ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ
ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΣΟΥ
Οι Σάκο και Βαντσέτι καταδικάστηκαν σε θάνατο για ληστεία στις ΗΠΑ το 1921. Εκτελέστηκαν το 1927 παρά το ότι ομολόγησε την πράξη άλλος, ήδη από το 1925. Αλλά, ήταν ιταλοί μετανάστες, συνδικαλιστές και αναρχικοί. Ο,τι έπρεπε για την εποχή που οι συλλήψεις και απελάσεις μεταναστών, η καταδίωξή τους «σαν τις πέρδικες στα βουνά», θεωρούνταν σωτηρία της Αμερικής. Ο,τι έπρεπε για την εποχή όπου όσοι διεκδικούσαν 8ώρο, μισθούς εργασιακά δικαιώματα και ανέπτυσσαν «κόκκινες» δραστηριότητες έπρεπε να πεθάνουν. Ήταν εργάτες που πάλευαν για μία δικαιότερη κοινωνία και επομένως βαρύνονταν από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς με την αυταπόδεικτη συλλογική ευθύνη του να είναι μετανάστες/«κόκκινοι». Το κυνήγι μαγισσών διέσπειραν και νομιμοποιούσαν τα τότε κυρίαρχα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» (δηλαδή κατασκευής μέσω αποκρύψεων και διαστρεβλώσεων της επιθυμητής πραγματικότητας για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης). Γι’ αυτό εκτελέστηκαν – αν και αθώοι.
Τα γεγονότα της καταστολής των προηγούμενων ημερών στην Αθήνα (αλλά και στο Ηράκλειο) και ο νέος νόμος για το τους πρόσφυγες και μετανάστες κάνουν εύκολες τις συγκρίσεις του τότε με το τώρα.
Η επιστροφή όχι απλά στην κανονικότητα, αλλά σε μία χειρότερη κανονικότητα από αυτή του 2008 προχωρά ομαλώς. Αν είσαι τραπεζίτης ή άλλος ‘επενδυτής’ φροντίζουν να σε απαλλάσσουν προκαταβολικά από ενδεχόμενα κακουργήματα και μπορεί να λάβεις για δώρα εκτάσεις, αποκρατικοποιήσεις… Αν είσαι εργαζόμενος των 400 ευρώ (τότε το πρόβλημα ήταν τα 700) ή άνεργος, φωτογράφος – και κάνεις το κακούργημα να κάνεις τη δουλειά σου-, κοπέλα, ή απλά έτυχε να βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα, έχεις μεγάλες πιθανότητες οι δυνάμεις της τάξης να σε ψεκάσουν, να σε χτυπήσουν, να σε βρίσουν, να σε γδύσουν και κατόπιν να σε κατηγορήσουν για αντίσταση στο γκλομπ, λόγω της φθοράς του από τα χτυπήματα, και να στείλουν στα δικαστήρια όπου θα χτυπήθουν όσους έρθουνε για συμπαράσταση: «νόμος και τάξη».
Παλιά ιστορία θα πουν πολλοί.Παλιά ιστορία η πλειοψηφία των ΜΜΕ να συγκαλύπτει, κυβερνητικά στελέχη να διασπείρουν fake news για στέκια στην ΑΣΟΕΕ με όπλα από τη Συρία, και αυτά να μη στηλιτεύονται αλλά να αναπαράγονται μαζικά ως «αλήθειες», παλιά ιστορία και ο διαγωνισμός ψεμάτων για να μη λεκιαστεί η υπόληψη των «παιδιών του λαού» όταν βασανίζουν πολίτες, επάγγελμα είναι και αυτό με ιστορία στον τόπο μας (μνήμη ΕΑΤ-ΕΣΑ). Παλιά ιστορία η συλλογική ευθύνη που επιτρέπει και να σε δέρνουν και να σε δικάζουν: οι ταυτότητες «αντιεξουσιαστής» ή «μετανάστης» αποτελούσαν και αποτελούν προνομιακό πεδίο εφαρμογής. Πλέον όμως, στο νέο δόγμα του «νόμου και της τάξης», διεκδικήσεις/ κινητοποιήσεις και ακτιβιστικές ενέργειες χαρακτηρίζονται «τρομοκρατία χαμηλής έντασης» ενώ εδώ και καιρό πολλές παρεμβάσεις περιγράφονται ως «επιθέσεις». Ένα νέο σύμπαν λόγου, new speak και «πολιτική ορθότητα», που οφείλουν τα ΜΜΕ να σέβονται για να είναι τμήμα του κυρίαρχου μηχανισμού εξουσίας.
«Έτσι γαμάνε οι χακί. Στα Εξάρχεια έχουμε χούντα ρε, το κατάλαβες; Όποιος δε δέχεται φάπα και πούτσα δε θα μπαίνει στα Εξάρχεια. Εμείς κάνουμε κουμάντο», φράση από «όργανο της τάξης», η οποία δεν αποτέλεσε ούτε ενός λεπτού «σκάνδαλο» για τα κυρίαρχα ΜΜΕ που τα λέει όλα: για το που στοχεύει η καταστολή (όχι σε κάποια «χούντα» αλλά σε ένα αυταρχικό καθεστώς), για το τραμπούκικο ύφος ως συμπλήρωμα του «νόμου και της τάξης») και για τον σεξισμό που εκπέμπει. Έγιναν και πολλά άλλα περιστατικά – που δε χωράνε σε ό,τι ονομάζεται «φιλελεύθερη δημοκρατία»: σεξιστικές επιθέσεις ενάντια σε γυναίκες, επιλεκτική σωματική έρευνα με εκγύμνωση μόνο των γυναικών, κοριοί στα οχήματα πολιτών, παράνομη παρακολούθηση πολιτικών ομάδων, απαγόρευση επικοινωνίας των συλληφθέντων με δικηγόρο, συλλήψεις στο σπίτι για συμμετοχή σε διαδήλωση, εισβολή σε ιδιωτικούς χώρους χωρίς ένταλμα (υποτίθεται άβατο για μία δημοκρατία), χτυπήματα σε φωτορεπόρτερ (επειδή αν δεν υπάρχει φωτογραφία «δεν έγινε τίποτα»). Φαίνεται να επιστρέψαμε στην κανονικότητα της ζαρντινιέρας και της σφαίρας που εξοστρακίστηκε. Όμως, πλέον, εκτός από τα πανεπιστήμια (καθώς η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ανοίγει την πόρτα για την καταστολή των φοιτητικών διεκδικήσεων) στο ρεπερτόριο των δυνάμεων της τάξης έχουν ενταχθεί κινηματογράφοι, καφενεία, κέντρα διασκέδασης, ενώ η ουσιαστική απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, με βάση τον νέο συνδικαλιστικό νόμο, μοιάζει σαν γύρισμα του κοινωνικού ρολογιού στην εποχή του 1920.
Εντύπωση προκαλεί ο διεθνής «συντονισμός» αυτής της αυταρχικής εκτροπής. Χιλή, Βολιβία, Ιράκ, Ιράν, Λίβανος, Χονγκ Κονγκ, Γαλλία, Αιτή. Σε όλα αυτά τα μέρη κυνηγιούνται (στη Λατινική Αμερική, στη Μέση Ανατολή και στην Ασία σκοτώνονται κιόλας) τα κινήματα διεκδίκησης που αποτελούνται κατά κύριο λόγο από νέους. Ο λόγος είναι ότι η κρίση λύνεται σε βάρος της πλατιάς πλειοψηφίας παγκόσμια: Πλούσιοι, πλουσιότεροι και με περισσότερα δικαιώματα και ελευθερίες διαπλοκής και καταλήστευσης, μισθωτές/οι, άνεργες/οι, συνταξιούχοι πιο φτωχοί, με προοπτική μίας χειρότερης ζωής και με λιγότερες ελευθερίες και δικαιώματα αξιοπρεπούς ζωής.
Εδώ σε μάς, η ίδια κατάσταση υπάρχει: 10 χρόνια μετά την κρίση, επισφαλείς δουλειές για την πλειοψηφία των νέων, για λίγα λεφτά και πολύ χειρότερο μέλλον. Ετοιμάζονται να βάλουν σε πλειστηριασμούς σπίτια μαζικά, να αυξήσουν την τιμή του ρεύματος, τα νοίκια αυξάνονται (όταν κανείς βρίσκει σπίτι), ενώ τα κέρδη αυγατίζουν. Το «κοστούμι» δουλειά χωρίς ωράρια και δικαιώματα, για 400 ευρώ ή στο δρόμο για το εξωτερικό, δηλαδή εδώ και «μισή ζωή» ή έξω μετανάστης, ως διαρκές δίλημμα προετοιμάζει εξεγέρσεις.
Αν μάλιστα προσθέσουμε στην «εξίσωση» το νέο νόμο που αφορά τους πρόσφυγες /μετανάστες, με τον οποίο παραβιάζονται διεθνώς αναγνωρισμένα ανθρώπινα δικαιώματα, βάζοντας φυλακή ανθρώπους που δεν έχουν κάνει τίποτα, δεν έχουν καταδικαστεί για κάτι και οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως «εισβολείς», τότε έχουμε, όπως τότε και τώρα, την εικόνα του «εσωτερικού» εχθρού: αναρχικοί, «κόκκινοι» που διεκδικούν μία δικαιότερη κοινωνία και μετανάστες (που πρέπει να φοβούνται κάθε στιγμή μην αποφασίσει το αφεντικό να τους καταγγείλει αντί να τους πληρώσει ψίχουλα για τη δουλειά που κάνανε).
Αυτό που βλέπουμε δεν είναι «νόμος και τάξη»: είναι σημάδια οργάνωσης ενός «αστυνομικού» κράτους ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό», ο οποίος λόγω της κοινωνικής δυναμικής έχει το πρόσωπο καθενός που θα διεκδικήσει και, επιπροσθέτως, ρατσιστικού για κάθε φτωχό ξένο που έρχεται από τις «λάθος» χώρες, με λίγα λόγια ενός καθεστώτος «εξαίρεσης» για τους «διαφορετικούς». Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν για τα έκτροπα των «οργάνων της τάξης» φταίει η αυτονόμησή τους από τις διαταγές. Το γεγονός ότι αυτοί που βασανίσαν, παρά τις επώνυμες καταγγελίες, δεν έχουν εντοπιστεί και δεν τους έχει ασκηθεί δίωξη ακόμη, δείχνει ότι η ηγεσία του υπουργείου «συναινεί», είναι πολιτικά υπεύθυνη για την αντιδημοκρατική εκτροπή. Σε μία πολιτεία νόμου και τάξης, όχι δικαιοσύνης απλά και μόνο δικαίου, η ηγεσία του Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη θα είχε υποβάλλει τις παραιτήσεις της για βασανισμούς πολιτών από αστυνομικούς εν έτει 2019. Δυστυχώς, τη στιγμή που καταδικάζεται η Χρυσή Αυγή, ο ρατσισμός της, ο αντικομουνισμός της και οι πρακτικές της διαχέονται σε τμήματα του κρατικού μηχανισμού και βρίσκουν κάλυψη από αυτόν, με τη δυναμική να στοιχίσουν το ελληνικό κράτος με την παρέα του Ορμπάν και του Σαλβίνι και όχι μόνο.
Απαιτούμε την απόδοση ποινικών και πειθαρχικών ευθυνών στα αστυνομικά όργανα που ενήργησαν παράνομα καταπατώντας θεμελιώδη δικαιώματα. Ζητάμε, την απόσυρση του νομοσχεδίου για τη διαχείριση των μεταναστών/προσφύγων: να αντικατασταθεί με νόμο που σέβεται τα διεθνώς αναγνωρισμένα ανθρώπινα δικαιώματα. Καλούμε τις δημοκράτισσες και δημοκράτες πολίτες να αντισταθούν τόσο στην επίσημη παραπληροφόρηση που διαδίδεται από τα κυρίαρχα μέσα όσο και στο φόβο της γενικευμένης καταστολής. Όπως και το 2008, όπως και το 2011 οι μαζικοί αγώνες είναι αυτοί που ακυρώνουν τα σχέδια τρομοκράτησης του λαού για να μην αντιστέκεται στην αυθαιρεσία του κράτους ή των εργοδοτών και να μη διεκδικεί ό,τι είναι δίκαιο.
Επί του πιεστηρίου 1: συνδεθείτε για να απολαύσετε πιθανότατα την υποκρισία των ΜΜΕ. Τη Δευτέρα 25/11 είναι Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Τα περισσότερα θύματα της αναίτιας αστυνομικής βίας είναι γυναίκες, φοιτήτριες ή περαστικές, όπου – θυμίζουμε – κάποιες από αυτές υποχρεώθηκαν σε επιλεκτική σωματική έρευνα. Δε νομίζουμε ότι θα δείξουν τίποτα τα κανάλια, καθώς αυτές για να τις «φάνε από τα ΜΑΤ» είτε «αντιεξουσιάστριες» θα είναι είτε «μετανάστριες», επομένως δεν υπέστησαν βία καθώς «σίγουρα- σίγουρα» την άσκησαν, «τα ήθελαν και τα έπαθαν» – ασχέτως τι συνέβη στην πραγματικότητα. «Νόμος και τάξη»: δηλαδή σιωπή για ό,τι χαλάει τη «γιορτή».
Επί του πιεστηρίου 2: Η εκπληκτική ανακοίνωση της αστυνομίας για διορία 15 ημερών για αυτόβουλη εκκένωση των καταλήψεων στέγης και κατειλημμένων πολιτικών και κοινωνικών κέντρων, η οποία εκπνέει γύρω από τις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη για την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, πέραν του ότι δείχνει ένα σχέδιο για γέμισμα της ελληνικής επικράτειας με πάνοπλες δυνάμεις και την καταγεγραμμένη επιθυμία για όργιο καταστολής μπορεί να διαβαστεί και ως εξής: το 2008, η εξέγερση για την κρατική δολοφονία ενός έφηβου και οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης για το βιτριόλι που έριξαν στη μετανάστρια, εργάτρια Κούνεβα, αποτέλεσε μία από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορική φάση 2006-2012, των κινητοποιήσεων των υποτελών τάξεων ενάντια στις πολιτικές υποβάθμισης της ζωής τους και με απαίτηση μίας δικαιότερης κοινωνίας. Αυτές οι διεκδικήσεις, τα επόμενα χρόνια, γιγαντώθηκαν και αν και δεν μπόρεσαν να πετύχουν τους στόχους τους, άφησαν τα χωρικά ίχνη τους. Μεταξύ αυτών καταλήψεις στέγης από άστεγους και κατειλημμένα κοινωνικά κέντρα, τα οποία αποτελούν ακόμη (κυρίως νεολαιίστικα) εργαστήρια δημοκρατίας, πηγές οργάνωσης κοινωνικής αλληλεγγύης, δημιουργίας πολιτισμικών δρώμενων, διάδοσης/συζήτησης ιδεών και οργάνωσης διεκδικήσεων. «Επιστροφή στην κανονικότητα» σημαίνει να σβηστούν από τη συλλογική μνήμη οι κινητοποιήσεις, η αλληλεγγύη στους μετανάστες και οι ελπίδες που ξεπήδησαν από τα κινήματα εκείνα τα χρόνια και γι’ αυτό αυτά τα ίχνη στο χώρο πρέπει να εξαφανιστούν. Με άλλα λόγια, προγραμματίζεται η εκχέρσωση της συλλογικής μνήμης.
Η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί μία διακυβέρνηση με «ολίγην» ακροδεξιά (και η ειρωνεία: με «μπόλικο» λαϊκισμό), αλλά οι αιτίες που γεννούν τα κινήματα και τις εξεγέρσεις, δυστυχώς γι’ αυτήν, δεν σβήνουν όσο υπάρχουν άνθρωποι με «μισή ζωή» και με την υπόσχεση ότι μόνο αυτή μπορούν να έχουν. Ας ρωτήσουν και προκατόχους τους μιας και με την ιστορία δε φαίνεται, από τις δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, να έχουν μεγάλη σχέση.
Κοινωνικό Στέκι-Στέκι Μεταναστών Χανίων
