Αυτές τις μέρες, με την περίφραξη της πλατείας Εξαρχείων, ώστε να ξεκινήσουν τα έργα του μετρό, ζούμε μια από τις τελευταίες σκηνές του κρατικού με ιδιωτική χρηματοδότηση έργου, το οποίο έχει σαν στόχο την οριστική εξουδετέρωση αυτής της γειτονιάς της Αθήνας ως τόπου αντίστασης και αλληλεγγύης. Τα Εξάρχεια, θέατρο συγκρούσεων σπουδαστών μελών του ΕΛΑΣ κατά των Βρετανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους κατά τα Δεκεμβριανά του 1944, επίκεντρο της αντίστασης κατά της Χούντας με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο το 1973, μήτρα του συγκρουσιακού ανταγωνιστικού κινήματος κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, τόπος σύνδεσης με σύγχρονους αγώνες όπως η εξέγερση του 2008 και οι Πλατείες του 2011, δεξιώθηκε για αρκετές δεκαετίες πολιτικές συλλογικότητες, καταλήψεις, πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης, ομάδες καλλιτεχνών, ρεύματα σκέψης, ιδέες και δράσεις ανθρώπων που δεν χωρούσαν στις θεσμοθετημένες λύσεις πολιτικής ή άλλης έκφρασης.
Το κλείσιμο της πλατείας Εξαρχείων με λαμαρίνες, με σκοπό να αρχίσει η εκσκαφή, ξεριζώνοντας τα δέντρα –μοναδικό χώρο πρασίνου στο κέντρο της γειτονιάς–, ολοκληρώνει τον πολιτικό σχεδιασμό για τη μετατροπή της σ’ ένα ακόμα αμιγές διασκεδαστήριο και τουριστικό προορισμό εντός του αστικού ιστού. Ωστόσο, ο σχεδιασμός αυτός είναι παλιός. Ξεκίνησε πριν από 12 χρόνια με την εγκατάσταση μαφιών πώλησης ουσιών στην πλατεία και πέριξ αυτής, ώστε να αυξηθεί η εγκληματικότητα –σε μια γειτονιά που εκείνη την εποχή ήταν από τις πιο ασφαλείς της Αθήνας– και να υποβαθμιστεί η περιοχή.
Μαζί με τους ναρκέμπορους, το κράτος τοποθέτησε ορδές ένστολων μπάτσων και ασφαλιτών και κατέστησε τη γειτονιά την πιο αστυνομοκρατούμενη περιοχή τουλάχιστον της Ελλάδας, ενώ ταυτόχρονα ανέπτυσσε τη ρητορική του «άβατου». Η αστυνομία όμως ουδέποτε ασχολήθηκε με την πώληση ουσιών κάτω από τη μύτη της ή με την κλιμακούμενη βία, απότοκο της δράσης των μαφιών στην περιοχή. Το έργο της ήταν μόνο η καταστολή των κατοίκων και των ανθρώπων που δραστηριοποιούνταν πολιτικά εκεί.
Με το πέρασμα του χρόνου και παρ’ όλες τις προσπάθειες κατοίκων, συλλογικοτήτων και κοινωνικών εγχειρημάτων των Εξαρχείων, το πλάνο του εξευγενισμού πέτυχε: η υποβάθμιση ανάγκασε αρκετούς ιδιοκτήτες να πουλήσουν όσο-όσο τα σπίτια τους σε διεθνή και εγχώρια fund, τα οποία μετέτρεψαν τις οικίες μόνιμων κατοίκων σε airbnb. Τα ενοίκια έφτασαν στα ύψη με αποτέλεσμα πολλοί/ές να εγκαταλείψουν την περιοχή. Έτσι, τα Εξάρχεια από ένα ιστορικό κέντρο αγώνα μετατράπηκε σ’ ένα ακόμα τουριστικό πάρκο κατανάλωσης.
Το πλάνο αυτό φαίνεται να ολοκληρώνεται με την κατασκευή ενός σταθμού μετρό –ενώ σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από την πλατεία υπάρχουν τρεις ακόμα σταθμοί– καθώς και άλλα παράλληλα επενδυτικά πρότζεκτ, με προεξάρχοντα την παράδοση του λόφου του Στρέφη –χώρου αναψυχής και πραγματοποίησης πολλών καλλιτεχνικών και πολιτικών εκδηλώσεων για τους κατοίκους των Εξαρχείων– στην εταιρία Prodea, η οποία με «έργα αναβάθμισης» απλώς θα καταστήσει τον χώρο μη δημόσια προσβάσιμο με ελέγχους στις εισόδους του λόφου και εγκατάσταση καμερών, καθώς επίσης και τη μουσειοποίηση του Πολυτεχνείου, τα κτήρια του οποίου, εκτός από τη μνήμη αγώνων και αντιστάσεων, φιλοξενούν συνελεύσεις, συλλογικότητες και πλήθος εκδηλώσεων.
Ο ζόφος στον οποίο έχουν περιέλθει τα Εξάρχεια με την έναρξη των έργων του μετρό στην πλατεία δεν θα μπορούσε να μη συνοδεύεται από τις δυνάμεις καταστολής, οι οποίες εν είδει στρατού κατοχής καταπνίγουν με χημικά και άμετρη βία κάθε προσπάθεια αντίστασης εν τη γενέσει της.
Παραδείγματα αυτής της τάξης πραγμάτων που έχει διαμορφωθεί στην πλατεία και γύρω από αυτή αποτελούν τα χημικά και το ξύλο που έρρεαν άφθονα στη φεμινιστική πορεία για την απόπειρα βιασμού σε στενό των Εξαρχείων, οι αδιάκριτες συλλήψεις και προσαγωγές συντρόφων/ισσών που κάθε πρωί μαζεύονται μπροστά στις λαμαρίνες, το περιστατικό κακοποίησης γυναίκας από τα ΜΑΤ μέσα από τις λαμαρίνες, καθώς και ο αναίτιος ξυλοδαρμός του αναρχικού συντρόφου Αντώνη Ζήβα στις τουαλέτες του Α.Τ. Ομόνοιας.
Ο Αντώνης, επιστρέφοντας σπίτι του, ακούμπησε σταλιασμένο αστυνομικό κάπου στην πλατεία Βάθη, ο οποίος στη συνέχεια του επιτέθηκε, μολονότι του ζητήθηκε συγγνώμη. Η αντίδραση του Αντώνη στην απρόκλητη επίθεση του Δελτά έφερε την προσαγωγή του στο Α.Τ. Ομόνοιας, όπου έλαβε χώρα ο θρασύδειλος ξυλοδαρμός. Η περίπτωση αυτή αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα γραφής της πολιτικής της κυβέρνησης, η οποία πλέον απροκάλυπτα και χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να αιτιολογήσει τις επιλογές και τις μεθόδους της, επιβάλλει καθεστώς εξαίρεσης σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού και όχι μόνο σε αυτούς/ές που αντιστέκονται, συνοδευόμενο από ωμή βία.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση των Εξαρχείων όμως θα συνεχιστεί. Η αντίσταση των κατοίκων και των πολιτικών συλλογικοτήτων της περιοχής με την αλληλεγγύη όλων μας εντείνεται με συνεχείς πορείες και συγκεντρώσεις, μέχρι να αναγκάσει την κυβέρνηση να αποσύρει τις λαμαρίνες και τους μπάτσους της από την πλατεία.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες σε όσους/ες αγωνίζονται ενάντια στην αποικιοκρατική εισβολή στην πλατεία Εξαρχείων, στον Αντώνη Ζήβα, ο οποίος περνάει από δίκη εξ αναβολής στις 18 Οκτωβρίου, και στα υπόλοιπα θύματα της αστυνομικής αυθαιρεσίας που υποθάλπουν το κράτος και οι δικαστικές αρχές.
Κατάληψη Rosa Nera
