Όπως έγινε ξεκάθαρο και στην συνέντευξη τύπου (25-01), ως Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στηρίζουμε τον δίκαιο και δημοκρατικό αγώνα που οργάνωσαν αδιαμεσολάβητα οι ίδιοι οι μεταναστες. Ο αγώνας των μεταναστών που αυτή την στιγμή βρίσκονται σε υπό ανακαίνιση παλιό κτίριο της Νομικής, είναι ο αγώνας 300 εργαζομένων που εδώ και χρόνια δουλεύουν χωρίς κανένα κοινωνικό και εργασιακό δικαίωμα. Το ιστορικό κτίριο της Νομικης Σχολής, που δεν χρησιμοποιείται αυτό το διάστημα για εκπαιδευτικες διαδικασίες, είναι ένας χώρος που έχει φιλοξενήσει και στο παρελθόν σημαντικούς και δίκαιους κοινωνικούς αγώνες, ένας χώρο ασύλου για όσους αγωνίζονται για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, όπου παρέχεται ιατρικη και νομικη υποστήριξη και πολιτική περιφρούρηση στους απεργους.
Ο αγώνας των 300 απεργών πείνας είναι δίκαιος και πρέπει να νικήσει. Εναι αγώνας όλων των εργαζόμενων! Ζητάμε την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, να σταματήσουν οι μαζικές απονομιμοποιήσεις, το αίσχος των απελάσεων και ο εκβιασμός της σύνδεσης της άδειας παραμονής με την επικόλληση ενσήμων, ζητάμε ίσα πολιτκά και κοινωνικά δικαιωματα για όλους. Είναι πια καιρός να τελειώνουμε με το απαρτχάιντ σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που ζουν, μετακινούνται, εργάζονται και μεγαλώνουν τα παιδιά τους σ’ αυτή τη χώρα. Η εξαθλίωση ενός τμήματος της κοινωνίας προαναγγέλλει την εξαθλίωση και άλλων. Και γι αυτό, δεν μπορουμε παρά να σταθουμε αλληλέγγυοι στους απεργούς πείνας.
Ως προς την επιμονή των μέσων μαζικής ενημέρωσης και πολιτικών δυνάμεων να μιλάνε για καθοδηγούμενο αγώνα- Οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι που βρίσκονται στη Νομική δεν βρέθηκαν εκεί τυχαία. Οδηγήθηκαν και καθοδηγήθηκαν, Αννα Διαμαντοπούλου- το ξέραμε ότι θα ταν δύσκολο ο ρατσισμός να τους αφήσει να δεχτούν πως οι μετανάστες δεν είναι αδυναμα αντικείμενα, αλλά αγωνιστές που παίρνουν την ευθύνη την ζωή τους.
Ως προς την επιμονη τους να ασχολουνται με το μέρος όπου γίνεται η απεργία πείνας, κι όχι με την ουσία των αιτημάτων του δίκαιου αυτού αγώνα ενάντια σε πολιτικές αποκλεισμού, διαίρεσης και εξαίρεσης δικαιωμάτων όλων μας, έχει τοποθετηθεί καλύτερα από εκείνους ήδη καποιος αλλος.
“Κύριοι, οφείλετε να αντιμετωπίσετε τους ελαχίστους ταραξίας, οι οποίοι κάθονται στα σκαλοπάτια, μέσα εις τον περίβολον των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και, ασκούντες ψυχολογικήν βίαν επί της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων σπουδαστών, δεν τους επιτρέπουν να προσέλθουν εις τας αίθουσας και να παρακολουθήσουν το μάθημα. Αν νομίσετε ότι σας χρειάζεται βοήθεια, θα την ζητήσετε σεις και εγγράφως”.
Γεώργιος Παπαδόπουλος, ομιλία προς τις συγκλήτους των Πανεπιστημίων στο κτίριο της Βουλής, 2 Μάρτη 1973
