότητας των νεκρών αποτελεί συστατικό στοιχείο των «μνημοσύνων» του Μελιγαλά ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και συνδέεται με τη γενικότερη στρατηγική βάσει της οποίας επιχειρήθηκε στη χώρα μας η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.

    Με δυο λόγια: αυτό που συνήθως αποκρύπτει η φιλολογία περί «αθώων θυμάτων» είναι (α) το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς και (β) ότι το μακελειό του 1944 ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

    *Κωμόπολη 2.482 κατοίκων το 1940, ο Μελιγαλάς χρησιμοποιήθηκε το 1941-43 ως βάση ιταλών καραμπινιέρων (1941-43) και μιας διλοχίας γερμανικού στρατού (1943-44).

    *Οταν την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς με αποστολή την «αξιοποίηση της αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» για τη μετατροπή της αντιφασιστικής Αντίστασης σε εμφύλιο πόλεμο και την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», εγκαταστάθηκε εκεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Θεοδωρόπουλος 2001, σ. 133-4).

    Ο τρόπος με τον οποίο «αξιοποιήθηκε» από τους ναζί αυτή η δωσίλογη «μερίδα του ελληνικού λαού» ήταν αναμενόμενος: Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το Τάγμα στο Μελιγαλά, και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή του σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ, οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να κονιορτοποιήσουν τη μαζική βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που θα οδηγήσει στις εκτελέσεις των ημερών της Απελευθέρωσης.

    Ιλίσσια 5.4.1944. Ταγματασφαλίτης ποζάρει χαμογελαστός
    στο φακό, μπροστά σε έναν από τους πέντε απαγχονισμένους
    επονίτες της ημέρας.

    Για τον φόνο του στρατηγού Κρεντς από τον ΕΛΑΣ, τα Τάγματα “εφόνευσαν αυτοβούλως”
    100 άτομα περισσότερα απ’ όσα είχαν διατάξει οι Γερμανοί…

    Η μάχη και η σφαγή

    Η συμβολή τους στην πολεμική προσπάθεια του Αξονα υπήρξε ουσιαστική. Δεν είναι μόνο ο προϊστάμενός τους, αντιστράτηγος των SS Βάλτερ Σιμάνα που, στην τελική έκθεσή του προς τον Χίμλερ (2.11.44), διαπιστώνει ότι τα Τάγματα Ασφαλείας «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργό καταπολέμηση των συμμοριών». Βρετανική έκθεση του 1944 τονίζει πως «η τοπική γνώση των προσώπων και του χώρου από τα Τάγματα Ασφαλείας, τους προσδίδει μοναδική αξία για τους Γερμανούς, που μπορούν έτσι να κρατήσουν την Ελλάδα με έναν ελάχιστο αριθμό δυνάμεων», (ΔΙΣ 1998, σ. 43). Αποκαλυπτική είναι τέλος η πρακτική της Βέρμαχτ να περιλαμβάνει τους νεκρούς, τραυματίες ή αγνοούμενους ταγματασφαλίτες στους πίνακες των δικών της απωλειών.

    *Για τη στάση του πληθυσμού, αρκετά εύγλωττες είναι οι μεταπολεμικές αναμνήσεις του υποδιοικητή του Τάγματος Μελιγαλά, ταγματάρχη Καζάκου, για τις εκκαθαριστικές του καλοκαιριού του 1944 στον Ταΰγετο: «Η επιχείρησις αύτη απέβη άκαρπος», σημειώνει, «καθ’ όσον ο ΕΛΑΣ είχεν οργανώσει σχεδόν ολόκληρον την ύπαιθρον (Μεσσηνίας και Λακωνίας) από του εργάτου μέχρι του ανωτάτου τιτλούχου, ώστε επληροφορήθη εγκαίρως φαίνεται την όλην προπαρασκευήν» των Γερμανών και των συνεργατών τους.

    Αντισυνταγματάρχης πλέον του ελληνικού στρατού, ο συντάκτης των παραπάνω γραμμών φροντίζει πάντως να διευκρινίσει, εν έτει 1955, ότι «η στάσις των Αρχών κατοχής υπήρξε ειλικρινής και φιλική» απέναντι στη μονάδα του (ΔΙΣ 1998, σ. 193). Αναφερόμενος πάλι στην αποχώρηση της Βέρμαχτ, δεν διστάζει να καταγγείλει τους Γερμανούς για «προδοτικήν στάσιν» (σ. 197).

    *Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Μελιγαλά στις 4.9.1944 και την Καλαμάτα την επομένη. Ο ΕΛΑΣ μπήκε στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα στις 9 Σεπτεμβρίου, μετά ολοήμερη μάχη με τον εκεί «λόχο ασφαλείας» και τη χωροφυλακή. Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Οταν η ηγεσία τους απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το λόγο είχαν τα όπλα. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν ισοδύναμες αριθμητικά (1.000-1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ενώ οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό.

    Η μάχη κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες (13-15.9.44). Το τελικό ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες». Ο δεύτερος αριθμός περιλαμβάνει προφανώς χοντρικά και τους εκτελεσμένους των επόμενων ημερών.

    *Παρά τις αντιφάσεις, τις υπερβολές και τις αποσιωπήσεις τους, οι διαθέσιμες αφηγήσεις δίνουν μια γενική ιδέα όσων συνέβησαν μετά τη μάχη: Αρχικά σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι και καταστροφές περιουσιών. Ακολούθησε το ξεκαθάρισμα των συλληφθέντων με συνοπτικές διαδικασίες, από μια επιτροπή με επικεφαλής τους δικηγόρους Βασίλη Μπράβο και Γιάννη Καραμούζη. Από σημειώματα που δημοσιεύθηκαν αργότερα στον τοπικό εθνικόφρονα τύπο προκύπτει ότι αποφασιστικό ρόλο σ’ αυτή τη διαδικασία έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις της Εθνικής Πολιτοφυλακής, στις οποίες είχε ανατεθεί η συγκέντρωση στοιχείων για την προηγούμενη δράση κάθε αιχμαλώτου. Οσοι καταδικάζονταν οδηγούνταν σε ένα εγκαταλειμμένο ξεροπήγαδο έξω απ’ την κωμόπολη (την «Πηγάδα») κι εκτελούνταν.

    *Πόσοι ήταν; Το 1945, το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα. Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά. Η εθνικόφρων φιλολογία προβάλλει φυσικά πολύ μεγαλύτερα νούμερα: «περί τους 1.500 εις την Πηγάδα» μετρά ο Κώστας Καραλής (1958), «περί τα 1.800 άτομα πάσης ηλικίας και φύλου» βρίσκουν το Αρχηγείο Χωροφυλακής (1962) και ο καθηγητής Απόστολος Δασκαλάκης (1973), 1.900 τους θέλει ο Κων/νος Αντωνίου (1965), «άνω των 3.500 κατά τους μετριωτάτους υπολογισμούς» τους προτιμά η χουντική ιστορία του ΓΕΣ (1973). Ο Κοσμάς Αντωνόπουλος, πάλι, αναφέρει 2.100 «δολοφονηθέντες», παραθέτει όμως τα στοιχεία μόλις 699. Το βιβλίο που διανέμει ο «Σύλλογος Θυμάτων» περιέχει 1.144 ονόματα, ο συγγραφέας του όμως δείχνει μάλλον αναποφάσιστος: αλλού μιλάει για 1.500 νεκρούς (σ. 118), αλλού για «1.500 και πλέον» (σ. 115), αλλού για πάνω από 2.000 (σ. 26 & 166) κι αλλού για «5.000 εκατέρωθεν» (σ. 23). Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί περιλαμβάνουν όχι μόνο τους «σφαγιασθέντες» αλλά και τους νεκρούς της τριήμερης μάχης.

    *Την αντίθετη τάση επιδεικνύουν οι συγγραφείς της εαμικής πλευράς. Η αναλυτικότερη σχετική πηγή υπολογίζει 120 σκοτωμένους στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένους στην Πηγάδα (Ξιάρχος 1982, σ. 38), ενώ δεν λείπουν αναφορές μέχρι και σε 1.200 νεκρούς.

    *Πιο ενδιαφέρουσα απ’ αυτή την… κολοκυθιά αποδεικνύεται η εξέταση του καταλόγου της έκδοσης του «Συλλόγου Θυμάτων». Σε σύνολο 1.144 ονομάτων (οι 108 κάτοικοι Μελιγαλά) υπάρχουν μόνο 18 γυναίκες, 18 ηλικιωμένοι, ένας έφηβος και κανένα παιδί. Ολοι οι υπόλοιποι, το 96,8% του συνόλου, είναι άντρες λίγο πολύ μάχιμης ηλικίας. Κάθε άλλο παρά σφαγή «γυναικόπαιδων», δηλαδή…

    Μέρες απελευθέρωσης.
    Πάνω: προκηρύξεις της συμμαχικής αεροπορίας
    καταγγέλλουν τα Τάγματα Ασφαλείας.
    Κάτω: Πολίτες καλωσορίζουν τους Βρετανούς
    ζητώντας κάθαρση του ένοπλου δωσιλογισμού.

    Μνημόσυνο ακατονόμαστων

    Ευθύς εξαρχής, οι εκδηλώσεις στη μνήμη των «σφαγιασθέντων» πήραν ρεβανσιστικό χαρακτήρα.

    *Το πρώτο μνημόσυνο (24.6.45) καταλήγει σε απόπειρα λιντσαρίσματος των αντιστασιακών που κρατούνταν στη φυλακή της κωμόπολης (Β. Κλεφτόγιαννης, «Οπως τα ‘ζησα», σ. 143-4).

    *Από το Σεπτέμβριο του 1945 η τελετή τυποποιείται, με φαινομενικό οργανωτή την κοινότητα και ουσιαστικό τη νομαρχία. Συμμετέχουν οι πολιτικές, εκκλησιαστικές, αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές, τοπικοί πολιτικοί, τα σχολεία. Επί χούντας θα καθιερωθεί και αθλητικό τουρνουά ποδοσφαίρου και ανώμαλου δρόμου, με κύπελλα που αθλοθέτησαν τοπικοί παράγοντες και οι κυλινδρόμυλοι «Ευαγγελίστρια» («Θάρρος» 17.9.67).

    *Παράλληλα, «διευθετείται» ο χώρος των εκδηλώσεων. Βασιλικό διάταγμα του 1953 συστήνει ερανική επιτροπή με πρόεδρο το μητροπολίτη και μέλη το νομάρχη, το διοικητή Χωροφυλακής κ.ά. Από τον δημοσιευμένο απολογισμό του εράνου, πληροφορούμαστε ότι τη μερίδα του λέοντος «συνεισέφεραν» τα σχολεία και οι φαντάροι: 244.413 και 65.529 δρχ. αντίστοιχα, σε σύνολο 332.614 («Σημαία» 19.9.54). Μ’ αυτά τα λεφτά χτίζεται παρεκκλήσι, «καλλωπίζεται» η Πηγάδα και υψώνεται ένας τεράστιος σταυρός.

    Η τελική διαμόρφωση (μάντρες, πάρκινγκ κ.λπ.) θα γίνει επί χούντας, με πιστώσεις και επίβλεψη Ασλανίδη.

    *Η χουντική επταετία γνωρίζει άλλωστε το απόγειο του ιδιότυπου αυτού γιορτασμού. Το 1967 το μνημόσυνο τιμά με την παρουσία του ο Παττακός, εξηγώντας ότι «η 21η Απριλίου απέτρεψε νέον Μελιγαλάν» και ανακοινώνοντας την αναβάθμιση της κοινότητας των 1.800 κατοίκων σε «ιστορικό» δήμο («Εθνος» 18.9.67).

    *Το 1968 παρευρίσκεται πρώτη φορά ο «ανώτατος άρχων» της χώρας, στο πρόσωπο του αντιβασιλιά Ζωιτάκη («Θάρρος» 24.9.68). Το 1969, η επιμνημόσυνη λειτουργία μεταφέρεται από την κεντρική εκκλησία της κωμόπολης στο χώρο της Πηγάδας και η τροχαία εκδίδει προληπτικές οδηγίες για την κυκλοφορία («Θάρρος» 21.9.69).

    *Το 1973, ενόψει φιλελευθεροποίησης, οι αρχές δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για το μνημόσυνο. Ειδικά δρομολόγια λεωφορείων και τρένων μεταφέρουν «προσκυνητάς» απ’ τους γύρω νομούς («Θάρρος» 14-16.9.73).

    Αποκαλυπτικότερη είναι η «φρονηματιστική» λειτουργία της Πηγάδας τον υπόλοιπο χρόνο. Από τις τακτικές καταχωρίσεις του δελτίου πληροφοριών της νομαρχίας, πληροφορούμαστε ότι μεταφέρονται ομαδικά εκεί για «προσκύνημα» φαντάροι, ευέλπιδες, σπουδαστές επαγγελματικών σχολών, «κλιμάκια φοιτητών», δημόσιοι υπάλληλοι, φιλοξενούμενοι της «Εθνικής Εστίας», ταξιδιώτες των προγραμμάτων του «Εθνικού ιδρύματος» και -φυσικά- ολόκληρα σχολεία.

    *Μετά τη Μεταπολίτευση ο επίσημος γιορτασμός συνεχίζεται, χωρίς ιδιαίτερους ενθουσιασμούς. Τον τόνο δίνουν τώρα οι δυναμικές εμφανίσεις της ακροδεξιάς: βασιλόφρονες που διαβεβαιώνουν ότι «σύντομα θα επιστρέψει ο Κωνσταντίνος», χουντικοί που προπηλακίζουν τον κοινοτάρχη «διότι ανεφέρθη στην αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού» (1976) και γιουχάρουν το νομάρχη (1977), χιτλερικοί που ψαρεύουν στα θολά νερά μιας εθνικοφροσύνης σοκαρισμένης απ’ την περιθωριοποίησή της… Ο τοπικός τύπος καταγράφει τα συνθήματα: «Τη λύση θα δώσει ο στρατός», «Ο Φλωράκης στο Γουδί», «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

    *Ο κύκλος κλείνει το 1982, όταν το υπ. Εσωτερικών γνωστοποιεί στο δήμο τον τερματισμό της συμμετοχής των επίσημων κρατικών αρχών, «επειδή οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούσαν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και τροφοδοτούσαν επί 40 χρόνια το διχασμό». Τη σκυτάλη στην οργάνωση του μνημοσύνου παίρνει πια ο «Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας», που ιδρύθηκε το 1980.

    *Από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18.9.82). Σταδιακά, ωστόσο, η λογική του «μεσαίου χώρου» επικρατεί και τα φερέλπιδα στελέχη αποφεύγουν πια να δίνουν το παρών.

    Η σταδιακή αυτή περιθωριοποίηση έχει, ωστόσο, ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: πρώτη φορά τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους και οι πεσόντες ταγματασφαλίτες «τιμώνται» ως τέτοιοι. Ενα χαρακτηριστικό των επίσημων γιορτασμών ήταν η διακριτική αποφυγή κάθε αναφοράς στα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας, με την προσφυγή σε εξωραϊστικά σχήματα λόγου: «αγρίως σφαγιασθέντες υπό αναρχικών στοιχείων», «μαρτυρικώς σφαγιασθέντες εθνικόφρονες πατριώτες», «θυσιασθέντες διά το μεγαλείον και την ελευθερίαν της Πατρίδος», «Ηρωες και Μάρτυρες οίτινες προσεφέρθησαν ολοκαύτωμα εις τον βωμόν της υπερτάτης θυσίας», ακόμη και «αδίκως σφαγιασθέντες διά την ελευθερίαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα»!

    *Μετά το 1982, αντίθετα, οι ομιλητές του «απολίτικου», «οικογενειακού» μνημοσύνου δεν αισθάνονται τέτοιου είδους αναστολές: «Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ υπήρξε χειρότερος κατακτητής από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς» διαβάζουμε π.χ. στον πανηγυρικό που εκφώνησε το 1999 η Ειρήνη Δορκοφίκη, διαβεβαιώνοντας τους συγκεντρωμένους ότι ο χαρακτηρισμός των ταγματασφαλιτών ως «προδοτών» και «συνεργατών των κατακτητών» δεν είναι παρά «αισχρή συκοφαντία» των κομμουνιστών και λοιπών «ευρωλιγούρηδων».

    Στην ομιλία πάλι του 1997, ο δικηγόρος Βασίλειος Δημαρέσης ξεκαθαρίζει: «Οι ηρωικοί νεκροί μας δεν πολέμησαν με Ελληνες, διότι οι Κομμουνιστές έπαυσαν να είναι Ελληνες, τα εγκλήματά τους είναι εγκλήματα ξένων, εγκλήματα γενοκτονίας»!

    Αραγε, τι απ’ όλα αυτά θα μπορούσαν να «αμαυρώσουν» οι επίσημοι νοσταλγοί του Χίτλερ;

    Ποιος άλλος θα μπορούσε να τιμήσει καλύτερα
    τους νεκρούς του Μελιγαλά, αν όχι οι ατόφιοι ναζιστές;

    Τα ξεχασμένα θύματα

    Μια ελάχιστα γνωστή πτυχή της τραγωδίας του Μελιγαλά αφορά τα θύματα των «αγρίως σφαγιασθέντων» ταγματασφαλιτών της Πηγάδας. Εδρα ιταλών καραμπινιέρων, γερμανικής διλοχίας και του Τάγματος Ασφαλείας, η κωμόπολη χρησιμοποιήθηκε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής ως στρατόπεδο συγκέντρωσης, χώρος βασανιστηρίων και τόπος εκτελέσεων αντιστασιακών και ομήρων. Η απουσία μιας ολοκληρωμένης καταγραφής όσων σκοτώθηκαν απ’ τους ταγματασφαλίτες είναι αποκαλυπτική για το κλίμα που επικράτησε στην περιοχή, τόσο κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια όσο και αργότερα. Καταφανώς ελλιπή, τα διαθέσιμα στοιχεία είναι ωστόσο διαφωτιστικά.

    Ο απολογητής των ταγματασφαλιτών Κοσμάς Αντωνόπουλος παραθέτει τα ονόματα 27 ατόμων που εκτελέστηκαν στο Μελιγαλά από τις κατοχικές δυνάμεις. Οι 6 είναι κάτοικοι της κωμόπολης. Από τον πίνακα απουσιάζουν ωστόσο τα περισσότερα ονόματα που γνωρίζουμε από άλλες πηγές («Η Ελληνική Αντίστασις 1941-1945», Αθήναι 1964).

    Στο «Μεσσηνιακό βιογραφικό λεξικό» του Νίκου Καράμπελα (1962) αναφέρονται τα ονόματα 16 εκτελεσμένων στο Μελιγαλά το 1943-44. Στο δικό του βιβλίο ο Σπύρος Ξιάρχος καταγράφει τρεις ομαδικές εκτελέσεις 22 ατόμων κι άλλους 23 μεμονωμένους φόνους («Η αλήθεια για το Μελιγαλά», Καλαμάτα 1982, σ. 46-47). Απροσδιόριστο παραμένει, τέλος, πόσοι απ’ τους 924 εκτελεσμένους Μεσσήνιους που μνημονεύονται σε πρόσφατη έκδοση, θανατώθηκαν στην έδρα του Τάγματος (Τάσος Αποστολόπουλος, «Μεσσηνιακή εκατόμβη 1940-1944», Καλαμάτα 2000).

    Αποκαλυπτικότερες είναι κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες: Στις 27.4.44 ο ΕΛΑΣ Λακωνίας σκότωσε σε ενέδρα τον γερμανό στρατηγό Κρεντς και 3 συνοδούς του. Ο «Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος» διέταξε σε αντίποινα τον τουφεκισμό 200 «κομμουνιστών» στο σκοπευτήριο της Καισαριανής κι όσων χωρικών θα συναντούσαν τα στρατεύματά του στην ύπαιθρο μεταξύ Μολάων και Σπάρτης. Οπως διαβάζουμε στη σχετική ανακοίνωση, οι ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα έσπευσαν να τιμήσουν με τον τρόπο τους τη μνήμη του γερμανού στρατηγού: «Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς» («Καθημερινή» 30.4.44). Σαράντα απ’ αυτές τις «αυτόβουλες» εκτελέσεις έγιναν από το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά την Πρωτομαγιά του 1944 – τριάντα στην Καλαμάτα και δέκα στο νεκροταφείο του Μελιγαλά. Μεταξύ των τελευταίων ήταν και μια 18χρονη επονίτισσα, η Ασπασία Ξιάρχου, από τη γειτονική Ανθούσα. Είχε πιαστεί (και βασανιστεί) από τους ταγματασφαλίτες ενώ επέστρεφε από την Καλαμάτα για το μνημόσυνο της μάνας της. Ενας κρατούμενος διέφυγε και, την επομένη, εκτελέστηκαν στη θέση του άλλοι δύο (Γιάννης Σχινάς, «Η εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία», Αθήνα 1984, σ. 98-99).

    Ακολούθησε στις 15.6.44 ο τουφεκισμός 10 κρατουμένων στο Μελιγαλά (ανάμεσά τους 2 γυναίκες κι ένας ηλικιωμένος ανάπηρος) -σε αντίποινα, προφανώς, για το θανάσιμο τραυματισμό του ταγματασφαλίτη ταγματάρχη Γεωργανά στην Καλαμάτα. Την επομένη, 27 κρατούμενοι, 22 άντρες και 5 γυναίκες, τουφεκίστηκαν από το λόχο Καλαμάτας στις όχθες του Νέδοντα.

    Δυόμισι δεκαετίες μετά την επίσημη αναγνώριση της ΕΑΜικής Αντίστασης, μάταια θ’ αναζητήσει κανείς στο Μελιγαλά ή τα περίχωρά του κάποιο μνημείο γι’ αυτούς τους πεσόντες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο», ήταν η απάντηση του προέδρου του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας» κ. Μανιάτη, όταν τον ρωτήσαμε για τους εκτελεσμένους από το Τάγμα Ασφαλείας. Στην Καλαμάτα, μια λιτή στήλη (χωρίς ονόματα ή αριθμούς) στήθηκε από το Δήμο στο χώρο των εκτελέσεων, μακριά από τα μάτια του κοινού, μόλις το 2002. Η επιγραφή κάνει λόγο για «εκτελεσθέντες πατριώτες από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους», αποφεύγει όμως να αναφέρει την ακριβή ταυτότητα των εκτελεστών.

    Επιστρέφοντας στην Αθήνα, σταματήσαμε στο επιβλητικό μνημείο για τους 204 εκτελεσμένους της Παλιόχουνης, λίγο πριν από τη Μεγαλόπολη. Απ’ αυτούς, οι 154 είχαν συλληφθεί από ταγματασφαλίτες στην Καλαμάτα και τουφεκίστηκαν απ’ τη Βέρμαχτ σε αντίποινα για την καταστροφή γερμανικής φάλαγγας απ’ τον ΕΛΑΣ. Το τμήμα της επιγραφής που πληροφορεί ότι σκοτώθηκαν «από τους Γερμανούς» έχει σβηστεί με φαιοπράσινη μπογιά.

    ΔΙΑΒΑΣΤΕ

    Τάσος Κωστόπουλος
    «Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη» (Αθήνα 2005, εκδ. «Φιλίστωρ»).
    Η κατοχική δράση των ταγματασφαλιτών, οι διασυνδέσεις και η αντιμετώπισή τους από το μεταπολεμικό «κράτος των εθνικοφρόνων». Εμφαση στην επιχειρηματολογία και τα ιδεολογήματα με τα οποία επιχειρήθηκε (και επιχειρείται ξανά στις μέρες μας) η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.

    Ηλίας Θεοδωρόπουλος
    «Η πηγάδα του Μελιγαλά» (2α έκδοσις, Αθήνα 2001).
    Προπαγανδιστική έκδοση που διανέμεται από το «Σύλλογο Θυμάτων Πηγάδας Μελιγαλά». Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο αναλυτικός πίνακας με τα στοιχεία των σκοτωμένων και οι φιλοχουντικές κορόνες του συγγραφέα.

    Σπύρος Ξιάρχος
    «Η αλήθεια για το Μελιγαλά» (Καλαμάτα, Μάιος 1982).
    Περιγραφή της μάχης του Μελιγαλά από ένα τοπικό εαμικό στέλεχος. Χρήσιμη, κυρίως γιατί διασώζει πολλές κρίσιμες «λεπτομέρειες» που η κυρίαρχη αφήγηση κατά κανόνα αποσιωπά.

    Διονύσιος Παπαδόπουλος
    «Η ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας» (εφημ. «Μεσσηνία» 19.5-8.9.1952).
    Η εκδοχή του (επιζήσαντος) διοικητή των ταγματασφαλιτών του Μελιγαλά, δημοσιευμένη λίγο μετά την αποστρατεία και απαλλαγή του για το αποτυχημένο πραξικόπημα του ΙΔΕΑ. Ακολούθησε η περιγραφή της αιχμαλωσίας και της διάσωσής του, την οποία ο ίδιος αποδίδει στις σχέσεις του με την Ιντέλιτζενς Σέρβις («Μεσσηνία» 15.9-17.11.1952).

    Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, «Αρχεία Εθνικής Αντίστασης» (Αθήνα 1998, 8 τόμοι).
    Στον 8ο τόμο περιλαμβάνεται η μεταπολεμική (1955) εξιστόρηση της δράσης του Τάγματος Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά από τον (επιζήσαντα) υποδιοικητή του, Παναγιώτη Καζάκο.

    Βασίλης Κλεφτόγιαννης
    «Οπως τα ‘ζησα. Μαρτυρία μιας βασανιστικής πορείας» (Αθήνα 1994).
    Αυτοβιογραφία ενός ελασίτη από το Μελιγαλά που πήρε μέρος στις μάχες με τους ταγματασφαλίτες της κωμόπολης.

    http://jungle-report.blogspot.gr/2012/09/blog-post_16.html

    • Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου - 24ωρη γενική απεργία στο 14/09/2012 στις 09:56
    • #

    Την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ προχωρούν σε 24ωρη γενική απεργία. Την ημέρα της απεργίας θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση στο Πεδίον του Άρεως.

    • Ρέθυμνο: Ανακοίνωση καθηγητών για τις φασιστικές επιθέσεις στην πόλη στο 14/09/2012 στις 09:29
    • #

    Ο Ενιαίος Φορέας Διδασκόντων της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών εκφράζει την έντονη ανησυχία και αποδοκιμασία του για τα κρούσματα ξενόφοβης, ρατσιστικής και φασιστικής βίας, υλικής και συμβολικής, που καθημερινά ανεμπόδιστα εκδηλώνονται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

    Οι επιθέσεις σε μετανάστες και έλληνες πολίτες που στοχοποιούνται για τη φυλετική και εθνοτική τους καταγωγή, για τον τρόπο ζωής και τις πεποιθήσεις τους, συνιστούν εξόχως απτά δείγματα αποτρόπαιων τάσεων και πρακτικών που αποδυναμώνουν ακόμα περισσότερο την κοινωνική συνοχή και την ίδια τη Δημοκρατία.

    Στο Ρέθυμνο τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε γίνει μάρτυρες της εμφάνισης ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής, τα οποία προπηλακίζουν αριστερούς μαθητές και φοιτητές στους δρόμους της πόλης, δίχως να λαμβάνεται κανένα μέτρο αντιμετώπισης και παρεμπόδισής τους. Αυτά τα περιστατικά επαναλήφθηκαν προχθές στην πανεπιστημιούπολη Γάλλου με την αναγραφή φασιστικών συνθημάτων στους τοίχους όλων των Σχολών, συνθημάτων υπογεγραμμένων από την Τ.Ο. Ρεθύμνου της Χρυσής Αυγής.

    Από το περιεχόμενο των συγκεκριμένων συνθημάτων προκύπτει ξεκάθαρα ότι η στόχευση της συγκεκριμένης συμμορίας συμπεριλαμβάνει πλέον και τους πανεπιστημιακούς που ενεργά υπερασπίζονται τα συνταγματικά κατοχυρωμένα ανθρώπινα, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.

    Δυστυχώς οι απειλές αυτές δεν περιορίστηκαν στο συμβολικό επίπεδο. Τις τελευταίες μέρες, οι δύο εμπρηστικές επιθέσεις σε εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου, στο αυτοδιαχειριζόμενο φοιτητικό στέκι, δηλώνουν την κλιμάκωση της φασιστικής βίας στον ευαίσθητο χώρο του πανεπιστημίου με ανυπολόγιστες συνέπειες σχετικά με τις απαραίτητες συνθήκες ακαδημαϊκής ελευθερίας που εγγυώνται την ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου ενόψει της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς.

    Ο Ενιαίος Φορέας Διδασκόντων της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης καλεί όλους τους δημοκρατικούς πολίτες του Ρεθύμνου να στιγματίσουν και να καταδικάσουν τις φασιστικές προκλήσεις.

    Καλούμε τους φορείς της τοπικής κοινωνίας να αναλάβουν άμεση δράση για την υπεράσπιση της ουσιαστικής δημοκρατίας και την άμεση καταδίκη της έρπουσας φασιστικής απειλής.
    https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1421649

    • Ρέθυμνο : Νέος Εμπρησμός στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Παν/μίου στο 13/09/2012 στις 09:33
    • #

    ΕΠΕΙΓΟΝ:3ος εμπρησμός-2ος σε μια βδομάδα ΜΠΑΤΣΟΙ-ΝΑΖΙ-ΠΡΥΤΑΝΙΚΗ ΑΡΧΗ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ

    Σήμερα τα ξημερώματα έγινε εμπρησμός στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παν/μίου ρεθύμνου. Η αντίδραση του αντιπρύτανη Τζανάκη σε αυτή την επίθεση ήταν και πάλι να σφραγίσει το χώρο του στεκιού, απομακρύνοντας με το συνεργείο του πόρτες και παράθυρα,αλλά και έπιπλα που είχαν διασωθεί από τον εμπρησμό. Σημειωτέον, πως όλα αυτά είναι υλικά τα οποία δεν είχε πληρώσει ΚΑΜΙΑ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ κ ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΝ/ΜΙΟ.

    Για μία ακόμη φορά, φαίνεται η στοχευμένη επίθεση εναντίον των καταλήψεων και των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, εναντίον των ελεύθερων ιδεών και των ανθρώπων που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο. Αντίθετα, με τους ναζί και τις φασιστικές ιδέες, φαίνεται ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα-και γιατί να είχε, άλλωστε? αφού το κεφάλαιο υπερασπίζονται και οι δυο- ούτε η αστική δημοκρατία, ούτε το κάθε τσιράκι του κράτους και των αφεντικών, δηλ ο Τζανάκης και ο κάθε Τζανάκης.

    Αυτή τη στιγμή μαζεύεται κόσμος στο παν/μιο και χρειάζεται να ανέβει κι άλλος.

    https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1421470

    • Ηράκλειο : Ανακοίνωση των κτηνοτρόφων Κρουσώνα ενάντια στις ΑΠΕ στο 12/09/2012 στις 11:05
    • #

    Προς Δημοτική Αρχή Μαλεβιζίου,

    Με αφορμή τη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε σχετικά με τη δημιουργία και εγκατάσταση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (βιομηχανικών φωτοβολταϊκών και αιολικών πάρκων) στην ορεινή περιοχή του χωριού Κρουσώνα, στα πλαίσια σχεδίων της δημοτικής αρχής Μαλεβιζίου, θα ήθελα να σας γνωστοποιήσω την αντίθεσή μας στη δημιουργία ενός τέτοιου υβριδικού πάρκου στην περιοχή μας.

    Η αντίθεση αυτή έγκειται σε βασικά μειονεκτήματα τέτοιου είδους πηγών ενέργειας τα οποία αφορούν το εξωτερικό κόστος . Ανάμεσα σε αυτά είναι η απουσία κομψότητας από αισθητική άποψη των ανεμογεννητριών – καθρεπτών, η αλλοίωση των αρχαιοτήτων καθώς επίσης η πρόκληση ηχορρύπανσης στην ευρύτερη περιοχή. Η επιβάρυνση του φυσικού περιβάλλοντος με την τοποθέτηση φωτοβολταϊκών καθώς και αιολικών πάρκων θα είναι μεγάλη, καθώς ενδέχεται να αυξηθεί η μέση θερμοκρασία,θα αλλοιωθεί ο γύρω χώρος για την εγκατάσταση τους, με αποτέλεσμα την καταστροφή της τοπικής χλωρίδας και της πανίδας, δεδομένου ότι ο προβλεπόμενος χώρος εγκατάστασης αποτελεί χώρο όπου ενδημούν διάφορα είδη φυτών, αρπακτικών πτηνών αλλά και ζώα κτηνοτρόφων της περιοχής. Ενοικιάζοντας αυτές τις εκτάσεις στις ξένες κολοσιαίες εταιρείες, θα μειωθούν οι ελέυθερες εκτάσεις βόσκησης με αποτέλεσμα να περικοπούν και οι αντίστοιχες οικονομικές ενισχύσεις των κτηνοτρόφων, αποτελώντας ισχυρό πλήγμα για τη βασική απασχόληση του πρωτογενούς τομέα της περιοχής.

    Για τους παραπάνω λόγους παρακαλούμε το δήμαρχο Μαλεβιζίου κ. Μαμουλάκη να πάρει θέση και να μη προβεί στην υλοποίηση αυτού του σχεδίου.

    Κτηνοτρόφοι από τον Κρουσώνα

    • Τράπεζα τροφίμων στα Μάλια στο 10/09/2012 στις 21:56
    • #

    Τράπεζα τροφίμων στα Μάλια

    Ο Σύλλογος Γυναικών Μαλίων «ΕΣΤΙΑ» διοργανώνει Τράπεζα Τροφίμων για να βοηθήσει τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν και τα έχουν πραγματική ανάγκη.

    Τα τρόφιμα θα μαζεύονται κάθε Δευτέρα και Πέμπτη στα Γραφεία του Συλλόγου στα Μάλια (οδός Ομήρου 1) και ώρες: από 17:00 έως 19:00.

    Παρακαλούμε όπως συνδράμετε στη σημαντική πρωτοβουλία του Συλλόγου Γυναικών Μαλίων «ΕΣΤΙΑ» εκδηλώνοντας έμπρακτα την κοινωνική ευαισθησία και αλληλεγγύη σας προς τους ασθενέστερους συμπολίτες μας, κατά την κρίσιμη αυτή χρονική περίοδο και συμβάλλοντας έτσι στην εκπλήρωση του ανθρωπιστικού της στόχου.

    Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στην κ. Διαμαντάκη Ελένη, Πρόεδρο Συλλόγου Γυναικών Μαλίων «ΕΣΤΙΑ» (τηλ. επικοινωνίας: 69369785474)

    • Κρήτη : Στο 22,9% η ανεργία στο 09/09/2012 στις 12:28
    • #

    Σε νέα επίπεδα-ρεκόρ διαμορφώθηκε η ανεργία στην Κρήτη τον Ιούνιο, με το ποσοστό να φθάνει στο 22,9% έναντι 22,2% το Μάιο και 14,3% τον Ιούνιο του 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή.

    Συνολικά στη χώρα η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 24,4%, έναντι 23,5% το Μάιο και 17,2% τον Ιούνιο του 2011.

    Ο αριθμός των ανέργων ανήλθε σε 1.216.410 άτομα, ενώ ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός έφτασε τα 3.372.097 άτομα. Το σύνολο των απασχολουμένων εκτιμάται ότι ανήλθε σε 3.766.415 άτομα.

    Ειδικότερα, οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 358.334 άτομα σε σχέση με τον Ιούνιο του 2011 (αύξηση 41,8%) και κατά 50.666 άτομα σε σχέση με το Μάιο του 2012 (αύξηση 4,3%), ενώ οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 358.340 άτομα σε σχέση με τον Ιούνιο του 2011 (μείωση 8,7%) και κατά 34.337 άτομα σε σχέση με το Μάιο του 2012 (μείωση 0,9%).

    Οι οικονομικά μη ενεργοί, δηλαδή τα άτομα που δεν εργάζονται ούτε αναζητούν εργασία, αυξήθηκαν κατά 20.194 άτομα σε σχέση με τον Ιούνιο του 2011 (αύξηση 0,6%) και κατά 5.251 άτομα σε σχέση με το Μάιο του 2012 (αύξηση 0,16%).

    Το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας παρατηρείται στους νέους ηλικίας 15-24 ετών, στους οποίους αυξήθηκε σε 55% από 44,4% που ήταν τον Ιούνιο του 2011. Ακολουθούν τα άτομα ηλικίας 25-34 ετών, στους οποίους το ποσοστό ανεργία αυξήθηκε σε 32,1% από 24%.

    Στις γυναίκες το ποσοστό ανεργίας σημείωσε άνοδο στο 28,1% από 21% ένα χρόνο νωρίτερα, ενώ στους άντρες αυξήθηκε σε 21,7% από 14,5%.

    Σε επίπεδο Αποκεντρωμένης Διοίκησης της χώρας, τα «σκήπτρα» πήρε η Ήπειρος-Δυτική Μακεδονία με ποσοστό ανεργίας 26,3% (από 19,1% τον Ιούνιο 2011). Ακολουθούν η Μακεδονία-Θράκη (25,4% από 19,4%), η Θεσσαλία-Στερεά Ελλάδα (24,8% από 17,4%), η Αττική στην οποία διαμένουν τα περίπου 2/3 του πληθυσμού της χώρας (23,7% από 16,5%), η Πελοπόννησος-Δυτική Ελλάδα-Ιόνιοι Νήσοι (22,4% από 15,4%) και το Αιγαίο (22,3% από 13%).

    • Ηράκλειο : Ρατσιστική επίθεση σε μετανάστες εργάτες στη Χερσόνησο στο 06/09/2012 στις 20:54
    • #

    ενώπιον της Δικαιοσύνης οδηγείται στις 18 Σεπτεμβρίου ένας 37χρονος από τη Χερσόνησο, ο οποίος αντιμετώπισε δύο Βούλγαρους σαν ζωντανούς στόχους! Το απίστευτο περιστατικό… που έστειλε, μάλιστα, στο νοσοκομείο τον ένα από τους δύο με τραύμα στο χέρι, σημειώθηκε περίπου στις 06.15 το πρωί της 15ης Ιουλίου του 2009, στο λιμένα Χερσονήσου, την ώρα που οι δύο Βούλγαροι, εργαζόμενοι για λογαριασμό ιδιωτικής εταιρείας καθαριότητας μετέφεραν ένα κάδο απορριμμάτων προς το απορριμματοφόρο.

    Ο 37χρονος, μαζί με ένα δεύτερο άτομο – άγνωστο – πυροβόλησε … για πλάκα εναντίον των δύο ανδρών. Σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα ο 37χρονος πυροβόλησε, βρισκόμενος σε σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, από πολύ κοντινή απόσταση, με άγνωστο πυροβόλο όπλο που κατείχε παράνομα, τέσσερις φορές τον κάδο. Μία από τις βολίδες όμως “πέτυχε” τον άτυχο Βούλγαρο στο χέρι.

    Ο 37χρονος κατηγορείται για απόπειρα ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο, παράνομη οπλοφορία πυροβόλου όπλου, παράνομη κατοχή και οπλοχρησία. Ο ίδιος πάντως, για την υπόθεση, αρνείται κάθε εμπλοκή και ισχυρίζεται ότι δεν έχει καμία σχέση με το περιστατικό.

    Σύμφωνα πάντως με το παραπεμπτικό βούλευμα, ο ισχυρισμός του καταρρίπτεται από τις καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων μεταξύ των οποίων και οι δύο Βούλγαροι.

    https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1420318

    • Ηράκλειο : Μπλόκο του Δήμου Βιάννου στους νεοναζι της ΧΑ στο 05/09/2012 στις 02:50
    • #

    Ψήφισμα για το ενδεχόμενο παρουσίας μελών τις Χρυσής Αυγής στις εκδηλώσεις για το ολοκαύτωμα της Βιάννου, εξέδωσε το δημοτικό συμβούλιο της Βιάννου. Σε όλους τους τόνους οι εκπρόσωποι της τοπικής κοινωνίας τονίζουν πως οι συγκεκριμένοι είναι ανεπιθύμητοι:

    ”Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Βιάννου στη συνεδρίασή του της 3ης Σεπτεμβρίου 2012, αποφάσισε ομόφωνα το παρακάτω ψήφισμα :

    Την ερχόμενη Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου έχει οριστεί ο επίσημος εορτασμός της θλιβερής επετείου του Ολοκαυτώματος των χωριών του Δήμου Βιάννου.

    Έχουμε την πληροφορία ότι μέλη και στελέχη κόμματος «Χρυσή Αυγή», προτίθενται να παρασταθούν στις εκδηλώσεις μνήμης. Τους διαμηνύουμε, για μια ακόμη φορά, ότι είναι ανεπιθύμητοι στον Μαρτυρικό μας τόπο.

    Η παρουσία τους εδώ, αποτελεί πρόκληση για κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενο άνθρωπο.

    Το γεγονός ότι εκπροσωπούνται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, για εμάς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Εμείς τιμούμε τη μνήμη προσφιλών και αγαπημένων προσώπων, που έχασαν τη ζωή τους, με τον πλέον άνανδρο τρόπο από τους Ναζί κατακτητές, και το αίμα τους είναι ακόμα νωπό στον τόπο των εκτελέσεων .

    Οι ίδιοι αυτοί κατακτητές, αφού λεηλάτησαν τα σπίτια μας, τους έβαλαν φωτιά!

    Επαναλαμβάνουμε: είναι ανεπιθύμητος στην Μαρτυρική, αιματοβαμμένη περιοχή μας κάθε φορέας ή πρόσωπο που διακατέχεται από ναζιστικές ιδέες . Ας μην επιχειρήσουν λοιπόν να αμαυρώσουν τις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής γιατί σύσσωμος ο λαός του μαρτυρικού μας Δήμου θα σταθεί σθεναρά απέναντί τους.”

  11. Ίσως φανεί παράξενο αυτό που θα ισχυριστώ, αλλά η είδηση, ότι έπαθε «black out», κλάταρε κατά το κοινώς λεγόμενο, το πολύβουο αεροδρόμιο του Ηρακλείου στην Κρήτη, Παρασκευή απόγευμα, εν μέσω τουριστικής αιχμής, είναι κατά τη γνώμη μου, δευτερεύουσα.

    Έστω κι αν πρόκειται για μια από τις πρώτες πράξεις αντίστασης, κάτι σαν την λαθραία υποστολή της σημαίας του κατακτητή από την Ακρόπολη, δε θα ασχοληθώ με τέτοιες θεωρίες συνομωσίας.

    Θα γίνει η καθιερωμένη ένορκη διοικητική εξέταση και θα αθωωθούν οι υπεύθυνοι, γιατί ασφαλώς θα έχουν βομβαρδίσει την κεντρική διοίκηση με υπομνήματα για τις ελλείψεις του αεροδρομίου. Αλλά και η κεντρική διοίκηση, λάδι θα βγει κι εκείνη, γιατί ασφαλώς θα έχει διαβιβάσει αρμοδίως, και το αίτημα θα έχει κάνει όλο το δρόμο, με όλες τις προσήκουσες σφραγίδες και τις υπογραφές, μαζί με τα υπόλοιπα αιτήματα, μέχρι το γραφείο του Οικονομικού Διευθυντή της Τρόικας Εσωτερικού, κ. Στουρνάρα…

    Οι επαΐοντες «αντιμνημονιακοί» αρμόδιοι –κι οι αναρμόδιοι μαζί- εν χωρώ θα χύσουν, μαζί με τα κροκοδείλια δάκρυά τους, ίσως κι αρκετούτσικο μελάνι, για να στηλιτεύσουν την αδιαφορία του κεντρικού κράτους προς την βαριά μας βιομηχανία, την τουριστική.

    Για μένα, όμως, η πραγματική είδηση δεν ήταν το κλατάρισμα του αεροδρομίου αλλά η, ταυτόχρονη εκείνη την ώρα, πτήση από τη Ρόδο στο Ηράκλειο, στρατιωτικού αεροσκάφους που μετέφερε δύο τραυματίες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου. Αναμενόταν να προσγειωθεί, την ώρα της ανακοίνωσης, στο στρατιωτικό αεροδρόμιο του Καστελίου, 20 χιλιόμετρα πιο μακριά, αφού το πολιτικό αεροδρόμιο παρέμενε κλειστό…

    Όμως είναι πρόδηλο ότι η λογιστική «επιστήμη» που σιγά-σιγά υποκαθιστά άλλες κοστοβόρες κι ανερμάτιστες πρακτικές του κράτους, αναμένεται να επιστρατευτεί δυναμικότερα στο προσεχές μέλλον, ώστε να επιβληθεί ορθολογικότερος σχεδιασμός και στην διακομιδή των ασθενών. Θα βάλει τα καύσιμα, τα ανταλλακτικά, τα πτητικά και τα άλλα ειδικά επιδόματα από τη μια μεριά και τις ανθρώπινες ζωές από την άλλη, γιατί πρέπει, επιτέλους, να μπει μια τάξη στο σπάταλο τούτο κράτος.

    Μόνο που υπάρχει ένα ζήτημα τεχνικής φύσεως: η ανθρώπινη ζωή είναι, συνηθίζομε να λέμε, ανυπολόγιστη κι ως εκ τούτου δεν μπορεί να αντικατοπτριστεί λογιστικά. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, από το γραφείο του Οικονομικού Διευθυντή της Τρόικας Εσωτερικού, κ. Στουρνάρα, ετοιμάζεται μια πρόταση, ένα σχέδιο νόμου, με το οποίο θα κοστολογείται η ανθρώπινη ζωή με κριτήρια αξιοκρατικά και τεχνοκρατικά. Κι όταν η Τρόικα Εσωτερικού οριστικοποιήσει τη φόρμουλα, η Βουλή των 300 Αχρησίμευτων, με παρρησία και κατά πλειοψηφία, θα θεσμοθετήσει, επιτέλους και οριστικά, μια τάξη στην πολυδάπανη τηλεδημοκρατία μας!

    Την ώρα που ένα αεροδρόμιο προσωρινά δυσλειτουργεί, ένα ολόκληρο κράτος πασχίζει να λειτουργεί για την ευημερία, την ασφάλεια και την κοινωνική ειρήνη, με κριτήρια ανορθολογικά! Δεν το χρειαζόμαστε αυτό το σπάταλο κράτος, ολόκληρο μεταγωγικό να πετάει από τη Ρόδο στο Ηράκλειο για δύο μόλις ασθενείς, που στο κάτω-κάτω της γραφής μπορεί να ήταν τίποτα περιττοί υπερήλικες συνταξιούχοι ή άνεργοι νέοι με αποκλίνουσα συμπεριφορά ή –ακόμα χειρότερα- δημόσιοι υπάλληλοι, μακριά ή πιο κοντά, στο ηλικιακό όριο της εφεδρείας. Η φόρμουλα θα τα λαμβάνει αυτά υπόψη, μαζί με πολλά άλλα διαφανή κριτήρια που, φυσικά, θα τεθούν σε πολυήμερη δημόσια διαβούλευση.

    Ο Θεός να ευλογεί τον πολυχρονεμένο μας κήνσορα, τον Οικονομικό Διευθυντή της Τρόικας Εσωτερικού, κ. Στουρνάρα, που αναλαμβάνει να βάλει επιτέλους μια τάξη στο χάος και τη διασπάθιση όλου αυτού του χρήματος που, εξάλλου δάνειο, οφείλεται μέχρι τελευταίας δεκάρας στους φίλους και συμμάχους πιστωτές…

    Ishkandar Raskolnick

    http://my-pillow-book.blogspot.gr/2012/09/black-out.html

  12. Mία γενικότερη παρατήρηση για τη νομοτελειακή κι αναμενόμενη άνοδο της ακροδεξιάς μέσα σ’ αυτό το κλίμα οικονομικής, πολιτικής και ηθικής παρακμής: όσο μπερδεύει τα μπούτια της η Αριστερά στο δρόμο της πολιτικής αμηχανίας που φτάνει στα όρια της γελοιότητας, τόσο θα ανεβαίνουν τα Παλικάρια της Χρυσής Αυγής και τα Ρεμάλια της Φωκίωνος Νέγρη… Είναι δε τόσο γελοίοι, με τον Ξένιο Δία και τα παρελκυόμενα νούμερα του ελληνικού πολιτικού τσίρκο, του παρακράτους μη εξαιρούμενου, που κινδυνεύουν με αυτήν την αψυχολόγητη συμπεριφορά που, ασφαλώς, καθοδηγείται από τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, να πυροδοτήσουν κάποια ιδιότυπη «Τζιχάντ», έναν Ιερό Πόλεμο, όχι θρησκευτικού προσηλυτισμού αλλά αυτοάμυνας και αυτοδικίας. Πολλοί νόμιμοι μετανάστες φεύγουν. Αυτό είναι αρνητικό γιατί συνήθως αυτοί που φεύγουν είναι αυτοί που κατέχουν τα περισσότερα ουσιαστικά προσόντα, πολλά από τα οποία προσόντα, ίσως να τα έχουν αποκτήσει με ελληνικούς πόρους, στις παλαιότερες εποχές παχιών αγελάδων. Εμείς επιχαίρουμε για την αιμορραγία! Δεν μιλάει κανείς για τούτο, όλοι διαβάζουν νούμερα και Greek Statistics. Σταγόνες στον ωκεανό. Αυτοί που μένουν –όχι ίσως όλοι, αλλά οι πολλοί- είναι από γεννησιμιού τους ταγμένοι στη μετριότητα και καταδικασμένοι στη μιζέρια, την ανασφάλεια και τη φτώχια. Σε αντίθεση με πολλούς δικούς μας μέτριους, μετριότατους νεοέλληνες, που πλούτισαν και συνεχίζουν να πλουτίζουν αδικαιολόγητα…

    http://my-pillow-book.blogspot.gr/2012/09/polls.html

    :Ishkandar Raskolnick

    • ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ: Η νέα ιερά εξέταση, βιο-κοινωνικός έλεγχος και η υπέρτατη καταστολή στο 01/09/2012 στις 17:49
    • #

    “…μα δε μασάω, ούτε και καταπίνω χάπια
    σκατοκουφάλες γιατροί, αφήστε ρε τα σάπια!”
    [βαβυλώνα – δωμάτιο με θέα]

    Όπως αποδείχτηκε αργότερα, φυσικά και δεν ήταν “μια ανίατη διαταραχή του εγκεφάλου σε βιολογικό επίπεδο” αυτό που μου συνέβη τότε, το Νοέμβρη του 2011. Ήταν απλά μια έντονη ψυχική/υπαρξιακή κρίση. Στους βάρβαρους καιρούς που ζούμε, όλοι οι άνθρωποι που δεν είναι αναίσθητοι μπορεί να το πάθουν. Ήταν που απλά είχα την ατυχία να χάσω τον σύντροφό μου σε ατύχημα το περασμένο καλοκαίρι και καθώς η ψυχή μου δε μπορούσε να αντέξει τον πόνο, βυθιζόμουν όλο και περισσότερο μέσα της. Εγώ το ήξερα ότι είμαι δυνατή και θα έβγαινα ακόμα δυνατότερη μετά απ’ αυτό. Όπως και έγινε, τελικά. Αυτοί όμως , οι “ειδικοί” και “προστάτες”, το είδαν αλλιώς στην πορεία. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό το μονοπάτι θα με οδηγούσε (με τη βία και παρά τη θέλησή μου) στα δίχτυα της -άκρως αρρωστημένης- ψυχιατρικής μαφίας.

    Φταίει που έκανα τη μαλακία να γυρίσω στο πατρικό μου καθώς φοβόμουν ότι με παρακολουθούν (πολλοί μπάτσοι και άλλοι περίεργοι στους δρόμους εκείνες τις μέρες…). Φταίει πως είπα στους γονείς μου ότι φοβάμαι να βγω. Στέρηση εξόδου λοιπόν πρώτα από αυτούς, γιατί “έξω παραμονεύει ο κίνδυνος” και “ο κόσμος έχει γεμίσει αλήτες”. Να ‘ναι καλά τα ΜΜΕ που πλάθουν τόσο μα τόσο περίτεχνα τις συνειδήσεις της κάθε μικροαστικής οικογένειας!
    Φταίει που άρχισα να καταστρέφω και να καίω σκληρούς δίσκους, λεφτά, ταυτότητες και λοιπά έγγραφα. Φταίει που άρχισα να βγάζω μανιωδώς τις ιδέες μου στους τοίχους του σπιτιού. Φταίει που σταμάτησα να κοιμάμαι. Ένιωθα πάρα πολλά και η σκέψη μου έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός. Δεν ήταν πάντα μια ευχάριστη κατάσταση. Ήμουν σίγουρη ότι με παρακολουθούν μέσα από ηλεκτρονικές συσκευές και θέλουν να με εξοντώσουν. Παντού υπήρχαν σημάδια για τον επικείμενο θάνατο μου και την καταστροφή του κόσμου. Μες την απόγνωσή μου αναζήτησα το θεό. Εκεί να δεις γέλιο… Δεν είναι δύσκολο να φτιάξεις το θεό με το μυαλό σου. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια δόση τρελής φαντασίας και μια δόση φόβου. Εγώ είχα μπόλικο και από τα δύο εκείνο τον καιρό…
    Καθώς είχα το ακούραστο μάτι του μεγάλου αδελφού-θεού να διαβάζει τις σκέψεις μου 24 ώρες το 24ωρο νόμιζα ότι ζούσα τους χειρότερους εφιάλτες μου. Όμως δεν είχα δει ακόμα τίποτα…

    Θα μπορούσα να γράψω πολλά για αυτήν κρίση που πέρασα και πόσο με βοήθησε τελικά να ανοίξω νέες πύλες αντίληψης και να έρθω συνειδητά σε επαφή με πράγματα που δεν ήξερα ότι υπήρχαν μέσα μου: κατάλοιπα του παρελθόντος που με παρασιτούσαν χρόνια, φόβους και βαθύτερες επιθυμίες. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου στο παρών κείμενο. Θέλω όμως να πω ότι αυτή η εμπειρία που για μένα ήταν ένα μεγάλο μάθημα ζωής -ίσως το μεγαλύτερο- και την εκλαμβάνω ως δώρο της φύσης γιατί μου φανέρωσε πολλούς κρυμμένους κόσμους, οι άλλοι, οι “ειδικοί” την ερμηνεύσανε με τον δικό τους τρόπο, εκμεταλλευόμενοι πάντα την -κρυμμένη πίσω από τη μάσκα της αντικειμενικής αλήθειας που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν- εξουσία που ασκεί ο δογματισμός της σύγχρονης επιστήμης. Μιας επιστήμης άπληστης, τεχνοκρατικής, που βαδίζει χέρι με χέρι με τον καπιταλισμό και τα κρατικά μέσα ελέγχου και καταστολής και που ασφαλώς δεν εξυπηρετεί ούτε τη γνώση ούτε τον άνθρωπο, αλλά συμφέροντα και σκοπιμότητες.

    Αυτοί λοιπόν οι “ειδικοί”, οι ψυχίατροι, διέγνωσαν ότι πάσχω από μία σοβαρή και πολύ επικίνδυνη ασθένεια του εγκεφάλου, με εξίσου τρομακτικό όνομα που παραπέμπει σε μανιακούς δολοφόνους: “σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου”. Η αλήθεια είναι ότι δεν υφίσταται καμία αντικειμενική μέθοδος διάγνωσης στην ψυχιατρική “επιστήμη”, δεν υπάρχει κανένα τεστ “τρέλας” (όπως υπάρχουν εξετάσεις για τις πραγματικές ασθένειες του σώματος), παρόλα αυτά η επίσημη διάγνωση γίνεται, και μόνο από την κρίση των γιατρών στα λίγα πρώτα λεπτά που θα σε κοιτάξουν! (Η “βίβλος” των ψυχιάτρων είναι τα διαγνωστικά εγχειρίδια DSM και ICD, τα οποία έχουν συνταχθεί από ψυχιάτρους σε συνεργασία με τις φαρμακοβιομηχανίες και περιλαμβάνουν εκατοντάδες “ψυχικές διαταραχές”. Ακόμα και η ντροπαλοσύνη υπάρχει εκεί μέσα με το πιασάρικο όνομα “κοινωνική φοβία”. Η “βίβλος” εμπλουτίζεται συνεχώς με νέες “διαταραχές” μέχρι να μας βγάλουν όλους “ψυχοπαθείς που χρειάζονται θεραπεία”. ‘Ηδη στις ΗΠΑ στιγματίζουν με διαγνώσεις και μπουκώνουν με ψυχοφάρμακα τα παιδιά που είναι ζωηρά, ανυπάκουα ή αφηρημένα) Τέλος πάντων… το χειρότερο είναι ότι αυτή η τελείως αυθαίρετη διάγνωση σε κυνηγάει μια ζωή, ο φάκελος σου φυλάσσεται στο αρχείο του νοσοκομείου και δεν καταστρέφεται ποτέ, και η σχιζοφρένεια θεωρείται ανίατη ασθένεια! Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να καταλήξεις πολύ εύκολα σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου και πάλι στο τρελάδικο και τα ψυχοφάρμακα (φτάνει μια καταγγελία από συγγενείς ή γείτονες). Ακόμη και αν δεν παρουσιάζεις κανένα σύμπτωμα, οι γιατροί θεωρούν ότι ο εγκέφαλός σου κουβαλάει πάντα την διαταραχή και απλά δεν εκδηλώνεται. Συμπέρασμα: Αν είχες την ατυχία να σου φορέσουν την ταμπέλα του “επικίνδυνου σχιζοφρενή” ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ θα την φοράς μέχρι να πεθάνεις…

    Και λέω με το νόμο γιατί σε σέρνουν κανονικά για ακούσια νοσηλεία στο τρελάδικο με εισαγγελική εντολή. Και δεν έχεις κανένα δικαίωμα σε αυτήν την περίπτωση να υπερασπιστείς τον εαυτό σου με κανέναν τρόπο. Από την στιγμή που θα βγει το ένταλμα και περάσεις την πόρτα του ψυχιατρείου πρέπει να ξεχάσεις τι θα πει ανθρώπινα δικαιώματα.

    Ο πραγματικός εφιάλτης λοιπόν άρχισε μια νύχτα, όταν ο πατέρας μου, αφού έκανε ένα τηλεφώνημα, με έπιασε ξαφνικά και με καθήλωσε στο έδαφος κρατώντας μου τα χέρια πίσω. Εγώ χτυπιόμουν και τον ρωτούσα κλαίγοντας “γιατί μπαμπά μου το κάνεις αυτό?” αλλά αυτός δεν μου έλεγε τι συμβαίνει. Σε λίγη ώρα είχαν φτάσει δυο μπάτσοι στο σπίτι και με πήραν χωρίς δεύτερη κουβέντα, μαζί με τους γονείς μου, για να με πάνε στο νοσοκομείο. Ένιωθα ότι το τέλος μου είναι κοντά. Με είχε πιάσει πανικός και ήθελα να το σκάσω.
    Στο νοσοκομείο (ΠΑΓΝΗ), με βάλανε σε ένα γραφείο με μια ψυχίατρο-ανακρίτρια να με ρωτάει διάφορα και να γράφει αναφορά σε ένα επίσημο χαρτί. Μου είπε ότι έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο το βράδυ. Μου έδωσε ένα χάπι και χωρίς να μου λέει τι είναι επέμενε να το πάρω. Το έβαλα στο στόμα μου αλλά το έφτυσα αμέσως. Μετά πήρα το χαρτί που έγραφε, το τσαλάκωσα και έτρεξα στην πόρτα. Εκλιπαρούσα τον κόσμο για βοήθεια αλλά κανείς δεν έδινε σημασία.
    Με πιάσανε οι γονείς μου και με οδήγησαν συρτή στη ψυχιατρική μονάδα “βραχείας νοσηλείας”. Εκεί μου δώσανε με το ζόρι ένα χάπι και ‘γω το ξανάφτυσα και το ‘βαλα στα πόδια. Έτρεχα στους διαδρόμους αλλά δεν ήξερα προς τα που είναι η έξοδος.
    Με ξανάπιασαν όμως και αυτή τη φορά με οδήγησαν στα “οξέα περιστατικά”. Μόλις πέρασα την πόρτα αυτής της μονάδας, η οποία άνοιγε με κωδικό ασφαλείας, ήξερα ότι “εδώ είναι φυλακή”. Με βάλανε να καθίσω σε μια καρέκλα στο δωμάτιο των νοσηλευτών. Είχα απέναντι μου τρία άγνωστα άτομα που με κοίταζαν λες και είμαι κάτι το αξιοπερίεργο και γελούσαν, την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι μου αφαιρούσαν σε χρόνο ντε-τε τα κοσμήματα και τα κορδόνια των παπουτσιών. Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα και κανείς δε μου έλεγε για πιο λόγο βρίσκομαι εκεί και γιατί συμβαίνει ότι συμβαίνει.
    Μου ‘δώσαν κι άλλο χάπι. Εγώ αρνήθηκα να το πάρω και έκανα να σηκωθώ. Τότε με έπιασαν δύο νοσηλευτές και με πήγαν σε ένα άδειο δωμάτιο με βαριές πόρτες, την απομόνωση. Εκεί αφού με καθήλωσαν στο έδαφος, μου κατέβασαν το παντελόνι και μου καθίσαν μια ένεση. Με άφησαν εκεί κλειδωμένη για το υπόλοιπο της νύχτας, ενώ με παρακολουθούσαν μέσα από τις δύο(!) κάμερες που είχε το δωμάτιο. Κουλουριάστηκα σε μια γωνιά και σοκαρισμένη έκλαιγα ασταμάτητα, μέχρι που άρχισαν να δρουν τα ισχυρά ηρεμιστικά της ένεσης και κοιμήθηκα.

    Όσο είσαι στο ψυχιατρείο κανείς δε σου λέει τι έχεις και γιατί βρίσκεσαι εκεί, ούτε πόσο καιρό θα κάτσεις μέσα. Εγώ έμαθα για τη “διάγνωση” που μου κάνανε μετά που πήρα εξιτήριο.

    Η εικόνα που βλέπει κανείς μέσα στο ψυχιατρείο είναι τραγική. Ανθρώπους όλων των ηλικιών, από παιδάκια μέχρι γέρους, να σέρνονται στους διαδρόμους. Άλλοι κοιτούν στο κενό, άλλοι καπνίζουν ασταμάτητα, άλλοι μιλούν μόνοι τους και άλλοι κείτονται όλη μέρα στο κρεβάτι. Σε άλλους τους τρέχουν τα σάλια, σε άλλους τους τρέμουν τα χέρια. Οι περισσότεροι δεν μιλούν καθόλου, άλλοι φαίνεται να λένε ασυναρτησίες. Κανείς δεν ξέρει τι κόλαση περνά ο καθένας από αυτούς μέσα του. Κι ούτε ενδιαφέρεται να μάθει. Το μόνο που κάνουν οι νοσηλευτές είναι να δίνουν τα χάπια και να σιγουρευτούν ότι τα έχεις καταπιεί (έπρεπε να ανοίγω κάθε φορά το στόμα μου και να με ελέγχουν), να παίρνουν την πίεση του κάθε ασθενή δυο φορές τη μέρα, να παρακολουθούν τι παίζει στους θαλάμους από το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης με τις κάμερες, να συμπληρώνουν τους φακέλους των ασθενών και ένα τετράδιο που έγραφε απέξω “λογοδοσία οξέων” (πολύ ψαρωτικό – στην αρχή νόμιζα ότι είναι όλοι τους ασφαλίτες) και να απειλούν τους ασθενείς με ενέσεις, καθηλώσεις και απομόνωση όποτε κάποιος αρνείται να ακολουθήσει τις εντολές τους ή έχει “υπερδιέγερση”. Τα “θεραπευτικά” αυτά μέσα δε διστάζουν καθόλου να τα εφαρμόσουν στην πράξη.

    Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά που είχαν κλείσει μια γιαγιά στην απομόνωση. Η καημένη φώναζε “βγάλτε με από δω, θα πεθάνω!”. Δεν άντεχα και πήγα να της ανοίξω το σύρτη. Με κατάλαβαν όμως και με πήγαν δια της βίας στο κρεβάτι μου. Μια νοσοκόμα έφερε τους ιμάντες και με δέσανε στο κρεβάτι, χέρια και πόδια. Καθώς με δένανε τους έβριζα και η νοσοκόμα θεώρησε ότι το πιο σωστό είναι να μου χώσει ένα μαξιλάρι στα μούτρα και να το πιέσει για να με κάνει να σκάσω. Με αφήσανε δεμένη για το υπόλοιπο της νύχτας μέχρι το πρωί. Αναγκάστηκα να ουρήσω στο κρεβάτι.
    ‘Ενα βράδυ που ήμουν ταραγμένη και ανήσυχη με ‘βάλαν σε ένα γραφείο με μια γιατρό, μια νοσοκόμα και μια μαθητευόμενη. Με κοιτούσαν όλες τους με κάτι φάτσες μεταξύ οίκτου και αηδίας. Η γιατρός με ρώτησε αυστηρά τι συμβαίνει και ‘γω της είπα κάτι σαν “ξέρεις… η αληθινή ελευθερία δεν πωλείται”. Τότε η νοσοκόμα μου έδωσε κάτι χάπια. Εγώ αρνήθηκα να τα πάρω και ακολούθησε το γνωστό τελετουργικό: ένεση-απομόνωση μέχρι το πρωί. Θυμάμαι ότι εκείνη τη φορά χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο ίσως και μισή ώρα (ήθελα να τους δείξω ότι μπορώ να κάνω κακό στον εαυτό μου αν το ήθελα) και κάποια στιγμή αναγκάστηκα να ουρήσω στο πάτωμα. Σίγουρα με παρακολουθούσαν από τις κάμερες (πάντα ήταν κάποιος μπροστά στην οθόνη) αλλά δεν έκαναν τίποτα.
    ‘Ηταν και μια γιαγιά στο θάλαμο τελείως ανήμπορη που την είχαν δεμένη στο κρεβάτι για μέρες.
    ‘Ηταν και μια γαλλιδούλα που τα ‘χε τελείως χαμένα. Κανείς από τους νοσηλευτές δε μιλούσε γαλλικά. Τη δένανε την καημένη συνέχεια και την έκλειναν μέρα παρά μέρα στην απομόνωση.
    Αυτό που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στον ένα μήνα που έκατσα εκεί μέσα ήταν ότι ποτέ δεν είδα να χρησιμοποιούν αυτά τα βίαια κατασταλτικά μέσα σε κάποιον άντρα, παρόλο που συχνά κάποιοι ήταν επιθετικοί απέναντι σε άλλους ασθενείς.
    Μια φορά ένας μεσήλικας με είχε στριμώξει και με πασπάτευε (εγώ ήμουν τελείως άβουλο ον από τα φάρμακα) και παρόλο που ήταν ένας νοσηλευτής μπροστά και είδε την φάση δεν του είπε τίποτα.
    Επίσης όταν έκανα μπάνιο έπρεπε να έχω ανοιχτή την πόρτα και μπαίνανε μέσα οι νοσηλευτές και κοιτούσαν. Μετά μου δίνανε να φοράω κάτι άθλια ρούχα και ήμουν σαν τον παλιάτσο.
    Μιλάμε για πλήρη εξαθλίωση και εκμηδενισμό του ατόμου. Οποιοσδήποτε και να έμπαινε εκεί μέσα, και τρελός να μην ήταν σίγουρα θα κατέληγε τρελός.
    Αυλή δεν υπήρχε. Μόνο ένας μικρός εξωτερικός χώρος τον οποίο μας ανοίγανε κάθε 2 βδομάδες για λίγα λεπτά, έτσι για να μη λένε ότι μας έχουν συνέχεια κλεισμένους μέσα.
    Δεν έχω μπει ποτέ στη φυλακή, αλλά αυτό το μέρος δε διέφερε και πολύ. Τουλάχιστον στην φυλακή δεν μπορούν να εξουδετερώσουν τη σκέψη και τα συναισθήματα ούτε μπορούν να διαταράξουν τη φυσιολογική λειτουργία του σώματος με τον ύπουλο τρόπο που το κάνουν στα ψυχιατρεία.

    Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι ψυχοπαθείς μοιάζουν να κινούνται σαν ζόμπι και κάνουν περίεργες κινήσεις? Ε λοιπόν είναι γιατί λειτουργούν -κυριολεκτικά- μόνο με το μισό τους εγκέφαλο, λόγω του κοκταίηλ ψυχοφαρμάκων που αναγκάζονται να παίρνουν καθημερινά. Τα λεγόμενα αντιψυχωσικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη “θεραπεία” κάποιων ψυχικών διαταραχών είναι χημικές ουσίες που στοχεύουν στους υποδοχείς της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο και αναστέλλουν τη δράση τους (οι ψυχίατροι πιστεύουν -χωρίς να έχουν βέβαιες αποδείξεις- ότι οι ψυχωσικές διαταραχές οφείλονται σε υπερβολική “κίνηση” της ντοπαμίνης σε κάποιες περιοχές του εγκεφάλου – μια εντελώς μηχανιστική θεώρηση της ψυχής και του νου, άλλα έτσι έχουν μάθει να σκέφτονται αυτοί οι άψυχοι άνθρωποι…). Στην πραγματικότητα, αυτές οι ουσίες που χορηγούνται στα ανυποψίαστα θύματα μπλοκάρουν επιπλέον και άλλους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πάρα πολύ έντονα ψυχοσωματικά προβλήματα κατά τη χρήση τους. Δεν είναι τυχαίο που τα αντιψυχωσικά χαρακτηρίζονται σαν “χημική λοβοτομή” – αυτό ακριβώς είναι.

    Μετά από πολλές δοκιμές, η τελική μου “θεραπεία” αποτελούνταν από τρία φάρμακα: δύο αντιψυχωσικά (Λεπονέξ, Σολιάν) και ένα αντικαταθλιπτικό (Εσιταλοπράμη). 7 μήνες έπαιρνα τα χάπια. 7 κενοί βασανιστικοί μήνες κλεισμένη, πρώτα στο ψυχιατρείο και μετά στο πατρικό σπίτι. Ο γιατρός είχε πει ότι η θεραπεία θα διαρκέσει τουλάχιστον 3 χρόνια. Αυτό βέβαια μόνο θεραπεία δεν ήταν. Ήταν ένα καθημερινό ταξίδι στην κόλαση: Ένιωθα ότι μου έχουν γαμήσει το μυαλό, ότι έχουν βιάσει το βαθύτερο είναι μου. Δεν είχα ψυχή, ήμουν μόνο ένα άδειο κουφάρι που σερνόταν. Έψαχνα να βρω το λευτεράκι μέσα μου, κι όσο κι αν έψαχνα, λευτεράκι δεν έβρισκα. Είχα πάντα μια κενή έκφραση στο πρόσωπο και δεν ένιωθα κανένα συναίσθημα, ούτε χαρά, ούτε λύπη, τίποτα. Μόνο καμιά φορά όταν άκουγα τους άλλους να γελούν ένιωθα μίσος και άρρωστη ζήλια, αισθήματα τα οποία δεν είχα ξανανιώσει ποτέ πριν στη ζωή μου. Κάθε τι ανθρώπινο μέσα μου είχε πεθάνει. Πολλές φορές φαντασιωνόμουν ότι πέφτω από την ταράτσα του σπιτιού. Άλλες φορές κλεινόμουν στο μπάνιο και σκεφτόμουν πιο χημικό καθαριστικό να πιω για να πεθάνω. Μια άλλη φορά κρατούσα επί μισή ώρα ένα μαχαίρι μπροστά στη κοιλιά μου και σκεφτόμουν “το χώνω, δε το χώνω…” (αργότερα έμαθα ότι οι αυτοκτονικές τάσεις οφείλονταν στο αντικαταθλιπτικό, κι αν σας φαίνεται αυτό παράξενο υπάρχουν στο ίντερνετ πολλές έρευνες και προσωπικές ιστορίες που το αποδεικνύουν. Πολλά από τα μακελειά που έχουν γίνει σε σχολεία στις ΗΠΑ με εφήβους να γαζώνουν συμμαθητές και δασκάλους και μετά να αυτοκτονούν, έχουν κάτι κοινό: τα άτομα αυτά έκαναν χρήση αντικαταθλιπτικών). Κοιμόμουν 15 ώρες τη μέρα και είχα έντονους εφιάλτες. Από τη στιγμή που ξυπνούσα τριγύριζαν παρανοϊκές σκέψεις στο μυαλό μου και δε μπορούσα να ηρεμήσω, παρόλο που φαινόμουν να είμαι σε πλήρη καταστολή. Κατά τα άλλα πλήρης απάθεια. Ακολουθούσα άβουλα κάθε εντολή που μου έδιναν οι γονείς μου. Δε μπορούσα να μιλήσω και απαντούσα μονολεκτικά σε ερωτήσεις. Δε μπορούσα να δω ταινίες ή να διαβάσω βιβλία γιατί με αναστάτωναν. Δε μπορούσα να ζωγραφίσω γιατί το χέρι μου έτρεμε. Δε μπορούσα να γράψω τίποτα γιατί δεν είχα καμία δημιουργικότητα. Ήμουν όλη μέρα στο κρεβάτι και έπαιζα ηλίθια παιχνίδια στον υπολογιστή για να ξεχνιέμαι και να μη σκέφτομαι, γιατί ένιωθα πως οι άλλοι μπορούσαν να διαβάσουν τη σκέψη μου. Ένιωθα πάντα κουρασμένη. Με έπιανε λιποθυμία όταν σηκωνόμουν. Κάποιες φορές είχα ταχυπαλμία, με έλουζε ιδρώτας και είχα απίστευτη ανεξήγητη ψυχοσωματική ανησυχία. Όταν περπατούσα είχα κενά συνείδησης, σαν να έσβηναν όλα ξαφνικά για ένα δευτερόλεπτο, και γι’ αυτό απέφευγα τις βόλτες. Αυτό συνέβαινε και όταν καθόμουν, οπότε σχεδόν έπεφτα από την καρέκλα. Μου τρέχανε τα σάλια. Είχα θαμπή όραση. Ακούσιες απότομες κινήσεις σε χέρια, πόδια και συσπάσεις στο πρόσωπο. Καταναγκαστικές συμπεριφορές. Και το πιο ενοχλητικό όλων, που το είχα σε μόνιμη βάση – η “ακαθησία”: όταν ήμουν ακίνητη είχα την ακατανίκητη αίσθηση ότι θέλω να κουνήσω τα πόδια μου, αλλά μόλις έκανα μερικά βήματα ήθελα πάλι να μείνω ακίνητη (οπότε δεν ησύχαζα ποτέ – δε μπορώ να περιγράψω με λόγια το πόσο άβολη και πέραν του φυσιολογικού ήταν αυτή η αίσθηση, μόνο όσοι παίρνουν αυτά τα δηλητήρια μπορούν να έχουν μια ιδέα περί τίνος πρόκειται…). Μια φορά τη βδομάδα έπρεπε να κάνω εξετάσεις αίματος, καθώς ένα από τα φάρμακα που έπαιρνα ήταν τοξικό για το μυελό των οστών. Το έντερο μου είχε παραλύσει τελείως και αναγκάστηκα να παίρνω άλλο ένα φάρμακο για να μπορώ να ενεργούμαι. Επίσης νεκρώθηκα σεξουαλικά και πήρα 20 κιλά. Συμπέρασμα: οι παρενέργειες των φαρμάκων ήταν για μένα τρισχειρότερες από την ψύχωση, αλλά εφόσον φαινόμουν ήρεμη και υπάκουη όλα πήγαιναν καλά για τους “άλλους”.

    Δε την πάλευα καθόλου, αλλά φοβόμουν ότι αν σταματήσω τα φάρμακα θα έχω υποτροπή της ψύχωσης, όπως μου έλεγαν, και θα με ξανακλείσουν στο ψυχιατρείο. Άρχισα να ενημερώνομαι για ότι αφορά νευροδιαβιβαστές, φάρμακα, παρενέργειες, προσωπικές ιστορίες ασθενών και εναλλακτικές θεραπείες. Ξαναδιάβασα όλα αυτά που είχα γράψει πριν με πάνε στο ψυχιατρείο (είχα φοβερή δημιουργικότητα όσο είχα την ψύχωση) και κατανόησα πότε και πως έχανα τη μπάλα τότε. Τελικά πάνω στους 7 μήνες αποφάσισα να κόψω τα φάρμακα και τα έκοψα μαχαίρι (αυτό ήταν λίγο τραβηγμένο και δεν το συνιστώ σε κανένα – το πιο ασφαλές είναι να γίνει σταδιακή μείωση των δόσεων των φαρμάκων). Αρχικά είχα κάποιες παρανοϊκές σκέψεις, άλλα επαναλάμβανα συνεχώς στον εαυτό μου “δύναμη!” και επέμενα στο να διαχωρίζω συνειδητά τη φαντασία από την πραγματικότητα όποτε αυτές μπερδεύονταν. Σε δύο μέρες είχαν φύγει τόσο οι αόρατες απειλες όσο και όλες οι βασανιστικές παρενέργειες των δηλητηρίων και δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Είχα ξαναβρεί την υγεία μου, το σώμα μου ξανάρχισε να λειτουργεί κανονικά και το λευτεράκι επέστρεψε, πιο δυνατό και σοφό από ποτέ. Μόνο με την αυτογνωσία και τη δύναμη της θέλησης…

    Συμπέρασμα: Τα ψυχοφάρμακα καταστέλλουν λειτουργίες του εγκεφάλου, δεν θεραπεύουν σε καμία περίπτωση. Και όχι μόνο δεν θεραπεύουν, αλλά βλάπτουν, και μάλιστα ανεπανόρθωτα πολλές φορές. Εγώ ήμουν τυχερή που κατάφερα να τα κόψω νωρίς. Αλλά γιατί οι περισσότεροι “ασθενείς” τείνουν να είναι χρόνια -ή ακόμα και ισόβια- ασθενείς? Ο φόβος της υποτροπής με το σταμάτημα της χρήσης των φαρμάκων δεν είναι αβάσιμος. Οι περισσότεροι που θα προσπαθήσουν να κόψουν τα αντιψυχωσικά θα έχουν υποτροπή των συμπτωμάτων της ψύχωσης. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι είναι ψυχικά αδύναμοι ή δεν βρίσκονται στο κατάλληλο περιβάλλον για να αντιμετωπίσουν αυτή την δυνατή εμπειρία μόνοι τους, και το ιδανικό γι’ αυτούς θα ήταν να λάβουν ουσιαστική βοήθεια από ευαίσθητους ανθρώπους ή θεραπευτές που χρησιμοποιούν εναλλακτικές μεθόδους και οι οποίοι αποφεύγουν διαγνώσεις που στιγματίζουν, ψυχοφάρμακα που δηλητηριάζουν και βίαιες μεθόδους καταστολής που τραυματίζουν ανεπανόρθωτα. Όλες οι εναλλακτικές μέθοδοι (όπως και η αυτοθεραπεία) έχουν τεράστια επιτυχία σε πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι είδαν τους εαυτούς τους να γίνονται καλά, και μάλιστα καλύτερα από όσο πριν την κρίση. Έτσι βλέπω και ‘γω την ψύχωση: σαν ένα σκαλοπάτι που πρέπει να ανέβει κανείς στην πορεία της ζωής για να πάει ψηλότερα. Δυστυχώς οι θεραπευτές αυτοί (κάποιοι από τους οποίους έχουν περάσει και οι ίδιοι ψύχωση και άρα ξέρουν καλά περί τίνος πρόκειται) είναι εξαιρετικά δυσεύρετοι και έτσι σχεδόν όλοι οι συνάνθρωποί μας που βρίσκονται σε κατάσταση κρίσης περνιούνται για τρελοί και καταλήγουν στα δίχτυα της συμβατικής ψυχιατρικής. Και έτσι και μπλέξεις με αυτούς τους ανίδεους, τους επικίνδυνα άσχετους γιατρούς, που κυριολεκτικά το μόνο που κάνουν είναι να συνταγογραφούν και να σου υπενθυμίζουν πόσο βαριά άρρωστος είσαι, άντε να βγεις από αυτό το λούκι. Το τραγικό είναι ότι όσο πιο πολύ καιρό παίρνει κάποιος φάρμακα, τόσο πιο δύσκολο είναι να τα κόψει επιτυχώς. Αυτό συμβαίνει γιατί ο εγκέφαλος προσπαθεί να διορθώσει την χημική ανισορροπία που του προκαλούν τα φάρμακα και έτσι φτιάχνει νέους υποδοχείς στον εγκέφαλο. Έτσι, όταν κάποιος που παίρνει πολύ καιρό φάρμακα τα κόψει απότομα αυτό που θα συμβεί είναι να μπουν περιοχές του εγκεφάλου του σε υπερλειτουργία, αφού υπάρχουν πλέον πολλαπλάσιοι υποδοχείς από το φυσιολογικό -παλιοί ξεμπλοκαρισμένοι συν καινούριοι- και έτσι ξαναγυρνάει στην κατάσταση της ψύχωσης και μάλιστα δριμύτερα από ότι πριν την χρήση των φαρμάκων. Το άλλο που δημιουργούν τα αντιψυχωσικά είναι ότι καταστρέφουν τη φαιά ουσία του εγκεφάλου. Ενδεικτικά, σε πειράματα που έκαναν κάποιοι άψυχοι ερευνητές (τα πειράματα σε ζώα είναι άλλη μια φρικιαστική πλευρά της φαρμακοβιομηχανίας) σε υγιείς μακάκους, στους οποίους δινόταν καθημερινά ένα δημοφιλές αντιψυχωσικό (το Ζυπρέξα) σε νορμάλ δόση επί δύο χρόνια, βρέθηκε ότι είχε μειωθεί ο όγκος του εγκεφάλου τους κατά 10%. Πολλοί άνθρωποι έχουν μείνει παράλυτοι από τα ψυχοφάρμακα. Ακόμα και σε μένα, που τα έπαιρνα τόσο λίγο καιρό, έχουν αφήσει κάποια σωματικά κουσούρια, τα οποία θέλω να ελπίζω πως είναι αναστρέψιμα. Άλλοι καταλήγουν με καρδιοπάθειες ή διαβήτη. Άλλοι πεθαίνουν ξαφνικά, έτσι απλά (στις παρενέργειες που αναγράφονται στο φύλλο οδηγιών των αντιψυχωσικών περιλαμβάνεται και ο “αιφνίδιος ανεξήγητος θάνατος” – όταν το είδα τρόμαξα). Για ποια θεραπεία μιλάμε?
    Πάντως ακόμα και κάποιος που παίρνει ψυχοφάρμακα για πολλά χρόνια μπορεί να βρει την υγεία του αν καταφέρει να ξεφύγει από νευρωτικούς συγγενείς και ιεροεξεταστές ψυχιάτρους. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η πολύ γνωστή περίπτωση ενός αμερικανού μαθηματικού, του Τζον Νας, ο οποίος είχε διαγνωστεί με “σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου” και επί 11 χρόνια μπαινόβγαινε σε ψυχιατρεία και έπαιρνε ψυχοφάρμακα παρά τη θέληση του. Το 1970 αποφάσισε να σταματήσει τα φάρμακα και να το παλέψει μόνος του. Τα κατάφερε και δεν ξαναγύρισε ποτέ στην προηγούμενη κατάσταση. Το 1994 ο Τζον Νας πήρε το νόμπελ στα οικονομικά. Έχουν βγάλει μάλιστα και ταινία με τη ζωή του (“’Ένας υπέροχος άνθρωπος”). Στην ταινία βέβαια έχουν επέμβει τα συμφέροντα της ψυχιατρικής μαφίας – χολυγουντιανή ταινία, τι περιμένατε? – και έχουν παραποιήσει λίγο τα πραγματικά γεγονότα, τονίζοντας πως ο Νας ποτέ δε σταμάτησε να παίρνει ψυχοφάρμακα.

    Και δεν είναι μόνο τα αντικαταθλιπτικά και τα αντιψυχωσικά που βλάπτουν σοβαρά την υγεία.
    Όσο ήμουν έγκλειστη στο νοσοκομείο, έπαιρνα καθημερινά ένα ηρεμιστικό που ανήκει στην οικογένεια ουσιών που ονομάζονται βενζοδιαζεπίνες και λέγεται Ταβόρ. Αρχικά μου χορηγήθηκε από τους νοσηλευτές μια φορά που τους είχα πει ότι νιώθω ανησυχία, οπότε μου έδωσαν ένα χαπάκι (αυτή είναι πάντα η λύση: ένα χαπάκι για κάθε πρόβλημα). Το πήρα και όντως ηρέμησα. Αλλά με έπιανε η ίδια ανησυχία, και εντονότερη, κάθε μέρα και περίπου την ίδια ώρα. Κάθε φορά τους ζητούσα Ταβόρ. Αν δεν έπαιρνα το Ταβόρ, με κυρίευε απίστευτος τρόμος και ψυχοσωματικό άγχος – κατέληγα να στριφογυρίζω στο κρεβάτι με ταχυκαρδία και έντονη εφίδρωση και κάνοντας απίστευτα βασανιστικές σκέψεις – νόμιζα ότι θα πεθάνω. Τα Ταβόρ τα έκοψα αναγκαστικά όταν πήρα εξιτήριο, και δεν ήταν καθόλου ευχάριστη εμπειρία. Αργότερα έμαθα ότι οι βενζοδιαζεπίνες είναι πιο εθιστικές από την ηρωίνη. Όλος ο κόσμος (και μιλάμε για πολύ κόσμο) που παίρνει ηρεμιστικά είναι πραγματικά τζάνκια.

    Αυτό που στην ουσία καταφέρνουν όλα τα ψυχοφάρμακα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι να γινόμαστε δέσμιοι τους. Ιδιαίτερα τα αντιψυχωσικά, δημιουργούν μόνιμα στα θύματα το αδιέξοδο: ή άψυχο ζόμπι ή ψυχωσικός τρελός – αυτές είναι οι επιλογές που σου δίνονται από τους “ειδικούς” άπαξ και παρουσιάσεις ψυχωτική διαταραχή (φυσικά καλύτερα τρελός από ζόμπι, αλλά κανείς δε πρόκειται να σε αφήνει έτσι, άρα αναγκαστικά γίνεσαι άψυχο ζόμπι αργά ή γρήγορα, δεν έχεις επιλογή). Όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα καμία περίπτωση ασθενούς που θεραπεύτηκε με ψυχοφάρμακα. ‘Ολοι οι “ασθενείς” αναγκάζονται να κάνουν “θεραπεία” για πολλά χρόνια ή για όλη τους τη ζωή (όσο ζήσουν δηλαδή, αφού ακόμα και όσοι δεν αυτοκτονήσουν πεθαίνουν πρόωρα – όλα τα φάρμακα είναι ιδιαίτερα τοξικά για τα νεφρά και το συκώτι). Φυσικά συμφέρει απίστευτα τις φαρμακευτικές εταιρίες να σε έχουν μόνιμο και ισόβιο πελάτη. Οι εταιρίες αυτές βγάζουν απίστευτα ποσά, και τα κέρδη τους χρόνο με το χρόνο αυξάνονται. Μόνο μια από τις εταιρίες, η Eli Lilly (από της οποίας το διοικητικό συμβούλιο έχει περάσει ο γέρος Μπους, όλως τυχαίως) βγάζει κάθε χρόνο πάνω από 24 δισεκατομμύρια δολάρια.
    Ενδεικτικά, τα φάρμακα που έπαιρνα εγώ είχαν μηνιαίο κόστος 100 ευρώ περίπου. Άλλοι παίρνουν περισσότερα και ακριβότερα φάρμακα.

    Η διατήρηση όλων των ψυχιατρικών μύθων και η συνέχιση των ψυχιατρικών εγκλημάτων στηρίζεται στην άγνοια και παραπληροφόρηση τόσο των οικογενειών των θυμάτων όσο και ολόκληρης της κοινωνίας, καθώς κυριαρχεί ο φόβος απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό, σε οτιδήποτε παρεκκλίνει από την “κανονικότητα” και απειλεί την διατήρησή της. Η “τρέλα” είναι θέμα ταμπού, είναι τρομακτική και θεωρείται τόσο επικίνδυνη, ώστε φυλακίζεται πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες των ψυχιατρείων και μέσα στο στενό οικογενειακό κύκλο των θυμάτων και δε βγαίνει παραέξω, παρότι είναι αρκετά συχνή (το 1% του πληθυσμού έχει διάγνωση σχιζοφρένειας, αν εξαιρέσουμε τις υπόλοιπες διαταραχές). Τα δε θύματα, ακόμα και αν δεν είναι κλεισμένοι σε ψυχιατρείο, στερούνται κάθε ελευθερίας έκφρασης και είναι αναγκασμένοι (πέρα από τα καθημερινά ψυχοσωματικά βασανιστήρια που περνάνε όσοι παίρνουν φάρμακα) να βρίσκονται ισόβια φυλακισμένοι στους εαυτούς τους και να κρύβονται απέναντι σε όσους ξέρουν για την κατάστασή τους, όσους τους έχουν στιγματίσει δηλαδή, καθώς οποιαδήποτε συμπεριφορά παρεκκλίνει από την υποταγή τους σε προστάγματα γονιών και γιατρών, όπως ο αυθορμητισμός, ο θυμός, η “αρνητικότητα”, η “αντικοινωνικότητα”, η ανυπακοή σε εντολές, η “εκκεντρική” συμπεριφορά ή ντύσιμο, ακόμη και η “ανεξήγητη” χαρά, θεωρείται υποτροπή της “αρρώστιας” και χρίζει άμεσης “θεραπείας”. Μιλάμε για την απόλυτη στέρηση της ελευθερίας των ατόμων αυτών, κλείνοντας τους έτσι το δρόμο για την ουσιαστική βελτίωση της υγείας τους. Γιατί οι ψυχικές διαταραχές δεν είναι “ανίατες ασθένειες”. Τις βαφτίζουν εντελώς αυθαίρετα “ασθένειες” και κατόπιν φροντίζουν να τις κάνουν ανίατες με τη χρόνια χορήγηση τοξικών για τον εγκέφαλο και το σώμα ουσιών τις οποίες θεωρούν “θεραπευτικό μονόδρομο”. Αν έχουν δίκιο, πως εξηγούν το γεγονός ότι εγώ και τόσοι άλλοι, καταφέραμε να γίνουμε καλά όταν πήραμε στα χέρια μας την υγεία μας και σταματήσαμε να καταπίνουμε τα δηλητήριά τους?

    Δυστυχώς η άποψη του γιατρού έχει ακόμα μεγαλύτερο κύρος από την προσωπική μου εμπειρία και ολόκληρο το κίνημα της αντιψυχιατρικής.
    Δυστυχώς δεν θα είμαι ποτέ πια το λευτεράκι για τους γονείς μου, αλλά μία δυνάμη ψυχοπαθής.
    Βρίσκομαι ακόμα “υπό επιτήρηση” στο πατρικό μου, αλλά ευτυχώς -και με τη βοήθεια της αδερφής μου, ο οποία ξέρει όλη την αλήθεια- τους έχω πείσει να μην με ελέγχουν για το πότε παίρνω τα χάπια, παρότι ο γιατρός -τον οποίο πρέπει να συναντώ κάθε μήνα- επιμένει στον αυστηρό έλεγχο από μέρους τους και τη συνέχιση της “θεραπείας”. Της καταδίκης μου δηλαδή, που θα κρατήσει τουλάχιστον 3 χρόνια. Υποτίθεται πως είναι αντιδεοντολογικό να πιέζουν κάποιον να παίρνει τα φάρμακα χωρίς τη θέλησή του, αλλά στην πράξη δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου, καθώς ο ψυχίατρος έχει το νομικό δικαίωμα να διατάξει τον ακούσιο εγκλεισμό μου όποτε αυτός κρίνει αναγκαίο. Ελπίζω να καταφέρω με κάποιον τρόπο να κάνω την αλήθεια να λάμψει και να διαλύσει το σκοτάδι του ψέματος που έχουν ποτιστεί οι γονείς μου. Να ελευθερωθώ από τον φόβο της ακούσιας “θεραπείας”. Ένα είναι σίγουρο: αν με βάλουν πάλι στο ψυχιατρείο θα είναι για τις ελευθεριακές πεποιθήσεις μου και όχι γιατί πάσχω από “σχιζοφρένεια”, γιατί απλούστατα το δεύτερο δεν ισχύει, είναι μια απάτη του συστήματος εις βάρος μου.

    Πάντα ένιωθα οργή για κάθε μορφή εξουσίας και κάθε φυλακή, ορατή ή αόρατη.
    Τώρα που ο κλοιός έχει στενέψει, το αγρίμι μέσα μου δεν συγκρατείται.
    Η οργή που νιώθω απέναντι στο ψυχιατρικό κύκλωμα και όσους ακολουθούν τυφλά τα προστάγματα του είναι απερίγραπτη. Δυστυχώς αυτή την οργή, όπως και οποιαδήποτε οργή έχω μέσα μου, δεν μπορώ να την εκφράσω ανοιχτά γιατί θα με πάνε πάλι μέσα, και δεν θέλω με τίποτα να καταλήξω πάλι στο κολαστήριο που λέγεται ψυχιατρείο… Αλλά δε μπορώ να σιωπήσω απέναντι σε τόσο πόνο και αδικία. Τόσες αθώες ψυχές βασανίζονται στα κρυφά και κανείς δε τολμά να μιλήσει. Γιατί είναι απόβλητοι, μιάσματα και στην καλύτερη περίπτωση προβληματικοί. Αφού τους φορέσαμε την ταμπέλα του “επικίνδυνου ψυχοπαθή” πρέπει να τους έχουμε απομονωμένους από την υπόλοιπη κοινωνία και σε καταστολή, οδηγώντας τους σταθερά προς τον θάνατο – πρώτα της ψυχής, μετά του νου και τελικά του σώματος.

    Μήπως ο κάθε εξουσιαστής και ο κάθε τυφλά εξουσιαζόμενος, ο κάθε απαθής τηλε-θεατής και ο κάθε αναίσθητος μπροστά στο άδικο και την ασχήμια των τεχνιτών ζωών μας είναι ο πραγματικά ψυχοπαθής και αλλοτριωμένος? Μήπως ο κάθε ασυμβίβαστος και εξεγερμένος (και η “τρέλα” είναι μια εξέγερση της ψυχής που ξύπνησε και θέλει να ελευθερωθεί – της ψυχής που ο κάθε ένας έχει μέσα του: όμορφη, αγνή σαν βρέφος και άναρχη σαν αδάμαστο ζώο) είναι πιο υγιής από όλους αυτούς? Γιατί τι πιο φυσικό από την εξέγερση του ατόμου ενάντια σε κάθε καταπίεση, σε κάθε εξουσία και επιβεβλημένη νόρμα? Τι πιο λογικό από το να είναι κανείς ασυμβίβαστος απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνική κατασκευή (“πολιτισμός”) που είναι βουτηγμένη απ’ την κορφή ως τα νύχια στο αίμα αθώων (όχι μόνο ανθρώπων) και η οποία στηρίζεται στη μαζική εκμετάλλευση και χειραγώγηση των αδύναμων πλευρών της ανθρώπινης φύσης του κάθε “ελεύθερου πολίτη”(κούνια που σας κούναγε…) παράλληλα με τον ασύστολο βιασμό της φύσης και του κάθε αδύναμου πλάσματος γενικότερα. Δε θα πω περισσότερα, τα ‘χουν πει κι άλλοι. Όποιος έχει μάτια βλέπει, όποιος έχει καρδιά νιώθει και όποιος έχει μυαλό σκέφτεται λίγο παραπέρα από αυτό που φαίνεται.

    Καιρός να αντικαταστήσουμε όλοι το φόβο και την άγνοια με δύναμη και επίγνωση.
    Και προπαντός αγάπη. Αγάπη για τη ζωή και την άγρια ομορφιά της.
    Δε χρειαζόμαστε ούτε αφέντες -“ειδικούς” και μη- ούτε προστάτες-φύλακες.

    ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΨΥΧΟΦΟΝΙΑΔΩΝ
    ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΤΟΥΣ
    Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ

    Τέλος, προς όλους τους απανταχού άψυχους που θεωρούν τον άνθρωπο και τον κόσμο όλο σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή και επιμένουν να ορίζουν την κανονικότητα επικαλούμενοι τα όποια τεχνοφασιστικά δόγματα τους, ένα έχω να πω: Φοβού τους “τρελούς”!

    Και για τα αδέρφια που ακόμα πολεμούν…
    γκουγκλάρετε το: Οδηγός Μείωσης της Βλάβης για τη Διακοπή Ψυχιατρικών Φαρμάκων

    http://freeradicalsgreece.blogspot.gr/

    • Ο Αληθινός Φασισμός - Ντοκιμαντέρ στο 01/09/2012 στις 17:05
    • #

    “Το ντοκιμαντέρ του Μιχαήλ Ρομ (1965) αποτελεί μία προσέγγιση του ναζιστικού καθεστώτος ως κοινωνικού φαινομένου και μία αυστηρή καταδίκη της αποδοχής της φασιστικής νοοτροπίας από τις μάζες. (…) Ο Ρομ φωτίζει την ψυχολογία των μαζών η οποία ανακλά τις σκηνοθετημένες στρατιωτικές παρελάσεις, τις προβαρισμές δημόσιες ομιλίες του Φύρερ, την βαγκνερική ατμόσφαιρα μεγαλείου και δύναμης, τη μεγαλοπρέπεια του να είσαι Κυρίαρχος.”

    http://www.youtube.com/watch?v=xOkrp_XY2v4&feature=player_embedded

    • Κυνηγοί φασιστών - Οργάνωση αντιφασιστικου αγώνα (VIDEO) στο 01/09/2012 στις 17:03
    • #

    Πώς αντιμετωπίστηκαν τα “τάγματα εφόδου” και η νεοναζιστική βία στους δρόμους του Παρισιού τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.

    Παρίσι, δεκαετίες ’80, ’90.
    Ανεργία, περιθωριοποίηση κοινωνικών κομματιών, μητροπολιτική βία, κρατική καταστολή
    αλλά και ένα ανερχόμενο ελευθεριακό κίνημα punk που γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο.
    Στον αντίποδα φασιστίκες συμμορίες σκίνχεντ που καθιστούν ολόκληρες περιοχές απροσπέλαστες.
    Θα ακολουθήσουν πολλά πεσίματα σε συναυλίες, σε μετανάστες και κόσμο προσκείμενο στον ελευθεριακό χώρο.
    Οι τελευταίοι θα νιώσουν την ανάγκη να δημιουργήσουν αντιφασιστικές ομάδες κρούσης
    με σκοπό να επιστρέψουν τη βία πίσω στους φασίστες-σκίνχεντ.
    Ετσι δημιουργούνται οι πρώτες antifa ομάδες…

    Το ντοκιμαντέρ μεταφράστηκε και προβλήθηκε στη κατάληψη libertatia το Σεπτέμβρη του 2010,
    στα πλαισια του ανοίγματος της συζήτησης για τη μορφολογία του αντιφασιστικού αγώνα.

    http://www.youtube.com/watch?v=x6XSdC0q6Ig&feature=player_embedded

Τα σχόλια έχουν απενεργοποιηθεί.