Φράχτες στην πατριαρχία!
Για τους πρόσφυγες ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο μέρη, σε εκείνα που δεν μπορούν να πάνε και σε κείνα που δεν μπορούν να ζήσουν. Αν είσαι γυναίκα μετανάστρια η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Πέρα από τον πόλεμο, τον ξεριζωμό και τη μετέπειτα εξαθλίωση κατά τη διαμονή της στην «δημοκρατική» Ευρώπη, η μετανάστρια έρχεται αντιμέτωπη με την πιο ωμή έκφραση της σαπίλας της πατριαρχίας, από τον βιασμό που μπορεί να υποστεί από τον διακινητή της, μέχρι το να δει τον εαυτό της ως εμπόρευμα με ημερομηνία λήξης στα χέρια εμπόρων λευκής σαρκός.
Από την αρχή της προσφυγικής κρίσης οι μετανάστες που κατάφεραν να φτάσουν στις «ειρηνικές» ελληνικές ακτές οδηγούνται στα λεγόμενα hotspot και ζουν εκεί ουσιαστικά υπό καθεστώς κράτησης. Στα στρατόπεδα οι γυναίκες βρίσκονται υπό εξαιρετική πίεση. Ζώντας σε μικρές σκηνές πνιγμένες στη λάσπη και πολλές φορές στο χιόνι πρέπει να φροντίζουν τα παιδιά τους, προσπαθώντας να διατηρήσουν στοιχειωδώς την αξιοπρέπεια τους. Το φαγητό είναι κακό, οι τουαλέτες αποκρουστικές αλλά και επικίνδυνες ιδιαίτερα για τις γυναίκες και τα παιδιά όταν πέσει η νύχτα, εκτός αν συνοδεύονται.
Οι γυναίκες ζουν σε διαρκή κατάσταση ανασφάλειας μέσα στα hotspot. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα που αναγκάζονται να κοιμούνται στις τουαλέτες επειδή η πόρτα εκεί κλειδώνει. Τα τελευταία χρόνια, μέσα σε αυτές τις συνθήκες διαβίωσης, καταγράφονται εκτεταμένες αναφορές σεξουαλικών παρενοχλήσεων κατά γυναικών κάθε ηλικίας ενώ πολλές από αυτές εκδίδονται από τους ίδιους τους βιαστές τους. Ο πραγματικός αριθμός των περιστατικών, είναι πιθανότατα πολύ μεγαλύτερος από τα καταγεγραμμένα, καθώς τα θύματα τέτοιων παρενοχλήσεων ανησυχούν μην υποστούν αντίποινα ή μη στιγματιστούν.
Η ιατρική περίθαλψη των προσφύγων είναι ανεπαρκής, και ιδιαίτερα στην περίπτωση των γυναικών ούτε βασικές γυναικολογικές ανάγκες, όπως σερβιέτες, δεν καλύπτονται. Ακόμη και το δώρο της μητρότητας καταλήγει κατάρα με καταγραμμένα περιστατικά γυναικών που γέννησαν χωρίς μεταφραστή, σε ορισμένες περιπτώσεις χωρίς χορήγηση αναισθητικού, αποκλεισμένες από τα κοντινά τους πρόσωπα. Ακόμα όμως και μετά τον τοκετό δεν λαμβάνεται καμία μέριμνα και οι γυναίκες αυτές επιστρέφουν στις άθλιες συνθήκες. Για ορισμένες μάλιστα αυτές οι συνθήκες ήταν θανάσιμες για το έμβρυο και οδηγήθηκαν σε αποβολή.
Όσο για τις γυναίκες εκτός των κέντρων κράτησης οι συνθήκες ζωής τους δε φαίνεται να είναι πολύ καλύτερες. Συχνά λόγω της δυσκολίας απόκτησης άδειας παραμονής και του κοινωνικού αποκλεισμού, περιορίζονται στο σπίτι και απομακρύνονται από τις κοινωνικές δραστηριότητες, ενώ αυτές που εργάζονται αναγκάζονται να καταφύγουν στη “μαύρη εργασία” και οδηγούνται στην οικονομική και κοινωνική εκμετάλλευση. Το 50% των γυναικών που μεταναστεύουν έχουν ολοκληρωμένη εκπαίδευση και πολλές από αυτές ακαδημαϊκές σπουδές γεγονός που έρχεται σε αντιπαράθεση με το ότι μόνο το 5,5% απασχολούνται σε επιστημονικά επαγγέλματα.
Οι περισσότερες δουλεύουν ως οικιακοί βοηθοί, μια εργασία που τους δίνει ελάχιστες εναλλακτικές λύσεις, με τους όρους και τις συνθήκες να καθορίζονται άμεσα και χωρίς περιορισμούς μόνο από τον εργοδότη. Πολλές από αυτές πέφτουν θύματα παράνομης εμπορίας ανθρώπων, το γνωστό trafficking. Η σύγχρονη αυτή μορφή δουλείας αντί για αλυσίδες σκλαβώνει τις γυναίκες με απειλές και εκβιασμούς σε συνδυασμό με ψυχολογική και σωματική βία.
Οι μετανάστριες έτσι μετατρέπονται σε καταναλωτικά προϊόντα των οποίων η ζήτηση βασίζεται στα γούστα του αντρικού πληθυσμού. Γνωστά είναι και τα περιστατικά προκατάληψης και βίας όχι μόνο από τους προαγωγούς τους αλλά και από τα “όργανα προστασίας του πολίτη”. Αυτά είναι μερικά από τα δείγματα ομαλής ένταξης των μεταναστριών στην κοινωνία των “φιλόξενων πατριωτών”.
Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή, είναι διαρκής αγώνας για την ελευθερία, την αυτοδιάθεση των σωμάτων μας, τη ζωή. Στον αγώνα αυτό είμαστε μαζί, μετανάστριες, εργάτριες, μάνες, γυναίκες ενάντια σε μια κοινωνία που καταπιέζει τον μισό πληθυσμό της, συντηρεί το νοικοκύρη που «διευθύνει» την οικογένεια του και κεκαλυμμένα συντηρεί κυκλώματα υποβάθμισης γυναικείων ζωών, μια κοινωνία που κλείνει τα μάτια στην ύπαρξη δομών που πνίγουν την αξιοπρέπεια μας.
Η αρρώστια της πατριαρχίας δεν περιορίζεται σε σύνορα και θρησκείες.
ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
Πρωτοβουλία Ηρακλείου για τους Πρόσφυγες/Μετανάστες
