Στο Ηράκλειο αντί για δέντρα φυτεύουνε διώξεις
(μια ανάγνωση του αγώνα υπεράσπισης του πάρκου Γεωργιάδη και των διώξεων που ακολούθησαν)
Ηράκλειο: πόλη-λούνα παρκ για τουρίστες
Το Ηράκλειο δεν ήταν πάντα μια τσιμεντούπολη αφιλόξενη και εχθρική για τους ανθρώπους της, για αυτούς που μεγαλώνουν, ζουν και εργάζονται σε αυτή. Εδώ και δεκαετίες η πόλη μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά σε ένα μόρφωμα που σταδιακά θα εξυπηρετεί μόνο τουρίστες, ντόπιους καταναλωτές και τις επίπλαστες ανάγκες τους.
Από τις πρώτες δεκαετίες προσάρτησης του νησιού στο ελληνικό κράτος, κυβερνήσεις και τοπικοί άρχοντες επιδόθηκαν σ’ έναν αγώνα γκρεμίσματος κτιρίων συμβόλων της πολυπολιτισμικής ιστορίας της πόλης. Τρανά παραδείγματα ο Μικρός Κούλες, τα τζαμιά και οι μιναρέδες που στόλιζαν τη πόλη, λατινικοί ναοί όπως ο ναός Salvatore στο Βαλτέ τζαμί που γκρεμίστηκε απ’ τη Χούντα για να χτιστούν στη θέση του πολυκατοικίες κ.α.
Χωρίς καμιά διάθεση προγονοπληξίας ή θρησκευτικής λατρείας, πιστεύουμε πως κτίρια σαν αυτά, πέρα απ’ την αισθητική τους αξία, μαθαίνουν στις νέες γενιές με τρόπο ξεκάθαρο ποια είναι η ιστορία του τόπου που γεννήθηκαν. Στη περίπτωσή μας μια ιστορία πολιτισμικού πλουραλισμού και συμβίωσης διαφορετικών κουλτουρών, όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς από ένα νησί στο κέντρο της Μεσογείου. Κάποιοι φαίνεται πως ήθελαν να ξεχάσουμε…
Με κορύφωση τις τελευταίες δεκαετίες, μικρές γειτονιές του κέντρου της πόλης σιγά-σιγά καταστρέφονται. Μιλάμε προφανώς για το Λάκκο και την Αγία Τριάδα, παρόλο που η ίδια πολιτική εφαρμόζεται σε μικρότερη κλίμακα και στην υπόλοιπη πόλη. Τα χαμόσπιτα και τα μικρά στενάκια όπου έχει εντυπωθεί η λαϊκή ιστορία της πόλης, δε μπορούν να εξυπηρετήσουν ούτε την ανάγκη για περισσότερα ξενοδοχεία και περισσότερους τουρίστες, ούτε τη μικροαστική μεγαλομανία της ντόπιας εξουσίας. Πρόσφατο παράδειγμα το γκρέμισμα κτιρίων στην οδό Ρωμανού στο Λάκκο απέναντι από το γιγαντιαίο πολιτιστικό κέντρο.
Οι πλατείες, τα πάρκα και το αστικό πράσινο δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από την καταστροφική μανία της τοπικής ελίτ, παρόλο που το Ηράκλειο είναι μια απ’ τις πόλεις με τις μεγαλύτερες θερμοκρασίες και τη λιγότερη φυσική σκιά στην Ελλάδα. Με στόχο τη διασφάλιση των συμφερόντωνμικρών και μεγάλων αφεντικών, το πράσινο της πόλης συρρικνώνεται διαρκώς, συνήθως για να δώσει τη θέση του στο τσιμέντο, το μάρμαρο, τα σιντριβάνια και τα τραπεζοκαθίσματα.
Από την ανάπλαση της πλατείας Ελευθερίας τη δεκαετία του ’90, στις μετέπειτα διαμορφώσεις της Πλατείας Κορνάρου και τις πρόσφατες πεζοδρομήσεις στο κέντρο, η ίδια αισθητική εξακολουθεί να εμπνέει τις δημοτικές αρχές της πόλης. Μπορεί στον αντιδήμαρχο τεχνικών έργων Αναστασάκη οι αναπλάσεις σε Δικαιοσύνης και Ίδης να θυμίζουν Ευρώπη, όπως είχε εμφατικά ποστάρει στο twitter, εμάς πάντως νεκροταφείο μας θυμίζουν και φούρνο μικροκυμάτων το καλοκαίρι.
Άλλο εξίσου λαμπρό παράδειγμα της ηρακλειώτικης μικροαστικής κομπορρημοσύνης αποτελεί η ανάπλαση της παραλιακής και του Καράβολα. Για ακόμα μία φορά οι τοπικοί άρχοντες έθεσαν προτεραιότητα το φαίνεσθαι και την τουριστική προβολή, αντί για τις πραγματικές ανάγκες της πόλης και των κατοίκων της για περισσότερο πράσινο, δέντρα και σκιά δίπλα στη θάλασσα, ελεύθερους δημόσιους χώρους σχεδιασμένους να προωθούν και όχι να αποτρέπουν τη συνάθροιση και τις ανοιχτές εκδηλώσεις, αίθρια και παγκάκια που προσφέρονται για ψυχαγωγία, πικ-νικ και άραγμα.
Ακόμα και τα μικρά πάρκα Θεοτοκόπουλου και Ιδομενέως στο κέντρο, έχουν καταληφθεί από τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών που τα περιστοιχίζουν ασφυκτικά, ενώ στον ελεύθερο χώρο που προέκυψε από την κατεδάφιση του παλιού κτιρίου του υγειονομικού στο Λάκκο δεν προτάθηκε να δημιουργηθεί ένα νέο πάρκο που τόσο ανάγκη έχει αυτή η πόλη, αλλά να ανεγερθεί ένα 4όροφο κτίριο που θα στεγάσει τις υπηρεσίες της περιφέρειας.
Το πάρκο Γεωργιάδη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Τι πάρκο θέλουν – τι πάρκο θέλουμε
Οι καταστροφικές βλέψεις των τοπικών μας αρχόντων για τον πιο σημαντικό ίσως πνεύμονα πρασίνου της πόλης είχαν φανεί χρόνια πριν. Επί δημαρχίας Κουράκη προωθήθηκε σχέδιο δημιουργίας υπόγειου πάρκινγκ κάτω από το πάρκο Γεωργιάδη, ευτυχώς όμως ο πολύχρονος αγώνας των πολιτών ενάντια στον προφανή παραλογισμό, το έσωσε από τη de facto καταστροφή του.
Ας πάμε όμως στο πιο πρόσφατο παρελθόν και στα σχέδια του ετέρου ευπατρίδη κ. Λαμπρινού. Το 2017 ο δήμος Ηρακλείου εξασφάλισε κονδύλιο μέσω ΕΣΠΑ για να «αναβαθμίσει περιβαλλοντικά» το πάρκο Γεωργιάδη. Κάπου στα τέλη της χρονιάς έγινε ευρύτερα γνωστό ότι το έργο δημοπρατείται καιαναμένεται να προχωρήσει σύντομα, οπότε οι άνθρωποι που αγαπούσαν το πάρκο μαζεύτηκαν για να ενημερωθούν σε πρώτη φάση για τι προβλέπει η νέα μελέτη.
Αυτή τη φορά το σχέδιο του δήμου δεν ήταν προκλητικά καταστροφικό, τουλάχιστον όχι εκ πρώτης όψεως. Οι ιθύνοντες ισχυρίζονταν ότι το πάρκο χρειαζόταν αναβάθμιση, κάτι με το οποίο συμφωνούσε πολύς κόσμος, το θέμα όμως είναι ποια ήταν η στόχευση της νέας διαμόρφωσης που προτεινόταν.
Η αναλυτική ανάγνωση της Μελέτης Εφαρμογής που είχε κατατεθεί στο ΕΣΠΑ, αποκάλυψε ξεκάθαρα ότι ο δήμος ήθελε να αλλάξει ριζικά το χαρακτήρα του πάρκου με τη φύτευση χιλιάδων χαμηλών καλλωπιστικών φυτών και λουλουδιών, η οποία προϋπέθετε αυστηρό κλάδεμα όλων των παλιών ψηλών δέντρων και ξερίζωμα δεκάδων από αυτά. Το αποτέλεσμα θα ήταν ο δραστικός περιορισμός της υψηλής βλάστησης και της πυκνής σκίασης, ένα πάρκο που δεν θα θύμιζε πλέον το αστικό άλσος που είχαμε αγαπήσει και που τόσο έχει ανάγκη το Ηράκλειο, αλλά μια ακόμα πλατεία «ευρωπαϊκών προδιαγραφών» με γκαζόν και χρωματιστά λουλουδάκια.
Προκλητικός ήταν επίσης ο προϋπολογισμός του έργου (1 εκατομμύριο ευρώ), καθώς και η περίοδος των 2 ετών που προέβλεπε η σύμβαση με τον εργολάβο για την παράδοση ενός πολύ απλού από τεχνικής άποψης έργου όπως η ανάπλαση ενός πάρκου, γεγονός που -όπως αποδείχτηκε στην πορεία- θα στερούσε την πόλη από το μοναδικό της πραγματικά ελεύθερο χώρο πρασίνου, για αδικαιολόγητα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σε δεύτερο χρόνο δημοσιοποιήθηκε η Διαχειριστική Μελέτη που καθόριζε γενικότερα τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν οι πολίτες να χρησιμοποιούν το πάρκο μετά την «αναβάθμιση» του. Μια μελέτη που θύμιζε άλλες εποχές αφού έκανε λόγο για κανονισμό λειτουργίας του πάρκου, επιτρεπτές και μη εκδηλώσεις, ξεκαθαρίζοντας το τοπίο και αποκαλύπτοντας τις πραγματικές προθέσεις του δήμου: το πάρκο έπρεπε να μετατραπεί από ελεύθερος χώρος έκφρασης, συνάντησης και ζύμωσης των κατοίκων της πόλης, σε διασκεδαστήριο για τουρίστες και ντόπιους μεγαλομανείς καταναλωτές, ένα ακόμα ορόσημο στο βεβαρυμμένο ιστορικό καταπάτησης των δημόσιων χώρων της πόλης.
Ο δήμος και ο εμπορικός σύλλογος φαντασιώνονταν παλιότερα το -ισοπεδωμένο- πάρκο Γεωργιάδη σα χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων τουριστών και ντόπιων καταναλωτών πριν ξεχυθούν λυσσασμένοι στην αγορά. Πλέον το «όραμα» τους ήταν ένα αποψιλωμένο πάρκο με θάμνους και λουλουδάκια, μια φαντεζί πύλη εισόδου στο νέο Ανοικτό Κέντρο Εμπορίου (Open Mall) που ετοιμάζουν, στην κατεύθυνση (και στις δύο περιπτώσεις) της απρόσκοπτης ροής εμπορευμάτων και τουριστών.
Στον αντίποδα ακριβώς αυτής της λογικής, το μήνυμα όσων υπερασπίζονταν τον περιβαλλοντικό και κοινωνικό χαρακτήρα του πάρκου Γεωργιάδη ήταν ξεκάθαρο: δεν θέλουμε (άλλο) ένα πάρκο με καινούργια κυριλέ καφετέρια με 5 ευρώ τον καφέ, όπου οι τουρίστες κι οι γιάπηδες ηρακλειώτες θα ποστάρουν φωτογραφίες κομπάζοντας για την ψεύτικη απόλαυσή τους, δεν θέλουμε ένα πάρκο για να το «θαυμάζουμε» στο facebook, αλλά ένα πάρκο για να το ζούμε.
Η εκ των υστέρων δημόσια διαβούλευση που διοργανώθηκε στο πόδι προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να αναχαιτίσει τις πρώτες διαμαρτυρίες για το έργο, οι μετέπειτα αναδιπλώσεις του δήμου και οι προφορικές δεσμεύσεις των στελεχών του για την μη κοπή των δέντρων του πάρκου, για το «τμηματικό» κλείσιμο που δεν θα στερούσε από την πόλη ένα ζωτικής σημασίας χώρο πρασίνου και κοινωνικοποίησης, δεν ήταν αρκετές για να πείσουν τους διαμαρτυρόμενους για τις αγνές προθέσεις της δημοτικής αρχής. Τα ζωντανά παραδείγματα άλλωστε του τι θεωρούν «αναβάθμιση», τα ξεριζωμένα δέντρα κατά την ανάπλαση του άξονα Δικαιοσύνης-Ίδης-Καλοκαιρινού, ήταν ακόμα πολύ πρόσφατα (θυμίζουμε ότι τα δέντρα στην Ίδης κόπηκαν παρόλο που η μελέτη προέβλεπε ότι θα παρέμεναν, ενώ η μελέτη για τη Δικαιοσύνης προέβλεπε την απομάκρυνση τους, η οποία ευτυχώς αποτράπηκε μετά από δυναμική παρέμβαση πολιτών με το που κόπηκε το πρώτο από το συνεργείο του εργολάβου).
Το ιστορικό του αγώνα
Η εναντίωση στην υλοποίηση του έργου εξελίχθηκε σε πολύμηνο και πολύμορφο αγώνα για την υπεράσπιση του, με στόχο τη διατήρηση του οικολογικού, κοινωνικού και πολιτικού – πολιτισμικού του χαρακτήρα. Ο αγώνας πήρε μορφή μέσα από τις μεγάλες και οριζόντιες συνελεύσεις των «Φυλών του Πάρκου». Μιας ανοιχτής διαδικασίας που κατάφερε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να συγκεντρώσει εκατοντάδες ανθρώπους, ένα ετερόκλητο πλήθος που είχε μεν διαφορετικές αφετηρίες σκέψης, αλλά κοινή στόχευση την υπεράσπιση του πάρκου από την επικείμενη καταστροφή.
Η ανοιχτή αυτή συνέλευση και οι επιμέρους ομάδες εργασίας που δημιούργησε, κατάφεραν να ξεμπροστιάσουν το δήμο σε όλα τα επίπεδα. Κατάφεραν επίσης να αναδείξουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό τις διαφορετικές χρήσεις και τις δυνατότητες αξιοποίησης ενός ελεύθερου χώρου πρασίνου, μιας και το καλοκαίρι του 2018 διοργανώθηκαν μακράν οι περισσότερες εκδηλώσεις στο πάρκο (φεστιβάλ, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές για μικρούς και μεγάλους, γλέντια, εκθέσεις, παρουσιάσεις, λαϊκές αγορές, δεκάδες συζητήσεις και δρώμενα).
Ταυτόχρονα, ο αγώνας υπεράσπισης του πάρκου προσπάθησε να θέσει ρεαλιστικά, παρόλες τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του, το ζήτημα της κοινωνικοποίησης ενός τέτοιου χώρου και της αυτοδιαχείρισής του από τους ίδιους τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται σ’ αυτόν. Δυστυχώς κάτω απ’ τη πίεση της δημοτικής αρχής, των ευυπόληπτων παρατρεχάμενων της και της πλειοψηφίας των τοπικών δημοσιογράφων, αυτή η προσπάθεια έμεινε στη μέση.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο φθινόπωρο του 2018 οπότε και ο δήμος αποφασίζει πως το έργο πρέπει να προχωρήσει πάση θυσία. Προφανώς οι επερχόμενες τότε εκλογές της άνοιξης του 2019 έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην επίσπευση του. Το πάρκο θα ήταν ένα ακόμα «έργο πνοής» που μπαίνει σε εφαρμογή, κομμάτι ενός ευρύτερου παζλ «αναβάθμισης» του κέντρου.
Το πρωί της Τετάρτης 24 Οκτώβρη που έγινε η πρώτη απόπειρα του εργολάβου να εγκατασταθεί στο πάρκο, έγινε αυθόρμητη συγκέντρωση πολλών δεκάδων ατόμων που είχαν σαφή διάθεση να εναντιωθούν έμπρακτα στα σχέδια του δήμου. Στη προσπάθεια τους να αποτρέψουν τους λίγους εργαζόμενους της κατασκευαστικής να περιφράξουν το πάρκο, οι παρευρισκόμενοι/ες δέχτηκαν την επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που είχαν έρθει μετά από συνεννόηση εργολάβου, δήμου και εισαγγελέα. ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΙΑΣ και ασφαλίτες δεν στάθηκαν αρκετοί για να αντιμετωπίσουν το πλήθος του κόσμου που ήταν αποφασισμένο να αποτρέψει της εργασίες.
Η αστυνομία αποχώρησε άρον-άρον από το πάρκο κάτω από τη πίεση των διαδηλωτών, ενώ το ίδιο έκαναν οι εργαζόμενοι της κατασκευάστριας εταιρείας. Όμως η δυναμική και αυθόρμητη αυτή αντίδραση εκείνης της μέρας, δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί σε διαρκή επιφυλακή, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μέρες και ώρες εργάσιμες για τον περισσότερο κόσμο. Έτσι στις 8 Νοέμβρη 2018 οι μπάτσοι εκδίωξαν βίαια το σαφώς λιγότερο κόσμο που συγκεντρώθηκε αυτή τη φορά και το πάρκο έγινε πλέον εργοτάξιο.
Όλοι και όλες εμείς που λιγότερο ή περισσότερο συμμετείχαμε στον αγώνα υπεράσπισης του πάρκου Γεωργιάδη δεν πιστεύουμε ότι ήταν απομονωμένος απ’ τους υπόλοιπους αγώνες που δίνονται σ’ αυτό το τόπο για ζωή και αξιοπρέπεια, ούτε πως ηττήθηκε συνολικά με την έναρξη του έργου. Προτιμούμε να τον βλέπουμε σαν ένα κομμάτι ενός μεγαλύτερου μωσαϊκού μαχών που δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται. Πρώτα και κύρια αποτέλεσε μια παρακαταθήκη και μια δήλωση αντίστασης για τη πόλη που φτιάχνουν ερήμην μας, ενώ συνδέεται άμεσα με κάθε αγώνα ενάντια στην καταπίεση (εργατικό, αντιφασιστικό, αγώνα για τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων, των γυναικών και της ΛΟΑΤ κοινότητας, αγώνα ενάντια στον πόλεμο, τον επεκτατισμό κ.α.).
Σήμερα μετράμε ένα χρόνο και κάτι μήνες από τη βίαιη εγκατάσταση του εργολάβου και την επεισοδιακή έναρξη του έργου. Η εικόνα του πάρκου και η πρόοδος των εργασιών κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική είναι για όσους και όσες λαχταρούν να το απολαύσουν ξανά. Ελάχιστες εργασίες έχουν γίνει, ενώ πρόσφατα το πάρκο περιφράχθηκε στο σύνολο του, σε πλήρη αντίθεση με τις δεσμεύσεις των στελεχών του δήμου ότι η πόλη δεν θα στερηθεί το μοναδικό της πάκο, ότι οι εργασίες θα γίνονται τμηματικά κλπ.
Η απώλεια του πάρκου Γεωργιάδη για διάστημα που όπως φαίνεται θα ξεπεράσει κατά πολύ όχι απλά την προεκλογική υπόσχεση Λαμπρινού και Αναστασάκη (μιλούσαν για ολοκλήρωση του έργου σε χρόνο μικρότερο από αυτό που προβλέπει η μελέτη), αλλά και τα 2 χρόνια που προβλέπει η σύμβαση με τον εργολάβο, αποτελεί έγκλημα. Έγκλημα εναντίον μιας πληθώρας δραστηριοτήτων που στέγαζε όλα αυτά τα χρόνια, έγκλημα εναντίον της κοινωνικής, πολιτισμικής και πολιτικής έκφρασης, έγκλημα εναντίον μιας ολόκληρης πόλης. Βέβαια για τους δημοτικούς συμβούλους και τους κολαούζους τους, όλα αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα. Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι θα πρέπει να περιμένουμε την επόμενη προεκλογική περίοδο μπας και δούμε ξανά το πάρκο ανοιχτό και επισκέψιμο.
Ο ρεβανσισμός δημοτικής αρχής και αστυνομίας
Η υποχώρηση του κινήματος υπεράσπισης του πάρκου μετά τα επεισοδιακά αυτά γεγονότα, δεν φάνηκε να ικανοποιεί τον Λαμπρινό και τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Ηρακλείου (ΓΑΔΗ). Μια σειρά ενεργειών φανερώνουν τη κατασταλτική τους στάση απέναντι σε όσους θέλουν να αγωνιστούν και να αμφισβητήσουν την εξουσία και τα σχέδιά τους.
Τη μέρα που εγκαταστάθηκε ο εργολάβος στο πάρκο, η αστυνομία έκανε για πολλές ώρες προσαγωγές στο σωρό πολλών νέων που δέχθηκαν τη «φιλοξενία» των καθαρμάτων της ΓΑΔΗ: τραμπουκισμοί, απειλές, εξευτελισμοί και ξεβρακώματα, φωτογράφηση με προσωπικά κινητά των ασφαλιτών, πλούσιο το μενού της μπατσαρίας όταν έχει θιχτεί δημόσια η εικόνα της.
Στις 6/12/18, λίγες μέρες μετά τα επεισόδια στο πάρκο και μετά το τέλος της πορείας μνήμης για την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, μπάτσοι της ΔΙΑΣ και ασφαλίτες εντόπισαν ένα σύντροφο που δραστηριοποιήθηκε έντονα στον αγώνα υπεράσπισης του πάρκου, όταν επέστρεφε σπίτι του. Δρώντας θρασύδειλα και ύπουλα όπως συνηθίζουν, τον ακινητοποίησαν και τον ξυλοκόπησαν ομαδικά λέγοντάς του ότι «θα πληρώσει για το πάρκο». Στη συνέχεια του πέρασαν χειροπέδες και τον μετέφεραν στη ΓΑΔΗ για να τον αφήσουν ελεύθερο κάποιες ώρες μετά.
Σα να μην έφταναν αυτά, την επαύριο των συγκρούσεων στο πάρκο ξεκίνησε να στήνεται μια δικογραφία που αφορούσε τα γεγονότα της 24ης Οκτώβρη. Στηριζόμενοι σε φωτογραφίες του ιντερνετικού ρουφιάνου Creta24, που ήταν το μόνο μέσο μαζικής ενημέρωσης που έδωσε επίσημα υλικό στην αστυνομία, οι μπάτσοι προσπαθούν να φορτώσουν κατηγορίες σε ανθρώπους που «φαίνονται» να συμμετέχουν στη συγκέντρωση υπεράσπισης του πάρκου, με κριτήρια που μόνο εκείνοι γνωρίζουν. Δεν ξέρουμε αν η συγκεκριμένη κίνηση έγινε με πρωτοβουλία του Δήμου, της ΓΑΔΗ ή προέκυψε από συνεννόηση και των δύο, η ευθύνη όμως για την έκβαση αυτής της ιστορίας τους βαραίνει εξίσου.
Εμείς από πλευράς μας στεκόμαστε ενάντια στην ποινικοποίηση των αγώνων και τη στοχοποίηση όσων συμμετέχουν σε αυτούς. Ο αγώνας για τη διατήρηση του κοινωνικού και περιβαλλοντικού χαρακτήρα του πάρκου ήταν δίκαιος και ως τέτοιος θα μείνει στην ιστορία της πόλης. Η διάρκεια, η μαχητικότητα και η δυναμική που τον χαρακτήριζε είναι άλλωστε που έσωσαν το πάρκο και τα δέντρα του (προς το παρόν τουλάχιστον…). Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε συνάνθρωποί μας να σέρνονται σε στημένες δίκες. Απαιτούμε την άμεση απόσυρση της δικογραφίας και όλων των κατηγοριών.
Συνέλευση αλληλεγγύης στους διωκόμενους/ες για τα γεγονότα στο πάρκο Γεωργιάδη
Εκτός από όσους και όσες έχουν συμμετάσχει στις ανοιχτές συνελεύσεις για το θέμα των διώξεων που ξεκίνησαν το Δεκέμβρη του 2019, το παρόν κείμενο συνυπογράφουν και οι παρακάτω ομάδες/συλλογικότητες του Ηρακλείου:
Αθλητικός Σύλλογος Ηρακλείου Τηγανίτης
Αναρχική Συλλογικότητα Οκτάνα
Αντιεξουσιαστική Ομάδα Bellum Urbi
Αντιφασιστική Συνέλευση Ηρακλείου
Αυτόδιαχειριζόμενη Συναυλιακή ομάδα ΣΤΟΑ 60
Αυτόδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος DA
Κατάληψη Ευαγγελισμού
Κολεκτίβα Εργασίας BeCollective
Ολοκληρωμένος Συνεταιρισμός Ηρακλείου (Ο.Σ.Η.)
Ομάδα βιβλίου/αρχείου Κιτάπι
Πρωτοβουλία Ηρακλείου για τους πρόσφυγες & μετανάστες
Ραδιοφωνικός Σταθμός Πανεπιστημίου Κρήτης (Ρα.Στα.Παν.Κ.)
Συνέλευση εργαζομένων- ανέργων Kurbet
Φεμινιστική πρωτοβουλία Ηρακλείου
Φυλές του Πάρκου
Άρθρα αναγνωστών μέσω Email
