Ο μέσος άνθρωπος πρέπει 8 ώρες να εργάζεται, 8 ώρες να καταναλώνει και 8 ώρες να κοιμάται. Πέραν τούτου απομονώνεται, διώκεται, συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, εκτελείται.
Ένα χρόνο μετά το «κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμε» (ΑΠΑΤΡΙΣ τ.6) η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί ακόμη να σώσει τη χώρα που μας φιλοξενεί (και που για λόγους συντομίας θα αποκαλείται Ελλάδα) από τη χρεωκοπία, την ίδια στιγμή που η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να σωθεί από την ελληνική πραγματικότητα. Το παράδοξο και το παράλογο συνεχίζουν να βασιλεύουν ένα χρόνο μετά την πτώχευση της Ελλάδας, οι ίδιοι άνθρωποι που μας κατέστρεψαν, που μας πούλησαν όνειρα και υποσχέσεις, που μοίρασαν λεφτά δανεικά και ψεύτικα ιδανικά, που κατάκλεψαν το Δημόσιο και αφαίμαξαν εργαζόμενους και μετανάστες, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι προσπαθούν να μας σώσουν. Από ποιόν; από τον ίδιο τους τον εαυτό; από τις ίδιες τους τις επιλογές; από το καπιταλιστικό σύστημα που πρεσβεύουν; εάν οι κύριοι υπεύθυνοι της κρίσης, (κυβέρνηση – τράπεζες – αφεντικά και ΜΜΕ) διέθεταν έστω και ίχνος από το πολυδιαφημιζόμενο αλλά ταυτόχρονα στρεβλό ελληνικό φιλότιμο, θα έπρεπε να έχουν αυτοκτονήσει, απαλλάσσοντας την υπόλοιπη κοινωνία από το κόστος διαβίωσής τους και από τις πολιτικές τους επιλογές.
Ένας χρόνος γεμάτος τρομοκρατία, καταστολή, φυλακίσεις, εκφοβισμούς, απολύσεις, περικοπές, με τα οποία προσπάθησαν να μας περάσουν το μήνυμα ότι το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο και η ζωή μας σε πλήρη εξάρτηση από τις διακυμάνσεις των επιτοκίων (spreads). Η πραγματικότητα μία, το ελληνικό κράτος πτώχευσε με χρέος 412 δις ευρώ, όπως παρουσιάζεται ακολούθως από τα επίσημα στοιχεία του ΔΝΤ – και τα βασικά ερωτήματα που προκύπτουν από την ανάγνωση των στοιχείων αυτών είναι 4.
Ερώτημα 1:
Αφού η ελλάδα με 165% χρέος του ΑΕΠ, η Ιρλανδία με 1004%, η Πορτογαλία με 223%, η Ισλανδία με 39%, βρίσκονται σε κατάσταση πτώχευσης, πώς δεν έχουν πτωχεύσει οι οικονομικοί κολοσσοί της Γερμανίας με χρέος 155%, της Μεγάλης Βρετανίας με 416%, της Ολλανδίας με 470% κτλ;
Ερώτημα 2:
Πώς γίνεται οι ΗΠΑ, με εξωτερικό χρέος 10 τρις ευρω, η Γερμανία με 3 τρις ευρω και η Αγγλία με 7 τρις ευρώ να δανείζουν μικρότερες οικονομίες, αφού οι ίδιες χρωστάνε αυτά τα τεράστια ποσά;
Ερώτημα 3:
Πώς γίνεται να έχουν χρεοκοπήσει χώρες όπως η Αργεντινή, η Ισλανδία, η Ρουμανία και η Ουγγαρία και να στρέφονται στο ΔΝΤ (πλην Ισλανδίας) όταν το χρέος τους είναι τραγικά μικρότερο από των χωρών που απαρτίζουν το διεθνές νομισματικό ταμείο;
Ερώτημα 4ο και σημαντικότερο:
Σε ποιόν τελικά χρωστάνε όλα αυτά τα κράτη;
Οι απαντήσεις που δίνονται από τους υπουργούς οικονομικών και διάφορους οικονομολόγους είναι νεοφιλελεύθερης προσέγγισης. Θεωρούν δηλαδή ότι η ελεύθερη αγορά και τα κράτη, δρώντας ανεξάρτητα μεταξύ τους, δημιουργούν σχέσεις που έχουν σαν βάση το τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα. Κοινώς όλα αυτά τα κράτη χρωστάνε σε τράπεζες που έχουν σαν έδρα τους ένα παγκόσμιο κυβερνοχώρο. Ο καπιταλισμός και οι νεοφιλελεύθεροι εφαρμοστές του μετέτρεψαν το προλεταριακό σύνθημα «πατρίδα μας όλη η γη» σε «κτήμα τους όλη η γη». Οι τραπεζικοί οργανισμοί καθορίζουν το βιοτικό επίπεδο όλων των λαών, παίζοντας απλά με τα επιτόκια δανεισμού των κρατών. Αυτό που καταλαβαίνει ο κοινός νους είναι ότι όλα αυτά τα οικονομικά στοιχεία που παραθέτει το ΔΝΤ είναι φούσκες και απλοί αριθμοί αποθηκευμένοι σε βάσεις τραπεζικών δεδομένων, αυτά τα νούμερα κι αυτά τα χρέη δεν είναι δημιούργημα της πραγματικής οικονομίας μιας χώρας αλλά του καπιταλιστικού συστήματος αυτής. Αυτά τα νούμερα με αυτά τα χρέη, δεν υπάρχουν. Εάν η κύρια καπιταλιστική δύναμη ΗΠΑ 
χρωστάει 10 τρις € ελέγχοντας το παγκόσμιο εμπόριο, την ενέργεια αλλά και την παγκόσμια παραγωγή, τότε τί πιθανότητα επιβίωσης έχει μια χώρα των φτωχών Βαλκανίων? Όπως είπαμε και παλαιότερα, για να υπάρχει κέρδος πρέπει να υπάρχει χρέος. Με δεδομένο το τεράστιο χρέος (η συσσώρευση όλων αυτών των χρεών που παγκοσμίως εκτιμάται πάνω από 45 τρις ευρω) κάποιοι πρέπει να έχουν ένα τεράστιο κέρδος και σίγουρα δεν είναι η εργατική τάξη, σίγουρα δεν είναι η μεγάλη πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων, σίγουρα δεν είναι οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι. Δια της εις άτοπον απαγωγής λοιπόν, αποκλείστηκαν από το κέρδος περίπου 6 δις άνθρωποι. Το κέρδος βρίσκεται υπό μορφή φούσκας στα αποθεματικά μεγάλων τραπεζικών ιδρυμάτων και μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών που, ελέγχοντας την ελεύθερη – ασύδοτη αγορά, ελέγχουν τα εθνικά κράτη και μέσω της οικονομίας αυτών, εξουσιάζουν τις ζωές μας. Ο κοινωνικός μας εχθρός – κλέφτης βρίσκεται στις τράπεζες και στα υπουργεία απανταχού της γης. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ελέγχεται από τις τράπεζες, κερδίζει από τις μεγάλες επιχειρήσεις και εξουσιάζει το διεθνές προλεταριάτο μέσω των αστικών κυβερνήσεων, δομώντας έτσι τα πάνω στρώματα της κοινωνικής πυραμίδας της εκμετάλλευσης. Η βρώμικη δουλειά γίνεται από τη μέση της πυραμίδας και κάτω. Η λουμπενοποίηση της εργατικής τάξης και η εξατομίκευση των κοινωνικών συνθηκών που διέλυσαν τη μικροαστική τάξη οδήγησε σε μία τεράστια βάση εκμετάλλευσης, πάνω στην οποία εδρεύει η κεφαλή της πυραμίδας που περιγράψαμε. Υφίσταται λοιπόν αυτό που σιγοψιθυρίζουμε όλοι «οι πάντες δουλεύουμε για τις τράπεζες». Μέσα σ’ αυτό το φαύλο κύκλο, εκτός απ’ αυτούς που κερδίζουν και αυτούς που χάνουν, υπάρχουν κι αυτοί που επιπλέουν ανάμεσα και ζουν παρασιτικά. Δημοσιογράφοι, μπάτσοι, δικαστές προστατεύουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση και εδραιώνουν το φασισμό στην κοινωνία. Ο μέσος άνθρωπος πρέπει 8 ώρες να εργάζεται, 8 ώρες να καταναλώνει και 8 ώρες να κοιμάται. Πέραν τούτου απομονώνεται, διώκεται, συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, εκτελείται. Στην τραγική ελληνική πραγματικότητα, η κυβέρνηση Καραμανλή δάνεισε τις ελληνικές τράπεζες με περίπου 50 δις ευρώ (δήθεν για την εξασφάλιση της ρευστότητας και της τόνωσης της αγοράς), από τα οποία τα 28 ταξίδεψαν στην Ελβετία. Με τα υπόλοιπα οι τράπεζες προχώρησαν σ’ ένα κυνήγι συγχωνεύσεων και εξαγορών που μόνο την αγορά δεν τόνωσε. Αντίθετα η πολιτική Καραμανλή και στη συνέχεια η πολιτική ΓΑΠ οδήγησαν στη φτώχεια και στην εξαθλίωση πολύ μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, μέσω των απολύσεων, της αύξησης του πληθωρισμού, της έμμεσης και άμεσης φορολογίας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην υπόλοιπη ευρώπη: επιδρομή σε ό,τι κατέκτησε η εργατική τάξη τα τελευταία 100 χρόνια και ποινικοποίηση σε ό,τι αμφισβητεί την καπιταλιστική ισχύ και το δίκιο των λίγων. Οι κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, αφού χάρισαν δις στις τράπεζες και τράφηκαν από αυτές προκαλώντας το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα, παρουσιάζουν πλέον ως μονόδρομο την εξοικονόμηση χρημάτων από το πάλαι ποτέ κοινωνικό κράτος που οι ίδιες δημιούργησαν για να διαιωνίσουν την εξουσία τους. Φυσικά, πάντα πρωτοπόρος στη λαμογιά η Ελλάδα. Ο σχετικά πρόσφατος ισχυρισμός ότι η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα μπορεί να δώσει λύση διεξόδου από την κρίση, μόνο σαν ανέκδοτο μπορε
