Γιατί βρεθήκαμε στο δρόμο στις 17 Νοέμβρη
Ένα κράτος, εξ ορισμού, δεν μπορεί να έχει καμία ηθική.
Το περισσότερο που μπορεί να έχει ένα κράτος είναι μία αστυνομία
Αλμπέρ Καμύ
Η φετινή πορεία της 17 Νοέμβρη είχε μια ειδική συνθήκη: γενική απαγόρευση συναθροίσεων για τέσσερις ημέρες σε όλη τη χώρα. Στο Ρέθυμνο, ενάντια σε όλες τις απαγορεύσεις, υπήρξε κάλεσμα στο δημαρχείο για πορεία από διάφορα κινηματικά κομμάτια της πόλης. Εκείνη την ημέρα, ο χώρος μπροστά στο δημαρχείο κατελήφθη από μπάτσους, όπως έγινε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας σύμφωνα με τις οδηγίες του Χρυσοχοΐδη. Όσοι και όσες αποφασίσαμε να κατέβουμε στον δρόμο συντονιστήκαμε και συναντηθήκαμε σε άλλο σημείο, καταφέρνοντας να βγούμε σε πορεία. Όπως είχαμε προβλέψει, μόλις έγινε αντιληπτή η παρουσία μας, ισχυρή αστυνομική δύναμη (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ασφαλίτες) έκανε κυκλωτική κίνηση και μας εγκλώβισε στη Μάρκου Πορτάλιου, στο ύψος της Θεοτοκοπούλου. Το σώμα ζητούσε να συνεχιστεί η πορεία ή έστω να μας αφήσουν να φύγουμε. Οι μπάτσοι αυτοσχεδίαζαν εμφανώς αιφνιδιασμένοι. Προσπάθησαν να πάρουν λίγα άτομα και αρνηθήκαμε κρατώντας η μία τον άλλον. Δημιουργούσαν συνεχώς εντάσεις ασκώντας βία, ρίχνοντας μία κρότου λάμψης και δακρυγόνα πάνω στα πρόσωπά μας. Εύσωμος ασφαλίτης επιτέθηκε αναίτια με λύσσα σε μια γυναίκα συμπυκνώνοντας τον μισογυνισμό και των υπόλοιπων μπάτσων που έκαναν συνεχώς προκλητικά σεξιστικά σχόλια στις γυναίκες της κινητοποίησης.
Η βία τους δεν περιορίστηκε μόνο στο σώμα της πορείας. Οι μπάτσοι δείχνοντας πόσο λυσσασμένοι ήταν για την ήττα τους δεν δίστασαν να ξυλοκοπήσουν άτομο της γειτονιάς που μόλις είχε βγει απ’ το σπίτι του, καταλήγοντας να γίνει αποδιοπομπαίος τράγος σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, καθώς ήταν το ένα από τα δύο άτομα που του απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Ενώ από τη μία πλευρά έκαναν συστάσεις και ταυτοποιήσεις σε περαστικούς, από την άλλη μας ωθούσαν σε συνωστισμό αδιαφορώντας για τις υποδείξεις ενάντια στην εξάπλωση του covid-19 τις οποίες οι ίδιοι υποτίθεται πως επιβάλλουν. Μας στοίβαξαν σε περιπολικά και μικρά βαν χωρίς παράθυρα που μύριζαν από τα χημικά που είχαν ποτίσει τα ρούχα μας, μεταφέροντας συνολικά 51 άτομα στον χώρο του γκαράζ του αστυνομικού τμήματος. Μας κράτησαν εκεί αρκετές ώρες, χωρίς να ξέρουν τι να μας κάνουν, με συνεχείς και αναίτιες προκλήσεις απ’ την πλευρά τους. Επέλεξαν να μην κάνουν παραπάνω συλλήψεις, καθώς ήξεραν ότι οι κατηγορίες για συμμετοχή σε δήθεν απαγορευμένη πορεία δεν θα μπορούσαν να σταθούν στα δικαστήριά τους. Η εκδικητικότητα του κράτους βρήκε άλλα μέσα να επιβάλει τη θέλησή του: επέλεξε να επιβάλει πρόστιμα, επηρεάζοντας άμεσα την υλική μας επιβίωση, μια ποινή ταξικά προσδιορισμένη που πλήττει τα πιο ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια, αυτά ακριβώς που βγαίνουν στο δρόμο.
Ό,τι ένταση προκλήθηκε προήλθε από την πλευρά τους. Δεν πετάξαμε μολότοφ όπως ειπώθηκε σε καθεστωτικά μέσα, ήμασταν οπλισμένες και οπλισμένοι μόνο με τη συνείδηση του αγώνα. Θεωρούμε απαράδεκτη τη στάση των τοπικών μέσων να δημοσιοποιήσουν τα πρόσωπα ατόμων που καταστέλλονταν από την αστυνομία, όχι σε μια προσπάθεια αποτύπωσης της ιστορικής στιγμής, αλλά ψάχνοντας την είδηση και επιδιώκοντας τη διαπόμπευση και τη ρουφιανιά. Ενδεικτικά, κάμερα τοπικού καναλιού γύρισε από την άλλη όταν γινόταν ο ξυλοδαρμός του ατόμου από τη γειτονιά. Κατά τη διάρκεια της καταστολής, κόσμος από τα γύρω μπαλκόνια μας υποστήριζε φωνάζοντας, αλλά και πολυάριθμος αλληλέγγυος κόσμος βρισκόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της κράτησής μας έξω από το αστυνομικό τμήμα.
Ενάντια σε όλες τις κρατικές απαγορεύσεις, αποφασίσαμε να κατέβουμε στις 17 Νοέμβρη σε πορεία καθώς θεωρούμε ότι στη κρατική διαχείριση του covid-19 διακυβεύονται πολλά περισσότερα πράγματα από την υγεία μας. Η πραγματικότητα δείχνει ότι τα μέτρα που έχει πάρει το κράτος δεν προστατεύουν αλλά συρρικνώνουν τις ζωές μας. Το μόνο που προστατεύει είναι την ύπαρξη τη δική του και των μεγάλων αφεντικών. Η υγεία δεν είναι παρά η πρόφαση για μεγαλύτερη κρατική καταστολή, τρομοκρατία, ανελευθερία, απομόνωση, διαχείριση των ζωών μας και απαξίωση της εργασίας μας. Από τον Μάρτη μέχρι σήμερα οι συνθήκες σε νοσοκομεία, ΜΜΜ, σχολεία, πανεπιστήμια και χώρους εργασίας είναι οι ίδιες. Η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι το κράτος δεν λειτουργεί με γνώμονα την ύπαρξη του ιού. Από την πλευρά τους, οι «ειδικοί» αλλάζουν συνεχώς ρητορική και επιχειρήματα για να συμφωνούν με την εκάστοτε κρατική διαχείριση.
Κατεβήκαμε στο δρόμο ενάντια στην αδιανόητη απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου. Η κυριαρχία (κράτος, ΜΜΕ, ειδικοί) είναι αυτή που κάθε φορά καθορίζει τι είναι υγεία και τι όχι, όπως ακριβώς επιβάλλει τι είναι νόμιμο και τι παράνομο. Για μας ζωή δεν νοείται χωρίς ελευθερία. Θεωρούμε ότι η βία και η καταστολή δεν είναι απάντηση στην εξάπλωση μιας αρρώστιας.
Η εξουσία θα στήνει πάντα μνημεία στα πολυτεχνεία του χθες και πολυβόλα στις εξεγέρσεις του σήμερα.
Στον εγκλεισμό και την τιμωρία θ’ απαντάμε με απειθαρχία.
Να ακυρωθούν τα πρόστιμα και να αποσυρθούν οι κατηγορίες ενάντια στους δύο συλληφθέντες.
αντιεξουσιαστ(ρι)ες
(κάποια από τα άτομα της πορείας και αλληλέγγυες, αλληλέγγυοι)
