ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΦΙΑ
Στις 28/2/23 στα Τέμπη δύο τρένα συγκρούστηκαν με αποτέλεσμα τον θάνατο 57 ανθρώπων.Κάποιοι από αυτούς σκοτώθηκαν από τη σύγκρουση, ενώ οι υπόλοιποι κάηκαν ζωντανοί, λόγωπαράνομου εύφλεκτου υλικού που υπήρχε στο εμπορικό τρένο. Από εκείνη τη μέρα και έπειτα,ξεκίνησε ένας καταιγισμός συγκάλυψης και αποπολιτικοποίησης του εγκλήματος με το κυρίαρχοαφήγημα να είναι ότι επρόκειτο για ένα “τραγικό” ανθρώπινο λάθος, με στόχο να αποπροσανατολίσειτην κοινωνία από τους πραγματικούς ενόχους. Τα ίδια πρόσωπα που λίγο καιρό πριν αγνοούσαν καιεπιτίθονταν στους συνδικαλιστές, που προειδοποιούσαν για επικείμενο δυστύχημα, εμφανίζονται στακανάλια, μετά το έγκλημα, για να διαβεβαιώσουν με κροκοδείλια δάκρυα, πως θα κάνουν ό,τιχρειαστεί, μιλώντας για απονομή δικαιοσύνης. Τα ΜΜΕ, λειτουργώντας ως η 4η εξουσία, έκανανπρόθυμα το βρώμικο ρόλο του ξεπλύματος, εξυπηρετώντας το κράτος και το κεφάλαιο.
Τοπικοί και κρατικοί άρχοντες σε απόλυτη συνεργασία μπάζωσαν τον τόπο του εγκλήματος,εξαφάνισαν ολόκληρο βαγόνι με λαθραία και σορούς, εξαφάνισαν ηχητικό υλικό, εμφάνισανσκηνοθετημένο βίντεο, αυτοδικάστηκαν και έκριναν τους εαυτούς τους αθώους. Στις 24/3/23 και δύομέρες μετά στις 26/3/23 ο πρώην σταθμάρχης (Κώστας Πρασσάς) και ο διευθυντής κυκλοφορίας τουΟΣΕ (Κωνσταντίνος Χρυσάγης) σκοτώνονται σε τροχαία, δύο μάρτυρες σημαντικοί για την υπόθεση.Στις 12/12/24 γίνεται ποινική δίωξη σε ανώτερο στέλεχος του υπουργείου μεταφορών από τηνεισαγγελία εφετών Λάρισας. Δεκαοκτώ μέρες αργότερα, στις 30/12/24, ο 39χρονος γιός της, ΒασίληςΚαλογήρου εξαφανίζεται. Αυτή παραιτείται από την υπόθεση και στις 17/2/25 ο γιός της βρίσκεταινεκρός. Όλα αυτά δεν αποτελούν μακάβρια σύμπτωση, αλλά αδιάσειστο στοιχείο τουαλληλοδιαπλεκόμενου μηχανισμού συγκάλυψης, που δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς τον συντονισμόαπό το κράτος.
Σε αυτόν τον κόσμο που σαπίζει όλο και περισσότερο, βλέπουμε τις ζωές μας να θυσιάζονται στοβωμό του κέρδους συνεχώς. Οι αλλεπάλληλες εργατικές δολοφονίες, τα νοσοκομεία πουκαταρρέουν, η παιδεία που ξεπουλιέται και η ακρίβεια που μας χτυπάει από παντού είναι μόνο λίγααπό αυτά που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα. Ζώντας στο αδηφάγο σύστημα τουκαπιταλισμού και υπό το πρίσμα του νεοφιλελευθερισμού δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση πουκράτος και κεφάλαιο αλληλοσυμπληρώνονται. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, το κράτος έχει αναλάβειτον ρόλο του διευκολυντή του κεφαλαίου όχι μόνο με έννομα, αλλά και με παρακρατικά/μαφιόζικαμέσα. Οι ζωές μας έχουν μετατραπεί σε αριθμούς στατιστικών και η επιβίωσή μας κρίνεταιαπαραίτητη μόνο όταν η σχέση κέρδους-κόστους το επιτρέπει. Στα Τέμπη, στο Νόβι Σαντ, στηνΠύλο, στο Μάτι, αποδείχτηκε ότι για το κράτος ο θάνατος ενός φτωχού είναι φυσική επιλογή και ηπροστασία του κεφαλαίου καθήκον.
Και οι τελευταίοι που πίστευαν στην αντικειμενική αστική δικαιοσύνη πλέον δεν πείθονται. Είναιεξόφθαλμο ότι η δικαιοσύνη έχει επιλεκτικά αντανακλαστικά, κάνοντας φανερό το ρόλο της ωςγρανάζι του κρατικού μηχανισμού. Στις φυλακές σαπίζουν οι φτωχοδιάβολοι αυτής της κοινωνίας ενώτο σύστημα καλύπτει και προστατεύει τους δικούς του (π.χ. Λιγνάδης, Κορκονέας, Μπουγιούκος.. καιη λίστα συνεχίζεται). Το αστικό κράτος προσπαθεί να μας πείσει ότι οι ζωές μας διέπονται από έναυποτιθέμενο κοινωνικό συμβόλαιο στο οποίο παραδίδουμε την εξουσία για να μας προστατεύει.Παράλληλα, η μόνιμη απάντησή του στην κοινωνική εξαθλίωση που βιώνουμε, είναι η ατομικήευθύνη. Αυτό είναι ένα πρόσχημα για να διατηρείται και να διαιωνίζεται η εξουσία με κοινωνικήσυγκατάθεση. Όμως αυτή έχει αρχίσει να φθίνει πλέον. Στις 26/1/25 εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποιβγήκαν στους δρόμους, για πρώτη φορά μετά από χρόνια παίρνοντας τη δικαιοσύνη στα χέρια τους.Κόντρα στον φόβο και την καταστολή έγινε αντιληπτό ότι το δίκιο κρίνεται στους δρόμους.
Σε τέτοιες συνθήκες αναταραχής, είναι καιρός να αναλογιστούμε την αναγκαιότητα της κοινωνικήςαντιβίας. Το έγκλημα των Τεμπών είναι τόσο βαθύ που ξεπέρασε κάθε όριο. Η απάντηση που θαδοθεί οφείλει να είναι ανάλογη. Ενάντια σε λογικές ανάθεσης, διαμεσολάβησης και “περισσότερου”κράτους, η απάντηση είναι οργάνωση και αγώνας στη βάση με στόχο την ταξική και κοινωνικήαντεπίθεση. Ταξική, γιατί το κεφάλαιο κερδοφορεί πάνω στο αίμα της τάξης μας, στο αίμα τωνμεταναστ (ρι)ών, των εργατ(ρι)ών, των καταπιεσμένων. Κοινωνική, γιατί όχι μόνο δεν υφίσταταικάποιο κοινωνικό συμβόλαιο, αλλά το κράτος εξασφαλίζει ότι αυτή η συνθήκη θα διαιωνίζεται και θαδιατηρείται για πάντα.
ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΜΠΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΣΕΡΒΙΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Api Nere
Αντιεξουσιαστική Πρωτοβουλία Φοιτητ(ρι)ών ΠΚ
πηγή: https://www.facebook.com/people/Api-Nere/61553875804359/
Πανό που κρεμάστηκε στο πανεπιστήμιο Κρήτης για την κρατική_δολοφονία στα Τέμπη ,Api Nere – Αντιεξουσιαστική Πρωτοβουλία Φοιτητών/τριών Π.Κ
