Κάθε μέρα, ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι η σύγχρονη πραγματικότητα με τον τρόπο που τη βιώνουμε δεν είναι πια ανεκτή. Δεν είναι μόνο η οικονομική εξαθλίωση στην οποία εξωθούνται ολοένα και περισσότεροι ανάμεσά μας. Είναι πολύ περισσότερα. Είναι που όλο και περισσότερο πρέπει να ζούμε σαν μηχανές, είναι η αίσθηση ότι η ζωή μας δεν έχει νόημα. Είναι που για την εξουσία είμαστε αριθμοί. Είναι οι πλαστικές ντομάτες που τρώμε, ο βρωμερός αέρας που αναπνέουμε. Είναι που η εκπαίδευση προωθεί τη στείρα, μηχανική γνώση και μέσα σε όλες τις βαθμίδες της μας προετοιμάζει για να γίνουμε όσο πιο πειθήνιοι υπηρέτες της εξουσίας γίνεται. Είναι που προάγεται ο ανταγωνισμός και ο ατομισμός και όχι η συνεργασία και η αλληλεγγύη μεταξύ των φοιτητών. Είναι που στη δουλειά σε αντιμετωπίζουν σαν δούλο. Είναι που για τους περισσότερους εργοδότες τα ένσημα είναι άγνωστη λέξη. Είναι που ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η μισαλλοδοξία, αντί να εξαλείφονται, διαδίδονται. Είναι που όλα στον κόσμο μας (άνθρωποι, ζώα και φυσικό περιβάλλον) χρησιμοποιούνται με βάση το κέρδος…
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί ότι θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα, να φύγουμε και να πάμε να ζήσουμε αλλού, αλλιώς… Ο λόγος που δεν το κάνουμε είναι ότι ξέρουμε πώς αν αυτό το σύστημα δε σταματήσει να υπάρχει θα μας βρει όπου και να πάμε. Είναι στη φύση του να επεκτείνεται και αν δεν πεθάνει (ή καλύτερα, αν δεν το σκοτώσουμε φτιάχνοντας μια νέα μορφή συνύπαρξης)θα εξαπλωθεί αργά ή γρήγορα παντού.
Πολλοί επιλέγουν τον ατομικό δρόμο της αυτοκαταστροφής μέσα από νόμιμα ή παράνομα ναρκωτικά , επιφανειακές σχέσεις ή πάτημα επί πτωμάτων, ελπίζοντας -ο καθένας για την πάρτη του- ότι « ΕΓΩ κάπου θα τη βολέψω». Έτσι, η φτώχεια εκτός από τα πορτοφόλια επεκτείνεται πλέον και στα μυαλά και τις συνειδήσεις όλο και περισσότερων ανθρώπων. Άλλοι προσπαθούν να αντιδράσουν μέσα από σπασμωδικές κινήσεις ή εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στους κάθε λογής «ειδικούς» (πολιτικούς, διανοούμενους, εργατοπατέρες, φοιτητοπατέρες, κλπ.) Εμείς θεωρούμε ότι η απάντηση δε βρίσκεται στο ατομικό καβάτζωμα ή στο άθροισμα των διαφόρων μικροσυμφερόντων, αλλά στη συλλογικότητα. Στη δημιουργία κοινοτήτων πραγματικής επικοινωνίας που δίνουν χώρο στον καθένα να εκφράσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Θέλουμε η ζωή μας να έχει νόημα. Να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας, να χτίζουμε σχέσεις ανθρώπινες και βαθιές με κατανόηση και αλληλεγγύη.
Βγαίνοντας ο καθένας απ’ το καβούκι του και σπάζοντας την απομόνωσή του ανακαλύπτουμε τη συλλογική μας δύναμη. Αποκτάμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τους γύρω μας και έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε στην αντίσταση απέναντι σε όλα όσα ο καθένας μας μόνος του θα ήταν αναγκασμένος να αποδεχθεί. Αρχίζουμε να δημιουργούμε εμείς την καθημερινότητα μας και να αποφασίζουμε για όσα μας αφορούν. Έτσι η ζωή μας αποκτά νόημα γιατί είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιλογών.
Μέχρι τώρα αφήναμε να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, οι ιεραρχικά «ανώτεροι»(το αφεντικό στη δουλειά, οι αυτόκλητοι σωτήρες μας στο κοινοβούλιο, πρυτάνεις και υπουργοί στις σχολές κλπ). Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όλοι, είναι αυτά που προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στην αρχή του κειμένου.
Συγκεκριμένα, στο πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου, κουμάντο κάνουν οι συγκλητικοί που μαζί με κάποιους μεγαλοκαθηγητές και τις παρατάξεις της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ, τρώγοντας κονδύλια και ξεπουλώντας μεταπτυχιακά. Ενώ, η αριστερά των πανεπιστημίων καλλιεργεί αυταπάτες στους φοιτητές ότι θα ανελιχθούν στην κοινωνική ιεραρχία και διεκδικεί «πτυχία με αξία». Όμως, το μικροαστικό όνειρο των προηγούμενων δεκαετιών, ότι οι φοιτητές δε θα γίνουν εργάτες όπως οι γονείς τους, έχει πλέον διαψευσθεί από την πραγματικότητα. Ο εργάτης του σήμερα δεν είναι η γνώριμη φιγούρα του μουτζουρωμένου άνδρα που δουλεύει στη φάμπρικα αλλά κυρίως το πλήθος των πτυχιούχων και μη που εργάζονται στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών μπροστά σε ένα υπολογιστή, πίσω από μια ταμειακή μηχανή, με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι, κλπ.
Όλα τα παραπάνω νομιμοποιούνται μέσα από τη φάρσα των φοιτητικών εκλογών που γίνονται κάθε χρόνο και από τις γενικές συνελεύσεις των σχολών -αν και όποτε θυμηθούν τα κομματόσκυλα να τις καλέσουν. Ειδικά η γενική συνέλευση αντί να είναι το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων των φοιτητών και μια αμεσοδημοκρατική διαδικασία, έχει καταντήσει μια μικρογραφία του κοινοβουλίου. Από τη μια, οι παρατάξεις, ως ειδικοί-παντογνώστες για κάθε ζήτημα, μονοπωλούν το λόγο διαγωνιζόμενες μεταξύ τους για το ποιος θα κερδίσει την πολιτική υπεραξία από τα λογύδρια και τους χειρισμούς των εκάστοτε θεμάτων. Από την άλλη, ο μη οργανωμένος κόσμος, ο οποίος φοβάται να μιλήσει μην τυχόν και πει κάτι «λάθος» και πέσουν όλοι να τον φάνε. Αν αυτός ο κόσμος δεν απογοητευτεί εντελώς από το πανηγυράκι που γίνεται και συνεχίσει να παρακολουθεί γενικές συνελεύσεις, η συμμετοχή του περιορίζεται στο να ψηφίσει στο τέλος το ένα ή το άλλο πλαίσιο-έτοιμο πακέτο, το οποίο βέβαια δεν εκφράζει τις δικές του σκέψεις αλλά είναι το λιγότερο κακό σε σχέση με τα υπόλοιπα.
Απέναντι σε όλα αυτά, σε πρακτικό επίπεδο, πιστεύουμε πως είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί μία συλλογικότητα φοιτητών που να συζητά και να αποφασίζει ισότιμα, μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, ουσιαστικού διαλόγου και ελεύθερης έκφρασης. Στη συνέχεια, τα άτομα που θα συμμετέχουν στις συζητήσεις αυτές, θα συνδιαμορφώνουν και θα δημιουργούν από μηδενική βάση τα πλαίσια και τα ψηφίσματα, για τα εκάστοτε ζητήματα, που θα κατεβαίνουν στη γενική συνέλευση του συλλόγου φοιτητών. Ως ελάχιστο κοινό έδαφος για να είναι εφικτή η συνύπαρξή μας στα πλαίσια της παραπάνω συλλογικότητας, θεωρούμε ότι δεν είναι δυνατό να συμμετέχουν σε αυτή άτομα που επιθυμούν να περάσουν την κομματική τους γραμμή, προπαγανδίζουν εθνικιστικές ή ρατσιστικές αντιλήψεις καθώς και όσοι θεωρούν τον καπιταλισμό ένα ανθρώπινο σύστημα, όσοι δηλαδή δεν βλέπουν πουθενά πρόβλημα σε αυτά που περιγράψαμε στην πρώτη σελίδα του κειμένου.
Με βάση τα παραπάνω, καλούμε όλους τους φοιτητές σε ανοιχτή συζήτηση για τη δημιουργία ανεξάρτητης ομάδας παρέμβασης στο πανεπιστήμιο Ρεθύμνου την Τρίτη 22 Μαρτίου στις 14:00 στην αίθουσα ΕΚ (εμπορικού κέντρου)
Πρωτοβουλία φοιτητών από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο πανεπιστήμιο Ρεθύμνου
πηγή : 
