Όλοι μας τον τελευταίο καιρό έχουμε πληγεί απο τα νέα μέτρα. Τα Μνημόνια που έχουν καταντήσει κακόγουστο μπλοκμπάστερ με το Μνημόνιο Ι να ισοπεδώνει εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών και το Μνημόνιο ΙΙ που επικυρώνεται τις επόμενες μέρες στην ουσία να δίνει το τελειωτικό χτύπημα σε ότι έχει απομείνει όρθιο. Μαζί με όλα όσα χτυπιούνται απο το κράτος και το κεφάλαιο φυσικά η μπάλα παίρνει και την τριτοβάθμια εκπαιδευση. Ο νέος νόμος πλαίσιο που η Διαμαντοπούλου μεταθέτει την ψήφιση του όλο και πιο αργά στο καλοκαίρι είναι η χαριστική βολή στο βαρύτατα τραυματισμένο δημόσιο πανεπιστήμιο. Πως άλλωστε θα μπορούσε να μείνει απ’έξω το σύγχρονο πανεπιστήμιο, βασικό οχυρό της εδραίωσης του καπιταλισμού. Το τελευταίο χρόνο βιώνουμε την επίθεση του αφεντικών σε όλο της το μεγαλείο. Λέξεις και έννοιες όπως κρίση, μνημόνιο, ανεργία, μέτρα, απολύσεις, είναι στο καθημερινό λεξιλόγιο όλων μας. Άλλες λέξεις όπως συνελεύσεις, απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συγκρούσεις τείνουν να ακούγονται στην πλειοψηφία των φοιτητικών ώτων σαν λέξεις απαγορευμένες και παλιομοδίτικες που καταλήγουν στην φετιχοποίηση σαν έννοιες και πρακτικές που τις χρησιμοποιούν κάποιοι “γραφικοί”.
Η απουσία των φοιτητικών συλλόγων από την απεργία της 15 Ιούνη στην Αθήνα ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Για μια γενιά που οι υποσχέσεις “τελείωσαν” δεν υπάρχουν πια οι ατομικές λύσεις. Τη στιγμή που ολόκληρα τμήματα κλείνουν ολοκληρωτικά και σχολές δηλώνουν οτι χωρίς δίδακτρα αδυνατούν να λειτουργήσουν, πως θα πληρώνουμε τα συγγράμματα, το άσυλο καταργείται , δεν μπορούμε να μένουμε πια απαθείς με το κεφάλι σκυμμένο. Στην παρούσα φάση δεν θα μπούμε στη διαδικασία να αναλύσουμε το γιατί η κρίση επηρεάζει το Πανεπιστήμιο, πως το επηρεάζει και πως η λεγόμενη εκπαιδευτική κρίση ήταν πάντα παρών. Άλλωστε έχουν χυθεί τόνοι μελάνι που εξηγούν αιτίες και συσχετισμούς που μας οδήγησαν εδώ, ένα απλό search στο ίντερνετ θα σε πείσει. Το που οδηγείται το Πανεπιστήμιο απο κάθε είδους μνημόνιο θα το δεις σε λίγο καιρό και στην πράξη αν δεν αντισταθούμε. Μπορεί να βρισκόμαστε σε περίοδο εξεταστικής, περίοδο δύσκολη και επίπονη για όλους μας, όμως μπροστά στο ζοφερό μέλλον που μας επιβάλλουν, η συλλογική και αδιαμεσολάβητη αντίσταση είναι μονόδρομος.
Αννούλα μια ματιά σου μόνο φτάνει… απεργούς και σπάστες να μας κάνει.
– Χωρίς να έχουμε ως σκοπό να αντιπαραβάλλουμε το φοιτητικό κίνημα του Μάη – Ιούνη 2006 με τις τωρινές αντιδράσεις στον νέο νόμο πλαίσιο, είναι φανερή, για όσους θυμούνται και άλλους μικρότερους που έχουν ακούσει, η απάθεια και η αδιαφορία των περισσότερων φοιτητικών κύκλων. Τώρα που λόγω της ιστορικής κρισιμότητας των θα έπρεπε να ήταν όλοι στη Γενική Συνέλευση πρόθυμοι να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να αντιπαρατεθούν και να συνδιαμορφώσουν, στο αμεσοδημοκρατικό πλαίσιο της συγκεκριμένης διαδικασίας, όλοι βλέπουμε να σφυρίζουν αδιάφορα, με το μόνο που τους νοιάζει να είναι η καλοπέραση και η η “ομαλή διεξαγωγή της εξεταστικής” ! Όχι μόνο στα φοιτητικά αμφιθέατρα αλλά και στις πλατείες που είναι οι φοιτητές λάμπουν δια της απουσίας τους και όλοι αναρωτιούνται τι στο καλό κάνουν οι φοιτητές… Οι συνάδελφοι μας θυμίζουν τον χιουμορίστα Χριστόδουλο που είχε δηλώσει πως στην χούντα αυτός δεν είχε πάρει χαμπάρι γιατί ήταν λέει πολύ απορροφημένος επειδή…διάβαζε!
Ευτυχώς που παπαριές και άνευρα επιχειρήματα του τύπου “Το να δώσω το μαθημα είναι αναφαίρετο δικαίωμα μου” και “χούντα κάποιων λίγων στο πολυτεχνείο που το κλείνουν με το έτσι θέλω”, “η μάνα μου πληρώνει για να πάρω πτυχίο και όχι να κάνω κατάληψη” έχουν περάσει πια στην σφαίρα της αντίδρασης και αντιμετωπίζονται με τον κατάλληλο κυνισμό και απαξίωση όπου και αν ακουστούν απ’οποιους και αν ακουστούν. Τέτοια επιχειρήματα προβάλουν μόνο οι απεργοσπάστες δηλαδή τα τσιράκια των αφεντικών. Σκεφτόμαστε μακροπρόθεσμα και όχι κοντόφθαλμα όσο για τις εξεταστικές τόσο και για το εργασιακό μας μέλλον. Τώρα που υποθηκεύεται η ζωή μας, η αξιοπρέπεια μας και το μέλλον μας δεν έχουμε καμία δικαιολογία και διαλέγουμε πλευρά.
Στη μηχανική, το αποτέλεσμα της θλίψης είναι η θραύση. Ας πάψουμε επιτέλους με την μοιρολατρία και ας τελειώσουμε με την απάθεια. Ας τους τσακίσουμε όλοι μαζί ενωμένοι!
Όπως κανείς μας δεν γεννήθηκε μηχανικός, έτσι και κανείς δεν γεννιέται επαναστάτης. Όλοι μαζί ακόμα και αν οι αφετηρίες μας είναι συχνά ασαφείς, ενστικτώδεις, εμπειρικές. Μαθαίνουμε στην πράξη, μαθαίνουμε απο τα λάθη μας. Είναι ζόρικη η πορεία της συνειδησιακής χειραφέτησης και της ρήξης με τις νόρμες των κυριάρχων, ένα βήμα έχει αξία όταν έπονται άλλα. Ένα βήμα = κανένα βήμα! Το φοιτητικό κίνημα έχει μείνει στάσιμο, έχει καθηλωθεί με την αυταρέσκεια και την καλοπέραση να περισσεύουν ενώ απουσιάζει η κριτική αποτίμηση όσων έγιναν. Αυτοί που πάνε να αντλήσουν πολιτική υπεραξία απο τους αγώνες που συμβαίνουν γύρω μας εκείνοι που τα τρέξουν να εξαργυρώσουν την “πολιτική τους πρόσοδο” είναι ακριβώς εκείνοι που έχουν το συμφέρον στην στασιμότητα αρκεί να αυξάνουν την επιρροή τους στις φοιτητικές εκλογές. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολύ χειρότερους εχθρούς απο τα υπουργεία και τους μπάτσους. Εχθρούς που δεν τους βλέπουμε, είναι δίπλα μας και μέσα μας. Ο μικροαστισμός (οι ατομικίστικοι συμφεροντολογικοί υπολογισμοί κάθε είδους, η ανάθεση στους “ειδικούς” – κόμματα, εκπροσώπους, media κλπ.), ο καιροσκοπισμός και άλλες “αρετές” τρέχουν εύκολα σε ολονών τις φλέβες – γιατί έτσι μας μαθαίνουν πως είναι το σωστό. Και η φοιτητική ζωή μ’αυτές τις αρετές είναι ζυμωμένη.
Όσον αφορά τους καθηγητές μπορεί με μερικούς να βλεπόμαστε στις πλατείες, στις πανπολυτεχνειακές συνελεύσεις και να τους βλέπουμε δίπλα μας στους αγώνες να μοιραζόμαστε σκέψεις και κουβέντες αλλά θα θέλαμε να μεταφέρουμε ένα μήνυμα σε άλλους τόσους που είναι κλεισμένοι στα γραφεία και απασχολημένοι με τα ερευνητικά τους. Την πλειοψηφία δηλαδή των ΔΕΠ. Η εποχή δεν προσφέρεται για διακηρύξεις πανεπιστηµιακών. Ή δεν τις συγχωρεί. Ή απαιτεί πιο γερά νεύρα. Όσα γράφονται καθημερινά στο διαδικτυακό φόρουμ του πολυτεχνείου εκθέτουν ορισμένους και κάνουν ξεκάθαρο τον ρόλο τους στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Εμείς πάντως αηδιάζουμε με τις επιστολές διαφόρων καθηγητών και κάποιων δήθεν πνευματικών ανθρώπων, που κάνουν εκκλήσεις υπέρ του μεσοπρόθεσμου στα ΜΜΕ. Για την ιστορία Ο Μιχάλης Σταθόπουλος καθηγητής στο ΕΜΠ, που υπογράφει μια έκκληση υπέρ του μεσοπρόθεσμου μαζί με άλλους καθηγητάδες, ήταν ο πρύτανης που ήρε το άσυλο για πρώτη φορά μετά τα τανκς όταν το 1985 μετά την δολοφονία του Καλτεζά δόθηκε η άδεια από την Επιτροπή Πανεπιστημιακού Ασύλου, για να μπει η αστυνομία στο Χημείο. Απλά για να μη ξεχνιόμαστε.
Ο κόσμος δεν χωράει άλλους τεχνοκράτες, κομματόσκυλα, συνδικαλιστές με παχυλούς μισθούς, φασίστες και νεοφιλελεύθερα ανθρωπάκια. Αρκετά. Ο κόσμος χρειάζεται ανθρώπους που δρούν με όρους αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και αμεσοδημοκρατίας στην βάση του ταξικού ανταγωνισμού.
Εμάς που μας μαθαίνουν να φτιάχνουμε τα γρανάζια και καταλήγουμε να γινόμαστε οι ίδιοι γρανάζια στην καπιταλιστική κρεατομηχανή, ας τους δείξουμε πως ξέρουμε όχι μόνο να παράγουμε αλλά με την ίδια ευκολία να σαμποτάρουμε κάθε τι απάνθρωπο. Από τις εξεταστικές μέχρι την ανθρωποφαγία της αγοράς εργασίας, απο τα σκονάκια μέχρι την πολεμική έρευνα στο πανεπιστήμιο.
Επειδή ακριβώς δεν μας ενδιαφέρει αν θα έχουμε δουλειά ή πτυχία με αξία (που δεν θα έχουμε) αλλά αν όλοι μας θα έχουμε μια καλύτερη ζωή χωρίς καταπίεση ανθρώπου απο άνθρωπο. Γιατί πέρα απο τα όποια φοιτητικά μας αιτήματα θέλουμε την αναθεώρηση του συνολικού τρόπου ζωής μας.
Για να διασωθεί απο την κρίση του, το σύστημα θα πατήσει πάνω μας και μας καλεί να θυσιαστούμε πανευτυχείς και χωρίς αντιρρήσεις. Ε, λοιπόν, ΔΕΝ είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε θυσίες ούτε για πατρίδες ούτε για αφεντικά. Απέναντι τους, αυτοοργανωνόμαστε στους χώρους εργασίας μας, στα πανεπιστήμια και όπου αλλού κινούμαστε και συλλογικοποίουμε τις δράσεις μας. Ενωμένοι, εργαζόμενοι και φοιτητές, μεταπτυχιακοί και προπτυχιακοί, άνεργοι και εργαζόμενοι.
★Καλούμε τους εργαζόμενους στο πολυτεχνείο να δημιουργήσουν σωματείο βάσης, ένα αυτόνομο συνδικάτο με οριζόντιες δομές.
★Καλούμε τους συμφοιτητές μας να μην ψαρώνουν με τις απειλές των καθηγητών για χαμένες εξεταστικές και να σκέφτονται σαν εργαζόμενοι που ζητάνε τα δεδουλευμένα τους απο τα αφεντικά. όλοι μαζί μπορούμε να διεκδικήσουμε τα πάντα!
★Εδώ και τώρα επαναπροσδιορισμός των σημερινών εκφυλισμένων συνελεύσεων με γενικές και πανπολυτεχνειακές συνελεύσεις, αδιαμεσολάβητες και αντιιεραρχικές, που σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να είναι μικρογραφία του κοινοβουλίου
★Συμμετοχή όλων των φοιτητών και περιφρούρηση της απεργίας
★Να μεταφέρουμε τις αίθουσες διδασκαλίας στον δρόμο!
★Όλοι στους δρόμους, όλοι στις απεργίες, όλοι στις πλατείες, όλοι στις συνελέυσεις.
★Καμία αναπλήρωση των “Χαμένων ωρών” γιατί ο αγώνας μας δεν είναι “χαμένες ώρες”
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ
ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.
Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης – τέλη Ιουνίου 2011
* επικοινωνήστε μαζί μας: steki_pk@espiv.net ή περάστε απο το στέκι να τα πούμε απο κοντά. Ανοιχτή συνέλευση κάθε παρασκευή στις 18.00
